ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : -หายนะ-
ชีวิตคนเรามักมีแต่เรื่องแย่ๆ บางเรื่องไม่แย่แต่พอคิดให้ลึกลงไปมันก็แย่ แต่สิ่งดีๆ ในเรื่องแย่ๆ ก็คือถ้าเราไม่ยอมแพ้ต่อเรื่องแย่ๆ เราก็จะเข้มแข็งขึ้น... เพียงแค่เพื่อไปเจอเรื่องแย่กว่าถัดไป
“ฟินเร! บอกกันก่อนได้มั้ยว่ามันคืออะไรสิ่งใดเป็นอย่างระ..”
“หุบปากแล้วตามมาเร็ว!”
จะดุทำไมว้า ก็แค่อยากรู้ว่าจะออกนอกเส้นทางหนีไปทำไมเท่านั้นเอง ใช่แล้วครับเราไม่ได้ดำดิ่งไปตามลูกศรบอกทางตรงหน้ากาก ปลายทางไม่ใช่หลุมหลบภัยแต่ก็ไม่มีทางใช่ความสวยงามด้วยอย่างแน่นอน
“ถามอยู่ได้ นี่ไงถึงแล้ว!”
อยู่ใต้บ้านของอลันไม่เท่าไหร่ ที่เรามาหยุดอยู่คือตอปิโดติดระยาง! นีโออาร์มสตรอง ของเรานี่เอง แถมยังมี 2 ตัวด้วย ตัวหนึ่งสีดำรูปร่างตรงหัวแหลมเรียวแปลกตาติดเกราะหนาแค่ช่วงหน้าส่วนอื่นบางกว่าปกติ และมีท่อขับดันทั่วเครื่อง อีกตัวไม่ต่างจากรุ่นผลิตจำนวนมากแต่ท่อขับดันใหญ่มากและมีสีส้มตัดขาวฉูดฉาดชวนโดนยิง
“ได้เวลาหาประสบการณ์แล้วไอ้คุณสมศักดิ์! สีดำนั่นของนาย”
“เออก็พอเข้าใจ แต่ฉันมีชั่วโมงบินจริงเป็น 0 นะเฟ้ย!” จะให้ไปเสี่ยงตายทั้งๆ ที่แค่แบบจำลองกูยังม่องเท่งอยู่เลยเนี่ยนะ
“เอาน่า เข้าไปไป๊!”
โดนถีบเข้าไปอีกแล้ว ที่นั่งคันบังคับ หน้าจอแสดงผลเหมือนในซิมูเลเตอร์ทุกอย่าง พร้อมข้อความต้อนรับที่ตั้งเอาไว้โดยเจ้าของเครื่องคนเก่าไอ้หลานชายนายอลัน
-ฆ่าก่อนถูกฆ่า! ถ้าไม่คิดฆ่าก็ฆ่าตัวตายไปซะ!-
มันจะโหดไปไหนวะ...
ออกเดินเครื่องดำลงไปยังทางออกใต้โคโลนี่ ตอนนี้เนื้อตัวผมสั่นไปหมด ถึงแรงสั่นสะเทือนจะไม่มากกว่าในเครื่องฝึกจำลอง แต่ที่ต่างคือครั้งนี้ถ้าพลาดตายจริง! ทั้งชีวิตที่ผ่านมาเคยหาเรื่องตะบันหน้าคนมาเยอะแยะ แต่ไม่เคยยิงใครเลยนะครับท่าน ไม่ผ่านทหารเกณฑ์ด้วยจับได้ใบดำ
“ฟินเร ฉันไม่อยากออกไปเลยอะ” ไม่ไหวว่ะ มือเกร็งไปหมด เหงื่อแตกทั้งๆ ที่ในค็อกพิทมันเย็น
“เอาน่าก็พอรู้ว่าอาการมันเป็นยังไง แต่ฟังนะ” เธอหยุดพูดซักครู่รอประตูเปิด “ลองถ้าสะเทือนขนาดนี้แสดงว่าไอ้ที่ปะทะกับบาเรียคือตอปิโดขนาดใหญ่จากเรือรบ พวกข้างนอกคงรับมือลำบากแล้ว”
“แล้วเราไปเพิ่มแค่ 2 คนจะไปไหวได้ไง!?”
กำลังหลักข้างนอกมันต้องเยอะกว่ากำลังรองข้างในอยู่แล้ว ลองถ้าพลาดขนาดนี้พากันหนีไม่ดีกว่าเหรอ
“พวกมันเลือกมาตอนผลัดเปลี่ยนกำลังพล คนเลยยังไม่พร้อม แต่คราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อนแล้ว เพราะมีฉันกับอลันไงล่ะ”
“ฉันไม่ใช่อลัน! ฉันชื่อสมศักดิ์!”
“ตอนนี้นายเป็นอลันแล้ว!” มันต้องนายเป็นทหารแล้วต่างหาก ไม่สิ จะแบบไหนก็ไม่อยากเป็นฟ่ะ!
ผมหยุดเถียงเธอเพราะเราออกมาข้างนอกแล้ว เกย์วัดอยู่ที่ 3700 เมตร เห็นการต่อสู้อยู่ห่างออกไปประมาณ 400 เมตร ไกลกว่านี้หน่อยสิว้า!
แล้วซีดอนก็ติดต่อเข้ามา
“อลัน ฟินเร อีกฝ่ายไม่ใช่โจรสลัด แต่เป็นไอ้พวกไรแดง...” เออ ใช่ๆ พวกนี้มันอันตราย ไม่ต้องเสี่ยงมากถ่วงเวลาเข้าไว้ แล้วให้กำลังเสริมมาจัด.. “...ฆ่าแม่งทิ้งให้เหี้ยน อย่าปล่อยให้รอดไปได้เด็ดขาด! ห้ามพลาดแม้แต่ตัวเดียว!”
อ้าวเฮ้ยไหงงั้น! นี่มึงเป็นหมอแน่เหรอวะเนี่ย!
“ไม่ใช่แค่หมอครับ งานหมอมันก็คล้ายๆ งานอดิเรกนั่นแหละครับ”
อ้าวเวรคิดดังไปได้ยินอีก ส่วนสาเหตุความบ้านี้คือ ด้วยน้ำเสียงสุดนิ่ม
“ก็ไอ้พวกเปรตนี่แหละที่ทำให้เรื่องง่ายๆ มันวุ่นวาย ทำให้นายมาสิงร่างอลันไงล่ะคุณสมศักดิ์ เชือดมันซะ”
ไฟดับเพราะไอ้พวกนี้นี่เอง...
“ถึงจะบอกให้เชือดก็เถอะ แต่ฉันยังสู้ไม่คล่องเลยนะเว้ย!”
“ตามตูดฟินเรไปก็พอ แค่หุ่นของนายโผล่ไปพวกที่รบอยู่ก็ใจมาเป็นกองแล้ว ชนะเห็นๆ”
ชนะเห็นๆ อะไรล่ะไอ้ตูด! แค่จะพุ่งไปแล้วกลับมาเป็นๆ กูยังไม่รู้จะทำได้รึเปล่าเลยนะว้อย แต่เดี๋ยวสิ หมายความว่าใช้พวกลูกจ้อกเป็นเกราะได้สินะ เหอเหอ
“ถ้าพลาดตายขึ้นมาไม่รู้ไม่สนไม่เห็นไม่เกี่ยวนะเว้ย”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พิธีศพยิ่งใหญ่ไม่แพ้พวกขุนนางเลยล่ะคุณสมศักดิ์”
ปากฟันสวยชวนเลาะทิ้งจริงๆ ฟินเรคงรำคาญที่เราคุยไร้สาระ เธอติดเครื่องพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมเปิดช่องสัญญานถึงพวกเราทุกเครื่อง
“ไม่ต้องห่วงนะเด็กๆ หม่ามี้มาตีก้นแล้ว ว้าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
กระสุนแรงดันน้ำกำลังสูงจากปืนกระบอกโตดัดแปลงพิเศษเพียง 1 นัด ก็ซัดศัตรูที่อยู่ห่างออกไปถึง 300 กว่าเมตรระเบิดกระจุยได้ แม่เจ้าโว้ยแม่นจริงอะไรจริงไม่ใช่คุยโม้นี่หว่า!
เอาวะ ไปก็ไป!
หุ่นตัวนี้มันอะไรกัน! ความเร็วมันคนละชั้นกับที่ฝึกเลยนี่หว่า เกิดพลาดท่าดำลึกเร็วไปได้เน่ากันพอดี เจ้ย! กระสุนเฉียดหัว! ผมฉีกหลบขึ้นแล้วยิงกลับไปมั่วๆ พอกันตัว ส่วนฟินเรพุ่งเข้ามาบังผมแล้วยิงสวนกลับไปหนึ่งตูม แต่การรบจริงไม่ง่ายดายอย่างที่คิดไอ้นัดเดียวตูมแรกสุดของฟินเรเพราะมันไม่รู้ตัว คราวนี้พวกมันหลบได้อย่างว่อง
“ไอ้พวกนี้มันไวเป็นลิงเลย!” ฟินเรบ่นอย่างโมโห
ส่วนพวกลูกน้องก็มีลั่นมาบ้าง “ผู้กองครับ เรือของมัน 2 ลำวนอ้อมบาเรียไปแล้ว NS ตรงนี้เป็นกำลังหลักเราจะดึงไว้ให้ คุณไปจัดการเรือรบเลย”
โอ้โหไอ้คุณลูกน้อง นี่มึงกล้าสั่งหัวหน้าเลยเหรอวะ ไอ้ครั้นจะตอบกลับแบบกลัวๆ ก็ไม่ได้ ผมจัดเก๊กนิ่มเสียงนุ่มกลับไป
“ได้เลย ฉันไปเอง ตรึงทางนี้ไว้” รู้สึกเหมือนพูดอะไรโง่ๆ ออกไปแฮะ
“ใช้ได้นี่หว่าสม..เอ๊ยผู้กอง ใจฮึดสู้แบบนี้เจ๋งมาก ไปเลย!”
นั่นไงล่ะบัดซบ! ฟินเรเลิกประคองผมแล้วเข้าไปรวมฝูงกับทหารฝ่ายเราแล้วตะบึงออกไปเลย เฮ้ย! กลับมาก่อนเด้!
ปิ้บๆ เส้นทางที่ต้องไปเข้ามาในหน้าจอ ผมต้องตรงไปตามทางแบบเดี่ยวๆ เนี่ยนะ เวรเอ้ย! ผมเดินเครื่องเต็มกำลังไปตามทาง
พอคิดดูดีๆ แล้วถ้าไม่รีบถล่มไอ้เรือรบนั่นโคโลนี่พังนี่หว่า แล้วทำไมมันให้เราลุยเดี่ยวมาวะ! เดี๋ยวสิพอดูในเรดาร์ยังมีพวกเรากันอยู่ 6 ตัว ลักษณะการเคลื่อนไหวคือหลบกระสุนมั่วซั่ว งั้นถ้าเราหลบอ้อมไปถล่มแค่เรือรบแล้วเผ่นเรื่องก็จบ เอาล่ะ
NS ของผมเร่งความเร็วสูงสุดในแนวระนาบ แรง G มหาศาลอัดให้ร่างติดเก้าอี้มีเพียงตาเท่านั้นที่เห็นสมรภูมิน้ำเดือดข้างหน้า ฟองน้ำจากปืนและการโยกหลบบดบังทัศนะวิสัย แต่ด้วยความใหญ่ของเรือรบดำน้ำที่ใหญ่กว่า NS ถึง 10 เท่าจึงเห็นเป็นเป้าชัดเจน
หัวใจสูบฉีดเลือดแรงขึ้น สายตาจดจ้องไปที่การเล็งเป้า ในขณะที่หุ่นสีเขียวฝ่ายเดียวกันโดนยิงตายไป 2 เครื่อง ผมเล็งปืนแรงดันน้ำเต็มกำลังไปที่กลางลำเรือ
“ดีล่ะ ห่างแค่ 200 เมตร ระเบิดแน่!”
ซู่ม! อัดแรงดันน้ำลูกใหญ่ใส่กลางลำของเรือรบ เข้าเป้าเต็มๆ ฟองน้ำจากการปะทะทำให้ NS สีขาวขอบดำทุกตัวหยุดยิงพวกเดียวกันแล้วหันมาทางผม เฮอะ เรือบึ้มไปลำแล้วไม่กะ เฮ้ย! มันไม่ระเบิด!
เรือรบนั่นสั่นโคลงเล็กน้อยเท่านั้น บ้าชัดๆ ก็ในเครื่องฝึกระยะเท่านี้ยิงตายนี่หว่า! แล้วซีดอนก็ต่อสายเข้ามา
“อลัน! เรือรบจริงๆ ไม่เหมือนในเครื่องฝึก มันเสริมเกราะหนามา ปืนใหญ่กับตอปิโดเท่านั้นถึงจะไหว ต้องเข้าไปยิงอัด”
“ยิงอัด!” ผมโยกหลบห่าแรงดันน้ำไปแบบเฉียดฉิว คลื่นปะทะทำให้ตัวเครื่องหมุนติ้วปลิวออกไป
“แค่จะเข้าประชิดยังยาก แล้วจะให้ยิงอัด!” ไอ้เครื่องนี้ก็ไม่มีตอปิโดติดไว้ด้วย!
สายหลุดไปพร้อมกับที่ผมกดตัวเครื่องลงหลบกระสุน พวกมันเล็งมาทางเราหมดเลยนี่หว่า กึ้ง! แรงดันน้ำปะทะเข้าที่หัวเครื่อง ถึงจะไม่เข้าเพราะเสริมเกราะไว้แต่มันก็ส่งให้หลุดการควบคุมกดหัวดำดิ่งลงไป แย่แล้ว!
ดำดิ่งลงไปด้วยความเร็วสูงมาก นี่มัน ‘1 วิ ได้สุดแค่ 10 เมตรโว้ย!’ แย่สุดๆ ตรงที่เสียงยัยไรน้ำนิสัยบูดนั่นดังเข้ามาด้วยนี่แหละ ผมพยายามประคองเครื่องแต่ความเร็วตอนนี้คือ 230 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เลยเส้นขีดจำกัดแล้ว! ตาย... เหอ? ทำไมไม่มีสัญญานเตือนดังล่ะ จะยังไงก็ช่างผมคุมเครื่องได้แล้ว เป็นจังหวะเดียวกับที่กำลังจะโดนแทงด้วยสว่านแต่ไร้ผล! เป็นมันที่โดนผมยิงกระจุยแทน
“เป็นไงล่ะท่ายิงกลับหลัง! หันหลังให้ก็ยังยิงได้เว้ย!” ฝึกนานนะเนี่ย
เครื่องที่ถูกยิงไม่ระเบิดทันที ผมชะลอความเร็วให้มันตกเลยไปแล้วกลับลำใช้แรงระเบิดที่ตามมาช่วยเร่งเครื่องพุ่งกลับไปหาไอ้เรือดำน้ำอีกครั้ง ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ง่ายไปกว่าเดิม ลูกจ๊อกมันมาเสริมแล้วโดยที่ฝ่ายผมเหลือแค่ 3 เครื่องคอยถ่วงอีกทางไม่ให้มาหาผมมากกว่านี้ ที่ว่าคือร่วม 8 ตัวได้
ถึงมือจะสั่นเหงือจะพลุ่งก็ต้องพุ่งไปข้างหน้า พวกมันยิงไล่ผมให้เบนออกนอกเส้นทาง แต่ผมใช้วิธีเร่งเครื่องสูงสุดตรงดิ่งหลบกระสุนไปได้มาก
“ฮึ่ม! มันไล่มาจากอีกทางด้วย!”
แผนคือลุยเข้าไปเฉียดยิงทิ้งแล้วชิ่งหนี แต่จากการกดดันมาจาก 3 ทิศทางทำให้ผมหลบออกไปไม่ได้ ตอนนี้ผมพุ่งเป็นจรวดตรงเข้ากลางลำเรือเลย มันหันกระบอกปืนมาทางนี้แล้วด้วย! ตูม!
“อ้ากกกก!” โดนเข้าไปแล้ว ตัวเครื่องสั่นสะเทือนแต่ยังคงพุ่งไปข้างหน้าแบบคุมไม่อยู่!
แรงดันน้ำเมื่อกี้ไม่โดนเต็มๆ แต่มันทำความยากลำบากเข้ามาอีกคือแขนข้างที่ติดปืนเละไปแล้ว! รวมทั้งตัวเครื่องเบี่ยงออกไปด้วย ในขณะที่มันยังยิงไล่ผมอยู่
“อลัน! ใช้หัวหน่อยใช้หัว!”
ซีดอนมันบ่นบ้าอะไรของมันวะ! อ้ะจริงสิ! ใช้หัว “อย่างนี้เอง เอาไงเอากันล่ะ!”
ผมยกเลิกแผนการที่พังไปแล้วทิ้ง เปลี่ยนไปใช้หัวแทน ใช่! ใช้หัว! จากที่จะเฉี่ยวก็ไม่ต้องเฉี่ยวมันล่ะ ปะทะมันตรงๆ เลย!
การไล่ยิงของมันทำให้ผมรู้ตัว กระสุนน้ำที่อัดเกราะหน้าหุ่นไม่ทำให้สะดุ้งสะเทือนเลย นั่นหมายความว่า...
หุ่นผมพุ่งตรงเข้าใส่เรือรบ มันทำท่าจะเบี่ยงหลบก็ตามคาด แต่สายไป ส่วนหัวตัวหุ่นพุ่งเข้ายัดใต้ท้องเรือ เสียงเกราะเสียดสีดังจี้เข้าสมอง สองมือสั่นระรัวกลัวแทบขาดใจ แต่การใช้หัวครั้งนี้ได้ผลจริงๆ ผมพุ่งเข้าซัดกลางลำปักฝังทะลวงลงไปจนถึงกลางลำและ ตูม!
“ชีวิตมีสั้นยาว แต่ความตายนั้นถาวร” นี่ผมพล่ามอะไรวะเนี่ย...
แรงสั่นสะเทือนจากทุกทิศรอบตัวทำเอามือเท้าเกร็ง ไอ้หุ่นนี่มันจะระเบิดไปกับเรือรบมั้ยเนี่ย ไม่สิ! ผมตั้งสติติดเครื่องพุ่งตรงไปเป็นจังหวะเดียวกับที่เรือรบฉีกออกจากกัน หลุดออกมาจากการระเบิดได้อย่างไม่ค่อยสวยงามเท่าไหร่ แต่เสียงโห่ร้องของลูกน้องที่ดังผ่านช่องสัญญานเข้ามาก็ทำให้รู้สึกชุ่มชื่นจนมือไม้อ่อนเลยทีเดียว แต่ก็ได้แค่แป๊บเดียวเพราะไอ้พวกที่ยังไม่ตายมันยังยิงไล่ผมอยู่
“เฮอะ ไม่เท่าไหร่นี่หว่า” แขนอีกข้างที่เหลืออยู่ติดโหมดสว่านเตรียม ตูม!!!
เสียงนี้มัน!
“งานใหญ่เข้าว่ะอลัน!” ซีดอนร้อนรนเข้ามา “บาเรียถูกทะลวงแล้ว!”
“หา!?”
ใจคอจะไม่ให้ได้พักหายใจกันเลยเหรอว้า!
“ฟินเร! บอกกันก่อนได้มั้ยว่ามันคืออะไรสิ่งใดเป็นอย่างระ..”
“หุบปากแล้วตามมาเร็ว!”
จะดุทำไมว้า ก็แค่อยากรู้ว่าจะออกนอกเส้นทางหนีไปทำไมเท่านั้นเอง ใช่แล้วครับเราไม่ได้ดำดิ่งไปตามลูกศรบอกทางตรงหน้ากาก ปลายทางไม่ใช่หลุมหลบภัยแต่ก็ไม่มีทางใช่ความสวยงามด้วยอย่างแน่นอน
“ถามอยู่ได้ นี่ไงถึงแล้ว!”
อยู่ใต้บ้านของอลันไม่เท่าไหร่ ที่เรามาหยุดอยู่คือตอปิโดติดระยาง! นีโออาร์มสตรอง ของเรานี่เอง แถมยังมี 2 ตัวด้วย ตัวหนึ่งสีดำรูปร่างตรงหัวแหลมเรียวแปลกตาติดเกราะหนาแค่ช่วงหน้าส่วนอื่นบางกว่าปกติ และมีท่อขับดันทั่วเครื่อง อีกตัวไม่ต่างจากรุ่นผลิตจำนวนมากแต่ท่อขับดันใหญ่มากและมีสีส้มตัดขาวฉูดฉาดชวนโดนยิง
“ได้เวลาหาประสบการณ์แล้วไอ้คุณสมศักดิ์! สีดำนั่นของนาย”
“เออก็พอเข้าใจ แต่ฉันมีชั่วโมงบินจริงเป็น 0 นะเฟ้ย!” จะให้ไปเสี่ยงตายทั้งๆ ที่แค่แบบจำลองกูยังม่องเท่งอยู่เลยเนี่ยนะ
“เอาน่า เข้าไปไป๊!”
โดนถีบเข้าไปอีกแล้ว ที่นั่งคันบังคับ หน้าจอแสดงผลเหมือนในซิมูเลเตอร์ทุกอย่าง พร้อมข้อความต้อนรับที่ตั้งเอาไว้โดยเจ้าของเครื่องคนเก่าไอ้หลานชายนายอลัน
-ฆ่าก่อนถูกฆ่า! ถ้าไม่คิดฆ่าก็ฆ่าตัวตายไปซะ!-
มันจะโหดไปไหนวะ...
ออกเดินเครื่องดำลงไปยังทางออกใต้โคโลนี่ ตอนนี้เนื้อตัวผมสั่นไปหมด ถึงแรงสั่นสะเทือนจะไม่มากกว่าในเครื่องฝึกจำลอง แต่ที่ต่างคือครั้งนี้ถ้าพลาดตายจริง! ทั้งชีวิตที่ผ่านมาเคยหาเรื่องตะบันหน้าคนมาเยอะแยะ แต่ไม่เคยยิงใครเลยนะครับท่าน ไม่ผ่านทหารเกณฑ์ด้วยจับได้ใบดำ
“ฟินเร ฉันไม่อยากออกไปเลยอะ” ไม่ไหวว่ะ มือเกร็งไปหมด เหงื่อแตกทั้งๆ ที่ในค็อกพิทมันเย็น
“เอาน่าก็พอรู้ว่าอาการมันเป็นยังไง แต่ฟังนะ” เธอหยุดพูดซักครู่รอประตูเปิด “ลองถ้าสะเทือนขนาดนี้แสดงว่าไอ้ที่ปะทะกับบาเรียคือตอปิโดขนาดใหญ่จากเรือรบ พวกข้างนอกคงรับมือลำบากแล้ว”
“แล้วเราไปเพิ่มแค่ 2 คนจะไปไหวได้ไง!?”
กำลังหลักข้างนอกมันต้องเยอะกว่ากำลังรองข้างในอยู่แล้ว ลองถ้าพลาดขนาดนี้พากันหนีไม่ดีกว่าเหรอ
“พวกมันเลือกมาตอนผลัดเปลี่ยนกำลังพล คนเลยยังไม่พร้อม แต่คราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อนแล้ว เพราะมีฉันกับอลันไงล่ะ”
“ฉันไม่ใช่อลัน! ฉันชื่อสมศักดิ์!”
“ตอนนี้นายเป็นอลันแล้ว!” มันต้องนายเป็นทหารแล้วต่างหาก ไม่สิ จะแบบไหนก็ไม่อยากเป็นฟ่ะ!
ผมหยุดเถียงเธอเพราะเราออกมาข้างนอกแล้ว เกย์วัดอยู่ที่ 3700 เมตร เห็นการต่อสู้อยู่ห่างออกไปประมาณ 400 เมตร ไกลกว่านี้หน่อยสิว้า!
แล้วซีดอนก็ติดต่อเข้ามา
“อลัน ฟินเร อีกฝ่ายไม่ใช่โจรสลัด แต่เป็นไอ้พวกไรแดง...” เออ ใช่ๆ พวกนี้มันอันตราย ไม่ต้องเสี่ยงมากถ่วงเวลาเข้าไว้ แล้วให้กำลังเสริมมาจัด.. “...ฆ่าแม่งทิ้งให้เหี้ยน อย่าปล่อยให้รอดไปได้เด็ดขาด! ห้ามพลาดแม้แต่ตัวเดียว!”
อ้าวเฮ้ยไหงงั้น! นี่มึงเป็นหมอแน่เหรอวะเนี่ย!
“ไม่ใช่แค่หมอครับ งานหมอมันก็คล้ายๆ งานอดิเรกนั่นแหละครับ”
อ้าวเวรคิดดังไปได้ยินอีก ส่วนสาเหตุความบ้านี้คือ ด้วยน้ำเสียงสุดนิ่ม
“ก็ไอ้พวกเปรตนี่แหละที่ทำให้เรื่องง่ายๆ มันวุ่นวาย ทำให้นายมาสิงร่างอลันไงล่ะคุณสมศักดิ์ เชือดมันซะ”
ไฟดับเพราะไอ้พวกนี้นี่เอง...
“ถึงจะบอกให้เชือดก็เถอะ แต่ฉันยังสู้ไม่คล่องเลยนะเว้ย!”
“ตามตูดฟินเรไปก็พอ แค่หุ่นของนายโผล่ไปพวกที่รบอยู่ก็ใจมาเป็นกองแล้ว ชนะเห็นๆ”
ชนะเห็นๆ อะไรล่ะไอ้ตูด! แค่จะพุ่งไปแล้วกลับมาเป็นๆ กูยังไม่รู้จะทำได้รึเปล่าเลยนะว้อย แต่เดี๋ยวสิ หมายความว่าใช้พวกลูกจ้อกเป็นเกราะได้สินะ เหอเหอ
“ถ้าพลาดตายขึ้นมาไม่รู้ไม่สนไม่เห็นไม่เกี่ยวนะเว้ย”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พิธีศพยิ่งใหญ่ไม่แพ้พวกขุนนางเลยล่ะคุณสมศักดิ์”
ปากฟันสวยชวนเลาะทิ้งจริงๆ ฟินเรคงรำคาญที่เราคุยไร้สาระ เธอติดเครื่องพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมเปิดช่องสัญญานถึงพวกเราทุกเครื่อง
“ไม่ต้องห่วงนะเด็กๆ หม่ามี้มาตีก้นแล้ว ว้าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
กระสุนแรงดันน้ำกำลังสูงจากปืนกระบอกโตดัดแปลงพิเศษเพียง 1 นัด ก็ซัดศัตรูที่อยู่ห่างออกไปถึง 300 กว่าเมตรระเบิดกระจุยได้ แม่เจ้าโว้ยแม่นจริงอะไรจริงไม่ใช่คุยโม้นี่หว่า!
เอาวะ ไปก็ไป!
หุ่นตัวนี้มันอะไรกัน! ความเร็วมันคนละชั้นกับที่ฝึกเลยนี่หว่า เกิดพลาดท่าดำลึกเร็วไปได้เน่ากันพอดี เจ้ย! กระสุนเฉียดหัว! ผมฉีกหลบขึ้นแล้วยิงกลับไปมั่วๆ พอกันตัว ส่วนฟินเรพุ่งเข้ามาบังผมแล้วยิงสวนกลับไปหนึ่งตูม แต่การรบจริงไม่ง่ายดายอย่างที่คิดไอ้นัดเดียวตูมแรกสุดของฟินเรเพราะมันไม่รู้ตัว คราวนี้พวกมันหลบได้อย่างว่อง
“ไอ้พวกนี้มันไวเป็นลิงเลย!” ฟินเรบ่นอย่างโมโห
ส่วนพวกลูกน้องก็มีลั่นมาบ้าง “ผู้กองครับ เรือของมัน 2 ลำวนอ้อมบาเรียไปแล้ว NS ตรงนี้เป็นกำลังหลักเราจะดึงไว้ให้ คุณไปจัดการเรือรบเลย”
โอ้โหไอ้คุณลูกน้อง นี่มึงกล้าสั่งหัวหน้าเลยเหรอวะ ไอ้ครั้นจะตอบกลับแบบกลัวๆ ก็ไม่ได้ ผมจัดเก๊กนิ่มเสียงนุ่มกลับไป
“ได้เลย ฉันไปเอง ตรึงทางนี้ไว้” รู้สึกเหมือนพูดอะไรโง่ๆ ออกไปแฮะ
“ใช้ได้นี่หว่าสม..เอ๊ยผู้กอง ใจฮึดสู้แบบนี้เจ๋งมาก ไปเลย!”
นั่นไงล่ะบัดซบ! ฟินเรเลิกประคองผมแล้วเข้าไปรวมฝูงกับทหารฝ่ายเราแล้วตะบึงออกไปเลย เฮ้ย! กลับมาก่อนเด้!
ปิ้บๆ เส้นทางที่ต้องไปเข้ามาในหน้าจอ ผมต้องตรงไปตามทางแบบเดี่ยวๆ เนี่ยนะ เวรเอ้ย! ผมเดินเครื่องเต็มกำลังไปตามทาง
พอคิดดูดีๆ แล้วถ้าไม่รีบถล่มไอ้เรือรบนั่นโคโลนี่พังนี่หว่า แล้วทำไมมันให้เราลุยเดี่ยวมาวะ! เดี๋ยวสิพอดูในเรดาร์ยังมีพวกเรากันอยู่ 6 ตัว ลักษณะการเคลื่อนไหวคือหลบกระสุนมั่วซั่ว งั้นถ้าเราหลบอ้อมไปถล่มแค่เรือรบแล้วเผ่นเรื่องก็จบ เอาล่ะ
NS ของผมเร่งความเร็วสูงสุดในแนวระนาบ แรง G มหาศาลอัดให้ร่างติดเก้าอี้มีเพียงตาเท่านั้นที่เห็นสมรภูมิน้ำเดือดข้างหน้า ฟองน้ำจากปืนและการโยกหลบบดบังทัศนะวิสัย แต่ด้วยความใหญ่ของเรือรบดำน้ำที่ใหญ่กว่า NS ถึง 10 เท่าจึงเห็นเป็นเป้าชัดเจน
หัวใจสูบฉีดเลือดแรงขึ้น สายตาจดจ้องไปที่การเล็งเป้า ในขณะที่หุ่นสีเขียวฝ่ายเดียวกันโดนยิงตายไป 2 เครื่อง ผมเล็งปืนแรงดันน้ำเต็มกำลังไปที่กลางลำเรือ
“ดีล่ะ ห่างแค่ 200 เมตร ระเบิดแน่!”
ซู่ม! อัดแรงดันน้ำลูกใหญ่ใส่กลางลำของเรือรบ เข้าเป้าเต็มๆ ฟองน้ำจากการปะทะทำให้ NS สีขาวขอบดำทุกตัวหยุดยิงพวกเดียวกันแล้วหันมาทางผม เฮอะ เรือบึ้มไปลำแล้วไม่กะ เฮ้ย! มันไม่ระเบิด!
เรือรบนั่นสั่นโคลงเล็กน้อยเท่านั้น บ้าชัดๆ ก็ในเครื่องฝึกระยะเท่านี้ยิงตายนี่หว่า! แล้วซีดอนก็ต่อสายเข้ามา
“อลัน! เรือรบจริงๆ ไม่เหมือนในเครื่องฝึก มันเสริมเกราะหนามา ปืนใหญ่กับตอปิโดเท่านั้นถึงจะไหว ต้องเข้าไปยิงอัด”
“ยิงอัด!” ผมโยกหลบห่าแรงดันน้ำไปแบบเฉียดฉิว คลื่นปะทะทำให้ตัวเครื่องหมุนติ้วปลิวออกไป
“แค่จะเข้าประชิดยังยาก แล้วจะให้ยิงอัด!” ไอ้เครื่องนี้ก็ไม่มีตอปิโดติดไว้ด้วย!
สายหลุดไปพร้อมกับที่ผมกดตัวเครื่องลงหลบกระสุน พวกมันเล็งมาทางเราหมดเลยนี่หว่า กึ้ง! แรงดันน้ำปะทะเข้าที่หัวเครื่อง ถึงจะไม่เข้าเพราะเสริมเกราะไว้แต่มันก็ส่งให้หลุดการควบคุมกดหัวดำดิ่งลงไป แย่แล้ว!
ดำดิ่งลงไปด้วยความเร็วสูงมาก นี่มัน ‘1 วิ ได้สุดแค่ 10 เมตรโว้ย!’ แย่สุดๆ ตรงที่เสียงยัยไรน้ำนิสัยบูดนั่นดังเข้ามาด้วยนี่แหละ ผมพยายามประคองเครื่องแต่ความเร็วตอนนี้คือ 230 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เลยเส้นขีดจำกัดแล้ว! ตาย... เหอ? ทำไมไม่มีสัญญานเตือนดังล่ะ จะยังไงก็ช่างผมคุมเครื่องได้แล้ว เป็นจังหวะเดียวกับที่กำลังจะโดนแทงด้วยสว่านแต่ไร้ผล! เป็นมันที่โดนผมยิงกระจุยแทน
“เป็นไงล่ะท่ายิงกลับหลัง! หันหลังให้ก็ยังยิงได้เว้ย!” ฝึกนานนะเนี่ย
เครื่องที่ถูกยิงไม่ระเบิดทันที ผมชะลอความเร็วให้มันตกเลยไปแล้วกลับลำใช้แรงระเบิดที่ตามมาช่วยเร่งเครื่องพุ่งกลับไปหาไอ้เรือดำน้ำอีกครั้ง ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ง่ายไปกว่าเดิม ลูกจ๊อกมันมาเสริมแล้วโดยที่ฝ่ายผมเหลือแค่ 3 เครื่องคอยถ่วงอีกทางไม่ให้มาหาผมมากกว่านี้ ที่ว่าคือร่วม 8 ตัวได้
ถึงมือจะสั่นเหงือจะพลุ่งก็ต้องพุ่งไปข้างหน้า พวกมันยิงไล่ผมให้เบนออกนอกเส้นทาง แต่ผมใช้วิธีเร่งเครื่องสูงสุดตรงดิ่งหลบกระสุนไปได้มาก
“ฮึ่ม! มันไล่มาจากอีกทางด้วย!”
แผนคือลุยเข้าไปเฉียดยิงทิ้งแล้วชิ่งหนี แต่จากการกดดันมาจาก 3 ทิศทางทำให้ผมหลบออกไปไม่ได้ ตอนนี้ผมพุ่งเป็นจรวดตรงเข้ากลางลำเรือเลย มันหันกระบอกปืนมาทางนี้แล้วด้วย! ตูม!
“อ้ากกกก!” โดนเข้าไปแล้ว ตัวเครื่องสั่นสะเทือนแต่ยังคงพุ่งไปข้างหน้าแบบคุมไม่อยู่!
แรงดันน้ำเมื่อกี้ไม่โดนเต็มๆ แต่มันทำความยากลำบากเข้ามาอีกคือแขนข้างที่ติดปืนเละไปแล้ว! รวมทั้งตัวเครื่องเบี่ยงออกไปด้วย ในขณะที่มันยังยิงไล่ผมอยู่
“อลัน! ใช้หัวหน่อยใช้หัว!”
ซีดอนมันบ่นบ้าอะไรของมันวะ! อ้ะจริงสิ! ใช้หัว “อย่างนี้เอง เอาไงเอากันล่ะ!”
ผมยกเลิกแผนการที่พังไปแล้วทิ้ง เปลี่ยนไปใช้หัวแทน ใช่! ใช้หัว! จากที่จะเฉี่ยวก็ไม่ต้องเฉี่ยวมันล่ะ ปะทะมันตรงๆ เลย!
การไล่ยิงของมันทำให้ผมรู้ตัว กระสุนน้ำที่อัดเกราะหน้าหุ่นไม่ทำให้สะดุ้งสะเทือนเลย นั่นหมายความว่า...
หุ่นผมพุ่งตรงเข้าใส่เรือรบ มันทำท่าจะเบี่ยงหลบก็ตามคาด แต่สายไป ส่วนหัวตัวหุ่นพุ่งเข้ายัดใต้ท้องเรือ เสียงเกราะเสียดสีดังจี้เข้าสมอง สองมือสั่นระรัวกลัวแทบขาดใจ แต่การใช้หัวครั้งนี้ได้ผลจริงๆ ผมพุ่งเข้าซัดกลางลำปักฝังทะลวงลงไปจนถึงกลางลำและ ตูม!
“ชีวิตมีสั้นยาว แต่ความตายนั้นถาวร” นี่ผมพล่ามอะไรวะเนี่ย...
แรงสั่นสะเทือนจากทุกทิศรอบตัวทำเอามือเท้าเกร็ง ไอ้หุ่นนี่มันจะระเบิดไปกับเรือรบมั้ยเนี่ย ไม่สิ! ผมตั้งสติติดเครื่องพุ่งตรงไปเป็นจังหวะเดียวกับที่เรือรบฉีกออกจากกัน หลุดออกมาจากการระเบิดได้อย่างไม่ค่อยสวยงามเท่าไหร่ แต่เสียงโห่ร้องของลูกน้องที่ดังผ่านช่องสัญญานเข้ามาก็ทำให้รู้สึกชุ่มชื่นจนมือไม้อ่อนเลยทีเดียว แต่ก็ได้แค่แป๊บเดียวเพราะไอ้พวกที่ยังไม่ตายมันยังยิงไล่ผมอยู่
“เฮอะ ไม่เท่าไหร่นี่หว่า” แขนอีกข้างที่เหลืออยู่ติดโหมดสว่านเตรียม ตูม!!!
เสียงนี้มัน!
“งานใหญ่เข้าว่ะอลัน!” ซีดอนร้อนรนเข้ามา “บาเรียถูกทะลวงแล้ว!”
“หา!?”
ใจคอจะไม่ให้ได้พักหายใจกันเลยเหรอว้า!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น