ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 'ศิลปะของฉัน'
ร่างบางๆของเดอิดาระถูกโยนลงบนพื้นห้องที่เป็นหิน ก่อนที่ด้ายจักระจะตามมาพันธนาการตัวของเด็กหนุ่มไว้อีกครั้ง
"อึก!"เดอิดาระสบทเบาๆจากความเจ็บปวด
เจ้าของด้ายจักระมายืนอยู่ตรงหน้าเดอิดาระพร้อมแสยะยิ้ม ก่อนที่จะคุกเข่าลงมา
"แล้ว...?"ซาโซริเปรยด้วยเสียงอันเย็น "ฉันควรจะทำยังไงกับไอ้เด็กเวรอย่างแกดี?"
นิ้วที่สะสมทักษะไว้มากมายไล่ไปตามร่างของเด็กหนุ่ม
"หรือว่าฉัน..."มือหนาเปลี่ยนเป็นเอื้อมมาจับคางของเดอิดาระให้เชิดขึ้น "...ควรจะเปลี่ยนแกเป็นศิลปะดีล่ะ?"
ซาโซริปล่อยมือ ก่อนที่จะไล่นิ้วไปรอบคอของเดอิดาระ
"อึก..."ปากของเด็กหนุ่มสั่นระริกจากความรู้สึกอันรุนแรงจากสัมผัสของร่างสูงตรงหน้า
"แต่ก่อนหน้านั้น..."ซาโซริผละมือออก พร้อมกับด้ายจักระที่ค่อยๆหายไป ก่อนที่จะฉุดร่างบางให้มาอยู่ในอ้อมกอดของตน
"..."
"ด-ดันนา?"เดอิดาระเรียก "เป็นอะไรหรือเปล่า อืมม์?"
'ขอโทษ...'
...ทำไมแค่นี้ มันพูดยากนักนะ?!...
อีกครั้งที่คำๆนั้นได้แต่จุกอยู่ที่คอ
...ก่อนที่มันจะสายเกินไป ฉัน...
เดอิดาระถอนหายใจ ก่อนจะผลักซาโซริออก
"...พอเถอะ ดันนา"เดอิดาระเอ่ยปาก "ฉันรู้ว่าดันนารักยัยนั่น...อืมม์ ฉันไม่อยากเป็นตัวแทนของใครหรอกนะ" เดอิดาระก้าวขาไปยังประตูห้อง
"ข-เข้าใจผิดแล้ว! เดี๋ยว! เดอิดาระ! อย่าพึ่งไป..."
ซาโซริตะโกน
"ฉันผิดเองแหละ ที่ไปพูดจาอย่างงั้นเข้า ขอโทษนะ...อืมม์ ต่อไป เป็นแค่'คู่หู'กันเหมือนเดิมก็คงไม่เป็นไรหรอก"เดอิดาระฝืนยิ้ม พร้อมผลักประตูเปิดออก
"ไม่! เดี๋ยว!-"
ปึง!
ประตูปิดพร้อมๆกับที่ร่างสูงทรุดลง
"มันสายไปแล้ว...งั้นเหรอ?"ซาโซริพึมพำก่อนจะทุบพื้นอย่างเจ็บปวด "โธ่เว้ย!"
...ถ้าแค่คำๆเดียวยังพูดไม่ได้ จะไปทำอะไรได้อีกเล่า!...
.
.
.
เดอิดาระออกมานั่งปั้นดินเหนียวคนเดียว
...ฉันต้องไม่ร้องไห้...
เดอิดาระประสานอิน นกดินเหนียวสยายปีกออก ก่อนที่จะโบยบินออกไป สีขาวของมันตัดกับสีส้มของท้องฟ้ายามเย็นได้ไดี
...ฉันต้องเข้มแข็ง...
เดอิดาระประสานอินอีกครั้ง นกดินเหนียวระเบิดออกเป็นเศษเสี้ยวพันล้านที่ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
...มันก็เหมือนศิลปะที่ต้องสลายไป...
เด็กหนุ่มกัดปาก น้ำตาไหลรินลงมาตามโครงหน้าเรียว ดวงตาสีฟ้าที่เคยสดใสหมองหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด เหมือนกับแสงตะวันที่ใกล้จะลับขอบฟ้าหายไป เหลือเพียงท้องฟ้ายามราตรี
"ไม่ว่าจะคิดยังไง...ก็ลืมเขาไม่ได้ซักที ฮึก..."เดอิดาระพึมพำเบาๆ "หายไป หายไปซักทีสิ...ความรู้สึกบ้าๆแบบนี้ มันน่าระเบิดทิ้งชะมัด"
"เดอิดาระ..." ฮิดันที่ยืนดูอยู่ไม่ไกลพึมพำเบาๆ
"ฮิดันเหรอ? อืมม์? มาทำอะไรป่านนี้ล่ะเนี่ย..." เดอิดาระเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสนอ่อนล้า
"หูดีจังนะ ฉันพูดเบาๆเองนะเนี่ย" ฮิดันพูด พยายามจะทำให้เดอิดาระร่าเริงขึ้น ก่อนจะนั่งลงข้างๆเด็กหนุ่ม "นายนั่นแหละ มาทำอะไรแถวนี้"
"...ก็เปล่านี่" หยาดน้ำใสบนใบหน้าเรียวปรากฎแสงจันทร์สะท้อน
"ร้องไห้เรื่องอะไร ไม่สมกับเป็นนายเลยน่า เดอิจัง" ฮิดันหัวเราะพลางเอื้อมมือไปปาดน้ำตาออก
"ฉันเป็นผู้ชาย อืมม์" เดอิดาระเถียงออกมาอย่างอัตโนมัติ
"ทำตัวดีๆหน่อย เดี๋ยวก็ไปทำภารกิจไม่ไหวหรอก" ฮิดันตบไหล่เดอิดาระเบาๆ "ได้ยินมาว่าภารกิจยากซะด้วยนะ"
"หลอกกันหรือเปล่าเนี่ย อืมม์" เดอิดาระเผยยิ้มออกมา
"ไม่หรอกน่า ฉันฟังมาจากคาคุซึอีกที" ฮิดันหันหน้าไปอีกทาง "หรือว่ามันหลอกฉันวะ ไอ้เวรนั่น..."
"ฮะๆ" เดอิดาระหัวเราะเบาๆ
"อื้อ? หัวเราะออกแล้วนี่ ค่อยสมกับเป็น'เดอิจัง'หน่อย" ฮิดันยิ้ม
"ก็บอกแล้วว่าฉันเป็นผู้ชาย! อืมม์!" เดอิดาระขึ้นเสียง
"ฮ่าๆ รู้แล้วล่ะน่า" ฮิดันขยี้หัวเดอิดาระเล่นเบาๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ยิ้มรับ "สบายใจขึ้นแล้วใช่ไหม ไม่ทำหน้าอมทุกข์แล้วนี่"
"อืมม์ ขอบใจนะ" เดอิดาระบอก "ฉันว่าฉันควรจะกลับห้องแล้วล่ะ อืมม์"
"เดี๋ยวฉันไปส่ง" ฮิดันเสนอ
"อืมม์~" เดอิดาระยิ้มร่า เขามีเพื่อนที่ดีจริงๆ
"เดอิจัง"
"อืมม์?"
"ถ้าทรมานมาก ก็หยุดเถอะนะ ฉันไม่ชอบ"
"...อืมม์"
"เวลาเลือก เลือกคนที่รักนายจะดีกว่านะ เดอิจัง"
.
.
.
ประตูห้องเปิดออก เด็กหนุ่มค่อยๆก้าวฝีเท้าเข้ามา
"ดันนา?" เดอิดาระเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ ก่อนที่จะปรายตามองกองขยะรอบๆโต๊ะทำงานของ'คู่หู'ของเขา ปกติดันนาไม่ทำเลอะเทอะขนาดนี้นี่น่า?
"ดันนา อืมม์"เรียกครั้งที่สองก็ยังไม่ยอมตอบ
"ซาโซริ-โน-ดันนา!" เขาเดินเข้าไปใกล้และตะโกนอัดหู
ซาโซริสะดุ้ง "เป็นไรเปล่า ดันนา อืมม์?"
"...ภารกิจอยู่บนเตียง" เขาพูดสั้นๆก่อนที่จะมองชิ้นงานที่ไม่ได้เรื่องบนมือ ไม่มีสมาธิตั้งแต่ไอ้เด็กเวรก้าวเท้าออกจากห้องไป ผลที่ได้ก็คือเสียไม้เนื้อดีไปเป็นกอง เกือบจะทำยาพิษหกใส่ตัวเองอีกตะหาก
"อ้อ อืมม์" เดอิดาระหยิบซองภารกิจขึ้นมา "ได้ยินฮิดันบอกว่ายากเหรอ? อืมม์?"
"ก็นิดหน่อย ให้ไปจับหนึ่งหางที่ซึนะงาคุเระ" ถ้าเป็นตอนปกติเขาคงจะตอบไปว่า 'อ่านเองสิ ไอ้เด็กเวร' แต่ตอนนี้อยากหาเรื่องคุยให้ได้มากที่สุด
"หนึ่งหาง?" เดอิดาระเอ่ยด้วยเสียงใส
"...กลุ่มก้อนจักระขนาดใหญ่ที่เรียกว่าสัตว์หาง มีตั้งแต่หนึ่งถึงเก้าหาง ตัวที่เรากำลังจะไปจับมีพลังสถิตร่าง รู้สึกว่าจะเป็นคาเซะคาเงะ"
"น่าสนุกนี่ อืมม์" เดอิดาระแสยะยิ้มเหมือนเด็กกำลังจะได้ของเล่นใหม่ "ตัวนี้ฉันขอได้ไหม? อืมม์"
"จะเอาก็เอาไป ยังไงหัวหน้าก็ให้จับคนละตัวอยู่แล้ว"
"อืมม์~" เดอิดาระยิ้มร่า "งั้นฉันนอนก่อนล่ะ อืมม์" เดอิดาระทิ้งตัวลงบนเตียง
"ฝันดี..."ซาโซริพึมพำด้วยเสียงที่เบาสุดๆ
"ว่าไงนะ ดันนา?" หูดีๆของวัยรุ่นอายุ 19 อย่างเดอิดาระน่ะได้ยินอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าหูฝาดหรือเปล่า
"ไม่มีอะไร นอนเร็วๆ พรุ่งนี้ห้ามตื่นสายล่ะ ก็รู้ว่า--/ดันนาไม่ชอบรอใคร แล้วก็ไม่ชอบให้ใครรอ อืมม์ รู้แล้วละน่า"
ทั้งห้องถูกปกคลุมด้วยความเงียบ ซาโซริที่ทำไงๆก็ไม่มีสมาธิจะทำงานก็มานั่งลงบนเตียงข้างๆเด็กหนุ่มที่นอนหลับสบาย
"รู้ไหม วันแรกที่เห็นหน้าแก ฉันน่ะนะ รู้สึกว่าแกอ่อนแอสุดๆ" ซาโซริพึมพำเบาๆ มือที่อยู่ใกล้ก็ลูบใบหน้าเรียวของเดอิดาระ
"แถมยังปากมาก พูดตลอดเวลา ตอนนั้น ฉันรำคาญแกมาก" ซาโซริค่อยๆชักมือที่สั่นระริกกลับ
"แต่ตอนนี้ ได้ยินแกคุยกับฉัน...ไม่สิ แค่ได้ยินเสียงที่ร่าเริงเหมือนเดิมก็รู้สึกดีแล้ว อยากให้กลับมาพูดมากเหมือนตอนนั้น" ซาโซริลูบปอยผมของเดอิดาระ
"ท่าทางของแก ที่ทำตัวเหมือนเด็ก ตอนนั้นฉันคิดว่าแกมันปัญญาอ่อน แต่ตอนนี้ กลับรู้สึกว่ามันน่ารัก" สองมือค่อยๆปลดเสื้อคลุมของตนเองออก ก่อนที่จะเอื้อมมือไปแตะส่วนเดียวที่ยังคงเป็นมนุษย์ของเขา
"ถึงปากจะบอกว่าเป็นหุ่น แต่มันก็ยังไม่สมบูรณ์" ดวงตาสีเลือดชำเลืองมองโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเศษไม้ "เหลือแค่'หัวใจ'ที่ยังเป็นมนุษย์"
"เดอิดาระ..." ซาโซริมองออกไปนอกหน้าต่าง "ถ้าฉันยังมีต่อมน้ำตาอยู่คงจะร้องไห้ไปแล้ว ร้องไห้ให้กับคนที่มาทำให้ฉันมีความรู้สึกอีกครั้ง ร้องไห้ที่ตัวเองทำอะไรโง่ๆทำให้เสียเขาไป"
"ฉันขอโทษนะ" ซาโซริกำหมัดแน่น "ฉันรักแก และสิ่งนั้นจะคงอยู่ตลอดไป ดั่งศิลปะของฉัน"
-------------------------------------------------------------------
โอ้ยน้ำตาไหล//กระซิกๆ ตอนแรกจะดอง แต่เห็นคอมเม้นทำเอาไรท์ฮึดเลย แบบ'ต้องแต่งแล้ว!!!'
ไหนๆก็ไหนๆ ไรท์ขอฝากเพจ--> DD.
เพจรวมความไร้สาระของไรท์ ซึ่งช่วงนี้ก็จะมีการหารูปที่ไรท์ชอบมาแต่งฟิคสั้นไรงี้ ไปเยี่ยมกันได้เน้อ
ฝากติชมครัขชชช//โค้งงามๆและหายไปในกลีบเมฆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น