ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : จูบแรก
DS6
ซาโซริค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น แสงแห่งอรุณในยามเช้าแยงตาเสียจนอยากจะปิดตาลงอีกรอบถ้าไม่ติดว่าเห็นร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้ากำลังส่งยิ้มอ่อนๆให้
"ตื่นแล้วเหรอ ดันนา..."ซาโซริชะงักทันที เสียงที่ออกมาจากปากของคู่หูตัวแสบนั้นช่างดูอ่อนล้าเหลือเกิน
จริงสิ...เมื่อวาน เดอิดาระร้องไห้นี่น่า...
"ฉันซื้อข้าวเช้ามาให้ อืมม์"เสียงพูดที่ดูแผ่วเบานั้นไม่สมกับเป็นไอ้เด็กเวรตัวแสบที่เจอกันวันแรกเอาเสียเลย
"แล้ว...วันนี้ดันนาจะกลับเลย หรือ...จะไปเดินในเมืองอีกสักวันล่ะ อืมม์"เดอิดาระเอ่ยถามพลางแกะห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปออก
หัวใจของซาโซริกระตุก หรือว่า...เดอิดาระร้องไห้เพราะ...
"แกอยากจะเอายังไงล่ะ"ซาโซริถามกลับ
"ฉันน่ะ...ไม่มีอะไรอยู่แล้ว อืมม์ แต่ดันนา..."เดอิดาระเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสีฟ้าสื่อถึงความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด "...อาจจะมีธุระอะไร"
"ไม่มี" ซาโซริเอื้อมมือไปรับบะหมี่ที่กำลังมีควันร้อนพวยพุ่งมาจากเดอิดาระ "จะกลับก็กลับ"
ความเงียบเข้าปกคลุมขณะที่ซาโซริค่อยๆซดน้ำบะหมี่หยดสุดท้ายเข้าปาก
"ดันนา"เสียงเรียกของเด็กหนุ่มทำให้ซาโซริเงยหน้าขึ้น แต่ก่อนที่จะทันได้ตอบอะไร ร่างบางก็กดจูบหนักลงมาพร้อมผลักร่างสูงไปติดต้นไม้
สัมผัสที่กดลงมานั้นมีทั้งความโหยหา ความเศร้า ความกลัว และความตกใจ ผสมกันไปหมด ซาโซริทำอะไรไม่ถูก จูบแรกที่ได้จากร่างบางทำให้ร่างกายของเขาไม่มีแรง ร่างบางถอนจูบออกเพื่อให้ร่างสูงได้พักหายใจ ก่อนที่จะบดริมฝีปากของตนเข้ากับร่างสูงอีกครั้ง
ซาโซริไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว รู้สึกแต่ความอยากและความต้องการ...
...ต้องการเด็กหนุ่มคนนี้...
....ต้องการเดอิดาระ
น้ำอุ่นๆที่ไหลออกมาจากดวงตาสีฟ้าทำให้ซาโซริหลุดจากภวังค์ แขนของร่างบางค่อยๆเอื้อมมาโอบกอด
ซาโซริไว้แน่นชนิดที่ว่าจะไม่ได้ทำอีกแล้ว เดอิดาระถอนจูบออกก่อนที่จะปล่อยตัวลงมานอนบนตักของซาโซริมือทั้งสองยังคงกอดไม่ยอมปล่อย
ซาโซริมองดูภาพน่าเวทนาของคู่หูของตน และรู้สึกตัวว่าเขานี่เองที่ทำให้เด็กหนุ่มเจ็บขนาดนี้ มือหนาของ
ซาโซริลูบปอยผมของร่างบางบนตักเบาๆ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปปาดน้ำตาบนโครงหน้าออกอย่างนุ่มนวล
ฉันขอโทษ... คำพูดนั้นได้แต่จุกอยู่ที่คอ พยายามแค่ไหนก็เอ่ยมันออกมาไม่ได้
เดอิดาระปล่อยมือของตนและจับมือที่กำลังลูบหัวอย่างอ่อนโยนของซาโซริไว้ ถึงสัมผัสนั้นจะอบอุ่นแค่ไหน แต่คนที่ได้ใจดันนาของเขาไปคือ เด็กผู้หญิงผมชมพูนั่น
เดอิดาระค่อยๆลุกขึ้น น้ำตาของเขาค่อยๆเหือดแห้งไป ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มสดใสออกมาแทน
แต่แน่ล่ะ...ก็แค่การเสแสร้งเท่านั้น
รอยยิ้มจางหายไปพร้อมกับคำขอของเด็กหนุ่ม
"ดันนาช่วยทำเหมือนเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นหน่อยจะได้ไหม"
ซาโซริชะงักด้วยความตกใจ หมายความว่ายังไงกัน....?
"ฉันรู้ตัว...ว่าได้ทำในสิ่งที่ไม่สมควรลงไป..."
"เพราะงั้น..."
"ถ้าดันนาไม่พอใจ คิดจะลงโทษ หรือโกรธฉัน หรือยังไงก็ตาม..."
"ขอให้มันจบลงตรงนี้ ทั้ง...เรื่องเมื่อกี้และความรู้สึกทั้งหมด"
"...ตามที่แกขอ ไอ้เด็กเวร" ซาโซริเอ่ยด้วยเสียงอันเย็น แม้ในใจจะสับสนและปวดร้าว"เรื่องจะลงโทษหรืออะไรไร้สาระนั่น...ค่อยว่ากันตอนกลับถึงรัง"
.
.
.
ผ่านมาสามสิบนาที ต่างคนต่างไม่พูดอะไรกันในระหว่างการเดินทางกลับรังลับ ในหัวของซาโซรินั้นสับสนและวุ่นวายไปหมด
"ไอ้เด็กเวร"นี่เป็นครั้งแรกที่ซาโซริเปิดบทสนทนาก่อน ก็คงเป็นเพราะไอ้เด็กเวรปากมากคนเก่านั้นหายไปแล้ว
"อืมม์?"เดอิดาระส่งเสียงในลำคอตอบ
"ที่แกพูดน่ะ...แกอยากให้ฉันโกรธแกหรือไง"ซาโซริถามเพื่อยืนยันความรู้สึกที่ไม่แน่นอนของตน
"...แค่คิดว่าดันนาจะโกรธ อืมม์"
"แล้วอยากโดนลงโทษเหมือนเด็กๆหรือไง"
"ถ้าทำผิดก็สมควรโดนทำโทษ เพราะปกติดันนาก็เรียกฉันว่าเด็กอยู่แล้วนี่"เสียงเรียบๆไร้อารมณ์ใดๆของ
เดอิดาระเริ่มทำให้ซาโซริกังวลมากขึ้นทุกที
"ทั้งๆที่รู้ว่าฉันอาจจะฆ่าแก?"
"แค่ตอนนี้ฉันก็รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว"
คำพูดของเดอิดาระทำให้ซาโซริของขึ้นขึ้นมาทันที มือหนาที่เคยลูบหัวอย่างอ่อนโยนตรงมาบีบคอของร่างบางก่อนที่จะยกขึ้น
"อะไรของแก?!"ซาโซริตวาด แต่เด็กหนุ่มไม่ได้มีท่าทีกลัวเลยแม้แต่น้อย
"ดันนายัง...อึก...ไม่รู้ตัวอีกหรือไงว่าฉันเป็นแบบนี้เพราะใครน่ะ?!"เดอิดาระตะโกน น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง
"ทั้งๆที่เราเพิ่งเจอกันทำไมแกถึงต้องยึดติดกับฉันขนาดนี้?!"ซาโซริบีบแรงขึ้น
"อึก!!! ถามโง่ๆมาได้นะดันนา!"เดอิดาระตะโกนด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี
"ก็ฉันรักดันนายังไงล่ะ!!!"
ซาโซริชะงัก ก่อนที่จะค่อยๆปล่อยมือออกจากคอของร่างบาง จนร่างบางทรุดลงกับพื้น
"งั้นฉันจะสอนให้แกได้รู้...ว่าไอ้เด็กเวรอย่างแกมันไม่มีค่าพอให้ฉันรักหรอก"ซาโซริพูดเสียงสั่น
"ก็แน่สิ ดันนามีคนรักอยู่แล้ว ฉันถึงได้บอกว่าจะจบทุกอย่างเมื่อเช้า"เดอิดาระจับคอตัวเอง
"..."ซาโซริเริ่มออกเดิน ทิ้งร่างบางที่กำลังน้ำตาไหลเป็นสายไว้ข้างหลัง เพราะรังลับอยู่แค่ข้างหน้า
แต่...เดอิดาระไม่ได้เดินตามมา
.
.
.
"ไง...ซาโซริ ภารกิจเป็นไงบ้าง"หัวหน้าเอ่ยถาม
"ก็ดี..."ซาโซริเอ่ยเสียงแผ่ว
"มีอะไรหรือเปล่า แล้วเดอิดาระไปไหน นายไม่ได้ฆ่าเขาใช่ไหม"คำถามรัวเป็นชุด
"ไม่มีอะไร...เดี๋ยวไอ้เด็กเวรก็ตามมาเองแหละ"ซาโซริขมวดคิ้ว"และก็ไม่...ฉันไม่ได้ฆ่าเขา"
"ก็ดี ไปได้"คำสั่งอันเฉียบขาด ซาโซริก้มหัวน้อยๆก่อนที่จะเดินออกมาจากห้อง มานั่งอยู่ที่ห้องรับแขก รอเวลาที่เดอิดาระจะก้าวผ่านประตูนั่นมาเพื่อรับบทลงโทษจากเขา
แต่สามชั่วโมงผ่านไปก็ยังไม่มีแม้แต่เงาของร่างบางปรากฎออกมาให้เห็น ฝนเริ่มตกหนักขึ้นหนักขึ้น
ฝนตกอย่างนี้เดี๋ยวก็กลับมาเองล่ะ ไอ้เด็กเวรนั่น...
สี่ชั่วโมงผ่านไปก็ยังไม่มีวี่แวว
ซาโซริเริ่มร้อนใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาออกวิ่งทำกลางสายฝนทันที
"เดอิดาระ! เดอิดาระ!"ซาโซริตะโกนเรียก
"ไปไหนเนี่ย...เดอิดาระ!"ซาโซริวิ่งเข้าไปในป่า และพบร่างบางที่กำลังตามหานั่งอยู่ริมหน้าผา
"นั่งทำบ้าอะไร! เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก!"ซาโซริตะโกน
"ฉันจะตกมันก็เรื่องของฉัน"เดอิดาระตอบอย่างเย็นชา
"กลับมานี่!"ซาโซริสั่ง
"ฉันอยากอยู่คนเดียว อีกอย่าง...ฉันจะออกมานั่งกลางฝนมันจะเกี่ยวอะไรกับดันนาล่ะ"เดอิดาระนั่งเขี่ยเศษดินเล่นอย่างไม่แคร์โลก
"ฉันไม่อยากให้แกป่วยนะ! กลับมา!"ซาโซริเริ่มคิดหาแผนการอื่นเพื่อลากตัวเดอิดาระกลับ
"ห่วงหรือไง ดันนา...ไม่สิ ดันนาคงจะขี้เกียจหาคู่หูใหม่ ก็แค่นั้น เลิกให้ความหวังฉันเถอะ"เดอิดาระหยิบก้อนหินขึ้นมาโยนกลางอากาศ
อยู่กันมาแค่ไม่นาน เขาก็ถูกไอ้เด็กเวรรู้ทันซะหมดทุกอย่างซะแล้ว ทำยังไงดี?! ไอ้เด็กเวรหัวรั้นเอ๊ย!
ซาโซริเงียบไปซักพักก่อนที่จะแสยะยิ้ม "แกลืมแล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร ไอ้เด็กเวร?"
ทันใดนั้นด้ายจักระบางๆก็เข้ารัดตัวของเดอิดาระไว้ ไม่ต่างกับหุ่นเชิดเลยสักนิด เดอิดาระที่อ่อนแอทั้งกายและใจไม่มีทางหนีรอด ร่างของเดอิดาระค่อยๆโดนดึงไปหาผู้ที่กำลังควบคุมเขาอยู่
"ดื้อกับดันนาแบบนี้ไม่ดีแน่ ว่าไหม?"มืออีกข้างที่ว่างอยู่จับคางของร่างบางขึ้น
เดอิดาระหลบตา "แกไม่มีสิทธิเลือก ในเมื่อแกมาอยู่กับฉันแล้ว ถึงฉันจะมีคนอื่น แกก็ไม่มีสิทธิน้อยใจ ความสัมพันธ์ของเรามีเพียงเท่านี้ แกยังจะรับได้อยู่อีกเหรอ"ครั้งนี้ซาโซริไม่ได้ถามเพื่อยืนยันความรู้สึกของเขาเองอีกแล้ว เขาถามเพื่อยืนยันความรู้สึกของเด็กหนุ่ม
"...ถ้ามันเป็นเพื่อจะได้รับความรักจากดันนาเพียงน้อยนิด ฉันก็รับได้"เด็กหนุ่มตอบอย่างมั่นใจ
"ถึงฉันจะไปรักคนอื่น?"
"อืมม์"
"ถึงฉันจะปฏิบัติกับแกเพียงแค่หุ่นเชิดตัวหนึ่ง"
เดอิดาระพยักหน้า "เพื่อดันนา...ฉันจะยอม เพราะฉันไม่มีสิทธิที่จะเป็นมากกว่านั้น"
หัวใจของซาโซริเจ็บแปลบ ถ้าเดอิดาระรักเขาถึงขนาดนี้...เขาจะกล้าทิ้งเดอิดาระได้ยังไงกัน?
สัมผัสอุ่นๆถูกส่งผ่านจากมือของซาโซริผ่านด้ายจักระไปถึงเดอิดาระ
"ในเมื่อแกตัดสินใจแบบนั้น..."
"ก็เตรียมรับบทลงโทษได้เลย ไอ้เด็กเวร"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรท์ยังไม่ตาย!!!//ปรบมือๆ
แหม่ก็...ยังมีคนอ่านสินะ//หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาเบาๆ
แต่งไหมแต่งมาดราม่าซะได้ ถถถถ เดอิน่าสงสาร แต่งไปน้ำตาไหลไป//หลบมุม
เรื่องนี้ยังไม่จบค่ะ ก็ขุ่นพี่ซาโซริเขาซึน//ปิดตาชี้ซาโซริ ทำให้เหตุการณ์ยืดเยื้อ//หลบมีด
งั้นวันนี้ไรท์ไปล่ะ~//หายไปกับสายลม
DD.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น