ฉันเศร้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำของฉัน

...หยิบมันออกจากกระเป๋า..กรีดลงไป แล้วมองดูเลือดที่ไหลมาตามแขน 

นั่นคือสิ่งที่ฉันทำได้เพียงอย่างเดียวในตอนนี้...

ฉันไม่ได้บ้า...ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจ...

เพียงแต่ฉันแค่รู้สึกผิดจนไม่สามารถที่จะให้อภัยตัวเองได้...

 

 

สวัสดี   ฉันชื่อเพียว...บางคนอาจมองว่าฉันเป็นคนแปลกๆ

ที่ฉันมานั่งทำร้ายตัวเองอยู่ทุกวันนี้ 

ฉันว่างมากนักเหรอฉันไม่คิดถึงอนาคตหรือไงไม่คิดถึงจิตใจคนเป็นพ่อเป็นแม่เหรอ

 


ฉันตอบไว้เลยว่าเปล่า...ฉันก็มีความฝันมีสิ่งที่ตั้งใจมีสิ่งที่อยากทำเหมือนคนอื่นๆ
 

ฉันรักพ่อรักแม่อยากเห็นรอยยิ้มของแม่อยากให้แม่กอดฉันเหมือนคนอื่นๆ 

แต่มันนานมากแล้วที่แม่ชมฉันว่าดีนะ เก่งนะ

แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดว่ายกยอลูกตัวเองหรอก 

แต่มันนานมากแล้วที่ฉันเคยได้ยินคำๆนั้น....เพราะบางครั้งมันเหมือน

สิ่งที่อยู่ในส่วนลึกของใจฉันกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างอย่างสุดกำลัง 

ฉันไม่ได้กลัว แต่ฉันไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น

ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่สู้กับโลกนี้อีกแล้ว...แต่ฉันก็ไม่อยากตาย ฉันเหนื่อย 

ฉันเหงา ฉันเหมือนตัวคนเดียว

 

ฉันตั้งใจจะเขียนเป็นเจ้านี่ไดอารี่กึ่งบทความ

 
ฉันไม่สามารถห้ามหรือสั่งกับทุกๆคนได้ว่าไม่ชอบไม่พอใจก็กดปิดไปซะ

หรือคอมเมนต์บทความของฉันด้วย

ฉันไม่สามารถห้ามไม่ให้ใครๆคอมเมนต์ต่อว่าหรือด่าทอฉันได้ 

และฉันไม่สามารถห้ามความคิดของใครหลายๆคนได้ ยังไงก็ตามแต่... 

จุดประสงค์ที่ฉันตั้งใจเขียนมันขึ้นมาก็เพื่อแบ่งปันประสบการณ์

และความรู้สึกของฉันให้ได้รับรู้

จะเอาไปคิดในแง่มีสาระ 

คิดว่าฉันมันโง่และจะไม่ทำอะไรบ้าๆแบบฉันเป็นอันขาดอันนี้ก็เป็นความคิดที่ดี

หรือจะคอมเมนต์ให้กำลังใจฉัน ต่อว่าฉัน ฉันก็ขอขอบคุณไว้ด้วย 

ฉันจะเอาไว้เป็นพลังในการก้าวต่อไป

 

 

แต่ฉันอยากบอกก่อนที่จะเริ่มเขียนตอนอื่นๆต่อไป ว่า

ฉันคงไม่เอาความสุขของฉันมาลงไว้นัก เพราะมันหาไม่ค่อยได้

แค่ฉันนั่งอยู่หน้าคอมตอนนี้น้ำตาก็ไหลไม่หยุดแล้ว 

ฉันพยายามจะเขียนระบายลงมาแทนการทำร้ายตัวเอง

แต่มันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นเพราะถ้าฉันได้ปล่อยให้เลือดไหลออกมาบ้าง เจ็บปวดบ้าง

 
คงดีไม่น้อยกับความผิดที่ฉันกระทำลงไป
 






 **ฉันขออวยพรให้ทุกคนโชคดีและไม่ต้องมีความคิดเศร้าหมองแบบฉัน**

**เพราะวันพรุ่งนี้ฉันจะต้องเจอกับอะไรอีก ฉันเองก็ยังไม่รู้**

**ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ**