คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พรหมลิขิต
“ให้ผมได้ผ่านไปเถอะครับ ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ ผมไม่ได้ไปทำอะไรให้คุณเลย...” เด็กหนุ่มร่างบางผิวขาวซีดกำลังแกะมือของร่างสูงใหญ่มีกลิ่นตลบอบอวนไปด้วยน้ำหอมในชุดสูทซึ่งเห็นใบหน้าไม่ชัดนัก ดูไม่ออกเลยว่าเค้าเป็นใครอาจจะเป็นนักเลงเก็บค่าผ่านทาง หรืออาจจะเป็นสมุนมือซ้ายขวาของเจ้านายผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่ง แต่ทำไมต้องมาเกี่ยวข้องกับเขาด้วย ในเมื่อคิดเท่าไรก็คิดไม่ตกเลยว่าเขาเคยไปทำอะไรไว้ให้คนเหล่านี้ โคจิกิจึงต้องปล่อยให้ชายคนนั้นดึงร่างของเขาไปตามแรงยื้อยุด
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวซีด ร่างกายบอบบาง ใบหน้าสวยหวานแทบไม่มีใครอยากจะเชื่อว่าเค้าเป็นผู้ชายคนนี้มีชื่อว่าโคจิกิ อาศัยอยู่กับน้องๆ 3 คนซึ่งกำพร้าพ่อแม่ เขาทำงานรับจ้างส่งเอกสารให้บริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง หลังจากเลิกงาน เขาได้จอดมอเตอร์ไซค์ไว้ข้างทางและกำลังจะเดินไปซื้อเค้กให้กับน้องสาวคนเล็กเพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ ไม่ห่างจากที่ทำงานของเขามากนัก
“คุณ...ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่มีเงินสักเยน...ผมยังไม่อยากตายตอนนี้ น้องๆกำลังรอผมอยู่...ทุกคนกำลังหิว...พวกผมกำพร้าพ่อแม่...คิดว่าสงสารเด็กตาดำๆเถอะนะ” โคจิกิพยายามออดอ้อนชายคนนั้นให้ปล่อยตัวเขาไป บางทีอาจจะดีกว่าการพยายามดิ้นรน ซึ่งอาจจะสร้างความโกรธให้ชายชุดสูทคนนั้นและเขาอาจจะถึงตายเลยก็ได้ สู้ขอร้องอ้อนวอนด้วยวาจาสุภาพอาจจะทำให้เขาเกิดเห็นใจขึ้นมาก็ได้
เบื้องหน้าของร่างทั้งสองที่ฉุดดึงกันเป็นซอยไม่ลึกมากนัก เมื่อเดินเข้าไปจะเห็นแสงไฟกระพริบจากตัวอักษรบอกชื่อของร้านในซอยนั้นทั้งหมด 3 ร้าน โคจิกิหลับตาลงอีกครั้งด้วยความกลัวว่าชายคนนั้นคงต้องพาเขาไปพบกับนักเลงในร้านสักแห่ง ซึ่งดูเผินๆก็รู้ว่าเป็นบาร์และผับต่างๆ แสงไฟสีม่วงทำโคจิกิหัวใจเต้นโครมคราม สิ่งที่เขากลัวมากที่สุดคือการที่จะต้องตกเป็นเหยื่อสวาทชั่วข้ามคืนของนักเลงซึ่งอาจจะเป็นหัวหน้าของชายคนนี้ก็ได้...
“ยินดีต้อนรับสู่ BB’s Club ขอให้ทุกท่านจงสนุกกับค่ำคืนนี้ เพราะเราได้ลูกค้ารายใหม่มาแล้ว.......ขอเชิญหนุ่มน้อยหน้าหวานครับ” โคจิกิค่อยๆหรี่ตามองบรรยากาศทันทีที่ได้ยินเสียงประกาศจากไมค์โครโฟนของร้านที่หนุ่มร่างสูงใหญ่คนนั้นพามา
“มาแล้วๆๆ เอาอาหารชุดใหญ่มาเสริฟ.......” ไวท์แดงชั้นเลิศถูกกระเดือกลงลำคอโคจิกิคำแล้วคำเล่าจนเค้าผละหนี แต่ก็โดนชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดสูทล้อมหน้าล้อมหลังเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งเขาได้ถูกจับโยนลงบนโซฟานุ่ม โคจิกิหงายหลังลงทับร่างหนากับกลิ่นน้ำหอมคุ้นเคย...คนที่พาเค้ามานั่นเอง
“ปล่อยผมออกไปนะ คุณเป็นใคร...ผมไม่อยากสนุกอะไรทั้งนั้น ผมจะกลับบ้าน” โคจิกิร้องขึ้นเสียงดังต่อหน้าชายคนนั้น จนกระทั่งเขารู้สึกว่ามีมือหนามาอุดริมฝีปากนั้นเอาไว้
“เงียบปากซะ แล้วกินของดีๆนี้เข้าไป หน้าที่ของนายมีเท่านี้ ห้ามขัดขืน เข้าใจไหม และต่อไปนายก็เรียกชั้นว่า คาโต้”
ชายคนนั้นพูดสั่งพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน ริมฝีปากหนานั่นเม้มเข้าหากันอีกครั้ง โคจิกิรู้สึกคอแห้งขึ้นมาทันที แม้ว่าแอลกอฮอล์จะได้เข้าปากเค้าแก้วแล้วแก้วเล่าแล้วก็ตาม เขาเบิกตามองหน้าชายตรงหน้า ใบหน้างดงามเหมือนผู้หญิงเหลือเกิน ผิวสีน้ำผึ้งกับร่างกายกำยำทำให้เลือดในกายของเขาสูบฉีดแรงขึ้นมากกว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เพิ่งได้รับไป...
“ถ้านายไม่มีอารมณ์กับผู้ชายล่ะก็ นายจะเปลี่ยนเอง” ชายร่างเล็กน่าตาน่ารักคนหนึ่งจากในกลุ่มนั้นพูดขึ้น ไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ที่นี่มันที่ไหนกัน ในเมื่อเขาไม่อยากกิน ทำไมต้องกิน ในเมื่อเขาไม่ได้ชอบเพศเดียวกัน ทำไมยังต้องมาบังคับฝืนใจ
หลังจากนั้นเขาก็จำไม่ได้ว่าได้กินอะไรเข้าไป ได้ร้องเพลง ปรบมือ หรือลุกขึ้นมาเต้น แต่ทุกอากัปกิริยาอยู่ในสายตาคาโต้และทุกคนในคลับ โคกิจิเมาจนหลับไป เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาได้มาอยู่บนเตียงนุ่ม...ที่ไหนสักแห่ง แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้น เขาเห็นใบหน้าสวยหวานที่คุ้นเคย แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงแม้จะวิ่งหนีออกไป แอลกอฮอล์ทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้มากกว่า...
“นายทำอะไรชั้น ทำไมชั้นถึงมานอนข้างนาย” โคจิกิผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงเมื่อรวบรวมสติสัมปชัญญะได้
“รู้เอาไว้นะ ที่นี่โฮสคลับ ต่อไปนี้นายต้องให้บริการแขกที่มาร้านนี้ ที่นี่ไม่มีห้องสำหรับนาย นายก็ต้องนอนกับชั้น เพราะชั้นเป็นคนพานายมา ต่อเมื่อนายเริ่มทำงานเมื่อไร จึงจะมีห้องพักของตัวเอง หรือนายจะกลับไปนอนที่บ้านก็ได้นะ แต่เมื่อคืนนายเมาแบบนี้ จะให้กลับบ้านคงได้นอนข้างถังขยะเหม็นๆแน่”
ชายร่างสูงนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรตรงกันข้ามกับคนที่เพิ่งได้สติ เขาเบิกตาโพลงด้วยความหวาดกลัว นี่เขาถูกฉุดให้มาเป็นโฮสเพราะโฮสของคลับนี้ใช่ไหม ไม่ได้การล่ะ เขาจะต้องหนีออกไปให้ได้ เพียงแต่ชายคนนี้คงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆแน่ เพราะที่นี่คือโฮสคลับ สถานบริการที่ถูกกฎหมาย ถึงบอกใครไปก็คงไม่มีใครเชื่อเพราะเค้าก็เป็นคนหนึ่งที่ได้รับบริการจากที่นี่อย่างไม่มีขาดตกบกพร่องโดยไม่ได้จ่ายเงินสักเยน...
“เอาล่ะ นายต้องเซ็นสัญญาทำงานที่นี่ ถ้านายไม่มีเงินจ่ายค่าบริการล่ะก็...” หนุ่มร่างสูงเปลี่ยนเครื่องแบบชุดสูทเป็นเครื่องแต่งกายไปรเวต กลิ่นน้ำหอมแบบเมื่อคืนก็หายไป โคจิกิยืนตัวแข็ง จรดมือเซ็นสัญญาอย่างหาทางเลือกไม่ได้ แต่เขาก็เงยหน้าขึ้นทันทีทั้งที่สัญญายังอยู่ในมือ
“ในเมื่อนายบังคับให้ผมมาทำงานที่นี่โดยที่ผมไม่เต็มใจ ผมขอข้อแลกเปลี่ยนอย่างหนึ่งได้ไหม.......ผมขอให้คุณหาที่อยู่ให้น้องของผมใหม่ ต่อไปนี้ผมต้องทำงานที่นี่ไม่มีเวลาดูแลน้องอย่างเคย โดยเฉพาะเวลากลางคืนใครจะดูแลน้องผม ผมจะช่วยเหลือน้องได้ยังไงเวลาเกิดภัยถ้าที่ทำงานไกลจากที่อยู่” ส่วนหนึ่งมันก็เป็นแผนของเขา เพราะบ้านที่เค้าอยู่กำลังจะหมดสัญญาเช่า
“ก็ได้ แต่อย่าลืมนะว่า นายไม่ควรมีข้อแม้มาตุกติก เพราะฉะนั้นชั้นก็มีเงื่อนไขกับข้อแลกเปลี่ยนของนายเหมือนกัน ถ้านายคิดหนีออกจากที่นี่และถูกจับได้เกิน 3 ครั้ง นายต้องทำงานอย่างว่าที่โฮสบางคนสมัครใจทำทันที”
“หมายความว่าจะไม่ให้ชั้นเลิกงานนี้ จนกว่าจะสิ้นสุดเวลาในสัญญาใช่ไหม” โคจิกิกล่าวกับคาโต้
“ถูกต้อง” คาโต้ยื่นมือไปจับกับโคจิกิและรับสัญญานั้นมา เป็นอันว่านับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นไป เค้าจะต้องทำงานเป็นโฮสของ BB’s Club อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
คาโต้ส่งสัญญาให้กับเพื่อนหนุ่ม เขาหันไปยิ้มให้กัน
“นายทำได้ดีมาก แผนของนายเนี่ยทำให้คลับเรายังอยู่ได้... สองปีให้หลังคลับของเรากำลังประสบปัญหาขาดแคลนคนมาทำงานด้วย เพราะโฮสที่มีอายุจะต้องถูกให้ออกในปีนี้ ความคิดหาคนโดยไม่ต้องรอสมัครของนายเจ๋งเป้งไปเลย แถมหน้าตาเหมาะกับงานซะด้วย” ริวเพื่อนของคาโต้พูดโดยหันมาทางโคจิกิ เหมือนจะอธิบายว่าทำไมถึงเกิดเหตุการณ์เมื่อคืนขึ้นได้ เกิดมาทั้งจนทั้งกำพร้ายังไม่พอ ยังต้องมาทำงานอย่างว่า โคจิกินึกในใจ
ที่แท้ริวนี่เองที่ไหว้วานคาโต้ให้หาใครก็ได้ที่ดูมีคุณสมบัติเหมาะสมกับการเป็นโฮส และล่อลวงให้เขาใช้บริการด้วยราคาแพงหูฉี่ ในที่สุดก็ถูกเกลี้ยกล่อมให้เซ็นสัญญาเป็นโฮสของ BB’s Club เพิ่มสมาชิกให้กับที่นี่อย่างไม่มีทางเลือก
คาโต้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มร่างบางจนเขารู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนรดบนใบหน้า พลางกระซิบ “ถ้านายทำงานนี้ได้ดีล่ะก็ ชั้นรับรองความเป็นอยู่ของน้องๆนาย” เขาพูดทำนองขู่ โคจิกิได้แต่ยิ้มในใจ ถึงแม้ว่าชีวิตของเค้าจะเจอเรื่องเลวร้ายมามาก แต่นี่เป็นโอกาสทองสำหรับแลกข้อเสนอที่ไม่มีวันเป็นไปได้กับชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นของน้องๆ แน่นอนเขาไม่มีทางทำตามข้อเสนอเด็ดขาด เมื่อได้เงินสักก้อนหนึ่งแล้ว แทนที่จะใช้หนี้ค่าอาหารและบริการ เขาจะหาทางหนีออกไปให้ได้
เย็นวันนั้นหลังจากโคจิกิสตาร์ทมอเตอร์ไซค์ออกไปทำงานที่ BB’s Club เขาเห็นร่างหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งกำลังเดินออกมาจากอพาร์ทเม้นท์ใกล้กับโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง เขามองอย่างตั้งใจ ชายหนุ่มบึ่งรถมอเตอร์ไซค์เข้าไปหาชายคนนั้นทันที
“คาโต้ อย่าบอกนะว่านายจะให้น้องทั้งสามคนของชั้นอยู่ที่นี่…….สถานที่แบบนี้น้องของผมคงไม่รอดจากปากเหยี่ยวปากกาแน่ๆ” เขากล่าวขึ้นหลังดับเครื่องมอเตอร์ไซค์ และสังเกตเห็นม่านที่มีรถวิ่งเข้าออกอยู่ตลอดเวลาบริเวณที่จอดรถของโรงแรมนั่น
“ที่นี่เป็นที่อยู่ใกล้ที่สุดที่เดียวที่ชั้นหาได้...ถ้านายไม่พอใจจะให้พวกเค้ามาอยู่ที่โฮสคลับ มาช่วยทำงานก็ได้” คาโต้กล่าวอย่างไม่สะทกสะท้านต่อสีหน้าของเด็กหนุ่มแต่อย่างใด
“ผมไม่อยากจะแจ้งตำรวจหรอกนะ ถึงผมจะแจ้งไปมันก็ไม่มีหลักฐาน.......แต่การกระทำเลวร้ายแบบนี้ คุณควรจะรู้อยู่แก่ใจ” โคจิกิเพ่งนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่เย็นชานั่นไม่กระพริบ
“นายว่าชั้นไม่มีสามัญสำนึกสินะ จะบอกให้นะ ชั้นไม่มีหน้าที่จะต้องมารับข้อเสนอของนาย แค่ชั้นตอบตกลงมันก็ดีถมเถแล้ว แต่ชั้นก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำอะไรกับเด็กที่ไร้เดียงสาอย่างนาย เพื่อเห็นแก่เด็กชั้นจะให้พวกเค้ามาอยู่ที่บ้านชั้นก็ได้ รกหน่อยก็ให้น้องนายมาช่วยกวาดทำก็แล้วกัน นายตามมาเดี๋ยวนี้เลยก็แล้วกัน...”
ชายร่างสูงผิวสีน้ำตาลขี่มอเตอร์ไซค์นำทางโคจิกิไปยังบ้านของตน
ที่บ้านของชายหนุ่มเป็นบ้านหลังน้อย เขาอยู่คนเดียว ดังนั้นบ้านทั้งหลังจึงปิดไฟมืดเมื่อเขาไม่อยู่ ตอนนี้ไฟสว่างขึ้นอีกครั้งเมื่อคนทั้งสองเดินเข้ามายังตัวบ้าน
“บ้านคุณไฮเทคจัง ท่าทางคงจะแพงสินะฮะ.......” โคจิกิหันหลังให้กับชายหนุ่ม ไม่ทันที่จะได้รับคำตอบ เขารู้สึกตกใจวาบเมื่อร่างถูกผลักให้ล้มลงบนโซฟานุ่ม
“ปล่อยผมนะ...นี่คุณจะทำอะไร” เขาตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับดิ้นรนให้ร่างหลุดออกจากพันธนาการ แต่ยิ่งดิ้นก็ราวกับยิ่งทำให้ร่างกายอึดอัดมากขึ้น เมื่อร่างหนาของคาโต้กดทับร่างเขาไว้
“โฮสไม่ว่าหน้าไหน ลองต่อรองกับชั้นแล้ว จะต้องทำแบบนี้ทุกคน” ชายร่างสูงหนาได้เผยสัญชาตญานดิบและจิตวิญญาณออกมาแล้ว ไม่ว่าโฮสหน้าไหน โฮสที่ไหนก็ได้อย่างนั้นเหรอ โคจิกินึกในใจ
“แล้วโฮสอีกประเภทล่ะ ที่ทำงานอย่างว่า...ผมไม่ใช่คนประเภทนั้น ผมยังไม่ได้ทำผิดข้อตกลง.....” ร่างบางขาวซีดตะโกนขึ้น
“แต่นายต่อรองแล้วต่อรองเล่า สักวันนายต้องทำผิดกฎ แล้วคนคนนั้นขอเป็นชั้นคนแรกไม่ได้หรือไง” คาโต้ใช้แรงยึดร่างนั้นให้อยู่กับที่
“ทำไม...ทำไมต้องเป็นผม...ทำไมคุณต้องทำร้ายผมอยู่คนเดียว...” ใบหน้าของโคจิกิเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา แสงไฟนวลช่วยขับผิวขาวให้สีเปล่งปลั่งด้วยแสงสีส้ม ดูน่าทะนุถนอม
“แล้วนายว่า เพราะอะไรชั้นถึงเลือกนายมาเป็นโฮสของที่นี่…”
“เพราะชั้นถูกชะตานายตั้งแต่แรกเห็นยังไงเล่า..........”
ความคิดเห็น