ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฝันร้ายเริ่มต้น
สีเทา คือ เซตซึพูดพร้อมกันนะค่ะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สายลมพัดอ่อนๆในยามค่ำคืน ส่งผลให้ปอยผมสีเหลืองปลิวไหวไปตามสายลม เด็กหนุ่มยืนมองไปทางหมู่บ้าน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สายลมพัดอ่อนๆในยามค่ำคืน ส่งผลให้ปอยผมสีเหลืองปลิวไหวไปตามสายลม เด็กหนุ่มยืนมองไปทางหมู่บ้าน
อิวะงาคุเระ อันเป็นหมู่บ้านที่เขาได้เติบโตมา แต่เขาไม่ได้ชอบหมู่บ้านนี้เลยแม้แต่น้อย หมู่บ้านมีแต่ยัดเยียดสิ่งที่แย่
ให้กับเขา เอาแต่สอนวิธีฆ่าคนอย่างเย็นชาและเยือกเย็น เพื่อไว้ใช้เป็นเครื่องมือสังหาร เขาเกลียดสิ่งแบบนี้มากที่สุด
ยิ่งกว่านั้น คนในหมู่บ้านเอาแต่เรียกเขาว่า ตัวประหลาด เพราะคาถาลับที่เขาใช้กับขีดจำกัดสายเลือด ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม หมู่บ้านต้องทำแบบนี้กับเขา
"ไปแบบนี้ก็กระไรอยู่นะ อืมม์"เด็กหนุ่มพูดขณะหันมองหมู่บ้าน
"ฝากศิลปะไว้ก่อนไปละกัน อืมม์ พวกจูนินจะได้ไม่ต้องยัดเยียดความน่ารังเกียจนี้ให้เกะนินเด็กๆอีก"เขาพูด
พร้อมขึ้นนกสีขาวนวลที่เขาทำขึ้นจากดินเหนียว
ดินเหนียวที่เขาใช้สร้างศิลปะอันสวยงาม ศิลปะที่สามารถทำลายทุกสิ่งอย่างได้ภายในพริบตา รวมทั้งศิลปะที่เขาใช้
ฆ่าพ่อแม่ รวมทั้งทุกคนที่เขาเกลียด
พ่อแม่บังคับเขาอยู่ตลอดให้ฝึกอย่างหนัก และให้เขาสามารถฆ่าอย่างเลือดเย็น พวกเขาถึงขนาดพาเด็กเล็กจนถึง
เด็กโตให้เขาฆ่า เด็กหนุ่มเรียนรู้ว่าถ้าไม่ฆ่าก็อยู่ไม่รอด จนวันนึงพ่อของเขาได้บังคับให้ฆ่าเพื่อนสนิทของตัวเอง
"ฆ่าเพื่อนสนิทของแกซะ"เขาสั่งอย่างเย็นชา แต่เด็กหนุ่มส่ายหน้า
"ไม่! อืมม์! ผมฆ่าเพื่อนสนิทผมไม่ได้!"เด็กหนุ่มเถียง
"จะเถียงฉันใช่ไหม! ฆ่ามัน!"เขาตะหวาด เด็กหนุ่มชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเพื่อนสนิทของตน แววตาของเขา
เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่แววตาของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความตกใจ ความกลัว ความระแวง ปนกันไปหมด จนเด็กหนุ่มทำอะไรไม่ถูก เขามีแต่ความสันสน
"ฆ่าแล้วมันได้อะไรขึ้นมา! อืมม์!"เขาเถียง เขาสับสนมาก
"ฆ่าๆไปสิ! ไอ้สวะนี่มันไร้ประโยชน์!"พ่อเขาพูดเชิงบังคับ เด็กหนุ่มไม่รู้จะทำยังไงดี
"ถ้าอยากให้ฆ่านักละก็..."ความกลัวและสับสนหายไปจากแววตาของเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มวิ่งออไปนอกบ้าน ก่อนที่จะ
ตะโกนพร้อมประสานอิน
"คัทสึ!"เขาตะโกน ก่อนที่บ้านของเขาจะหายไปกับตา มีเลือดสาดกระเสนออกมาเล็กน้อยพร้อมศพสามศพที่กองอยู่ตรงหน้า "ขอโทษนะ อะเกโนะ อืมม์"
เขาฆ่าพ่อแม่ไปเมื่อ 5 ขวบ เขาไม่ได้ต้องการเป็นฆาตกรเลือดเย็น ไม่ได้ต้องการเป็นเครื่องมือของใคร แค่อยากเป็น
อิสระ
เด็กหนุ่มคิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆตั้งแต่เขาจำความได้จนถึงตอนนี้ เขาโตมาถึงอายุ 15 ปี แต่การสั่งสอนและ
การกระทำต่อเขาก็เหมือนเดิม เขาเบื่อหมู่บ้านเต็มที และวันนี้เขาจะออกไป
เด็กหนุ่มบินขึ้นไปพร้อมปล่อยระเบิดลูกใหญ่ลงมากลางหมู่บ้าน
"เอาให้สมกับที่พวกนายทำกับฉันเลย อืมม์ คัทสึ!"สิ้นเสียงเด็กหนุ่มเกิดการระเบิดใหญ่รัศมีกลางกว่าสิบเมตร
เด็กหนุ่มอยากอยู่ดูความเสียหายให้มากกว่านี้แต่เขาต้องรีบไปก่อนโดนจับได้ เขาลงจากนกก่อนจะเดินออกจาก
หมู่บ้าน เด็กหนุ่มจำต้องอาศัยในวิหารร้างที่ใกล้จากหมู่บ้านมาประมาณห้ากิโลได้
"ถ้าอยู่ต่อมากกว่าสองวันอาหารต้องหมดแน่เลย อืมม์ ทำไมฉันไม่รอบคอบอย่างนี้นะ"เด็กหนุ่มต่อว่าตนเองอย่างไม่พอใจ เขาใช้เวลานั่งทำศิลปะของเขาไปเรื่อยๆจนถึงเช้า และแล้วก็ใครบ้างคน..ไม่สิ...หลายๆคนเดินเช้ามา
"นาย...เดอิดาระใช่ไหม"ชายคนหนึ่งพูดขึ้น แต่เด็กหนุ่มไม่สนใจมอง
"ใช่...แล้วทำไมล่ะ อืมม์"เดอิดาระตอบพร้อมกับปั้นศิลปะของเขา
"เราอยากให้นายตามเรามา"ชายคนนั้นพูดสั้นๆแต่เรียกความสนใจของเด็กหนุ่มได้ไม่น้อย
"ทำไมล่ะ อืมม์"เดอิดาระค่อยๆหันมามองชายตรงหน้าทั้งสามคน
"บอกให้ตามมาก็ตามมาสิ อย่าถามมาก..."ชายคนเดิมยังคงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ไม่ล่ะ ฉันอุตส่าได้อิสระจากหมู่บ้างเฮงซวยแล้ว อืมม์ ฉันมีเวลาสร้างศิลปะของฉันทั้งวันแล้ว อืมม์"เดอิดาระตอบอย้างตื่นเต้น
"ศิลปะ?"ชายหลังค่อมพูดขึ้น ตอนแรกเขาไม่สนใจเด็กหนุ่มนี่เท่าไรนักแต่เมื่อเขาพูดถึงศิลปะ..มันดึงความสนใจของเขาได้
"ศิลปะน่ะ...คือรูปปั้นดินเหนียวนี่ อืมม์ ศิลปะที่แท้จริงน่ะไม่คงอยู่ตลอดกาล ศิลปะน่ะคือการระเบิด อืมม์! คัทสึ!"
เดอิดาระตะโกน ดินเหนียวระเบิดขึ้น "นี่แหละคือศิลปะ อืมม์!"
".../จบแล้วใช่ไหมครับ/นี่อ่ะน่ะ คือศิลปะ?"คำพูดทำให้เดอิดาระอารมณ์เสีย
ชายคนที่พูดกับเขาคนแรกค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อยนัยตาสีแดงเลือดสด
"ถ้านายแพ้ฉันนายต้องตามฉันมา"เขาพูดสั้นๆพร้อมชี้นิ้วมาที่เดอิดาระ เดอิดาระมองว่าเนตรนี้เป็นเนตรที่น่ารังเกียจ เนตรที่ทำคนฆ่าเพื่อนเพื่อมัน
"ได้! อืมม์!"เดอิดาระพูดพร้อมปาระเบิดทั้งหลายที่เขาปั้นไว้เมื่อครู่พร้อมกับตะโกน "คัทสึ!"
การระเบิดเกิดขึ้นแต่บุคคลตรงหน้าดูไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เดอิดาระปาระเบิดเข้าไปอีกพร้อมกับประสานอิน
"คัทสึ!"
ครั้งนี้ เขาโดดถอยหลังไปเล็กน้อย เดอิดาระยิ้มพร้อมประสานอินและตะขาบยักษ์ก็โผล่ออกมารัดตัวชายตรงหน้า
"นายแพ้แล้ว อืมม์"เดอิดาระพูดพร้อมประสานอินเตรียมจะระเบิด
"นายแน่ใจนะ ลองดูตัวเองดีๆสิ"ชายคนนั้นพูด
เดอิดาระก้มลงมองตัวเขา เดอิดาระก้ต้องตกใจเมื่อพบว่าตะขาบที่รัดตัวชายคนนั้นมารัดตัวเขาแทน
"ไปได้แล้ว"เขาสรุปก่อนที่จะหันหลัง เดอิดาระมองงงๆ ก่อนที่จะต้องเดินตามไป
.
.
.
ชายตรงหน้าประสานอินและประตูของถ้ำหินเปิดขึ้น
"นายไปเองล่ะกัน ซาโซริ ฉันขอไปพักสักหน่อย"ชายคนเดิมพูดและเดินไปพร้อมชายตัวฟ้า
เดิดาระเดินตามลุงหลังค่อมไป
ก็อกๆๆ ชายหลังค่อมตรงหน้าเขาเคาะประตูที่เขียนว่า 'หัวหน้า' เดอิดาระยืนมองพร้อมแสดงสีหน้าไม่พอใจตลอด
"เข้ามาได้"เสียงเรียบสั่งมาจากในห้อง เดอิดาระขนลุก เพราะเสียงนั่นแฝงด้วยความชั่วร้ายที่ชวนขนลุก
ชายหลังค่อมค่อยๆเดินเข้าไปตามไปด้วยเดอิดาระ ในห้องนั้นมืดมาก เห็นแต่แสงจากดวงตาของคนตรงหน้าเท่านั้น
"ทำได้ดีมาก เอาล่ะ เดอิดาระ ยินดีต้อนรับสู่แสงอุษา คู่หูของนายคือซาโซริ ผู้ชายคนข้างๆนายเนี่ย มีถามเขาล่ะกัน"หัวหน้าพูดและสั่งซาโซริไปด้วย "ออกไปได้ล่ะ"
เดอิดาระเดินตามซาโซริไปตามทางเดินก่อนที่จะตัดสินใจเรียกซาโซริ
"เอ่อ...ซาโซริ...ดันนา อืมม์"เดอิดาระเรียก
"อะไร"ซาโซริตอบอย่างรำคาญ เขาไม่ได้อย่างมีคู่หู โดยเฉพาะคู่หูที่เป็นไอ้เด็กเวรอย่างนี้ เขาได้รับความสงบใน
การทำงานมาเป็นเดือนๆหลังจากคู่หูคนเก่า โอโรจิมารุ ออกจากแสงอุษาไป
"จุดประสงค์ของแสงอุษาคืออะไรหรอ อืมม์"เดอิดาระถาม
"อย่างแกไม่ต้องรู้หรอก ไอ้เด็กเวร"ซาโซริตอบปัดๆไปเพราะทีจริงเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
เดอิดาระแสดงสีหน้าไม่พอใจไปตลอดทางเดิน เขาถูกบังคับให้เข้ากับแสงอุษาแล้วยังจะต้องเจอคู่หูแบบนี้อีกหรอ อย่างมากเขาก็อยากได้คู่หูดีๆ
แต่นอกจากความรู้สึกไม่พอใจแล้ว เดอิดาระรู้สึกว่าเข้าต้องการอะไรบางอย่าง เขาต้องการให้คนตรงหน้าเขายอมรับในตัวเขา รวมถึงอุจิวะ อิทาจิ
ด้วย
หลังจากซาโซริไปเอาภารกิจมา เดอิดาระก็รู้ว่ามันก็แค่ภารกิจฆ่าคนเท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษ แต่ที่เขาแปลกใจคือชื่อของคนๆนี้
"ชื่อนี้ คุ้นๆนะ อืมม์ ชื่อใครเหรอ ดันนา"เดอิดาระหันไปถามซาโซริซึ่งตอนนี้นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา
"ออกมาจากหมู่บ้านไม่นานก็ลืมซะแล้ว สมองนะมีไหม ถ้ามีก็หัดจำซะบ้าง ชื่อของซึจิคาเวะรุ่นที่สามไงล่ะ"ซาโซริตอบอย่างรำคาญ
"งั้นเราก็ต้องไปฆ่าซึจิคาเงะรุ่นที่สามหรอ อืมม์"เดอิดาระถาม น้ำเสียงเหมือนเด็กใสสื่อบริสุทธิ์
"ก็ใช่น่ะสิ ไอ้เด็กเวร"ซาโซริเพิ่มความรำคาญเข้าไปในน้ำเสียงของเขา แต่เดอิดาระนันดูเหมือนจะไม่สังเกต
"ว้า งั้นครั้งที่แล้วงานศิลปะที่ฝากไว้ครั้งที่แล้วก็ไม่ได้ฆ่าซึจิคาเงะน่ะสิ อืมม์"เดอิดาระพูดอย่างผิดหวัง ในขณะที่ซาโซริไม่ตอบเดอิดาระเพราะ
เขารู้ว่าถ้าเกิดตอบ ไอ้เด็กเวรต้องชวนคุยเรื่องอื่นต่อแน่ แล้วมันก็จะรู้เยอะเกินไป เดอิดาระหันมองซาโซริ และพูดว่า
"งั้นฉันไม่กวนล่ะ ดันนาทำงานไปละกัน อืมม์"เดอิดาระพูดพร้อมลุกขึ้น
"จะไปไหนนะ ไอ้เด็กเวร"ซาโซริถามอย่างรวดเร็ว เหมือนกับเขาใส่ใจเดอิดาระ
"จะสนฉันทำไมล่ะ อืมม์"เดอิดาระถา"ม
"..." นั่นสินะ จะสนใจทำไม ในเมื่อมันอยู่ก็เงียบดีออก ซาโซริคิดก่อนจะพูดว่า
"เออ เรื่องของแก จะไปไหนก็ไป"ซาโซริพูดอย่างไร้เยื่อใย เขาจะไปห่วงเดอิดาระทำไม
เดอิดาระเดินออกไป และเขาก็ได้เจอกับ เซตซึ เขากล่าวทักทาย
"ไง...เอ่อ..."เดอิดาระชะงัก เขายังไม่รู้ชื่อของคนๆนี้เลย
"เซตซึขาว" "ฉันเซตซึดำ" "พวกเราคือเซตซึ"
เดอิดาระมองการแนะนำตัวนั้นอย่างตกใจ เดอิดาระเริ่มไม่อยากอยู่ใกล้ เซตซึ ไม่ว่าคนไหน
"เราเอาแหวนมาให้นาย" "รักษามันดีๆล่ะ" "ไม่งั้นโดนคาคุซึฆ่าไม่รู้ด้วยนะ แต่พวกเราจะจัดการศพให้เอง"
"แล้วใครคือคาคุซึ อืมม์"เดอิดาระถาม โดยที่ไม่รู้สึกว่ามีใครยืนอยู่ข้างหลัง
"มีธุระอะไรกับฉันไม่ทราบ"คาคุซึพูด เดอิดาระหันไปหาคาคุซึ พร้อมกับตกใจมาก
"เปล่าๆ อืมม์"เดอิดาระรู้สึกว่าคนในองกรณ์นี้น่ากลัวมาก พวกเขาแผ่จิตสังหารออกมาตลอดเวลา ถ้าอยู่ไปนานๆคงกลายเป็นนักฆ่าเลือดเย็นไม่ต่างจากพวกเขา เขาเริ่มสงสัยแบบเด็กๆว่าเซตซึจะจัดการศพยังไง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แต่นอกจากความรู้สึกไม่พอใจแล้ว เดอิดาระรู้สึกว่าเข้าต้องการอะไรบางอย่าง เขาต้องการให้คนตรงหน้าเขายอมรับในตัวเขา รวมถึงอุจิวะ อิทาจิ
ด้วย
หลังจากซาโซริไปเอาภารกิจมา เดอิดาระก็รู้ว่ามันก็แค่ภารกิจฆ่าคนเท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษ แต่ที่เขาแปลกใจคือชื่อของคนๆนี้
"ชื่อนี้ คุ้นๆนะ อืมม์ ชื่อใครเหรอ ดันนา"เดอิดาระหันไปถามซาโซริซึ่งตอนนี้นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา
"ออกมาจากหมู่บ้านไม่นานก็ลืมซะแล้ว สมองนะมีไหม ถ้ามีก็หัดจำซะบ้าง ชื่อของซึจิคาเวะรุ่นที่สามไงล่ะ"ซาโซริตอบอย่างรำคาญ
"งั้นเราก็ต้องไปฆ่าซึจิคาเงะรุ่นที่สามหรอ อืมม์"เดอิดาระถาม น้ำเสียงเหมือนเด็กใสสื่อบริสุทธิ์
"ก็ใช่น่ะสิ ไอ้เด็กเวร"ซาโซริเพิ่มความรำคาญเข้าไปในน้ำเสียงของเขา แต่เดอิดาระนันดูเหมือนจะไม่สังเกต
"ว้า งั้นครั้งที่แล้วงานศิลปะที่ฝากไว้ครั้งที่แล้วก็ไม่ได้ฆ่าซึจิคาเงะน่ะสิ อืมม์"เดอิดาระพูดอย่างผิดหวัง ในขณะที่ซาโซริไม่ตอบเดอิดาระเพราะ
เขารู้ว่าถ้าเกิดตอบ ไอ้เด็กเวรต้องชวนคุยเรื่องอื่นต่อแน่ แล้วมันก็จะรู้เยอะเกินไป เดอิดาระหันมองซาโซริ และพูดว่า
"งั้นฉันไม่กวนล่ะ ดันนาทำงานไปละกัน อืมม์"เดอิดาระพูดพร้อมลุกขึ้น
"จะไปไหนนะ ไอ้เด็กเวร"ซาโซริถามอย่างรวดเร็ว เหมือนกับเขาใส่ใจเดอิดาระ
"จะสนฉันทำไมล่ะ อืมม์"เดอิดาระถา"ม
"..." นั่นสินะ จะสนใจทำไม ในเมื่อมันอยู่ก็เงียบดีออก ซาโซริคิดก่อนจะพูดว่า
"เออ เรื่องของแก จะไปไหนก็ไป"ซาโซริพูดอย่างไร้เยื่อใย เขาจะไปห่วงเดอิดาระทำไม
เดอิดาระเดินออกไป และเขาก็ได้เจอกับ เซตซึ เขากล่าวทักทาย
"ไง...เอ่อ..."เดอิดาระชะงัก เขายังไม่รู้ชื่อของคนๆนี้เลย
"เซตซึขาว" "ฉันเซตซึดำ" "พวกเราคือเซตซึ"
เดอิดาระมองการแนะนำตัวนั้นอย่างตกใจ เดอิดาระเริ่มไม่อยากอยู่ใกล้ เซตซึ ไม่ว่าคนไหน
"เราเอาแหวนมาให้นาย" "รักษามันดีๆล่ะ" "ไม่งั้นโดนคาคุซึฆ่าไม่รู้ด้วยนะ แต่พวกเราจะจัดการศพให้เอง"
"แล้วใครคือคาคุซึ อืมม์"เดอิดาระถาม โดยที่ไม่รู้สึกว่ามีใครยืนอยู่ข้างหลัง
"มีธุระอะไรกับฉันไม่ทราบ"คาคุซึพูด เดอิดาระหันไปหาคาคุซึ พร้อมกับตกใจมาก
"เปล่าๆ อืมม์"เดอิดาระรู้สึกว่าคนในองกรณ์นี้น่ากลัวมาก พวกเขาแผ่จิตสังหารออกมาตลอดเวลา ถ้าอยู่ไปนานๆคงกลายเป็นนักฆ่าเลือดเย็นไม่ต่างจากพวกเขา เขาเริ่มสงสัยแบบเด็กๆว่าเซตซึจะจัดการศพยังไง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น