หนุ่มมาดเท่ห์ป่วนหัวใจยัยจอมเป๋อ

ลำดับตอนที่ #1 : โชคชะตาเปลี่ยนแปลง

เอ๊ะ!!!!!!!!นี่ผมฉันยาวขึ้นอีกแล้วเหรอ ต้องตัดผมอีกแล้ว ใช่แล้ว!!ฉันคงดูแปลกซินะที่

เกลียดผมยาวไม่เหมือนกับเด็กผู้หญิงทั่วไปความจริงผมฉันก็ไม่สั้นมากนักหรอกแค่ไม่ชอบให้มัน

ยาวมาก ก็เราจนนี่!!ไม่มีเงินไปทำผมหรือเข้าร้านเสริมสวยหรอก

ฉัน คือ ชา ฮันซอง (ฉันจน!!!!) ฉันมีแค่แม่กับน้องชายเราอยู่กันแค่3คน พ่อเหรอ???? ไม่รู้สิ

แม่ไม่เคยพูดถึงพ่อสักครั้ง ถึงฉันจะถามแม่ก็จะทำเป็นไม่ได้ยิน แม่ชอบพูดเสมอว่า "เราอยู่กันได้

โดยไม่มีพ่อ"ฉันจึงไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่ในเรื่องของพ่อ แต่ที่ฉันสนใจคือฉันเกลียดโรงเรียน

              โรงเรียนมัธยมฮีวอนนี่คือชื่อโรงเรียนของฉันทั้งที่ฉันเกลียดโรงเรียนแต่เพราะแม่พยาม

ยามหาเงินส่งฉัน ฉันจึงต้องมา--O--!!เสียงออดที่ดังขึ้นทำให้ฉันต้องรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียนทั้งๆ

ที่ความจริงฉันอยากจะอยู่ข้างนอกให้นานที่สุด

"ว้าว นั่น ชา ฮันซองนี่"

ฉันเกลียดเสียงนี่ ไปให้พ้นนะ(แต่ไม่ทันแล้วล่ะ)

"เธอดูสวยขึ้นรึปล่าวนะฮันซอง"

ฉันกำลังพยายามอดทนอยู่นะ

"ว้า  เธอดูสกปรกจัง นี่อะไร"

แล้วยัยมินซอฮา(ยัยนี่เป็นคนดังที่ชอบใช้หน้าอกจับผู้ชาย)ก็หันมาเห็นนาฬิกาข้อมือของฉัน

"นาฬิกา ตาบอดเหรอ"

"นี่แกว่าฉันเหรอ อยากโดนตีใช่ไหม ยัยขอทาน!!!!!!!"

                ชองมินฮาตะโกนใส่หน้าฉันแทนที่ฉันจะตอบโต้ฉันกลับวิ่งหนีไป หนีไปให้พ้นจากยัย

บ้านั่น นี่ไงล่ะเหตุผลที่ฉันเกลียดโรงเรียน มันไม่ใช่ที่ของฉัน ฉันมันจน บ้าเอ๊ย ทำไมน้ำตาฉัน

ต้องไหล ทำไมฉันต้องจน อ่อนแอด้วย  เวลาที่ฉันหนีจากทุกคนมาชิงช้าหลังโรงเรียนจึงเป็นที่

ของฉัน ฉันอยากอ้วก เอาความรู้สึกที่กระอักกระอ่วนออกมา เฮ้อ!!ขนาดฉันเองยังขยะแขยงตัวเอง

เลย

"ชาฮันซอง"

                "อือ"

               "ตื่นซักทีสิพี่"

"อือ"

               "พี่!! พ่อมานะ!!!! พ่อมาหาพวกเรา!!!!!!"

              "อะไรนะ แกว่าอะไรนะแจกวัง"

ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพยายามถ่างตาและบีบคอตาเง่าแจกวัง

            "นี่!!แกจะเอาเรื่องพ่อมาล้อเล่นกับพี่สาวของแกเหรอไอ้แจกวัง"

           "ไม่ได้ล้อเล่นพ่อมาจริงๆ"

              ฉันเริ่มเชื่อแจกวังแม้มันจะดูสับสนซักหน่อย เพราะพ่อไม่เคยมาหาพวกเราตั้ง15ปีแล้ว

พ่อที่พวกเรา2พี่น้องไม่เคยเห็นหน้ามาหาพวกเราเหรอ ถ้าหากว่าน้ำตาของแจกวังไม่ไหลฉันคง

ไม่เชื่อ ไม่มีวันเชื่อด้วยซ้ำ และฉันคงจะบีบคอแจกวังให้ตายไปนานแล้ว

              "คุณเปลี่ยนไปนะมากนะดูดีขึ้นตั้งเยอะแน่ะ"

              เสียงของแม่สั่นเหมือนแม่จะพยายามให้ดูปกติแต่แม่กำลังจะร้อง ฉันกับแจกวังแอบฟังอยู่

ในห้องนอน เราก็กำลังจะร้องไห้เหมือนกัน เราได้ยินเสียงพ่อ เสียงของพ่อจริงๆ

               "ยองเฮียง ผมขอโทษนะที่ทิ้งคุณกับลูกไป แต่ผมก็ไปเพื่อคุณกับลูก วันนี้ผมมีทุกอย่างผม

มารับคุณกับลูกนะ"

              "มันไม่ช้าไปหน่อยเหรอคะ ฮันซองจะจบม.ปลายแล้ว ส่วนแจงกวังก็จะขึ้นม.ปลายปี2แล้ว
 
ลูกอาจจะไม่ต้องการอะไรจากคุณก็ได้ เราอยู่กันได้"

             "ยองเฮียง ผมจะต้องทำยังไง"

พ่อเสียงสั่น ดูเหมือนพ่อกำลังจะร้อง

           "ฉันแล้วแต่ลูกค่ะ"

             "ขอ..ขอผม....พบลูกหน่อย.............................ได้ไหม"

                เสียงเงียบไปทำไมแม่ไม่พูดอะไรล่ะ แม่คะ เรา2คนอยากพบพ่อนะความจริงฉันอยากจะ

วิ่งออกไปแล้วบอกกับพ่อ พ่อคะ หนูฮันซองหนูเป็นลูกของพ่อนะ อยากบอกทุกอย่างทั้งเรื่องที่

โรงเรียน บ้าน เพื่อน แต่ไม่มีเสียงพูดของแม่สักคำหลังจากที่พ่อถาม

                 "ได้"

                แม่ตอบหลังจากที่พ่อถาม  นานมากกว่าแม่จะตอบ

               เย้!!!!! ฉันแอบตะโกนอยู่ในใจ ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของแม่หรอกแม่คงเจ็บปวด แต่

ความรู้สึกของฉันบอกว่าฉันอยากเจอพ่อมากๆ แจกวังก็คงเหมือนกัน

              "ฮันซอง แจกวัง ออกมานี่หน่อย เร็วๆเข้า"

              !!!!!ปึง!!!!!!

                ฉันกับแจกวังออกมาจากห้องนอนสิ่งแรกที่ฉันเห็น พ่อไม่ได้จนพ่อดูดีพ่อเหมือนคนรวย

พ่อในชุดสีดำใบหน้าเต็มพ่อดูสะอาด น้ำตาของฉันไหลออกมาอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้มันสมควรที่จะ

ไหลออกมา ฉัน แจกวัง แม่ อยู่ในสภาพน่าสมเพท แต่พ่อกลับดูดีสุขสบายหรูหรา ชุดของเขาอาจ

แทบได้กับค่าอาหาร1เดือนของเรา ไม่สิ!!อาจจะ2เดือนหรือ3

                  "ฮันซองแจกวัง นี่พ่อนะฉันคือพ่อของพวกหนู ฉันคือชาซองแตนะ ต่อไปนี้พวกหนูจะ

สบาย พ่อ.....เอ่อ............"

                 "หายไปไหนมา!!!!!!!!! คุณหายไปไหนมา"

ฉันสุดจะทนความรู้สึกฉันเปลี่ยนไปเมื่อเห็นสภาพของพ่อ

              "คือ...........พ่อ........"

                 "คุณเห็นพวกเราไหม เสื้อตัวนั้นของแม่ปะมาแล้วตั้งไม่รู้กี่ร้อยครั้ง แล้วนั่นกางเกงของ

แจกวังซีดยังกะไก้ต้ม แต่ยังไงเราก็คงไม่ต้องการพ่อหรอก"

                   "ฮันซอง พอได้แล้ว"

                 "แม่คะ หนูขอเถอะให้ผู้ชายคนนี้กลับไป ให้เขา.....กลับไปซะ!!!!!!!!!"

               ฉันตะโกน  กลับไปซะก่อนที่ฉันจะทรุดลงต่อหน้าเขา ถ้าขืนเขาอยู่ต่อฉันคงรีบวิ่งเข้าไป

บอกว่าฉันต้องการเขาขนาดไหน รับพวกเราไปนะ ก่อนที่ฉันจะบอกเขาว่า ฉันลืมความ

ทุกทรมาณตลอด15ปีแล้ว

                   "พ่อจะกลับ พ่อกลับก็ได้อีกสามวันพ่อจะมาใหม่มาเอาคำตอบ พ่อไปล่ะ"

เขาไปแล้ว ความรู้สึกเมื่อกี้มันคืออะไรกันฉันรู้สึกอบอุ่นจัง แต่เพราะสภาพของพวกเรากับเขาต่าง

กันมาก จนมันทำให้ฉันคิดว่าเขาเป็นพ่อที่เห็นแก่ตัวที่สุด

                  "อันซอง แจกวัง ฮือๆๆๆๆ"

แม่คงกลั้นน้ำตามานาน

                 "แม่คะ เขาจะมาเอาคำตอบเรื่องอะไรคะ"

                "แม่ครับ เขาคือพ่อของเราจริงๆเหรอครับ"

                แม่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่นานแม่เล่าเรื่องทั้งหมดให้เราฟัง พ่อกับแม่จนมากพอพ่อรู้ว่า

แม่ท้องก็เครียดมากจนออกจากบ้านไม่กลับมาอีก ทิ้งไว้เพียงจดหมาย1ฉบับ ในนั้นบอกเพียงแค่จะ

กลับมาตอนที่มีทุกอย่างแล้ว ความจริงแล้วเงินที่แม่ส่งเสียพวกเราเรียนคือเงินของพ่อ เพราะอยู่ๆ

เงินก็เข้ามาในบัญชีของแม่มา12ปีแล้ว แต่ละครั้งมันก็เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ คงเพราะพ่ออาจมี

ฐานะขึ้นมั้ง แต่ที่แม่ทำใจไม่ได้เพราะไม่ได้เห็นหน้าพ่อมานานมั้ง คงงั้นแหละ เพราะงั้นฉันควร

ให้อภัยพ่อดีไหม พ่ออยากจะรับพวกเราไปอยู่ด้วย แล้วความสัมพันธ์ของเรากับพ่อจะเป็นแบบ

ไหนนะ

             "ฮันซอง.... นี่!!!!!!!........ฮันซอง"

            "อือ...."

           "นี่ตื่นซะที่สิ จะสายอยู่แล้ว ต้องไปโรงเรียนนะ"

          พรึบ!!เสียงผ้าห่ม

ฉันลุกจากที่นอน เฮ้อ ต้องไปโรงเรียนอีกแล้ว ช่างเหอะ ช่างเหอะ อีกไม่นานก็จะเรียน

จบแล้ว แล้วตกลงเรื่องที่พ่อมาน่ะ ฉันฝันไปรึปล่าว ขออย่าให้เป็นความฝันเลยนะ

ติ๊งต่อง~~~~~~~~~ติ๊งต่อง~~~~~~~~~ติ๊งต่อง~~~~~~~~~

                "ใครมาน่ะ"

   
             "หนูไปเปิดเองค่ะ"

               
                ใครกันนะมาตอนนี้ ปกติบ้านเราก็ไม่ค่อยมีคนมาหรอก คงจะเห็นบ้านแล้วไม่กล้าเข้ามั้ง

แต่ก็ยังมีเพื่อนบ้านมาเยี่ยมเยียนบ้าง