คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ประตูทางออก 1.10
ประตูทางออก
1.10ยังไม่ทัน
เพราะเธอไม่คิดจะกลับไปในตอนนี้อยู่แล้ว ประตูรถไฟก็ปิดขึ้นมาเสียงดังตึงและเสียงวู๊ดก็ดังระรัวขึ้นพร้อมกับการออกตัวของรถไฟอีกครั้งฮานหยุดวิ่งทำให้ลูกกองที่เหลือหยุดตามและยืนนิ่งมองดูขบวนรถไฟพาพวกเขาเคลื่อนที่แล้วลับหายไปอย่างรวดเร็ว
ฮานมองลูกกองที่เหลืออีก
14คนกับผู้คนที่ยังนอนหมดสติอยู่ แล้วถอนใจ เธอเข้าไปประคองคนที่เหลือและสั่งให้ย้ายพวกเขาเข้าไปยังพื้นที่ใต้บันไดของห้องโถงซึ่งดูมิดชิดกว่าสถานที่ตรงบริเวณนั้น แล้วจัดการให้ผู้คนที่ยังไม่ได้สตินอนเรียงกันจากนั้นก็หาผ้ามาชุบน้ำเช็ดตัวให้กับทุกคนมีหลายคนฟื้นขึ้นมาอย่างงุนงงแต่เมื่อเขาหรือเธอมองไปรอบๆ
แววตาที่ผิดหวังและหวาดกลัวฉายชัดออกมาทั้งจากสีหน้าและท่าทาง พวกเขากรีดร้องอาละวาดต่อสู้ดิ้นร้นอย่างคนบ้ากรี๊ด ไม่เอา ไม่ ปล่อยฉัน ฉันไม่อยู่ ฉันไม่อยู่ที่นี่ กรี๊ดดดดดด"เหตุการณ์เช่นนี้เป็นกับทุกคนที่ฟื้นขึ้นมาแล้วก็ช๊อคหมดสติไปอีก
พวกเขาแสดงออกถึงความโหดร้ายที่ได้มาที่แห่งนี้ มันส่งผลกระทบไปถึงจิตใจของพวกเขาที่ตระหนักว่าจะต้องเผชิญชะตากรรมเดียวกันฮานนั่งอยู่ไม่ห่างจากพวกเขา
เธอขบริมฝีปากแน่นภายในร่างกายก็มีความรู้สึกที่มันแปลกไป บางขณะก็เหมือนกับร่างทั้งร่างเบาหวิวไม่มีน้ำหนักไร้ซึ่งแรงดึงดูดโลก แต่มันเป็นเพียงแค่ชั่วไม่กี่วินาทีเท่านั้นร่างทั้งร่างของเธอก็เหมือนแบกสิ่งที่หนักเอาไว้ แต่ล่ะก้าวที่ผ่านมาของเธอนั้นคล้ายกับจะจมลงไปกับพื้นหินปูนที่แตกหักฮานหลับตาลงแน่นและพยายามข่มจิตใจให้นิ่ง
หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วเรียกประชุม ข้อสรุปในที่ประชุมก็คือรอเวลาที่รถไฟจะกลับมาอีกครั้ง ยังไม่ทันที่การประชุมจะเสร็จสิ้น เสียงแห่งหนึ่งก็เกิดขึ้นมันคือเสียงร้องของวิทยุสื่อสารที่คาดอยู่บริเวณเอวของเธอ
ฮานขมวดคิ้วสีหน้าเคร่งเครียดฉับพลันกับความผิดปรกติที่กำลังจะมาเธอมั่นใจว่าผู้ที่เชื่อมต่อสัญญาณเข้าหาเธอจะต้องไม่ใช่หัวหน้ากองหรือประธานคณะแน่ๆ
เธอรู้สึกเหมือนติดกับดักของสถานที่แห่งนี้ เสียงซ่าๆยังคงดังอยู่หลายคนมองวิทยุสื่อสารที่เธอกำลังจะกดรับอย่างหวาดหวั่นพวกแกอยู่ต่อไป เพื่ออะไร"เสียงแหบแห้งแต่แฝงไปด้วยน้ำเสียงอันน่ายินดีของผู้ชายคนเดิมกรอกมาตามสัญญาณ
เสียงของเขาก้องดังสะท้องไปมาทั่วห้องโถง พวกเขาเหลียวไปมองเสียงที่สะท้อนไปมานั้นอย่างระแวดระวัง แล้วกระชับอาวุธพร้อมสอดส่ายสายตาหาที่มาของมันซึ่งต้องไม่ไกลจากที่ที่พวกเขาตั้งกองอยู่เป็นแน่"
พวกเราต้องการให้รถไฟกลับมารับอีกครั้ง"ฮานตอบเสียงเครียดกลับไปพลางหมุนตัวมองไปรอบๆ
เพื่อหาเสียงที่จะตอบกลับมาแกจะได้สิ่งที่ขอ...ต่อเมื่อ ข้าได้กินเลือดของพวกแกทุกคน"ฮานและพวกตกตะลึงกับสิ่งที่อีกฝ่ายเสนอมา
ใบหน้าของหญิงสาวซีดลงทันทีเธอกดปิดสัญญาณลงและตะโกนสั่งทุกคน"
ไปรวมกันที่ห้องด้านในเร็ว"ลูกกองที่เหลือทั้งหมดและฮานเร่งรีบพยุงพวกที่หมดสติอยู่วิ่งไปยังห้องด้านในที่พบวิทยุสื่อสารของประธานคณะซึ่งดีกว่าอยู่โล่งๆภายนอก
พวกเขาต่างสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงขู่คำรามของบางอย่างที่กำลังย่างใกล้เข้ามา
เสียงเดินที่ดังสะเทือนบอกถึงขนาดที่มหึมา
ทุกคนมากระจุกรวมกันที่ผนังด้านหนึ่ง สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่อันตรายด้านนอกกำแพงประตู เสียงของมันใกล้เข้ามาถึงกำแพงด้านขวาแล้วฮานคิดหาทางรอดอย่างรวดเร็ว
...แต่เสียงอันน่าพรั่นพรึงของมันยังดังก้องรบกวนการทำงานของระบบประสาทของเธออยู่ตลอดเวลาแกจะได้สิ่งที่ของต่อเมื่อข้าได้กินเลือดของพวกแกทุกคน]ฮานคิดสบถในใจเธอพยายายสกัดเสียงนั้นออกไปแต่เสียงของมันก็ยังคงก้องดังรบกวนจิตใจเธออยู่
จนกระทั่งเธอเริ่มทวนคำพูดของมันภายในใจอีกครั้งสิ่งที่ขอจะได้ต่อเมื่อมันกินเลือดเราแล้วหยั่งงั้นหรือ?}ฮานคิด
มันเจตนาที่จะฆ่าเราทุกคน....ฆ่าทุกคน แล้วความคิดบางอย่างก็แวบขึ้นในสมองเธอและก็หายไปอย่างฉับพลันเมื่อเกิดเสียงครูดกำแพงที่ด้านนอก หญิงสาวสั่งเบาๆให้ทุกคนพร้อมต่อสู้ในขณะที่สมองของเธอยังคงได้ยินเสียงของมันรบกวนอย่างต่อเนื่อง แต่ครั้งนี้สมองของเธอได้สั่งการทันที"
กรีดเลือดลงมาบนผ้าผืนนี้เร็วเข้า