โรงเรียนวุ่นลุ้นรักยัยจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #1 : - - - - ทางออก- - - -

                  ลอนดอน...ประเทศอังกฤษ

     " พรุ่งนี้ เจอกันหลังจบพิธีสำเร็จการศึกษา ที่เดิม...คิส "  ข้อความถูกนี้ถูกส่งไปยังโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวคนหนึ่ง ทันทีที่หญิงสาวไร้รับข้อความนั้น หญิงสาวจึงเกิดอาการหน้าขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด... ซึ่งไม่แปลกอะไรสำหรับคนที่เป็นแฟนกัน




    หญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ภายไต้เงาต้นไม้ใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ้งบริเวณนั้นต่างรายล้อมไปด้วยดอกไม้นานาชนิด กลิ่นหอมของดอกไม้ต่างส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลชวนให้หลงไหลต่อผู้ที่พบเห็น เพื่อรอบุรุษที่ได้นัดหมายเอาไว้  วันนี้เป็นพิธีสำเร็จการศึกษา ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเธอจะได้อยู่ในโรงเรียนแห่งนี้อีกเป็นครั้งสุดท้าย ดังนั้นเธอจึงอยากจะจดจำแต่สิ่งดีดีอย่างนี้ไว้เป็นครั้งสุดท้าย เธอสูดลบหายใจเข้าลึกๆเพื่อนจะจดจำกลิ่นหอมอย่างนี้ไว้ และเธอจะไม่มีวันลืมมันแน่ กลิ่นหอมที่มอบความสุขให้เธอในวันนั้น...

" รอนานมั้ย " เสียงเรียกจากบุรุษที่มาใหม่ทำให้หญิงสาวหลุดจากความคิดต่างๆนานา

" อ้อ ไม่หรอก เพิ่งมาหน่ะ " หญิงสาวตอบกลับอย่างเคยชิดถึงแม้ว่าเธอจะรอนานเท่าไรก็ตาม

" โทดทีนะ ที่มาช้า เธอคงรอนานแล้วสิ " ชายหนุ่มตอบกลับอย่ารู้ทันว่าหญิงสาวมารอตนนานแล้ว

" นายนี่น๊า รู้ทันชั้นอีกแล้ว " หญิงสาวทำหน้าบุ้ย ชวนให้ชายหนุ่มอดเอ็นดูไม่ได้ " เออ ว่าแต่ มีอะไรล่ะ ทำไมต้องมาคุยตรงนี้ด้วย " 

" เอ่อ นีส ชั้น...คือ ชั้นว่าเราคงต้องคุยกันหน่อยล่ะ " ชายหนุ่มหลุบตาลงเล็กน้อยเป็นเหตุให้หญิงสาวต้องสงสัยเข้าไปอีก

" คุยอะไรหรอ " หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยน

" นีส ....เรา   เลิก  กัน  เถอะ " สิ้นเสียงของชายหนุ่มหญิงสาวหุบยิ้มลงทันที น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ก่อนจะพยายามเอ่ยถาม อย่างเป็นธรรมชาติที่สุด

" ทำไม ทำไมหรอ เราไม่ดีตรงไหนหรอ บอกชั้นสิ " น้ำเสียงของหญิงสาวยังคงนิ่งสงบ ต่างจากใบหน้าที่บัดนี้ ได้มีน้ำตาไหลเอ่อมาเป็นทาง

ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบหลุบตามองต่ำลง  " มันไม่ใช่ว่าเธอไม่ดีหรอนะนีส แต่ว่า..." ชายหนุ่มหยุดพูดเพียงแค่นั้น

" แต่ว่า..แต่ว่าอะไรบอกมาสิ""เราคงไปด้วยกันไม่ได้หรอก เรื่องระหว่างเรา ฉันขอให้เธอเก็บมันไว้เป็นความทรงจำดีดี แค่นั้นก็พอแล้ว หรือไม่ก็ ลืมฉันไปซะ "  ชายหนุ่มออกเดินจากไปทันทีที่พูดคำสุดท้ายจบ

" ไม่... ไม่เอาแบบนี้นะ " หญิงสาววิ่งเข้าไปกอดชายหนุ่มจากทางด้านหลัง

" ที่ฉันทำแบบนี้...ก็เพื่อเธอนะ...อานีส " ชายหนุ่มพูดอย่างแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ หวังเพียงว่าหญิงสาวจะได้ยิน ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้หญิงสาวทิ้งตัวลงบนพื้นหญ้าที่เขียวขจีท่ามกลางมวลไม้นานาพันธุ์ ใบหน้าก้มลงซบสองมือ พลางสะอื้นออกมาเบาๆ 

ทั้งๆที่ชายหนุ่มตอนนี้ในใจอยากจะเข้าไปโอบกอดเธอ ปลอบเธอให้หายเศร้าใจจะขาด แต่เขาก็ทำไม่ได้ ทำได้เพียงเดินจากไป พร้อมน้ำตา และใจที่แสนจะเจ็บปวด

ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อ เธอนะ อานีส 

..........................................................





   ณ คฤหาส หรู กลางกรุง


" อ๊าว นีส กลับมาแล้วหรอลุก " ผู้เป็นแม้กล่าวกลังจากที่หญิงสาวเดินเข้ามา

" แม๊!!! " หญิงสาวร้องเรียกแม่อย่างขึ้นเสียงสูง พร้อมกับโผเข้ากอด แล้วน้ำตาต่างก็ไหลพรั่งพลูออกมาอย่างไม่ขาดสาย

" เป็นอะไรลูก ร้องไห้ทำไม อ๋อ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะ ที่จะได้พบเพื่อนๆ โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะคนดี ถ้าคิดถึงเพื่อนก็โทรหากันก็ได้นี่นา " ผู้เป็นแม่คิดเอง พูดเอง เออเอง อย่างเสร็จสรรพ ด้วยเพราะเข้าใจว่าคงเป็นอย่างนั้น

" ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ง๊า ฮือๆๆ " หญิงสาวยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีกเมื่อผู้เป็นแม่พูดแบบนั้น

" อ๊าวแล้วเป็นอะไรล่ะ ไหนนั่งลงแล้วเล่าให้แม่ฟังซิ " ผู้เป็นแม่กล่าวอย่างอ่อนโยน

" ....."

" อ๊าว ไหนบอกแม่ซิ เงียบอย่างนี้แล้วแม่จะรู้มั้ยเนี่ย " ผู้เป็นแม่เร่ง

" แม่ก็อย่าเร่งสิ ฮือๆๆ  คุณพ่ออยู่หนายยย " หญิงสาวเรียกหาผู้เป็นพ่ออย่างกับเด็กเล็กๆ

" ยังไม่กลับเลย วันนี้คงกลับช้าหล่ะนะ เห็นว่ามีประชุมใหญ่ "


  ปัง!!!      

เสียงเปิดประตูจากผู้มาใหม่ เรียกความสนใจจากทั้งสองให้หันไปมองอย่างตำหนิ

" มิวนิค!!! แม่บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าปิดประตูดังแบบนั้น " ผู้เป็นแม่หันไปเอ็ดเข้าให้

" สมน้ำหน้า " เสียงสบทเล็ดลอดออกมาอย่างลืมตัว

" หน๋อย ว่าไงนะ ยัยตัวดีว่าพี่ " ผู้เป็นพี่กล่าวอย่างเคืองๆ

" ป่าว " หญิงสาวตอบสั้นๆ

" อ๊าวนี่ ไปโดนอะไรมาล่ะ ใครต่อยมาหรอน้องสาวดูสิตาบวมเป่งเลย 555+ " ผู้เป็นพี่ได้ทีล้อน้องสาวอย่างนึกสนุก

"...."

" ง๊า ไอ้พี่บ้า ฮือๆๆๆ นีส เกรียดพี่ที่สุดเลย " หญิงสาววิ่งขึ้นไปบนห้องของตัวเองทันทีที่พูดจบทิ้งความสงสัยงงงวยให้แก่ผู้เป็นพี่ยิ่งนัก



ทันทีที่หญิงสาว เข้าไปในห้องของตัวเอง เธอก็ล้มตัวฟุ๊บลงบนหมอนทันที  

" ฮึก ฮือๆๆ "  เสียงสะอื้นดังเล็ดลอดออกมาอย่างแผ่วเบา ทันทีที่หญิงสาวคิดถึงเรื่องเมื่อบ่ายนี้

" ทำไม... ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย " ทั้งคืนหญิงสาว คิดหาเหตุผลต่างๆนาน คิดแล้วคิดอีก แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่าปล่าว....

จวบจนตะวันแห่งวันใหม่โผ่ขึ้นรับขอบฟ้า  และแล้วในที่สุดคำตอบที่เธอได้ และคิดว่าดีที่สุดก็ได้ปรากฏขึ้น แต่ก็ไม่เชิงว่าใช่คำตอบของเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ แต่อาจจะเป็นเพียงทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ก็เป็นได้


ตึงๆๆๆ     หญิงสาววิ่งลงบรรไดจากห้องของเธอลงมาข้างล่างอย่างเร่งรีบ พลางสายตาของเธอก็เข้าไปพบกะคนทั้งสองที่เธอต้องการทันที

" พ่อ   แม่!!! " หญิงสาวเรียกผู้เป็น พ่อ และ แม่

" อ๊าว ตื่นแล้วหรอลูก มากินอะไรก่อนสิแล้วค่อยไปอาบน้ำ นี่ดูท่าเมื่อคืนจะไม่ได้อาบน้ำด้วยใช่มั้ยเนี่ย " ผู้เป็นพ่อกล่าวอย่างยิ้มแย้ม

" พ่อ แม่ นีสมีอะไรจะบอก "

" อะไรหรอ มากินอะไรก่อนมะ แล้วค่อยพูด " ผู้เป็นแม่กล่าวเสริม

" ไม่ๆๆ นีสต้องการพูดเดี๋ยวนี้!!!  นีส! จะ ไป เรียน ต่อ ที่ ประ เทศ ไทย!!! " เสียงหญิงสาวประกาศก้อง

" ว่าไงนะ " เสียงของผู้เป็นพ่อ และ แม่ดังขึ้นพร้อมกัน

" จริงหรอ นีส ไหนตอนแรกว่าไม่ไปไง เห็นพูดยังไงก็ไม่ไปแล้วอะไรมาทำให้ลูกสาวของพ่อเปลี่ยนใจได้เนี่ย " 

" ก็ถ้านีสอยู่เรียนต่อที่นี่นีสก็ต้องอยู่กะ พี่มิว นี่นา นีสไม่อยากอยู่กับพี่มิวหรอก ไม่เอา พี่มิวนิสัยไม่ดี "  หญิงสาวอ้างเหตุผลที่คิดว่าดีที่สุด " แล้วเราจะไปกันวันไหนหรอ "

" อาทิตย์หน้า " ผู้เป็นแม่เอ่ยตอบ

" ค่ะ งั้นนีสว่านีสไปเตรียมตัวดีกว่า " ว่าแล้วหญิงสาวก็วิ่งขึ้นห้องของตนเองไป

อันที่จริงแล้ว การไปเรียนต่อที่ประเทศไทยนั้นไม่ได้เคยอยู่ในหัวเธอเลย หลังจากที่พ่อกับแม่ของเธอ จะต้องไปคุมบริษัทที่ประเทศไทย เธอก็ค้านหัวชนฝามาโดยตลอดว่าจะไม่มีวันไปประเทศไทยแนอน!! แต่แล้วเหตุที่ทำให้เธอตัดสินใจไปกับพวกท่านนั้น ก็เพราะว่า เธอจะลืม!! ลืมทุกอย่างทั้งหมด ทุกอย่างที่อยู่ที่นี่ แม่กระทั่งนาย...คิส  บุรุษที่หญิงสาวเคยมอบใจทั้งใจให้กับเค้าคนนั้น  และตอนนี้เธอก็เพียงแค่รอ...รอเวลา ที่จะรักษาแผลที่บัดนี้ได้บาดลึกลงไปในใจของหญิงสาว และรอเวลาที่จะลบเค้าคนนั้นออกไปจาก...ชีวิตเธอ

       นี่แหละคำตอบที่ดีที่สุด ลืมมันซะ... และนั่นคือทางออกที่พร้อมจะให้เธอก้าวไปหามันเสมอ