คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1
ใบไม้สีน้ำตาลที่กำลังร่วงโรยลงสู่พื้นหญ้าซึ่งบ่งบอกถึงฤดูใบไม้ผลิ สายลมที่พัดเบาๆ ทำให้ผมสีน้ำตาลเข้มปลิวตกลงมาบดบังใบหน้าหญิงสาว เจนนี่ยกมือขึ้นเสยผมสีน้ำตาลเข้มที่เป็นลอนสวยไปข้างหลังอย่างลวกๆ ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วสูบหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
จะไม่ให้อารมณ์ดีได้ยังไงหละ ก็วันนี้ทั้งวันหล่อนแอมานั่งเล่น อ่านหนังสือ อยู่ที่สวนทั้งวันเลยโดยที่ไม่โดนเรียกตามตัว
"เจนนี่ ๆ พ่อเธอตามหาอยู่น่ะ รีบกลับบ้านได้แล้ว"
แอนสาวข้างบ้านตะโกนมาในขณะที่คร่อมจักรยานอยู่
"เหรอ ขอบใจจ๊ะ จะรีบกลับแล้วแหละ" เจนนี่ตะโกนตอบไป พร้อมขยับตัวลุกขึ้นยืนปัดเศษหญ้าที่ติดตามกางเกงแล้วก้มลงหยิบหนังสือเล่มโปรดก่อนเดินกลับบ้าน
ภายในบ้านหลังใหญ่ของครอบครัวเจนนี่ อแมนด้าแม่เลี้ยงของหล่อนกำลังจัดแต่งเครื่องประดับที่ลำคอระหงให้เข้าที่เข้าทาง ชาลีพ่อของหล่อนที่อยู่ในชุดสูทสีดำกำลังอุ้มปลอบโยนเอมี่ลูกสาวคนเล็กที่ตอนนี้แผดเสียงร้องไห้ลั่นบ้าน
เจนนี่ที่กำลังเดินเข้าเขตบ้านได้ยินเสียงอันทรงอำนาจของน้องสาวตัวน้อยก็ถอนหายใจยาวออกมาก่อนจะก้าวเท้าเข้าบ้านตรงไปหาบิดาที่อุ้มน้องสาวอยู่ในห้องรับแขก
"พ่อตามหาหนูเหรอค่ะ" เจนนี่เดินเข้าไปวางหนังสือลงบนโต๊ะ แล้วจึงหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาสีฟ้าอ่อนตัวใหญ่
"เอ่อ...คือ วันนี้พ่อกับแม่จะออกไปงานเลี้ยง เลยอยากจะฝากน้องไว้ที่ลูก" ชาลีเอ่ยกับลูกสาวในขณะที่มือทั้งสองข้างยุ่งอยู่กับการจับเอมี่ไม่ให้คลานไปไหนไกลๆ
"พ่อจะกลับกี่โมงค่ะ" เจนนี่ถาม
"น่าจะประมาณตีหนึ่งน่ะลูก" ชาลีตอบมาพร้อมกับเสียงร้องไห้ของเอมี่ที่ถูกขัดใจ โดยการจำกัดบริเวณของชาลี
"ทำไมดึกนักหละค่ะ เร็วกว่านั้นไม่ได้เหรอค่ะ" ยังไม่ทันที่ชาลีจะได้อ้างปากตอบคำถามของลูกสาว อแมนด้าก็เดินลงมาจากชั้นบน
"ชาลีค่ะ เสร็จหรือยังค่ะที่รัก ฉันเสร็จแล้วนะค่ะ ชาลี" เสียงเรียกหยุดลงเมื่ออแมนด้าเข้ามาในห้องรับแขกและเห็นบุคคลที่หล่อนกำลังตามหาอยู่ ใบหน้าที่ตกแต่งมาอย่างสวยงามก็ส่งยิ้มโปรยทันที่ก่อนจะเอ่ยถามสามีอย่างเอาใจ
"ฉันสวยไหมค่ะ ชาลี" แต่เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงร้องของเอมี่ ที่กำลังตะกายมาหาแม่
"ไม่ได้ แม่อุ้มไม่ได้ เจนนี่มาเอาเอมี่ไปที่สิ ฝากดูแลน้องด้วยนะ วันนี้เราคงกลับดึกหน่อยนะ" อแมนด้าสั่งเสร็จก็ดันแขนชาลีเพื่อเร่งให้ส่งเอมี่ให้เจนนี่ไป
"อย่าลืมปิดบ้านนะลูก แล้วพ่อจะรีบกลับ ฝากน้องด้วยนะลูก" เมื่อเจนนี่รับเอมี่มาแล้ว ชาลีก็เดินออกไปพร้อมกับที่อแมนด้าเอามือเรียวสอดเข้าไปในลำแขนของชาลี
ส่วนเอมี่ก็เริ่มแผดเสียงร้องไห้อีกครั้ง โดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
"โอ๋ๆ ไม่ร้องได้ไหมเอมี่ เดี๋ยวฉันพาไปเล่นตุ๊กตาลิงเอาไหม" และเมื่อข้อเสนอเงียบลง เสียงร้องไห้ก็เงียบลงตาม พร้อมปรากฏรอยยิ้มน่ารักของเด็กหญิงตัวน้อย
"ชิ เธอนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆเลยเอมี่" เจนนี่บ่นยิ้มๆก่อนจะอุ้มคนเจ้าเล่ห์ขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนของเธอ เพื่อจะทำตามข้อเสนอที่พูดไว้
"อ้า เล่นอยู่ตรงนี้นะ ห้ามซน ห้ามรื้นหนังสือฉันนะเอมี่"คนถูกห้ามยิ้มหวานรับเมื่อพี่สาวส่งเธอลงไปนั่งกับกองตุ๊กตาลิงตัวใหญ่ ถึง 3 ตัว โดยที่คนตัวเล็กไม่ได้สนใจเสียงสั่งการจากพี่สาวเลยสักนิด
เจนนี่เดินลงมาที่ชั้นล่าง เพื่อจะปิดประตูทุกบานในบ้านหลังโตหลังนี้ เมื่อจัดการประตูเรียบร้อย เจนนี่ก็เดินกลับมาที่ห้องรับแขก เพื่อจะมาเอาหนังสือเล่มที่ถือออกไปอ่านในสวน
สายตาคู่สวยมองหาหนังสือเล่มโปรดบนโต๊ะที่หล่อนวางมันไว้กับมือ
ว่างเปล่า ไม่มีหนังสือบนโต๊ะ
"เอ๊ะ!! หนังสือหายไปไหนหละ" เจนนี่พึมพำเบาๆกับตัวเองด้วยความฉงน แล้วจึงลองก้มลงมองใต้โต๊ะ
"เอ๋า หล่นอยู่นี่เอง" พูดจบก็สอดมือรอดเข้าไปใต้โต๊ะ และในขณะที่มือเรียวกำลังจะหยิบหนังสือ เสียงร้องของเอมี่ก็ดังขึ้น มือที่กำลังจะหยิบหนังสือหยุดกึก สายตามองตรงขึ้นบันไดไป ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งขึ้นห้องตัวเองไปอย่างรวดเร็ว
"เอมี่ เอมี่ เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น"เมื่อเจนนี่เปิดประตูห้องนอนตัวเองออกก็พบกับ เด็กหญิงผมบลอนนั่งยิ้มแป้นหัวเราะ เอิ๊กอ๊าก อยู่บนโต๊ะหนังสือ ในมือน้อยๆข้างหนึ่งมีเศษกระดาษที่ถูกฉีกออกจากหนังสือ ในมืออีกข้างหนึ่งมีหนังสือเล่มที่เพิ่งโดยฉีกอยู่
"กรี๊ด เอมี่ เธอทำอะไรกับหนังสือของฉัน ฉันอกเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับหนังสือของฉัน" เจนนี่ตะโกนใส่เด็กผู้หญิงผมบลอนอย่างโมโห จนเอมี่ตกใจแผดเสียงร้องไห้ขึ้นอีกครั้ง
"ไปอยู่ห้องเธอเลย เอมี่" พูดจบเจนนี่ก็อุ้มเด็กหญิงเดินออกจาห้องตัวเองเพื่อเดินตรงไปยังห้องตรงข้าม แล้วเอาตัวเอมี่วางลงบนเตียงเด็ก ก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไปโดยไม่สนใจเสียงร้องที่แผดร้องดังลั่นบ้านตลอดเวลาที่เธออยู่ที่ห้องตัวเอง
"โอ้ย เอมี่หยุดแหกปากเสียทีได้ไหม ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนะ" เจนนี่ยกมือขึ้นปิดหูด้วยความหงุดหงิด หลังจากหล่อนนั่งซ่อมแซมหนังสือที่ถูกฉีกขาดเรียบร้อยแล้ว
เสียงร้องของเอมี่ไม่ได้ลดลงเลยสักนิด และเหมือนมันดังขึ้นๆ อย่างกับเจ้าตัวไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากการแผดเสียงเลยแม้แต่น้อย จนหญิงสาวที่อยู่ในห้องฝั่งตรงข้ามทนไม่ไหว
"เอมี่ หยุดร้องไห้ได้แล้ว ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะขอ..."เสียงฟ้าร้องดังขึ้นเสียเฉยๆในขณะที่เจนนี่คิดจะขอบางสิ่ง "ขอ...ขอให้ใครก็ได้มาเอาตัวเธอไปไกลๆฉันที" เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้ง แล้วเจนนี่ก็หันหลังเดินกลับไปที่ประตูห้อง ในขณะที่หล่อนกำลังจะปิดไฟหล่อนก็เอ่ยบางอย่างขึ้นอีก "ตอนนี้เลยยิ่งดี" และเมื่อพูดจบนิ้วเรียวก็กดปิดไฟห้องแล้วเปิดประตูเดินออกไปนอกห้องทันที พอประตูห้องปิดลง เสียงทุกอย่างก็เงียบสนิท เสียงเอมี่ที่กำลังแผดร้องเงียบหายไป เสียงฟ้าร้องเงียบหายไป ทุกอย่างเงียบไปหมด
เจนนี่หันหลังมองประตูห้องนอนของเอมี่ที่เพิ่งปิดลงเมื่อกี้
"เอมี่ เอมี่ เงียบทำไมหละ ร้องสิ" ไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดออกมา หล่อนค่อยๆบิดลูกบิดประตู แล้วเปิดประตูออก สายตามองหาเอมี่บนเตียงเด็ก มือเรียวกดเปิดไฟเมื่อแสงสว่างขึ้น หล่อนก็เดินเข้าไปมองที่เตียง ไม่ปรากฏร่างของเด็กหญิง เจนนี่มองไปรอบๆห้อง ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ไม่มีแม้แต่งเของเอมี่ หล่อนวิ่งไปที่หน้าต่างห้อง มองออกไปเจอสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันคือ ปราสาท และดินแดนลึกลับที่หล่อนไม่เคยพบเจอหรือแม้แต่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของที่แห่งนั้น
"เธอจะเรียกหาเด็กนั้นทำไม เธอรำคาญเด็กนั้นมิใช่หรือ" พอล พ่อมดหนุ่มนั่งอยู่บนเตียงเอมี่พร้อมกับเล่นลูกแก้วบนนิ้วทั้งสิบของเค้า
"เธอเอาน้องฉันไปใช่ไหม เอาน้องฉันคืนมานะ บอกมานะว่าเอาเอมี่ไปไว้ไหน" เจนนี่มองชายหนุ่มอย่างงงๆ
"เด็กนั้นทำให้เธอรำคาญนี่ ฉันก็เลยทำตามคำขอของเธอไง" พอลยิ้มให้เจนนี่โยที่ในมือทั้งสองข้างยังคงเล่นลูกแก้วกลิ้งไปมาอยู่
"ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ เธอคืนเอมี่มาเถิดนะ"
"ไม่ได้หรอกเจนนี่ เธอขอฉันแล้ว ฉันก็ทำให้เธอแล้ว จะมาเอาคืนง่ายๆได้ยังไง" พอลลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของเค้า และนั้นยิ่งทำให้เจนนี่ดูตัวเล็กลงไปอีกมาก
"ฉันต้องทำยังไง ถึงจะได้เอมี่คืน"
"หึหึ...เห็นปราสาทนั้นใช่ไหม เอมี่อยู่ที่นั้น ถ้าเธอเข้าไปใจกลางปราสาทได้เธอก็จะได้เอมี่คืน" พอลชี้นิ้วไปที่ปราสาทแล้วหันมายิ้มให้เจนนี่
"ตกลง แล้วฉันจะไปยังไง"
"เธอต้องหาทางไปเองแล้วหละ รีบหน่อยแล้วกันก่อนที่พ่อแม่เธอจะกลับมา" พูดจบพอลก็เสกลูกแก้วในมือกลายเป็นนาฬิกาเรือนใหญ่บอกเวลาทุ่มตรง ก่อนจะแปลงร่างเป็นนกบินออกทางหน้าต่างตรงไปยังใจกลางปราสาทที่หญิงสาวมองเห็นไกลๆ
ความคิดเห็น