[Akame Old Fic] THE WAY OF LOVE

ลำดับตอนที่ #3 : คนใหม่...

"เดี๋ยว จินอย่าเพิ่งไป" คาเมะรั้งแขนอวบๆของจินไว้อย่าง่ายดาย แทบไม่น่าเชื่อ

"นี่ จะให้ชั้นพูดอะไรกับนายถึงจะเข้าใจชั้นนะคาเมะ ออกมานี่เลย ไม่ต้องมาที่ประหลาดแบบนี้อีก" จินดุคาเมะ

"นายน่ะ จินใช่ไหม แล้วที่มาว่าร้านชั้นว่าประหลาดน่ะ ชั้นไม่ให้นายไปหรอก ชั้นยูอิจิ หวังว่านายคงจะจำชั้นได้" ยูอิจิใบหน้าบึ้งตึงแสดงความโกรธสุดๆ จนจินต้องยอมเดินตามต้อยๆเข้ามา...

"อ๋อ นายนะเองยูอิจิ ไม่เจอกันตั้งนานแหนะ เด๋วนี้มีกิจการเป็นของตัวเองแล้วนะ ยังดุไม่เปลี่ยนเลยนะไอ้ยู" จินรู้กิตติศัพท์ยูอิจิว่าขนาดไหน เห็นติ๋มๆก็เถอะนะ ถ้าโกรธขึ้นมาเมื่อไร หมูจินก็หมูจินเหอะ มีหวังโดนหยิกจนเขียวไปทั้งตัว

"อย่ามาเรียกชั้นว่าไอ้ยูนะจิน แล้วยังไง เดี๋ยวนี้คบกับคาเมะแล้วไม่บอกชั้นเลยนะ ที่มาพูดจาเสียมารยาทเดี๋ยวได้โดนสะสางกันหน่อยเป็นไร" ยูอิจิชักยั้วะแล้วไง

"พอเถอะพี่ยูอิจิขา เห็นก็รู้แล้วว่า เค้าตัวใหญ่ขนาดไหน เราได้โดนไอ้ยักษ์ฮุกซ้ายขวา แล้วหน้าสวยๆของเราจะไปซ่อมได้ที่ไหนล่ะคะ" โคคิรีบมาห้ามยูอิจิไว้ก่อนเรื่องมันจะบานปลายเข้าไปใหญ่

"โถ่ ยูอิจิ เราสนิทกันแค่ไหน ใครๆก็รู้ อย่างอนสิจ๊ะคนสวย ไม่เจอกันตั้งนานแหนะจะไม่เรียกเข้าไปคุยกันด้วยหน่อยรึยูจัง" จิน เอาแล้วไง งัดไม้เด็ดลูกอ้อนมาง้อยูอิจิ นี่ถ้าใครไม่รู้เบื้องหลังเบื้องลึกคงดูไม่ออกเลยสิ ว่าคาเมะตังหากล่ะที่เป็นแฟนจินและสมควรจะโดนง้อ

"หยุดพูดว่ายูจังๆสักทีได้ไหม แล้วจินก็ไม่ต้องมายุ่งกับคาซึอีกแล้ว" นั่นไง เข้าแผนอิจินเด๊ะ

"ปล่อยมือชั้นนะจิน แล้วทำไมนายต้องมาก้อร่อก้อติกกับชั้นด้วย นี่มันก็เริ่มดึกแล้ว ชั้นจะปิดร้าน ออกไปหาอะไรกินกับนังโคคิมัน ไปได้แล้ว ไปๆ ชั้นไม่รู้ว่าพวกนายทะเลาะกันเรื่องอะไรนะ แต่ชั้นดูออกว่าพวกนายคบกัน" ยูอิจิให้ตายยังไงก็ไม่ยอมเข้าข้างฝ่ายไหนแน่

"จินรู้ไว้นะ นี่แฟนใหม่ของชั้น..." คาเมะดึงแขนยามะพีเข้ามาโอบไว้ ยามะพีซึ่งยืนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ตั้งแต่เมื่อกี้ กลายเป็นงงเป็นไก่ตาแตก

"ผมไม่ใช่นะ คือ..." ยามะพีหันไปสบตาโคคิ โคคิได้แต่งง แต่ก็ไม่สนใจเดินกลับเข้าไปหลังร้าน

"อ๋อ นายนี่เองสินะที่ให้คาเมะมาที่นี่ นายรู้มั้ยบาร์เบอร์นี่มันรับแขกแบบไหน นายคงไม่คิดจะให้คาเมะมาทำงานกับยูอิจิใช่ไหม" ตะกี้ทำท่าจะตีซี้ยูอิจิ คราวนี้มาว่าเค้าทำไมล่ะจินเอ๋ย

"ไปกันเถอะยามะพี ชั้นไม่อยากจะเจอคนๆนี้อีกแล้ว" คาเมะลากยามะพีออกไปทันที โดยไม่คิดว่าจินหรือยามะพีจะรู้สึกยังไง

ณ เกมส์เซนเตอร์...

"ทำไมชั้นต้องมาที่นี่ด้วยล่ะ คาเมะ แล้ว...โคคิ...โถ่แล้วยังไงล่ะ ชั้นยังไม่ได้สารภาพรักกับโคคิเลยนะ" ยามะพีบ่นอุบ

"ไม่ต้องแล้ว จินมันจะฆ่าชั้นอยู่แล้ว เกลียดจริงๆเลยคนเอาแต่ใจแบบนั้น" คาเมะซึ่งตะเวนเล่นเกมส์เซนเตอร์ เข้าตู้นู้น ออกตู้นี้ ใกล้ห้างจะปิดแล้ว คาเมะไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเล่นได้เล้ย ยังกับเด็กๆ แน่ะ

"แต่นายก็ไม่ได้กลัวจินเลยนี่นา นายน่ะรักจินถึงได้แคร์เค้ามากใช่มั้ยล่ะ ไม่งั้นไม่งอนตุ่บป่องอยู่นี่หรอก" ยามะพีแซวกลับ

"เงียบไปเลยน่า ปลาทอง" คาเมะตั้งฉายาให้ยามะพีเสร็จสรรพ หัวทอง ปากแดง แก้มป่องของยามะพี ทำให้เค้าดูไม่แตกต่างอะไรจากปลาทอง

"ชั้นจะกลับบ้านแล้วนี่ คาซึไม่ไปส่งชั้นหน่อยเหรอ" ยามะพีขอร้องคาเมะ

"แล้วชั้นล่ะ ชั้นจะกลับบ้านยังไง..." คาเมะเริ่มรำพึงรำพัน ตะกี้เพิ่งลืมโลกภายนอกไปไม่ใช่เหรอไง แถมลากยามะพีให้มาเป็นเพื่อนด้วยอีกแน่ะ

"ขี่หลังผมไปมะ...ล้อเล่นน่ะ ก็ให้แฟนนายมารับสิ แต่ยังไงชั้นจะกลับแล้วนะ" ยามะพีรีบตัดบททันที ทำไมจะต้องมาคอยดูแลแฟนคนอื่นด้วย ไม่เข้าใจ

"เดี๋ยวก่อนยามะพี นาย...เอ่อ...มาบ้านของชั้นก็ได้นะ มาค้างบ้านชั้นก็ได้ คือ...นายได้โปรดไปส่งชั้นเถอะนะ" คาเมะซึ่งไม่ยอมก้มหัวให้ใครง่ายๆกำลังทำอะไรลงไปเนี่ย

"ก็ได้ ถ้านายยอมเป็นแฟนกับชั้น" ยามะพียื่นข้อเสนอทันที

"เอ...นายชอบโคคิไม่ใช่เหรอ..." คาเมะแปลกใจจนขมุ่นคิ้วเป็นโบผูกกัน น่ารักยังไงไม่รู้

"ดูก็รู้ว่าคนอย่างนายจะต้องมีคนที่ชอบแล้วแน่ ถึงชั้นจะตกหลุมรักนายตั้งแต่แรกเจอก็คงจะไม่ได้อะไรขึ้นมา ชั้นคงจะกินแห้วซะมากกว่า อย่างชั้นแค่โคคิก็คงจะดูเหมาะสมกันดี พูดง่ายๆก็คือ ชั้นชอบนายแต่มันไม่มีวันเป็นไปได้ ส่วนโคคิก็แค่คนที่ชั้นคิดว่าชอบกันได้คงจะดี แต่เค้าไม่ได้สนใจอะไรชั้นอยู่แล้วนี่" ยามะพีตอบ

"ก็ได้ แต่นายต้องได้ทำงานที่ร้านทำผมก่อนนะ" คาเมะยังยื้อยุดหัวใจตนเองไว้ก่อน จินสำคัญกับเค้าแค่ไหน ถึงยังไงเค้าก็ยังไม่ได้เลิกคบกับจิน แค่ดูท่าทางจะไปกันไม่ได้ ก็ดูสิแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ จินก็ยังไม่ยอมเค้าเลย คาเมะอดไม่ได้ที่จะคิดว่า หากพวกเค้าไปกันได้จริง คาเมะคงต้องยอมไอ้จินมันไปซะทุกเรื่องแน่ๆ แค่คิด ภาพผ้ากันเปื้อนเลอะเทอะไปด้วยฝุ่นและหยากไย่แถมต้องนั่งเตรียมกระเป๋าทำงานให้จินก็เข้ามาในหัวคาเมะ

"งั้นกลับบ้านกันนะ" ยามะพีชวนคาเมะเดินออกไปขึ้นรถประจำทางด้วยกัน

'นั่งรถประจำทางยังดีกว่านั่งรถบีเอ็มของจิน' คาเมะได้แต่คิด แล้วก็ผลอยหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย พิงไหล่ของยามะพี

ณ ร้านบาร์เบียร์กิจการของจิน...

"คุณจินขา ทำไมทำหน้าไม่สบายใจอย่างนั้นล่ะ เด๋วอุเอะนวดให้ไหมคะ" อุเอะดะ พนักงานต้อนรับแขกอันดับหนึ่งของร้าน เจ้าของเรือนผมสีดำสลวยประบ่า นัยน์ตาโต ริมฝีปากอวบอิ่ม แต่งกายอย่างเนี้ยบฉุนกึกไปด้วยกลิ่นนำหอม แหวกคอเสื้อเพียงเล็กน้อยให้ดูดึงดูด กุลีกุจอออกมาต้อนรับจินผู้จัดการร้าน

"ไม่ต้อง ไปรับแขกเถอะอุเอะ ถ้าเธอมัวแต่มาสนใจชั้น เธอจะตกอันดับไม่รู้ด้วยนะ จะหาว่าไม่เตือน"

"โถ คุณเจ้านาย รู้ดีนะคะเนี่ย ก็ให้คาซึมาเป็นแทนเอะสิฮะ ทำไมล่ะ ทีคาซึเป็นแคชเชียร์ได้ ทั้งที่เค้าสวยขนาดนั้น รึว่าเจ้านายหวงเค้านะ" อุเอะแกล้วกระเซ้าเจ้าของกิจการยังหนุ่มอย่างจิน

"ทำหน้าที่ของตัวเองไปเถอะน่า เอาแต่ใจแบบนั้น ชั้นไม่อยากจะยุ่งด้วยหรอก แล้วอีกอย่างเค้าก็เป็นแฟนชั้นนะ คงให้รับแขกไม่ได้ นายก็น่าจะรู้"

"ไม่รู้แหละ ยังไงเค้าก็น่าจะเป็นตัวเรียกของที่นี่" อุเอดะยังคงตื๊อต่อ "วันนี้คาซึเค้าไม่กลับมาร้านเหรอคะ เอ๊ะ หรือว่าเค้าจะตามผู้ชายไปแล้วล่ะ"

"ช่างเค้าเถอะ อยากทำอะไรก็เชิญ ชั้นไม่มีทางจะง้อเค้าเด็ดขาด" จินก็รู้ว่าคาเมะคงไม่นอกใจเค้าแน่ เป็นเรื่องที่จินรู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าวางใจหรอกนะ ก็คาเมะสวยซะขนาดนั้น เค้าต้องหวงอยู่เป็นธรรมดา

"งั้นพรุ่งนี้เอะขอชวนเค้าไปเที่ยวนะคุณเจ้านาย...ถ้าเค้ากลับมาอีกน่ะ ฮ่าๆๆ" อุเอดะพูดแทงใจดำจิน "คืนนี้เรามาทำอะไรกันดีล่ะ เอ..."

"เสร็จงานแล้วมาหาชั้นด้วยก็แล้วกันนะ ชั้นจะแจกเงินก้อนสุดท้ายแล้วไล่นายออกไปเลยไง ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวกิจการของชั้นเจ๊งกันพอดี"

"ฮ่ะ อย่าดื่มมากนะฮะเป็นห่วง" อุเอะทิ้งท้ายก่อนเดินจากไป

'ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะคาเมะ กลับบ้านกับไอ้คนแปลกหน้านั่นหรือเปล่านะ' จินชักเป็นห่วงคาเมะ ว่าแล้วเค้าก็เดินออกไปแล้วขึ้นขี่มอเตอร์ไซค์เพื่อตามหาคาเมะทันที

*******

ตอนนี้คาเมะมาถึงบ้านแล้ว ไม่มีคนอยู่บ้านด้วย พอคาเมะมาถึงก็จัดแจงหานำและอาหารว่างมาให้ยามะพี ก่อนล้มตัวลงนอนทันทีด้วยความเหน็ดเหนื่อย...

จินตะเวนหาคาเมะตามเส้นทางที่เค้าพบกัน แต่ก็ไม่พบร่องรอยคาเมะ ตอนนี้เค้ากำลังจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปที่บ้านคาเมะเพื่อเช็กว่าคาเมะกลับบ้านหรือยัง

ถ้าเค้าไปเจอยามะพีอยู่ที่บ้านของคาเมะตอนนี้มันจะเป็นยังไงนะ...