love is coming♡ [seungsang][mblaq][yaoi]

ลำดับตอนที่ #6 : My dear diary

my dear diary

 

"กลับมาแล้วฮะแม่" ซังฮยอนเปิดประตูบ้านพร้อมถุงต็อกในมือ รุ่นพี่ซึงโฮสั่งของกินมาตั้งเยอะแยะ สุดท้ายก็กินไม่หมด เจ้าตัวเสียดายเลยบอกให้พนักงานใส่ถุงพร้อมยื่นให้ร่างบางก่อนกลับ ถ้าไม่ติดว่าต็อกร้านนี้อร่อยเข้าขั้น ซังฮยอนจะไม่มีวันเอาของกินที่ไม่คุ้นเคยเข้าบ้านเด็ดขาด

 

"อ้าว มาแล้วหรอลูก เป็นไงบ้างจ๊ะเปิดเทอมวันแรก" หญิงวัยกลางคนเงยหน้าขึ้นจากกระทะที่กำลังส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอ ซังฮยอนเดินเข้าไปพร้อมกอดและหอมคุณนายปาร์คอย่างที่ทำเป็นประจำก่อนจะสูดกลิ่นไก่ทอดสูตรเด็ดเข้าเต็มปอด 

"หอมจังเลยฮะแม่ วันนี้ดุงมีต็อกมาฝากแม่ด้วย ทานด้วยกันนะฮะ" ร่างบางจุลีจุกอแกะต็อกเทใส่ถ้วยกระเบื้องเคลือบใบใหญ่ ก่อนจะนำไปวางที่โต๊ะอาหารอย่างรู้งาน

 

"รอพี่ดาร่ากลับมาทานด้วยกันนะดุง เอากระเป๋าไปเก็บก่อนไป อาบน้ำอาบท่าด้วย ออกไปข้างนอกมาทั้งวันเหนียวตัวแย่" ซังฮยอนพยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้เดินเข้าห้องส่วนตัว

 

ฟุ่บบ ร่างบางวางเป้ไว้ที่ปลายเตียง ก่อนจะเปิดโคมไฟที่โต๊ะหนังสือ มีสมุดปกแข็งเย็บห่วงเล่มเล็กวางอยู่ บนหน้าปกเขียนด้วยลายมือขยุกขยิกของเด็กว่า "ไดอารี่ของซังฮยอน"

 

      ไดอารี่ที่รัก วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของชั้น นึกว่าจะต้องนั่งคนเดียวซะแล้วสิ อาจารย์จัดให้นั่งข้างเพื่อนใหม่ตาโตชื่อว่าชอลยง เป็นคนที่สดใสมากๆ ร่าเริงตลอดเวลาเลย ชอลยงพาไปกินข้าวที่ร้านติดริมรั้วโรงเรียน จะได้ไม่ต้องต่อคิวยาวในโรงอาหาร อร่อยมากเลย อ้อ วันนี้ต้องเลือกชมรมด้วย เป็นนักเรียนใหม่เลยต้องไปทำเรื่ิองที่ห้องประธานนักเรียน ชื่อพี่ซึงโฮ ตัวโตดูน่ากลัว แต่ที่จริงใจดีมาก พาไปเลี้ยงต็อกโบกีด้วย สรุปเลยได้อยู่ชมรมถ่ายภาพกับพี่เค้าแหละ จะได้ถ่ายรูปดาดุงสวยๆ >__< วันนี้แม่ทำไก่ทอดด้วย รอพี่ดาร่ามาทานด้วยกัน วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ ซังฮยอน

 

 ร่างบางปิดปลอกปากกาแล้วตรวจดูความเรียบร้อย ก่อนที่จะปิดสมุดลง 

 

ตั้งแต่เด็ก พี่ดาร่าสอนให้เขียนไดอารี่ประจำวันเป็นภาษาเกาหลี ทำให้ซังฮยอนผู้เติบโตมาในฟิลิปปินส์ได้ฝึกเขียนทั้งภาษาอังกฤษและเกาหลีไปในตัว ทำให้รู้สึกผูกพันธ์กับภาษาบ้านเกิดแม้ว่าจะไม่ได้ใช้ในชีวิตประจำวัน ตอนแรกซังฮยอนไม่พอใจนักเมื่อต้องมาฝึกเขียนตัวฮันกึลซึ่งยากกว่าเอบีซีตั้งเยอะ แต่เมื่อฝึกจนคล่องซังฮยอนก็รู้สึกคุ้นเคยและตั้งใจเขียนไดอารี่ทุกวันแม้ว่าจะเขียนตัวอักษรเกาหลีจนคล่องแล้วก็ตาม

 

       เรื่องที่ซังฮยอนบันทึกลงในไดอารีส่วนใหญ่มักจะหนีไม่พ้นชีวิตประจำวันของดาดุงและครอบครัว จนซังฮยอนอดแปลกใจในตัวเองไม่ได้ว่าทำไมวันนี้เรื่องราวของดาดุงถึงมีน้อยนัก มีเรื่องใหม่ๆเพิ่มลงในหน้ากระดาษขึ้นมากกว่าแต่ก่อน โดยเฉพาะเรื่องราวของคนที่พึ่งรู้จักกันอย่างซึงโฮและชอลยง

       อีกเรื่องที่ซังฮยอนตะหงิดๆอยู่ในใจคือ การที่ซึงโฮดูจะรู้จักพี่ดาร่าในฐานะที่มากกว่านักร้อง แม้ว่าพี่ดาร่าจะมีเพื่อนในวงการมากมาย แต่เพื่อนผู้ชายส่วนใหญ่ซังฮยอนจะรู้จักและเคยเห็นหน้าตามข่าวหนังสือพิมพ์และในโทรทัศน์ การที่ยาง ซึงโฮ นักเรียนมัธยมปลายธรรมดาที่ติดจะมีชื่อเสียงด้านการชกต่อยมากกว่าวิชาการจะมารู้จักมักคุ้นกับพี่สาวของเขายิ่งเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดสำหรับซังฮยอน

 

ไว้พี่ดาร่ากลับมาจะถามซักหน่อย

 

ร่างบางหยุดความคิดไว้แค่นั้นก่อนจะเข้าห้องน้ำไป

 

"ซังฮยอน ทานข้าวได้แล้วลูก" คุณนายปาร์คส่งเสียงเรียกลูกชายคนเล็กพลางจัดโต๊ะอาหาร 

 

ซังฮยอนเดินออกมาจากห้องพร้อมผ้าขนหนูในมือ ร่างบางซับน้ำออกจากผมพลางเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวตัวเล็กที่กำลังจัดการตัดไก่ทอดเป็นชิ้นๆ

 

"แฮ่! " ซังฮยอนตะโกนข้างหูหญิงสาวพลางยิ้มตาปิดใส่ซานดาร่า ปาร์ค นักร้องชื่อดังของเกาหลี

 

"แย๊กกก เจ้าแกดดุงงี่!!! " ดาร่าร้องเสียงหลงพลางตะครุบไก่ทอดชิ้นใหญ่ใส่จานของตัวเอง

 

"แย่งน้องกินอีกแล้วนะ" ร่างบางเบ้ปากก่อนจะทำจมูกย่นใส่พี่สาวสุดที่รัก

 

"คนเค้าทำงานมาเหนื่อยๆ ต้องเพิ่มพลังกันหน่อยสิ" หญิงสาวไม่่สนใจ ตักไก่ทอดจนพูนจาน ก่อนจะหันมาถามซังฮยอนเกี่ยวกับการไปโรงเรียนวันแรก

 

  ถึงแม้ว่าดาร่าจะมีงานล้นตัวซักแค่ไหน หญิงสาวก็ขอร้องผู้จัดการให้แบ่งเวลาของตัวเองกลับมาทานข้าวที่บ้านทุกวัน ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากให้โต๊ะกินข้าวว่าง ทำให้ผู้จัดการมีหน้าที่มาส่งดาร่าทานข้าวเย็นที่บ้านทุกวัน หากวันไหนมีงานตอนกลางคืน ก็จะรอรับกลับไปทำงานด้วย แต่ถ้าวันไหนเลิกเร็ว ดาร่าจะขอกลับมาพักที่บ้านเพื่อมาเจอน้องและแม่ นักร้องสาวติดบ้านมากเข้าขั้น อาจเป็นเพราะตัวเองต้องจากบ้านมาทำงานตั้งแต่ยังเล็ก ทำให้คิดถึงบรรยากาศครอบครัวที่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา แม้ว่าในขณะนี้น้องสาวคนกลาง ดูรามิ จะยังเรียนอยู่ที่ฟิลิปปินส์ ดาร่าก็ยังอยากกลับบ้านมาทานข้าวกับที่บ้าน พูดคุยกับแม่และซังฮยอนเป็นพลังใจในการทำงาน 

 

 "อืม แล้วสรุปได้อยู่ชมรมไหนล่ะ เข้ากลางเทอมอย่างนี้อาจารย์ให้เลือกชมรมเองรึเปล่า?" ดาร่าถามน้องชายอย่างเป็นห่วง เพราะซังฮยอนเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนตอนกลางเทอม อาจเกิดปัญหาจุกจิกกับวิชาเรียนบางอย่างที่จัดการตอนต้นเทอมได้

 

"อยู่ชมรมถ่ายภาพฮะ พี่ซึงโฮให้เป็นกรณีพิเศษเลย" ร่างบางตอบเสียงใสก่อนจะทำตาเป็นประกาย โอกาสดีๆอย่างนี้คงมีไม่บ่อยนักในชีวิตนักเรียนของเขา

 

"ซึงโฮ... ชื่อจริงใช่ยางซึงโฮรึเปล่า" ดาร่าถามด้วยเสียงตะกุกตะกัก

 

"ใช่ฮะ เค้าดูเหมือนจะรู้จักพี่ด้วยนะ พี่รู้จักเค้ารึเปล่า" ร่างบางได้ทีเอ่ยถามพี่สาวด้วยความอยากรู้ ตกลงพี่สาวของเค้ากับประธานนักเรียนจอมโหดรู้จักกันมากกว่าความเป็นนักร้องกับแฟนคลับหรือเปล่านะ

 

"รู้จักสิดุง.....เรียกได้ว่ารู้จักอย่างดีเลยแหละ"

 

SH's Part
 

 

     หลังจากที่ผมแยกจากเจ้าเด็กซาลาเปาแก้มกลมแล้ว ผมก็รีบสาวเท้าเข้ารัง เอ้ย! บ้านของผมอย่างด่วนจี๋ รีบจนดอกยางรองเท้าแทบจะสึกแน่ะ (ก็แหม คนมันรีบ) 

     

 

  "สุดหล่อกลับมาแล้วครับผม!" ผมตะโกนบอกแม่ที่อยู่ในครัว สุดสวย(แม่ผมเองแหละ) หันมายิ้มให้ก่อนกวักมือเรียกให้ผมเข้าไปหา

 

"ไหนใครหล่อกัน แม่ไม่เห็นซักคน ต้องค้นดูซักหน่อยละ" แม่พูดพลางหันซ้ายหันขวา 

 

"โธ่แม่อะ ถ้าไม่ใช่ผมแล้วจะเป็นใครล่ะ ลูกแม่หล่อที่สุดในโซลแล้วเหอะ เรนชิดซ้ายเลยขอบอก" ผมตอบแม่ก่อนเก๊กหน้าหล่อ แหม่ ดีเอ็นเอเค้าดีจริงครับ ตาโต จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ปากห้อยหน่อยๆพอเซ็กซี่(?) ผมนี่แหละโอปป้าซึงโฮสไตล์ (ใครก็ได้เอาลีดไปเก็บที)

 

แม่ก็ยิ้มๆตามสไตล์ ก่อนจะดึงผมเข้าไปหอมซ้ายขวา 

 

"วันนี้ืทำไมกลับเช้าจังล่ะลูก โรงเรียนไม่มีงานแล้วหรอ" แม่หมายถึงหน้าที่ประธานยามเฝ้าตึกน่ะครับ ปกติผมต้องคอยสอดส่องดูแลจนโรงเรียนเลิก ลุงยามปิดประตู ถึงจะกลับบ้านได้ แต่วันนี้มีเหตุด่วนจริงๆ พาเจ้าซาลาเปามากินต็อก เลยลืมหน้าที่นั้นไปซะสนิท หวังว่าจะไม่มีใครเอาไปฟ้องผอ.นะ ไม่งั้นเจอดีแน่ แฮ่! (คนหรือแมวน่ะลีด ขู่เก่งจัง)

 

"วันนี้โรงเรียนใจดี ให้ประธานพักผ่อนหนึ่งวันครับผม" ผมแถตอบแม่ไปมึนๆพลางลุกไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่ม 

 

 

"แม่ ถ้าคนที่เราไม่อยากเจอกลับต้องมาเกี่ยวข้องกันอีกจะทำไงดีอะ" 

 

เรื่องพี่ดาร่่ากับเจ้าซาลาเปาทำผมมึนไปหมดเลย นึกว่าชาตินี้จะไม่มีทางได้เจอกันอีกแท้ๆ ถ้าได้เจ้าซาลาเปามาอยู่ชมรมเดียวกันคงต้องเจอพี่ดาร่าเข้าซักวันแน่ๆ เจ้าเด็กนั่นดูจะเป็นคนรักครอบครัวซะด้วยสิ

 

"ก็ขึ้นอยู่กับตัวลูกแล้วแหละว่าจะเปิดใจให้โอกาสตัวเองได้รู้จักเค้าในมุมใหม่หรือจะปล่อยให้รู้จักกันไปแบบเดิมๆอย่างที่เคยเป็น" 

 

แม่ผมช่วงนี้ดูละครบ่อยฮะ ประโยคเด็ดจัดมาเต็ม นึกว่าเป็นคุณชายกับหม่อมแม่นะเนี่ย 

 

"ถ้ามุมใหม่เป็นยังไงอะแม่"

 

เรื่องอย่างนี้ต้องถามกูรูครับ มือใหม่ไปไม่ถูกจริงๆ

 

"ก็ลืมสิ่งที่เราเคยเป็น สิ่งที่เค้าเคยเป็น สิ่งที่เคยทำกันมาทั้งหมด จัดความรู้สึกใหม่ เหมือนลบเค้าคนเดิมออกจากหัวแล้วใส่ข้อมูลใหม่ลงไป แล้วก็จำเค้าในแบบใหม่นั่นแหละ" 

 

แม่ผมนอกจากจะสามารถเป็นผู้จัดละครได้แล้ว ยังเป็นโปรแกรมเมอร์ได้อีกครับคุณผู้ชม! 

 

"แต่ถ้าเราเคยเจ็บปวดจากสิ่งที่เค้าทำมากๆเลยอะแม่ ถ้าเป็นแม่ แม่จะทำยังไง"

 

"ถ้ามันถูกกำหนดมาให้ต้องเจอกันจริงๆ ไม่ว่าจะในฐานะไหนก็ตาม เราต้องยอมรับมันและอยู่กับมันให้ได้ ส่วนความเจ็บปวด ถ้าลูกคิดให้มันเจ็บ มันก็จะยังเจ็บ เหมือนในอดีต แต่ถ้าลูกปล่อยให้มันค่อยๆจางไปพร้อมกับการทำความรู้จักเค้าใหม่ แม่คิดว่ามันก็จะดีขึ้นเองแหละซึงโฮ" 

 

แม่มองผมด้วยสายตาที่รู้ใจ 

อย่างที่ผมบอกนั่นแหละครับ ถ้ามีใครคนไหนที่เหมือนแม่ผมนะ รีบบอกผมเลย จะวิ่งเข้าไปหา คุกเข่าขอแต่งงานทันที !

 

แม่อยู่กับผมตลอดตั้งแต่ตอนนั้น....จนถึงตอนนี้ 

ตั้งแต่ซึงโฮคนใหม่ยังไม่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ

 

 

ซึงโฮคนเก่าที่ไม่อยากจะนึกถึง

-------------------------------------------------------------------------

ไรเตอร์ยอมรับผิดทุกข้อกล่าวหาค่ะ *คุกเข่าก้มหน้า*
เปิดเทอมแล้วอีนี่อีนั่นอีนู่นรุมมะตุ้มเต็มไปหมด
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน้า 
เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดของไรเตอร์เลยจริงๆค่ะ

ตอนนี้เริ่มมีปมประเด็นจากลีดให้ได้ติดตามกันแล้ว
จากที่ไร้สาระและอมพะนำกันมานาน *วิ่ง*
กว่าลีดจะมาถึงจุดนี้ได้ บอกเลยว่าต้องใช้ความพยายามมากมาย
ถ้าอยากรู้ว่ามากแค่ไหนต้องติดตาม
*โปรยดอกไม้*