คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ประตูทางออก 1.6
ประตูทางออก
1.6หัวหน้ากองปี
2คนหนึ่งสรุปเหตุการณ์หลายคนร้องไห้อีกครั้งเมื่อจะต้องพูดถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านผู้นำในครั้งนี้ที่ประชุมเลือกรุ่นพี่ศิษย์เก่าเป็นประธานนำและรองประธานคือ
ปี 2 gf หัวหน้ากองที่ 10 ฮาน มินมอร์ทุกคนดูจะเห็นด้วยกับการยกหน้าที่อันหนักนั้นให้กับเธอ
เธอต้องสรุปเหตุการณ์และจัดการขั้นต่อไปฮานรู้สึกไม่ค่อยพอใจกับตำแหน่งนี้
ซึ่งเธอมักคิดเสมอว่าคนที่ได้ตำแหน่งผู้นำอันสูงค่านี้ควรเป็นผู้ที่ฉลาดฉับไว แน่วแน่มั่นคง และอดทนต่อสู้กับสถานการณ์ที่เข้ามา ...ซึ่งมันไม่ใช่ตัวเธอเลยแต่เธอก็ต้องจำยอมที่จะทำหน้าที่นั้น
เมื่อที่ประชุมได้ผู้นำและจัดตั้งหัวหน้ากองกับหัวหน้าหน่วยย่อยคนใหม่ได้แล้ว เธอจึงประกาศกับที่ชุมนุม"
เราจะรอ...ให้รถไฟกลับมา ถ้าภายใน 3 วันรถไฟยังไม่กลับ จากนั้นค่อยคิดกันว่าจะทำยังไงต่อไปดี..."ฮานกล่าวปิดการชุมนุมให้ทุกคนแยกย้ายกันไปนอนและเธอได้จัดเวรยามแน่นหนาขึ้นอย่างระแวดระวัง
หญิงสาวรู้สึกเหลือเกินว่ารถไฟที่กลับมาจะไม่พาพวกเขากลับมาด้วย
แม้เธอจะไม่พูดออกไปแต่ทุกคนที่เหลือก็เกิดความรู้สึกเช่นเดียวกันกับเธอเธอทอดสายตาเหลียวไปมองยังเส้นทางที่รถไฟปริศนาเคยจอดอยู่ซึ่งมันถูกบดบังด้วยต้นไม้สูงใหญ่
ชั้นขอให้พวกเขาปลอดภัย....ขอให้มันพาพวกเขากลับมา]ฮานเดินตรวจตราพร้อมกับประธานและหัวหน้ากองที่จัดตั้งใหม่อีก
7 กองตลอดทั้งคืนจนกระทั่งใกล้ฟ้าสาง
เสียงวู๊ดของรถไฟก็ดังแว่วเข้ามายังค่ายพักที่มีภูมิอากาศที่หนาวเย็นปกคลุมเสียงของมันดังเข้ามาเรื่อยๆ
จนได้ยินอย่างชัดเจนดูเหมือนทุกคนในค่ายก็ไม่ได้หลับ
เพราะพวกเขาตื่นขึ้นมาพร้อมกันหมดเมื่อได้ยินเสียงของมันทุกคน!!ตามหัวหน้ากองของตนมา"เสียงประธานกล่าวก่อนจะวิ่งขึ้นนำโดยมีฮานวิ่งตีคู่ขึ้นไปกับเขาแล้วอีกหลายสิบคนวิ่งทยานตามเธอไป
เมื่อถึงที่ลาดเชิงเขา
เธอไถลตัวไปตามตีนเขาอย่างรวดเร็วก็ทันเห็นหัวรถจักรโผ่ขึ้นมากลางอากาศเหมือนที่มันเคยหายไป แล้ววิ่งเข้ามาจอดนิ่งสนิทลงที่หมอนรองรถไฟท่อนสุดท้ายเธอเดินเข้าไปใกล้มัน
ภายในโบกี้ไม่มีใครสักคน....จริงดั่งที่เธอคาดการณ์ ทุกคนต่างถยอยเข้ามาใกล้บางคนสะอื้นไห้กับความว่างเปล่าฮานเดินไปตามความยาวของตัวโบกี้
จากโบกี้ที่ 1 ไล่มองเข้าไปทางหน้าต่างของแต่ล่ะที่นั่งช้าๆ นัยน์ตาทั้งสองมีคราบน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอหยุดเดินแล้วปาดน้ำตาที่เอ่อล้นนั้นทิ้ง ที่บริเวณขบวนโบกี้สุดท้าย สายตาเธอมองเหม่อลอยพลางยกแขนเอื้อมมือไปแตะสัมผัสอย่างแผ่วเบาที่แผ่นเหล็กอันเย็นยะเยือก"
ทำไมเจ้าต้องพรากพวกเขาไปด้วย"เธอเอ่ยเสียงเครือน้ำตาเม็ดใสร่วงหล่นอย่างต่อเนื่อง
ตาที่เลื่อนลอยนั้นไปหยุดอยู่ที่เศษกระดาษแผ่นเล็กที่เสียบอยู่ด้านในขอบหน้าต่างมีจดหมาย"เธอเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจหลายคนที่ตรงนั้นตรงขยับเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วแล้วเพ่งมองมันเช่นเดียวกับฮาน
เสียงเซ็งแซ่เกิดขึ้น จดหมาย"ใช่!!ต้องมีคนติดไว้แน่"พวกเขายังอยู่ พวกเขายังอยู่"ทุกคนต่างลงความเห็นเดียวกัน
แต่...ไม่มีใครพูดขึ้นว่าจะไปหยิบมันมาฮานเดินไปเดินมาอย่างครุ่นคิดสายตาเธอจ้องมองกระดาษแผ่นนั้นเขม็ง
จากนั้นก็หันกลับไปมองที่หัวรถจักรสลับกับมองกระดาษข้อความโดยไม่เป็นที่รอช้าและไม่คาดคิด
หญิงสาวก็วิ่งขึ้นไปบนบันไดโบกี้และพุ่งตัวไปยังเก้าอี้นั่งยาวซึ่งเสียบกระดาษข้อความไว้ แล้วคว้ามันพร้อมกับเหยียบขอบหน้าต่างถีบตัวออกมาพ้นตัวรถไฟนั้นทันที มันรวดเร็วจนแทบจะไม่ได้แตะฝ่าเท้าลงบนพื้นกระดานไม้เลย