สาวน้อยไร้เดียงสา

เนื้อเรื่อง

           สาวน้อยคนหนึ่งชื่อ  แคริจัง เธอเรียนอยู่ที่โรงเรียนไฮสะคูล  เธอได้แอบชอบรุ่นพี่ม.5 อยู่    พี่คนนั้นชื่อ มูแมนชิน  คนหนึ่งพี่มูแมนชิน  เป็นคนรวย  หล่อ  และเป็นดาวโรงเรียนอีกด้วย  คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกที่ ใครๆก็จะชอบพี่ มูแมนชิน     

                             วันหนึ่งฉันเดินไปตามทางเดินของโรงเรียน  ทันใดนั้นฉันก็ต้องล้มลงไป  เพราะลูกบอลถูกหัวฉัน  แต่ก็มีชายคนหนึ่งมาพยุงฉันไว้ แล้วถามฉันว่า   “ เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ” เสียงของเขาทำให้ฉันใจละลาย  ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าชายคนนั้คือพี่มูแมนชิน  นั่นเอง  ฉันตกใจมาก จึงพยายามจะลุกหนีไป  แต่ก็ลุกไม่ไหวแล้วจึงล้มลงไปอีก  พี่มูแมนชิน  จึงอุ้ม ฉันไปที่ใต้ร่มไม้   แล้วเปิดดูบาดแผลที่หัวเข่าของฉัน   ใจฉันเต้นแรงจนบอกไม่ถูก  พี่เขาช่วยทำแผลให้ฉันแล้วก็ช่วยดูแลฉันตลอดมา  จนวันหนึ่งก็มาถึงวันที่ฉันเริ่มจะหายดี  ฉันรู้ว่าพี่เขาต้องจากฉันไป  แต่กลับตรงข้ามพี่เขาถามชื่อฉัน  ว่า    

“น้องชื่ออะไรครับ” พี่เขาหน้าแดงด้วย  ฉันจึงตอบไปว่า “หนูชื่อ แคริจัง ค่ะ”      “เอ่อ …คือว่าพรุ่งนี้น้อง แคริจัง ไปสวนสาธารณะกับพี่ได้รึเปล่าครับ”ฉันอึ้งกิมกี่ไปสักพัก แต่เมื่อเงยหน้ามามองที่ตาของพี่แมนจึงทำให้ฉันตอบไปว่า “ได้ค่ะ”

                              วันรุ่งขึ้นฉันแต่งตัวสวยเป็นพิเศษชุดของฉัน เป็นเกาะอกสีขาว  มีชุดคลุมเป็นยีนตัวเล็กๆ  ใส่กระโปรงสั้นเลยหัวเข่า สีชมพู เป็นกระโปรงบาน  ฉันไปที่สวนสาธารณะตามนัด  ก็พบว่าพี่มูแมนชินนั่งรออยู่ก่อนแล้ว  ฉันจึงรีบวิ่งจนไม่ดูทาง  อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว ในที่สุดฉันก็พลาดสะดุดก้อนหิน   .ฉันคิดว่าต้องล้มกระโปรงเปิดแน่   แต่ทันใดนั้น    พี่มูแมนชิน  ก็กอดฉันไว้แน่น  ฉันตกใจอีกครั้งเพราะไม่คิดว่าผู้ชายที่ฉันแอบปลื้มจะมากอดฉัน  ฉันจึงเป็นลมลงไป   พี่มูแมนชิน  จึงอุ้มฉันไปที่กระท่อมซึ่งเป็นบ้านสำหรับเด็กเล่น   พอฉันฟื้นขึ้นมาก็พบว่าร่างกายของฉันเปียกไปหมดและเสื้อคลุมก็หายไปฉันคิดว่าคงจะหล่นไปตอนที่พี่มูแมนชิน  อุ้มฉันมา   ในกระท่อมมีแค่ไฟจากแสงไฟของทางเดิน   ฉันมองเห็นหน้าพี่มูแมนชินแค่ลางๆ   ฉันเริ่มหนาว และอาย เพราะตัวเปียกและทำให้เสื้อและกระโปรงของฉันแนบเนื้อ  ผ้าก็บาง  พี่มูแมนชินเห็นฉันหนาวจึงเข้ามาใกล้ๆและกอดฉันไว้  เพื่อไม่ให้ฉันหนาว  จากนั้นพี่เขาก็พูดว่า   “พี่มีเรื่องจะบอกน้อง แคริจัง  เอ่อ…คือว่า…พี่..พี่ชอบน้อง แคริจัง ครับ”ฉันใจเต้นรัว “ชอบตั้งแต่วันที่พี่มีโอกาสได้ดูแลตอนที่น้องเจ็บ”  ร่างกายฉันอ่อนไหวมาก  และทำอะไรไม่ถูก  ทันใดนั้นฝีปากของพี่มูแมนชินก็ประกบกับปากของฉันพร้อมกับกอดฉันไว้แน่นจนแทบจะเป็นคนคนเดียวกัน  ฉันเริ่มล้มตัวลง  พร้อมกับว่า  ฉันยอมพี่แมนแล้วหรอ  ไม่นะ  ไม่นะ แต่ร่างกายฉันตอนนั้นมันทำอะไรไม่ได้  ฉันจึงต้องยอม   และคืนนี้ก็จบลง…………

                        วันต่อมาฉันก็เจอพี่เขาอีกที่สวนสาธารณะ ฉันอายและพยายามจะเลี่ยงไปทางอื่น      แต่พี่เขาก็เดินมากอดฉันแล้วดึงให้ฉันนั่ง  แล้วพูดว่า “น้อง แคริจังน่ารักมากเลยเห็นสวยๆอย่างนี้ นึกว่าเคยมาแล้ว  เมื่อคืนพี่สนุกมาก   ขอบคุณนะ”ฉันตกใจและคิดว่าพี่มูแมนชินคงพูดเล่น สักพักพี่มูแมนชินก็จับมือฉันแล้วล่วงสิ่งของสิ่งหนึ่งมาจากกระเป๋า  ฉันคิดว่าต้องเป็น แหวน แหวน แหวน  แต่ฉันก็ต้องช็อกเพราะสิ่งของที่พี่แมนล้วงออกมานั่น คือ เงินก้อนโต พร้อมกับคำพูดว่า “เงินก้อนนี้คงจะพอที่จะให้เธอไปเอาออกนะ แล้วอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครหละ  ไม่อย่างงั้นเธอก็จะดังเหมือนน้องแน็ท  หรืออาจจะดังกว่านั้นก็ได้เพราะเธอรูปร่างดี และเร้าใจกว่า  ฮ้า ฮ้า ฮ้า”แล้วพี่มูแมนชิน  ก็ลุกจากฉันไป  ฉันต้องช็อกๆๆๆๆๆ ซ้ำอีกที เพราะคำพูดประโยคนั้นไม่น่าจะมาจากปากคนที่ฉันแอบชอบฉันช้ำใจมากเพราะมันเป็นรักครั้งแรกและไม่สมหวัง แถมฉันยังเสีย..อีก จากนั้ฉันก็เอาออกเพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง  และไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร

5 ปีผ่านไป

                ฉันเริ่มจะลืมเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อนแล้ว  แต่ฉันก็ต้องโค ตะระ ช็อกอีกครั้งเพราะเห็นภาพของฉันใส่ชุดที่เปียกปอนแนบเนื้อ อยู่บนปกของ CD ฉันอายจนแถบจะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ตูด  และรีบกลับหอพัก พอวันต่อมาไปโรงเรียนก็ต้องถูกเรียกเข้าห้องปกครอง และพบว่าฉัน ฉัน ฉันถูกไล่ออกฉันคิดว่าชีวิตฉันจบลงแล้ว  จึงตัดสินใจที่จะทำลายมันทิ้งซะ   ฉันหยิบไฟแช็คขึ้นมาแล้วก็…แล้วก็…เผาCDอัปมงคลนั้นทิ้ง  แล้วก็หยิบยานอนหลับขึ้นมา 1 กำมือเพื่อจะฆ่าตัวตาย   แต่ฉันก็ไม่ตายเพราะสิ่งที่ฉันกินเป็น นมเม็ด  ฉันคิดว่าคงไม่ใช่เวลาที่จะตายจึง  ตัดสินใจ……

                                แคริจัง ๆๆๆ ! ตื่นได้แล้วลูกสายแล้ว   ต้องรีบไปโรงเรียนนะ   ฉันสดุ้งตื่นและดีใจมาที่มันไม่ใช่ความจริง   ฉันรีบแต่งตัวเพื่อไปดูผลสอบก็พบว่า  ฉันได้เกรดเฉลี่ย…  3… 3.  …3.98  เป็นเกรดที่สูงสุดในสายชั้น  ฉันดีใจมาก  และลืมเรื่องนั้นไป        เพราะคิดว่ามันตรงข้ามกับเราโดยสิ้นเชียว … อุ้ยไม่ใช่…โดยสิ้นเชิง

The  end