คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ประตูทางออก 1.8
ประตูทางออก
1.8เมื่อทุกอย่าง
พวกเขาต่างมีสัมภาระ อาหาร น้ำและที่ขาดไม่ได้คืออาวุธ อาวุธที่พอจะหาได้ในเวลานั้นผู้คนในกองที่
10 ต่างทยอยกันเดินออกมารวมกันที่เชิงเขาตรงพื้นราบที่มีรถไฟจอดอยู่ โดยมีกองอื่นๆที่เหลือเดินมาสังเกตการณ์ที่ด้านหลังอยู่ห่างๆฮานเดินนำหน้าพวกลูกกองก้าวขึ้นไปนั่งอยู่บนรถไฟเป็นคนแรกไม่ห่างจากเธอคือเทียเรีย
ที่ก้าวตามมาเป็นคนที่สอง รั้งด้วย ไพรรัฟ โฟรนิค คาทาค ดิวและทุกคนในกองที่ 10 พวกเขานั่งอยู่บนโบกี้เดียวกันความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นกับพวกเขา
เมื่อพวกเขากำลังนั่งอยู่บนรถไฟโดยมีเพื่อนกองอื่นๆมองจ้องเขม็งมา เหมือนเมื่อครั้งที่พวกเขาเคยยืนมองอยู่หลายคนรู้ดีว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร
...ความสงสัย...ความหวั่นไหว.... และที่ร้ายที่สุดคือความหวาดกลัว พวกเขารู้สึกถึงมันเพราะไม่มีอะไรรับประกันว่าจะได้กลับมาและไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะพบพวกที่หายไปแต่พวกเขาก็ตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะทำ
ทำทั้งที่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะไม่ง่ายเลย ...แต่มันไม่ไร้ความหวัง ดั่งที่จิตวิญญาณของพวกเขากระซิบบอกให้เดินหน้าลุยและก้าวไป อย่าได้หยุดหรือหันหลังกลับ เอาเลยซิ แกมัวรออะไร วิ่งเลยซิ วิ่งเลย ชั้นพร้อมที่จะไปกับแกแล้ว]
ฮานร่ำร้องอยู่ในใจอย่างท้าทาย
แววตาส่อประกายความเย้ยหยันกับแผ่นเหล็กเย็นชืดที่เธอจิกเล็บลงบนมัน ดั่งตั้งใจให้มันรู้สึกแล้วเสียงวู้ดดังลั่นกว่าครั้งไหนๆก็แผดเสียงร้องออกมาแทนคำตอบ
มันรับคำท้าของเธอแล้วแรงกระชากของตัวรถทำเอาเธอแทบเสียหลักลงไปนั่งกองกับพื้นทางเดิน
ดั่งเช่นใครหลายคนเซลงไป หญิงสาวโต้ตอบมันโดยการทุบกำปั้นลงบนตัวรถอย่างรุนแรงและหนักหน่วงเสียงวู๊ดรถไฟดังขึ้นพร้อมกับเสียงฉึกฉักของฟันเฟืองและอาการสั่นสะเทือนดังอื้ออึงอยู่รอบๆ
ฮานมองออกไปนอกกระจกที่ปิดลงมาอย่างเร็ว
ภาพที่เห็นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและเธอก็รู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เธอและกองที่10จะหายลับไปพร้อมขบวนรถไฟ หัวใจเธอเต้นระทึกเมื่อวิวที่เคยเห็นเปลี่ยนเป็นภาพขาวที่ว่างเปล่า ไร้พื้นดินและท้องฟ้าหลายคนมีสีหน้าแววตาตะหนกและเตรียมขยับอาวุธพร้อม
เช่นเดียวกับฮานที่ย่อตัวลงต่ำสอดส่องไปทั่วบริเวณนอกหน้าต่าง เวลาผ่านไปข้างนอกหน้าต่างมันยังคงขาวและว่างเปล่าเหมือนไม่มีจุดเริ่มต้นและสิ้นสุด แต่แล้ว....
ภาพเบื้องหน้าก็ปรากฏเป็นตัวอาคารสีคล้ำสร้างจากหินบอกไม่ได้ว่าเป็นสถานที่ประเภทใด
เพราะตัวอาคารไม่เหมือนกับบ้านเรือนในปัจจุบัน ซ้ำยังไม่คล้ายกับอารยะธรรมโบราณสมัยใดที่โลกได้ขุดพบ มันเป็นสิ่งปลูกสร้างที่ทุกคนไม่เคยเห็นมาก่อนทุกคนต่างกระชับอาวุธเข้าหาตัวมั่น แล้วค่อยๆก้าวเดินลงไปจากโบกี้อย่างระแวดระวัง พวกเขาจับกลุ่มกันเดินคอยระวังหลังให้กันและกันฮานกระชับด้ามดาบเล่มยาวมั่น
มันมีความยาวประมาณ 90 ซ.ม.และดูบอบบางไม่แข็งแกร่ง พวกเขาเดินกันมาถึงห้องกว้างห้องหนึ่งมันกว้างโล่งและโอโถงมาก จนไม่คิดว่ามันจะเป็นห้องถ้าไม่เห็นประตูหลายสิบบานและบันไดทางขึ้นที่ถูกสกัดจากหินที่ถูกสร้างอยู่ทั่วห้อง หญิงสาวเงยหน้ามองเพดานที่สูงริบลิ่วประมาณตึก20ชั้นเห็นจะได้ เธอรู้สึกไม่ชอบสถานที่นี้เลยต้องหาที่หลบซ่อน]เธอใช้สายตาสำรวจโดยทั่วอย่างรวดเร็วก็มองเห็นใต้บันไดด้านขวามีประตูเปิดไปยังห้องอีกด้าน
เธอทำสัญญาณให้ทุกคนตามเธอมาก็พบว่าห้องนี้มีขนาดเล็กลงมาแต่ก็ยังกว้างและโล่งไป
แต่มันมีสิ่งที่ทำให้พวกเธอตื่นเต้นยินดีก็คือ มีสัญลักษณ์เขียนที่กำแพงหินด้านหนึ่ง เป็นสัญลักษณ์ของการรวมพลและมีอักษรตัวแรกของชื่อประธานรุ่นนั้นๆปรากฏอยู่ด้วย ทุกคนวิ่งไปที่ตรานั้นและสำรวจพื้นที่โดยรอบ