[ Mobile Suit Gundam Seed : EXTENDED ] เกิดใหม่ในโลกกันดั้มก็ขอลุยให้เต็มที่เลยละกัน

ลำดับตอนที่ #6 : Phase ที่ 5 : Tune UP!

"เข้ามาได้เลยพวก..."

แอสเทรย์ของเคียวยะได้ขึ้นมายืนบนยานอาร์คแองเจิ้ลเพื่อต่อสู้กับเจ้าโมบิลสูทสามตัวของซาฟท์ที่เข้ามาจากทางด้านหลังของยาน ในตอนนี้พวกเขาโดนยานรบของซาฟท์ดักอยู่ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง เพื่อป้องกันการโจมตีเคียวยะกับคิระต้องแยกกันต่อสู้โดยคิระจะต่อสู้กับศัตรูที่มาจากข้างหน้าและเคียวยะคอยต่อสู้กับศัตรูที่มาจากข้างหลัง

"ลุยเลยแล้วกัน!!"

เคียวยะขับหุ่นของเขาพุ่งไปทางอีกฝ่ายทันที

.

.

.

.

"ดูเหมือนว่าอัสรันจะออกมาจากเวิลซาเรียสแล้วนะ ดิอัลก้า นิโคพวกนายไปจัดการยานนั้นเลย ส่วนหุ่นอีกตัวฉันกับอัสรันจะ- อะไรเนี่ย!!!"

ไม่ทันที่อิซาคจะทันได้กล่าวจบก็ได้มีกระสุนบีมยิงมาทางเขาอย่างรวดเร็วทำให้ต้องเคลื่อนตัวหลบ

"เจ้านั้นมัน?"

"ไม่รุ่นใหม่อีกตัวงั้นเหรอ? แต่ตามข้อมูลมีแค่5ตัวเองไม่ใช่รึไงกัน!!!"

แม้แต่นิโคกับดิอัลก้าเมื่อเห็นหุ่นที่ไม่มีในข้อมูลปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าก็ทำให้พวกเขานั้นสับสนเป็นอย่างยิ่ง หลังจากที่โมบิลสูทตัวนั้นได้ทำการยิงบีมมาครั้งหนึ่งแล้วมันก็ได้พุ่งมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็วพร้อมกับชักบีมเซเบอร์ออกมาถือข้างหนึ่งและทำการยิงปืนกลที่แขนอีกข้างมาทางพวกเขา

"อะไรกันเจ้านี่!!"

อิซาคที่ตกเป็นเป้าของอีกฝ่ายก็ได้ทำการยกโล่ขึ้นมาป้องกัน ดิอัลก้าและนิโคก็ไม่อยู่เฉยได้ทำการยิงส่วนไปเช่นกัน

"หลบได้หมดเลยงั้นเหรอ?! เจ้านี่เป็นตัวอะไรกันแน่!!!"

.

.

.

.

"ก็นะ ถ้าให้พวกนายไปทางนั้นพวกฉันก็ลำบากเหมือนกันเพราะงั้นจะข้อถ่วงเวลาเต็มที่จนกว่าคุณมูจะทำตามแผนสำเร็จแล้วกัน"

เคียวยะยังคงบังคับแอสเทรย์ต่อสู้กับหุ่นทั้งสามตัวที่ถูกขโมยไปเช่นเดียวกับอีจิส(Aegis)อย่าง ดูเอล(Duel) บัสเตอร์(Buster) บลิตส์(Blitz) ด้วยตัวคนเดียว

เขาได้ทำการยิงสกัดการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้อาร์คแองเจิลได้ ในครั้งนี่เคียวยะไม่ได้ติดตั้งแพคเสริมมาเลยสักนิดไอล์สไตรค์แพคที่เขาเคยใช้รอบก่อนนั้นก็ให้คิระเอาไปใช้แล้ว จึงเหลือเพียงแค่ลันเชอร์กับซอร์ดแพคเท่านั้นซึ่งให้ติดตั้งมาก็ไม่ได้ช่วยในการต่อสู่มากเท่าไหร่นักเลยหวังพึ่งแค่ประสิทธิภาพของหุ่นที่ได้ทำการปรับจูนมา

การปรับปรุงหุ่นรอบล่าสุดเคียวยะได้ปรับระบบปฏิบัติการของแอสเทรย์ให้เหมาะสมกับตัวเขามากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้เพราะฉะนั้นการเคลื่อนไหวจึงสูงกว่าที่เคยเป็นจนต่อให้ต้องรับมือกับหุ่นทั้งสามตัวก็ไม่แพ้ในเวลาอันสั้นแน่นอน แต่ว่าเรื่องนั้นคงไม่เกิดขึ้นเพราะเคียวยะไม่คิดที่จะแพ้ ทว่าเขาไม่ประมาทอีกฝ่ายสักนิดเพราะอีกฝ่ายนั้นต่างก็เป็นหัวกะทิในบรรดาเหล่าทหารของซาฟท์ด้วยกัน

"เจ้าพวกนี้มันตึงมือกว่าที่คิดอีก ถ้าไม่ได้มีการยิงสนับสนุนจากยานคงแย่แน่"

ระหว่างที่ต่อสู้อยู่นั้นเองเคียวยะก็มองไปที่แสดงผลอยู่เป็นครั้งคราว เพราะหากเขาใช้พลังงานมากเกินไปเกราะ Phase Shift คงจะหมดก่อนและเขาก็จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

ซูมมมมมมม!!!

เสียงยิงปืนพาสม่าขนาดใหญ่โลเฮนกริน(Lohengrin) ยิงออกไปจนพวกเคียวยะที่สู้กันอยู่ได้หยุดการต่อสู้ชั่วขณะ และหลังจากนั้นก็มีสัญญาณถอยทัพพุ่งออกมาจากยานของศัตรู แต่เหมือนว่าคนขับดูเอลอย่างอิซาคจะยังไม่พอใจเลยพุ่งเข้ามาใส่เคียวยะทันทีพร้อมกับบีมเซเบอร์ในมือ

"แกจะน่ารำคาญไปแล้วนะ..."

เคียวยะได้ทำการยิงปืนกลที่แขนของแอสเทรย์ออกไปทั้งสองข้างยิงดักหน้าของอีกฝ่ายก่อนที่จะชักบีมเซเบอร์ที่ไหล่ทั้งสองข้างฟันเข้าใส่ดูเอลจนแขนมันขาดทั้งสองข้าง แต่ก่อนที่เขาทำการเผด็จศึกอีกฝ่าน บัสเตอร์และบลิตส์ก็ได้เข้ามาโจมตีจนเขาไม่สามารถเข้าไปปิดฉากดูเอลได้ และทั้งสองตัวนั้นก็ได้พาดูเอลที่สภาพยับเยินกลับไป

"จบสักที... อึก!"

.

.

.

.

.

.

ณ โรงเก็บโมบิลสูท

หลังจากที่ผ่านการต่อสู้ยากลำบากมาแล้วทั้งมูและคิระก็ได้ออกมาจากเครื่องของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย แต่พวกเขาก็ต้องเห็นความผิดปกติบางอย่างเข้าเหล่าบรรดาช่างกลในยานต่างไปล้อมอยู่ที่ตัวของแอสเทรย์

"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ"

"อ่าวเจ้าหนูเองเหรอ? ก็เจ้าบ้านั่นมันยังไม่ออกมาจากหุ่นน่ะสิเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ"

เมื่อได้ยินคำพูดของหัวหน้าช่างกลอย่างเมอร์ด็อคแล้วมูก็ไม่ได้อยู่เฉยเขาได้เคลื่อนตัวเข้าไปที่แอสเทรย์และทำการเปิดห้องนักบินด้วยปุ่มฉุกเฉินทันที

คลืนนนน

"เฮ่! เคียวยะออกมาได้แล้ว... เคียวยะ!! เฮ่! เคียวยะทำใจดีๆไว้!!!"

มูได้เข้าไปเขย่าเคียวยะที่หมดสติอยู่ตรงที่นั่งนักบินด้วยความตื่นตระหนก

"รีบพาไปห้องพยาบาลเร็วเข้า!!!"

เขารีบสั่งให้คนอื่นๆรีบพาตัวเคียวยะที่สิ้นสติออกจากหุ่นแล้วพาไปที่ห้องพยาบาลในทันที เมื่อพวกเขามาถึงห้องพยาบาลก็ได้ให้หมอตรวจอาการของเคียวยะแล้วได้ขอสรุปว่าแค่ร่างกายของเคียวยะทนรับแรงจี(G)มากเกินไปเท่านั้น ตอนนี้ก็เหมือนอีกฝ่ายกำลังหลับพักฟื้นอยู่นั่นเอง

รายงานเรื่องผลการตรวจของเคียวยะได้ถูกแจ้งไปยังเมอร์ริวที่เป็นกัปตันเช่นกัน

"งั้นเหรอ ถ้าแบบนั้นก็ปล่อยให้เขาพักเถอะคนที่ต่อสู้มากที่สุดก็คือเด็กคนนั้น"

"แต่ว่าการที่เขาสลบจากการขับโมบิลสูทซึ่งแต่กต่างจากคิระ ยามาโตะเนี่ยมันเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เขาต่อสู้กับหุ่นสามตัวพร้อมกันหรือว่าเขาไม่ได้เป็นโคออดิเนเตอร์กันแน่คะ"

"เธออยากจะพูดอะไรกันแน่ร้อยตรีบาจิรูล"

"ถ้าเด็กคนนั้นเป็นเนเชอรัลจริง ๆล่ะก็ หมายความว่าการที่เราอยากจะให้คนของกองทัพขับโมบิลสูทพวกนั้นแบบที่พวกเขาทำได้ึงเป็นไปได้ยากแล้วล่ะค่ะ"

"ที่เธอพูดมาก็จริง"

เมอร์ริวได้ลองคิดไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วความคิดของเธอก็ต้องถูกขัดลงด้วยการติดต่อจากเมอร์ด็อค

[กัปตันพวกเรามีปัญหาแล้ว]

"เรื่องอะไรงั้นรึ"

[ก็เจ้าหนูเคียวยะนะสิ เอาหุ่นไปขับจนแทบจะระเบิดข้อต่อหมดแล้ว]

"หมายความว่ายังไง?"

[การต่อสู้รอบล่าสุดทำให้ข้อต่อทุกส่วนของแอสเทรย์เสียหายน่ะสิ ถ้าจะซ่อมต้องกันเวลากันยาวเลย]

"เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงกัน"

เมอร์ริวได้ถามออกไปด้วยความสับสน

[เจ้าหนูนั่นมันไปปรับจูนค่าหุ่นใหม่น่ะสิ การตอบสนองในการต่อสู้รอบล่าสุดมันเร็วกว่าเดิมเกือบสองเท่าเลยนะ เล่นขับแบบนั้นตลอดข้อต่อมันทนไม่ไหวหรอก]

เมื่อสิ้นคำพูดของเมอร์ด็อคเมอร์ริวและนาทาลก็หันมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ตกตะลึงเพราะถ้าอีกฝ่ายพูดเป็นความจริงหมายความว่าเคียวยะขับแอสเทรย์ด้วยปฏิกิริยาที่มากกว่าสไตรค์เกือบสองเท่าเพราะอย่างนั้นแรงจีที่ได้รับจึงมากกว่าตามไปด้วยและนั่นคือสาเหตุให้อีกฝ่ายนอนไม่ได้สติอยู่ตอนนี้

"เฮ่อ... เด็กคนนั้นทำบ้าอะไรลงไปกันเนี่ย"

เมอร์ริวอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แต่เธอก็ไม่สามารถโทษอีกฝ่ายได้เพราะว่าเขานั้นได้ต่อสู้เพื่อยานลำนี้และคนที่ขอร้องให้อีกฝ่ายช่วยก็คือเธอนั่นเอง

ณ ห้องพยาบาล

"อะ อืมมม... ที่นี่มัน?"

โทริ~ โทริ~

"โทริ? ไหงนายมาอยู่นี่ได้กัน?"

เคียวยะได้ตื่นขึ้นมาในห้องพยาบาลพร้อมกับเจอนกหุ่นยนต์ของคิระมาเกาะอยู่บนหัวเขา

"ฟื้นแล้วงั้นเหรอ?"

"อ่าวคิระเองงั้นเหรอ ถึงว่าโทริมาอยู่แถวนี้ได้ไงว่าแต่ฉันหลับไปนานเท่าไร?"

"นายสลบไปประมาณครึ่งชั่วโมงได้ ตอนนี้พวกเรากำลังจะเข้าจอดที่อาเทมิสแล้ว"

"งั้นเหรอ... หิวจังแฮะไปหาอะไรกินกันเถอะ"

"ยังไม่ทุกข์ร้อนเหมือนเดิมเลยนะนายเนี่ย"

ทั้งสองคนจึงตัดสินใจมุ่งหน้าไปโรงอาหารกันและเมื่อไปถึงเขาก็เห็นคนมากมายกำลังจ้องมองจอมอนิเตอร์ที่แสดงภาพด้านนอกตัวยานอยู่ ซึ่งสิ่งที่ประหลาดที่สุดก็คือพวกเขากลับโดนจ่อด้วยปืนและมิสไซด์จำนวนมาก

"แบบนี้มันแย่สุดๆไปเลยมั้ง"

แม้จะเห็นแบบนั้นแต่เคียวยะยังเดินไปหยิบอาหารมาก่อนที่จะเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร

ตึก!ตึก!ตึก!ตึก!ตึก!ตึก!ตึก!

เสียงวิ่งของคนจำนวนหนึ่งเข้าใกล้มามากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเสียงวิ่งหยุดลงก็ได้ปรากฏทหารในชุดกองทัพโลกของฐานแห่งนี้จอปืนมาที่เหล่าผู้คนที่รวมตัวกันอยู่ที่นี่

"ไม่ให้ได้พักกันเลยจริง ๆนะ..."