love is coming♡ [seungsang][mblaq][yaoi]

ลำดับตอนที่ #5 : getting to know more

"ฮะ ฮยองพาผมมาที่นี่เนี่ยนะฮะ" 

ร่างบางทำหน้าเหลอหลาพลางมองไปรอบๆ

 

 

ร้านอาหารที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมตึกกลางเมืองใหญ่

และใช่ แทนที่เขาจะได้เรียนคาบชมรมอยู่ในโรงเรียน

ผู้ชายปากห้อยพาเค้ามาทานต็อกโบกีอยู่ที่นี่!

 

 

 

 

 

 

เกาหลีเค้ามีธรรมเนียมแบบนี้หรอเนี่ย ซังฮยอนไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

"ใช่ ชั้นอยากรู้จักนายมากขึ้น เพราะนายเป็นสมาชิกคนใหม่ของชมรม อยากกินอะไรเพิ่มก็สั่งได้เลยนะ ชั้นเลี้ยงเอง"

ร่างสูงตอบทั้งๆที่มีต็อกอยู่เต็มปาก 

 

 

 

 

 

 

ไม่ใช่ว่าตัวเองหิวหรอกหรอ - ซังฮยอนคิดในใจ

 

 

 

 

 

"นายเป็นเพื่อนกับเจ้าชอลยงได้ไงน่ะ" 

ร่างสูงเริ่มเปิดประเด็นคำถามหลังจากนั่งเงียบกันมาซักพักแล้ว

 

 

 

 

 

 

"อาจารย์ให้ผมไปนั่งข้างเค้าฮะ เค้าจะได้สอนวัฒนธรรมเกาหลีให้ผม"

ร่างบางตอบตามความจริง พลางยิ้มบางๆเมื่อนึกถึงเพื่อนตัวแสบ

 

 

 

 

 

"ฮะฮะ ชอลยงเนี่ยนะ นายคงได้วัฒนธรรมแบบคนสวนเพิ่มขึ้นแน่ๆ" 

ร่างสูงหัวเราะพลางคีบต็อกใส่จานอีก

 

 

 

 

"ผมยังไม่ค่อยรู้จักเกาหลีเท่าไหร่เลยอยากเรียนรู้ให้มากๆน่ะฮะ" 

ซังฮยอนค่อยๆคีบต็อกที่ร่างสูงให้มาเป่าเบาๆก่อนทาน 

 

 

 

อร่อยดีแฮะ

 

 

 

 

"นี่แหละวัฒนธรรมเกาหลี คนเกาหลีก็ต้องกินต็อก" 

ร่างสูงพูดไปซี้ดปากไปด้วยความร้อน ไม่น่ารีบกินเลยให้ตาย น่าจะปล่อยให้เย็นก่อน ปากพองขึ้นอีกกี่เซนต์ก็ไม่รู้

 

 

 

 

 

 

"นายเล่าเรื่องของนายที่ฟิลิปปินส์ให้ชั้นฟังหน่อยสิ"

ร่างสูงเริ่มปฎิบัติการละลายพฤติกรรมขึ้นไปอีกขั้น เจ้าเด็กคนนี้นี่ เงียบได้เงียบดีจริงๆ ใครลืมใส่ถ่านรึเปล่าเนี่ย

 

 

 

 

 

 

"ที่ฟิลิปปินส์ผมอยู่ในอพาร์ทเมนต์เล็กๆกับแม่ พี่ดูรามิกับพี่ดาร่าฮะ ส่วนโรงเรียนก็เรียนแถวๆใกล้บ้าน วันไหนขี้เกียจเดินก็นั่งสามล้อไป"

ร่างบางค่อยๆเล่าเรื่องราวของตัวเองทีละนิดอย่างอารมณ์ดี ความทรงจำที่ฟิลิปปินส์สวยงามเสมอสำหรับเขา

 

 

 

 

 

 

"นายเป็นน้องสาวของดาร่านูน่าจริงๆหรอ"

ซึงโฮถามเพื่อความแน่ใจ

 

 

 

 

 

 

ดาร่านูน่า

 

นี่มันอะไรกันครับ

 

ไม่สิ ทำไมฟ้าต้องส่งน้องชายของดาร่านูน่ามาด้วย

 

 

 

 

 

 

"ใช่ฮะ น้องชายแท้ๆของซานดาร่าปาร์ค ปาร์คซังฮยอน เอ่อะ ก็คือผมนี่แหละ"

ร่างบางตอบพลางกลั้นขำ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยนะ

 

 

 

 

 

"อืม...."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮยองมีอะไรรึเปล่าฮะ" 

ซังฮยอนถามขึ้นด้วยความสงสัย

ส่วนใหญ่เมื่อคนอื่นรู้ว่าเขาเป็นน้องชายของซุปเปอร์สตาร์อย่างซานดาร่าปาร์คก็จะตื่นเต้น ตาโต พลางเร่งเร้าถามเรื่องของดาร่านูน่าเพิ่ม ที่ฟิลิปปินส์ซังฮยอนเจอผู้คนแบบนี้อยู่เสมอ ทำให้เขากลายเป็นคนมีปฎิสัมพันธ์กับคนอื่นน้อยลงไปโดยปริยาย เมื่อเจอหน้าใครก็มีหน้าที่แค่ให้คำตอบเรื่องดาร่านูน่าเท่านั้น ทำให้เขาไม่ได้แบ่งปันเรื่องส่วนตัวของตนเองแก่ใครบ่อยนัก

 

 

 

 

อันที่จริง วันนี้เป็นวันที่เขาพูดมากวันหนึ่งเลยนะเนี่ย

 

 

 

 

 

 

"เปล่าหรอก   เอ้อ เจ้าดาดุงของนายน่ะ มันพันธุ์อะไรน่ะ รูปร่างเหมือนเสือดีนะ"

ร่างสูงที่เหมือนจะอยู่กับตัวเองมาได้ซักพักรีบเปลี่ยนเรื่องคุย โดยยกเรื่องสัตว์เลี้ยงแสนรักของซังฮยอนขึ้นมาพูดแทน

 

 

 

 

"ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันฮะ ที่คาเฟ่แมวที่ผมซื้อมาบอกว่าไม่อเมริกันช็อตแฮร์ก็เบงกอล แต่ผมไม่ได้สนใจเรื่องพันธุ์หรอกฮะ แค่เป็นดาดุงก็พอแล้ว"

ร่างบางตอบแบบเขินๆ ก่อนจะหันมาสนใจอาหารตรงหน้าอีกครั้ง

 

 

 

 

"อืม คำพูดเน่าใช้ได้เลยนะนายเนี่ย ฮะฮะ"

ซึงโฮยิ้มไปกับประโยคที่อบอุ่นนั้นเช่นกัน

 

 

 

 

 

แปลกแฮะ

 

 

ผู้ชายที่อ่อนโยนแบบนี้ยังมีอยู่บนโลกด้วย

 

น่ารักดีนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮยองเล่าเรื่องตัวเองบ้างสิฮะ รู้สึกว่าวันนี้ผมจะพูดเยอะเกินไปแล้วล่ะ"

ร่างบางค่อยๆแง้มคำเชิญชวนก่อนจะปิดปากเงียบไปอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

"นายบันทึกไว้ด้วยหรอว่าวันๆตัวเองพูดไปกี่คำแล้วน่ะหืม ฮะฮะ นายนี่ตลกดีนะ"

ร่างสูงที่ได้ยินประโยคหลังของร่างบางถึงกับกลั้นยิ้มขำ คนอะไรมีการบอกว่าตัวเองพูดเยอะไปแล้วด้วย หยั่งกะผู้หญิงแน่ะ

 

 

 

 

"อะแฮ่ม ชั้น ยาง ซึงโฮ ประธานนักเรียนชั้นปีสาม โรงเรียนมัธยมจองซา อยู่ชมรมถ่ายภาพ อายุ 19 ปี สถานะ โสด"

กระแอมเบาๆก่อนจะแนะนำตัวตามฉบับแบดบอยที่ตัวเองคิดว่าเท่ห์ที่สุดโดยไม่ลืมที่จะส่งสายตาวิบวับไปให้ร่างบางที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม 

 

 

 

สายตาขี้เล่นแบบนั้นทำเอาซังฮยอนขำพรืดออกมา

 

 

 

 

ตอนเที่ยงยังเก็กเข้มอยู่ตั้งนาน ที่แท้เป็นคนแบบนี้เองหรอกหรอเนี่ย

 

 

 

 

 

 

วัฒนธรรมเกาหลีอีกสินะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แล้วที่เค้าว่ากันว่าฮยองชอบมีเรื่องชกต่อยจริงรึเปล่าฮะ"

ซังฮยอนนึกขึ้นได้ถึงวีรกรรมสุดโหดที่มีร์ได้เล่าให้ฟังเลยรีบถามขึ้นด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อืม....ก็จริงน่ะแหละ แต่ตอนแรกชั้นไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกนะ เป็นเด็กเนิร์ดนั่งหน้าห้องตั้งใจเรียนตลอด ไม่เคยมีเรื่องกับใครเลย อาจารย์เลยให้ความไว้วางใจจนได้เป็นประธานนักเรียนตั้งแต่ปีหนึ่งเลยล่ะ พูดแล้วก็ขำตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้"

ซึงโฮเล่าอดีตอันน่าภูมิใจของตัวเองพลางถอนหายใจ

 

 

 

 

 

"แล้วทำไมฮยองถึงเริ่มมีเรื่องกับคนอื่นล่ะฮะ"

ซังฮยอนถามต่อด้วยความอยากรู้

 

 

 

 

 

นั่นสินะ ถ้าไม่ใช่คนดีจริงๆคงไม่ถูกเลือกเป็นประธานนักเรียนหรอก

หน้าตาก็ดูใช้ได้ ถ้ามีร์ไม่เล่าให้ฟังว่าชอบมีเรื่องชกต่อยก็คงไม่รู้

 

 

 

 

"ชั้นคิดว่ามันเท่ห์ดีน่ะ สมัยนั้นผู้หญิงก็ชอบผู้ชายเท่ห์กันทั้งนั้น ไม่มีใครสนใจคนอ่อนแอ วันๆนั่งอ่านแต่หนังสือหรอก"

ซึงโฮค่อยๆเผยความในใจของตัวเองออกมา ทำไมน่ะหรอ? ก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่อยากให้ใครซักคนนึงเข้าใจในสิ่งที่เขาทำก็เท่านั้นเอง

ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นรุ่นน้องที่พึ่งรู้จักกันไม่ถึงชั่วโมงก็เถอะ

 

 

 

 

 

"ไม่หรอกฮะ ผมชอบคนที่เก่ง มีความรู้รอบตัว ตั้งใจเรียน ไม่มีเรื่องชกต่อยนะ"

ร่างบางที่มีความเห็นต่างออกไปเริ่มส่งเสียงแสดงความเห็นแบบไม่ปิดบัง

 

 

 

 

ที่ฟิลิปปินส์ส่วนใหญ่เพื่อนของซังฮยอนก็เป็นคนเรียบร้อย ตั้งใจเรียน ไม่เถลไถล ทำให้ซังฮยอนติดนิสัยตั้งใจเรียนมาด้วย จนทำให้เรียนได้เกรดดีมาตลอด

แต่บางที ซังฮยอนก็อยากรู้เหตุผลของพวกที่ชอบชกต่อยเหมือนกันนะว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น จนวันนี้ได้เข้าใจจากรุ่นพี่นี่แหละ

 

 

 

 

 

 

 

"เอาเถอะ ยังไงชั้นก็กลายเป็นคนแบบนี้ไปแล้ว  จะให้เปลี่ยนก็คงยาก รับไม่ได้ก็อย่ามาคบด้วยละกัน"

ซึงโฮตัดประเด็นเรื่องของเขาด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด จริงอยู่ที่เขาไม่ใช่คนดี แต่ก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดไปฆ่าแกงใคร ถ้ารับไม่ได้ซึงโฮก็ยินดีที่จะอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ต่อไป 

เพราะเขาจะทำในสิ่งที่เขาต้องการเท่านั้น หลังจากวันนั้น เขาก็ไม่ยอมให้ใครมามีอิทธิพลเหนือตัวเขา หรือเปลี่ยนแปลงเขาไปในทิศทางอื่นอีก

 

 

 

 

"ไม่หรอกฮะ ผมรับได้นะ ดูๆแล้วฮยองก็ยังมีส่วนดีอยู่บ้าง อย่างวันนี้ที่ฮยองพาผมมาเลี้ยงต็อกนี่ไง"

ร่างบางหัวเราะเสียงใสบางตักต็อกโบกีใส่จานรุ่นพี่อีก 

 

 

 

 

"แต่ตอนเที่ยงนายบอกเองว่าคนเกเรอย่างนี้อย่าไปยุ่งด้วยไง"

ซึงโฮผู้มีความจำเป็นเลิศย้อนเรื่องราวเมื่อตอนกลางวันขึ้นมาอีก

 

 

 

 

 

 

ร่างบางเงียบไปซักพักก่อนที่จะตอบว่า

 

 

 

 

 

 

"ใช่ฮะ ผมไม่ชอบคนเกเร แต่คนเกเรที่มีส่วนดีอยู่บ้าง ก็ไม่เสียหายอะไรที่จะทำความรู้จักด้วย ถึงฮยองจะมีเรื่องชกต่อยที่ผมยังไม่รู้ แต่เท่าที่ดู ฮยองก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี ถึงจะชอบเก็กหน้าโหดไปบ้าง ผมมีความรู้สึกนะว่า ฮยองมีดีกว่าที่คนอื่นมองเห็น"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"กลับแล้วนะครับฮยอง อันนยอง"

ร่างบางโค้งให้รุ่นพี่อย่างสุภาพ ก่อนที่จะหันหลังกลับพลางเดินห่างออกมาเรื่อยๆ

 

 

 

 

ทำไมวันนี้เค้าถึงยอมเปิดปากพูดคุยกับคนอื่นมากขนาดนี้นะ

แต่ก่อน ซังฮยอนมีสมญานามคือ เด็กหกมิติ เพราะเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัวเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร

แต่มาวันนี้ รุ่นพี่ที่เขาพึ่งรู้จักอย่างซึงโฮฮยองกลับทำให้เขาพูดได้มากขนาดนี้ได้ 

ซังฮยอนก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

 

 

บางที เรื่องบางเรื่องก็เก็บให้เป็นความลับของจักรวาลไปก่อนก็ได้

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วงนี้ว่างๆเลยมีเวลาแต่งเพิ่มเติมค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ :)
ไรเตอร์ขอออกตัวก่อนเลยว่า ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่ง 
อาจจะมีบางตอนที่สั้นบ้าง ยาวบ้าง
หากผู้อ่านมีคอมเมนต์ติชมอะไรเพิ่มเติมก็ยินดีนะคะ ถือว่าช่วยๆกันเนอะ 
ส่วนเรื่องภาษา อันที่จริง ไม่ได้ตั้งใจให้ลีดซึงเกรียนอย่างนี้เลยนะเนี่ย มือไปเองตลอด 555555
อยากให้อ่านกันแบบสบายๆค่ะ บางตอนอาจจะดราม่าบ้าง เอาให้เหมาะกับธีมเรื่องหน่อย
บางช่วงผู้อ่านอาจจะงงๆไปบ้างว่าเอ๊ะ นี่เรื่องเดียวกันเรอะ ทำไมเป็นแบบเน้
แต่จริงๆแล้วต้องการเก็บประเด็นเรื่องให้ครบมากกว่าค่ะ อารมณ์ของเรื่องอาจจะเเตกต่างกันไปในแต่ละตอน
แต่รับรองว่าจะพยายามส่งให้ได้มากที่สุด เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ :D



มีอะไรติชมเพิ่มเติมก็คอมเมนต์ไว้ได้เลยค่ะ หรือจะเข้าไปคุยกันตัว-ตัว เอ้ย คุยแบบส่วนตัวทางทวิตเตอร์ได้นะ @_purpleplum ค่ะ :D

ขอให้ทุกคนรู้สึกได้ถึงความรักที่มีอยู่รอบตัวนะคะ :)


purpleplum