คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Hi
“สวัสดีครับ ปาร์คซังฮยอน ย้ายมาจากฟิลิปปินส์ครับ”
น้ำเสียงแหบนิดๆที่มีเสน่ห์ดึงดูดสายตาของทุกคนให้จับจ้องมาที่นักเรียนใหม่รูปร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่หน้าห้อง
ปากสวย จมูกโด่ง ตาเล็กๆที่เมื่อยิ้มจะกลายเป็นเส้นตรง
“ซังฮยอนพึ่งเข้ามาใหม่ และยิ่งย้ายมาจากต่างประเทศ ทำให้อาจไม่รู้ขนบธรรมของโรงเรียนเรา ครูขอให้บังชอลยงช่วยแนะนำเพื่อนคนนี้ด้วยจ้ะ” เมื่อคุณครูกล่าวจบ เด็กชายที่นั่งหลังห้องก็ลุกขึ้นยืนพร้อมส่งรอยยิ้มน่ารักสดใสมาให้ซังฮยอน
ซังฮยอนยิ้มรับแล้วถือกระเป๋าไปนั่งที่ว่างข้างๆเพื่อนใหม่
“สวัสดี ชั้นบังชอลยงจากจางซอน เรียกว่ามีร์ก็ได้นะ”
เมื่อเพื่อนใหม่นั่งลงเรียบร้อยแล้ว คนข้างๆก็เริ่มแนะนำตัวทันที
ซังฮยอนไม่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้มีร์มีรอยยิ้มที่สดใสแข่งดวงอาทิตย์ได้ขนาดนั้น
“สวัสดีมีร์”
ทักทายพอเป็นพิธีเท่านั้น ซังฮยอนไม่อยากให้ใครรู้ชื่อเล่นของเขามากนัก มีแค่คนในครอบครัวและเพื่อนสนิทที่ฟิลิปปินส์เท่านั้นที่รู้ชื่อเล่นของเขา ซึ่งเขาคิดว่าเป็นชื่อที่ตลกเหลือเกิน
“นายน่ารักดีนะ โอโมะะะะ น่ารักจริงๆเลย” มีร์มองเพื่อนใหม่ด้วยสายตาเป็นประกาย พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป
แปลกจัง….. ไม่เคยมีใครเรียกซังฮยอนว่าน่ารักมาก่อน
คนเกาหลีแปลกจริงๆ
เวลาเรียนดำเนินไปเรื่อยๆ สมาธิของเด็กๆเริ่มถดถอยลงทุกที บางคนเริ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น บางคนฟังเพลงในโทรศัพท์ มีไม่กี่คนที่ยังคงตั้งใจเรียนอยู่
ซังฮยอนกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง
เขาไม่ได้เรียน แต่ก็ไม่ได้ทำกริยาอย่างที่เพื่อนๆเขาทำ
เขาคิดถึงฟิลิปปินส์ ประเทศเขตร้อนที่สวยงาม
ภาษาเกาหลีที่คุณครูสอนดูจะแปร่งหูเมื่อเทียบกับภาษาตากาล็อกที่เขาคุ้นเคย
ซังฮยอนกำลังเบื่อ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
เพื่อนใหม่ของเขาฟุบหลับไปตั้งแต่คาบที่สอง ตาทั้งสองข้างมีรอยคล้ำราวกับผ่านศึกหนักมา
เขาไม่อยากปลุกเพื่อน เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูภาพ
ดาดุง
แมวลายตัวเล็กตากลมโต
แมวของซังฮยอนเองล่ะ
พี่ดาราซื้อให้เป็นของขวัญที่กลับเกาหลี
ซังฮยอนหลงรักสิ่งมีชีวิตชนิดนี้อย่างมาก
เขานอนกับดาดุง เล่นกับดาดุง ไปไหนมาไหนโดยมีแมวตัวเล็กอยู่ในอ้อมแขน
ดาดุงน่ารัก น่ารักกว่าผู้หญิงคนอื่นที่เค้าเคยเห็นซะอีก
ถ้ามีดาดุงแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีแฟน ซังฮยอนก็มีความสุขได้
รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นที่มุมปากของซังฮยอน ตาเล็กเรียวยกขึ้นจนเกือบเป็นเส้นตรง
“ซังฮยอน นาย น่ารักอ่าาาา ยิ้มอีกแล้ว น่ารักจริงๆเลยน้า”
บังชอลยงที่พึ่งตื่นจากฝัน เมื่อหันหน้าไปเจอกิริยาที่น่ารักของเพื่อนใหม่เข้าก็อดชมไม่ได้
ก็ซังฮยอนน่ารักจริงๆนี่นา
ขนาดเขาเป็นผู้ชายยังชอบเลย
ถ้าซังฮยอนเป็นผู้หญิงนะ ต้องน่ารักมากแน่ๆ
แต่ตอนนี้ที่ยังเป็นผู้ชายอยู่ ก็น่ารักอยู่ดี
บังชอลยงชอบเพื่อนใหม่คนนี้จังเลยน้า
เมื่อออดพักกลางวันดังขึ้น เด็กๆที่ง่วงเหงาหาวนอนก็ตาสว่างขึ้นมาทันที
ทุกคนต่างเบียดเสียดกันที่ประตู
“ซังฮยอน ไปกินข้าวกัน”
ชอลยงดึงมือเพื่อนขึ้นมา ก่อนที่จะเดินนำไปที่โรงอาหาร
คน เยอะ จัง
ด้วยความที่ซังฮยอนไม่ชินกับโรงอาหารของโรงเรียนรัฐบาลที่มีขนาดใหญ่เป็นสองเท่าของโรงเรียนเก่า ทำให้ร่างบางยืนตะลึงกับจำนวนคนมากมายที่ทยอยซื้ออาหารมารับประทาน
“คนเยอะเนอะซังฮยอน ไปทางพิเศษดีกว่า”
ชอลยงจับมือเพื่อน ก่อนจะลากไปที่รั้วโรงเรียนหลังโรงอาหาร
“ลุงชอนน มีร์ขอบิบิมบับสองที่ครับบ”
เสียงใสๆของชอลยงเรียกให้คุณลุงที่หลับอยู่ตื่นจากภวังค์ ผู้ถูกเรียกรีบทำอาหารก่อนที่จะส่งข้าวกล่องผ่านช่องเล็กๆริมรั้วให้
“เร็วใช่มั้ยล่า บางวันที่คนเยอะมากๆเราก็มากินข้าวกับลุงชอนนี่แหละ สะดวกดี”
ชอลยงยิ้มร่าก่อนที่จะจ่ายเงินแล้วพาเพื่อนใหม่ไปที่สวนหย่อมหลังโรงเรียน
“ทานที่นี่ดีกว่าเนอะซังฮยอน คนไม่เยอะ ไม่ร้อนด้วย”
ร่างบางพยักหน้าหงึกหงักก่อนที่จะลงมือทานด้วยความหิว
อาหารเกาหลีเป็นสิ่งที่ซังฮยอนคุ้นเคยรองลงมาจากฟาสต์ฟู้ด
เมื่อมีเวลาว่าง แม่ของเขาจะจัดการปรุงอาหารต้นตำรับเกาหลีแท้ๆให้ลูกๆทาน
แต่ส่วนใหญ่ซังฮยอนฝากท้องไว้กับร้านฟาสต์ฟู้ดมากกว่า เพราะนานๆทีแม่ถึงจะมีเวลาว่าง ส่วนใหญ่แม่ต้องทำงานหนักจนดึกดื่นเพื่อเลี้ยงลูกทั้งสองคน
“อร่อยไหมซังฮยอน”
ชอลยงรีบถามเพื่อความเป็นห่วงว่าเพื่อนใหม่จะไม่คุ้นลิ้นกับอาหารเกาหลีแบบนี้
“อร่อยมากมีร์”
ร่างบางตอบรับด้วยรอยยิ้ม อากาศเย็นสบายบวกกับร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ทำให้เจริญอาหารขึ้นมาก
ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนสิ่งต่างๆซึ่งกันและกัน ส่วนใหญ่มีร์จะเป็นคนพูดเสียมากกว่า ซังฮยอนพึ่งรู้ว่าครอบครัวของมีร์ประกอบธุรกิจส่งออกแอปเปิ้ล และมีพื้นที่สวนแอปเปิ้ลเป็นภูเขาถึงเก้าลูกด้วยกัน
“มีร์เคยแอบขโมยแอปเปิ้ลด้วยแหละ แต่รู้มั้ย แอปเปิ้ลนั้นน่ะเป็นของสวนบ้านมีร์เองล่ะ โดนคุณพ่อดุใหญ่เลย” เพื่อนตัวเล็กเล่าเรื่องราวต่างๆด้วยรอยยิ้ม ซังฮยอนรู้สึกถูกชะตากับเพื่อนใหม่คนนี้มาก แต่ก็ยังไม่ได้เล่าเรื่องส่วนตัวของตัวเองมากเท่าไหร่
“เอ้อ จริงสิ วันนี้ซังฮยอนต้องไปเลือกชมรมนะ”
ร่างบางหันมาทำหน้าสงสัย มีร์เลยรีบอธิบายว่า
“ปกติทุกคนจะเลือกชมรมสำหรับทั้งปีตอนเทอมหนึ่ง แต่ซังฮยอนพึ่งมาใหม่ เลยต้องไปหาชมรมที่เค้ายังว่างอยู่อะ”
“แล้วเราต้องไปทำเรื่องที่ไหนหรอมีร์” ร่างบางถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ห้องประธานนักเรียนชั้นสาม ซังฮยอนเข้าไปบอกได้เลยว่าพึ่งมาใหม่ยังไม่มีชมรม แต่ระวังหน่อยนะ ประธานนักเรียนคนนี้น่ากลัวมากเลย” มีร์พูดพลางหลับตาปี๋
“ทำไมหรอ”
“เค้าเป็นคนที่มีเรื่องชกต่อยมามากก่อนที่จะได้เป็นประธานนักเรียน ทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าไปคุยกับเขาเท่าไหร่ บวกกับการที่เค้าชอบทำหน้าบึ้งด้วยมั้ง เวลาเห็นเด็กเล่นกันเยอะเข้าหน่อยก็ชอบตะโกน ย๊าาาาาา ให้เราตกใจกลัว ไม่ค่อยมีใครอยากเข้าไปคุยกับเขานักหรอก”
ความคิดเห็น