คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : first lesson
“สำหรับวันนี้ก็คงพอแค่นี้ล่ะ มีอะไรอยากจะถามเพิ่มเติมมั้ย ซังฮยอน?”
ซึงโฮตัดจบชั่วโมงแรกของชมรมด้วยการลำเลียงกล้องทีละตัวเข้าตู้สูญญากาศที่เขาวางระบบเก็บความชื้นเอง ร่างสูงค่อยๆหมุนฝาเลนส์ให้แน่นสนิทก่อนจะเรียงกล้องไม่ให้ชนกัน การกระทำที่ละเอียดและใส่ใจส่งผ่านมายังซังฮยอนจนเจ้าตัวรู้สึกได้ ร่างบางขมวดคิ้วเป็นรอบที่สิบของวันเพราะการกระทำของซึงโฮนอกห้องชมรมกับในห้องนี้ต่างกันลิบลับราวฟ้ากับเหว เมื่ออยู่ในโรงเรียนซึงโฮนอกจากจะชอบตีหน้าเครียดเป็นกิจวัตรแล้ว เจ้าตัวยังชอบตะคอกใส่นักเรียนคนอื่นในแบบที่ซังฮยอนเห็นแล้วนึกว่าเป็นนักเลงเก่า แต่เพราะตำแหน่งหน้าที่ของร่างสูงทำให้ทุกคนไม่กล้าหือกับคนๆนี้ไม่ว่าจะถูกตะคอกใส่แค่ไหน ส่วนใหญ่ถ้าทนไม่ไหวก็เก็บมาซุบซิบนินทาให้อารมณ์ขุ่นมัวที่เกิดขึ้นจางลงไปบ้าง ซังฮยอนไม่ชอบนิสัยนี้ของซึงโฮนัก แต่คิดว่าร่างสูงคงมีเหตุผลที่ทำอย่างนั้น อาจจะเป็นเพราะกำลังทำหน้าที่อยู่ เลยต้องมีไม้แข็งในการจัดการนักเรียนที่ไม่ยอมเชื่อฟังกันบ้าง ถ้าคิดแบบนี้ก็ถือว่าการกระทำของซึงโฮมีเหตุผลอยู่บ้าง แต่ถึงยังไงซังฮยอนก็ไม่ชอบใจอยู่ดี
ทำไมต้องตะคอกเสียงดังด้วย คุยกันดีๆไม่ได้หรือไง
ถ้าวันไหนซึงโฮตะคอกใส่เขานะจะไม่คุยด้วยเลยหนึ่งวัน
ซังฮยอนเหม่อไปกับความคิดในหัวจนซึงโฮต้องตบโต๊ะเบาๆเรียกสติให้กลับคืนมา ร่างบางพยายามนึกทบทวนบทเรียนของวันนี้ที่ซึงโฮสอนให้เขารู้จักกล้องชนิดต่างๆตามที่มีอยู่ ทั้งกล้องฟิล์ม กล้องทอย กล้องดิจิดอล กล้อง DSLR และ SLR แบบปกติ พร้อมวิธีการใช้และลักษณะรูปที่ได้จากกล้องแต่ละตัวโดยมีภาพตัวอย่างประกอบ วันนี้ซังฮยอนเพลิดเพลินกับบทเรียนใหม่มากจนอยากซื้อกล้องมาลองหัดถ่ายดู แต่ซึงโฮรีบห้ามไว้ก่อนจะยกกล้อง SLR ตัวเล็กให้ซังฮยอนยืมถ่ายไปก่อน เพราะระบบการทำงานของ SLR จะใช้ได้ง่ายกว่า DSLR และเป็นขั้นแรกในการเรียนรู้หลักการถ่ายภาพชั้นสูง ภายในเทอมนี้เป้าหมายของซังฮยอนคือการจับกล้องให้นิ่ง สามารถวัดแสงเงาได้ โดยมีงานวิชาการประจำปีที่จะจัดขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้าเป็นงานชิ้นแรกของซังฮยอน สิ่งที่ซึงโฮสอนในวันนี้ซังฮยอนจำได้เกือบหมดแล้ว แต่ยังมีเรื่องหนึ่งที่กวนใจซังฮยอนมาหลายวันจนอยากจะลองถามซึงโฮดู
ยาง ซึงโฮรู้จักกับซานดาร่า ปาร์ค พี่สาวของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?
และสิ่งที่สำคัญกว่านั้น
ความสัมพันธุ์ระหว่างซึงโฮกับพี่ดาร่าอยู่ในลักษณะไหน?
ซังฮยอนไม่รู้ว่าถ้าเกิดถามไปแล้วร่างสูงจะโกรธรึเปล่า
แต่มันเป็นสิ่งที่กวนใจเขามาทั้งสัปดาห์แล้วจริงๆ
ซังฮยอนกระแอมเล็กน้อยพอให้คอโล่ง ก่อนจะค่อยๆเอ่ยปากถามร่างสูงตรงหน้า
“ฮยองรู้จักกับซานดาร่านูน่ารึเปล่าครับ”
ซึงโฮที่กำลังหมุนปากกาเล่นหยุดทันทีที่ได้ยินคำถามจากปากซังฮยอน ร่างสูงหันหน้าไปทางอื่นก่อนจะเงียบไปสักพัก
ซังฮยอนรอคำตอบด้วยความอดทน ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างสูงที่หันหน้ากลับมาพอดี
คำตอบของซึงโฮทำให้ซังฮยอนยิ่งสงสัยหนักขึ้นไปอีก
“ถ้าฉันตอบว่าใช่ นายจะถามอะไรอีกไหม?”
จะทำยังไงดี ถ้าอยากรู้มากกว่านี้จะทำยังไงดี
ถ้าถามพี่ดาร่าจะตอบรึเปล่า?
ถ้าถามซึงโฮฮยองเพิ่ม ซึงโฮฮยองจะโกรธจนไล่เขาออกจากชมรมรึเปล่า?
ความคิดทั้งหลายตีกันอยู่ในหัวซังฮยอน ร่างบางขบคิดอยู่สักพักก่อนจะเลือกช่องทางที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง
“ไม่ฮะ ผมแค่อยากรู้เท่านั้นเองว่าฮยองรู้จักกับพี่สาวผมรึเปล่า?”
ซึงโฮพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงตกลง
“ฉันรู้จักกับพี่สาวนายตั้งแต่ที่พี่ดาร่าเป็นเด็กฝึกใหม่ๆ ยังไม่ดังแบบตอนนี้”
ซังฮยอนเก็บคำตอบของซึงโฮไว้ในใจ อย่างน้อยก็ขอให้ได้รู้ซักนิดว่าประธานนักเรียนกับพี่สาวเค้ารู้จักกันจริงๆ แต่ลักษณะความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ซังฮยอนจะขอเก็บรายละเอียดให้มากกว่านี้เสียก่อน ขืนวู่วามยิ่งคำถามใส่คนตรงหน้ารัวๆเขาอาจถูกไล่ออกจากห้องก่อนจะได้รับเกรดชมรมก็ได้ ถ้าเขาสนิทกับซึงโฮมากกว่านี้น่าจะมีโอกาสเหมาะๆให้ตะล่อมถามร่างสูงอีกที
หลังเลิกเรียน ซังฮยอนเดินไปเอากระเป๋าที่ห้องพลางจัดการลบกระดานให้สะอาด ชอลยงน่าจะกลับบ้านไปนานแล้ว เห็นว่าวันนี้มีนัดกับพี่ชางซอนหลังเลิกคาบชมรม คนตัวเล็กเป็นอันอยู่ไม่สุขทั้งวัน นั่งยุกยิกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวจนซังฮยอนเห็นแล้วขำ
ความรักทำให้คนเราเป็นได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
เมื่อลบกระดานเสร็จซังฮยอนก็ไม่ลืมที่จะเอาแปรงลบกระดานออกมาตบไล่ฝุ่นชอล์กที่ถังขยะนอกห้อง ตบอยู่สามสี่ครั้งจนแปรงสะอาดก่อนนำแปรงมาแขวนไว้ข้างกระดานเหมือนเดิม ร่างบางจัดแจงเปิดกระเป๋าเช็คดูความเรียบร้อยว่าไม่ได้ลืมการบ้านที่ต้องเอากลับไปทำวันนี้ พร้อมจัดกระเป๋ากล้องที่ซึงโฮให้ยืมมาไม่ให้มีอะไรไปทับกล้อง เช็คจนแน่ใจแล้วจึงรูดซิปปิดกระเป๋าก่อนจะเดินออกมา
เมื่อถึงหน้าประตูโรงเรียน ซังฮยอนเหลือบไปเห็นซึงโฮกำลังวิ่งกระหืดกระหอบตามมา ร่างสูงที่ตอนนี้เสื้อหลุดลุ่ยพาดกระเป๋านักเรียนไว้ตรงบ่าก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
“นาย แฮ่ก ยังไม่ได้ให้เบอร์ชั้นเลยนะซังฮยอน” ร่างบางชะงักไปกับประโยคที่ได้ยิน
ทำไมต้องให้ด้วยล่ะ
ซึงโฮแตะบ่าซังฮยอนเบาๆก่อนจะตอบคำถาม
“ถ้าวันไหนนายไม่สบาย ป่วย ขาด หรืออยากจะนอนอยู่บ้านแล้วไม่มาโรงเรียน มันเป็นหน้าที่ของชั้นที่ต้องติดตามความเป็นไปของนาย เพราะชั้นเป็นประธานชมรมที่นายอยู่ ถ้าเป็นชมรมอื่นจะมีอาจารย์ประจำชมรมคอยทำหน้าที่นี้ แต่เพราะนายมาอยู่ชมรมที่มีกันอยู่แค่สองคน ชั้นเลยต้องรับหน้าที่แทนทั้งหมด เพราะงั้น ชั้นเลยต้องมีเบอร์นายติดไว้เผื่อติดต่อเวลานายหายไปหรือโดดเรียน จะได้ให้คะแนนความประพฤตินายลงในใบเกรดชมรมถูก”
มาเป็นชุดเลยนะ วัฒนธรรมเกาหลีอีกแล้วเนี่ย
แต่ซังฮยอนไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องให้เบอร์ประธานชมรมไป เพราะถ้าเขาป่วยหรือต้องขาดเรียน ครูประจำชั้นจะทำหน้าที่ในส่วนนี้อยู่แล้ว อีกอย่าง คาบชมรมมีแค่หนึ่งคาบต่อสัปดาห์ เขาคงไม่ป่วยทุกวันจันทร์หรอกนะ
ซึงโฮเริ่มหงุดหงิดที่ซังฮยอนไม่ยอมบอกเบอร์โทรศัพท์เขาซักที
โอ้ย จะหวงทำไมนักหนาเนี่ย เขาไม่ได้จะจีบซังฮยอนซักหน่อย
ร่างบางที่เม้มปากลง คิ้วขมวดกันจนเกิดปมยุ่งๆบนหน้าผากทำให้ซึงโฮนึกอยากแกล้งคนคิดมากขึ้นมา
“ถ้านายไม่ให้เบอร์ชั้น ชั้นจะหักคะแนนความประพฤตินาย”
ประโยคของร่างสูงทำให้ซังฮยอนไม่มีทางเลือก รับโทรศัพท์จากมือร่างสูงมาก่อนจะกดเบอร์ของตัวเองลงไป
ซึงโฮรับโทรศัพท์กลับคืนมาก่อนจะกดโทรออก รอซักพักก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าน่ารักๆจากกระเป๋าเสื้อของซังฮยอน เจ้าตัวค่อยๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลางกดดูหมายเลขที่ขึ้นบนหน้าจอ
“ทีนี้นายก็มีเบอร์ชั้นแล้ว ถือว่าเสมอกันแล้วนะ”
ซังฮยอนเบ้หน้าให้คนตัวสูงตรงหน้า ใครจะอยากได้เบอร์ประธานนักเรียนจอมโฉดกันล่ะ
“ถ้ามีอะไรชั้นจะโทรหา ฝากตัวด้วยนะครับปาร์คซังฮยอน”
ซึงโฮโบกโทรศัพท์ไปมาตรงหน้าซังฮยอนก่อนจะพูดประโยคที่ดูทะแม่งๆชอบกล ซังฮยอนพยักหน้าตอบอย่างงงๆก่อนจะรีบเดินไปที่ประตูทางออก
“ด เดี๋ยวก่อนซังฮยอน”
ร่างบางหันมาตามเสียง ก่อนจะได้ยินประโยคถัดไปที่ทำให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ชั้นแอดคาคาโอะจากเบอร์นายไปแล้วนะ คืนนี้จะทักไป ตอบกลับด้วยล่ะ”
วัฒนธรรมเกาหลีครับทุกคน ฟิลิปปินส์ไม่มีแบบนี้แน่ๆซังฮยอนรับรอง!
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ซังฮยอนจัดแจงเปิดกระเป๋าก่อนจะยกกระเป๋ากล้องขึ้นมาไว้บนโต๊ะด้วยความระมัดระวัง ค่อยๆหยิบกล้องออกมาพลางบิดฝาเลนส์ออก กดปุ่มเปิดเครื่องและปรับตั้งค่าเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นมองหาเป้าหมาย
“ดาดุง ดาดุงอา อยู่ไหนเนี่ย มาหาดุงหน่อย”
เริ่มจากโซฟา ตู้ในครัว ใต้ตู้เย็น โต๊ะกินข้าว จนถึงหลังทีวี ซังฮยอนก็ไม่เห็นวี่แววของสัตว์เลี้ยงแสนรัก
ค่อยๆเดินเข้ามาในห้อง เปิดตู้เสื้อผ้า ค้นตามซอกผ้าม่าน ก่อนจะเจอเจ้าขนปุยขดตัวเป็นก้อนกลมอยู่บนเตียง
ซังฮยอนยิ้มเบาๆก่อนจะจัดมุมองศาพลางมองลอดเลนส์ปรับแสงให้ชัดเจน วันนี้ซึงโฮสอนวิธีวัดแสงและถ่ายภาพเบื้องต้นให้เขาแล้วในคาบแรกของชมรม ซังฮยอนอยากลองถ่ายดาดุงดูว่าจะสวยแบบที่ซึงโฮถ่ายไหม
“ดาดุงอา ถ้าไม่ตื่นฉันจะถ่ายแล้วนะ หนึ่ง สอง สาม”
กริ๊ก
กดปุ่มชัดเตอร์เบาๆตามแบบที่ซึงโฮสอน ไฟกล้องกระพริบอยู่สองสามครั้งก่อนรูปจะปรากฏให้เห็นบนจอ
ซังฮยอนยิ้มพอใจเมื่อเห็นรูป
ออกมาดูดีเหมือนคนถ่ายเลยนะดาดุง!
ซังฮยอนกดชัตเตอร์อีกสองสามที่ ก่อนจะปลดล็อคกล้องเอาการ์ดออกมาเสียบกับคอม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเสียบสาย usb แล้วเข้าโปรแกรมอัพโหลดรูปภาพลงโทรศัพท์ ปรับไซส์ภาพอยู่สองสามนาทีก็ได้รูปดาดุงเข้ามาอยู่ในเครื่อง ซังฮยอนเปิดเข้าโปรแกรมแชทก่อนจะตั้งรูปดาดุงเป็นรูปโปรไฟล์ และไม่ลืมอัพสเตตัสต่อท้ายด้วยความภาคภูมิใจว่า
ดาดุงงี่ของดุง ดุงดุงถ่ายเอง ปย๊ง
ทางด้านซึงโฮเมื่อกลับมาถึงบ้านก็ตรงเข้าไปกอดและหอมคุณนายยางอย่างที่ทำเป็นประจำก่อนจะขึ้นมาเก็บกระเป๋าและเตรียมตัวอาบน้ำ
เสียงน้ำที่ไหลกระทบพื้นกระเบื้องช่วยให้ร่างสูงมีเวลาคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน
โดยเฉพาะวันนี้ ซึ่งโฮรู้สึกขำชะมัดกับท่าทีของซังฮยอนเมื่อถูกเขาขอเบอร์
คนตัวเล็กหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย คำที่พูดออกมาก็ตะกุกตะกัก ดูแล้วน่ารักดี
ห๊ะ น่ารัก?!?!?!
ส่งสัยวันนี้จะร้อนผิดปกติ สมองเลยเบลอๆคิดว่าซังฮยอนน่ารักไปซะได้
แต่เขาก็สลัดหน้าของปาร์คซังฮยอนออกไปจากหัวไม่ได้ ซึงโฮวักน้ำล้างหน้าแรงๆก่อนจะพูดเตือนตัวเองในกระจก
"ซึงโฮ นายนั่นเป็นน้องสาวซานดาร่าปาร์คนะ ลืมเเล้วหรือไง"
สะบัดหัวแรงๆสองสามครั้งให้ความคิดออกไปจากหัว
เขาต้องไม่ชอบผู้ชาย
โดยเฉพาะผู้ชายที่เป็นน้องสาวของซานดาร่าปาร์ค
ไม่มีวัน
___________________________________________________________________________________
ฮุ แฟนคลับเพิ่มขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค้า :D
ถ้าชอบ/ไม่ชอบ อยากเสนอแนะอะไรก็เม้นไว้ได้เลยนะคะ เราชอบอ่านเม้น ฮิฮิ
ความคิดเห็น