คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เภตราทยาวีร์ ตอน ผู้พิทักษ์
ความ จริงที่ปรากฏตรงหน้า ทำให้ร่างกายเธอขยับเขยื้อนไม่ได้ราวกับถูกจองจำจากดวงตาอำมหิตของคนร้าย หน้าโหดในชุดดำ มันย่อตัวลงมองเธอด้วยแววตาหื่นกระหาย ความใคร่ฉายชัดอยู่เต็มใบหน้า ทั้ง ๆ ที่เภตราอยากจะลุกขึ้นวิ่งหนีไปให้ไกลสุดกู่ แต่กลับทำไม่ได้อย่างใจคิดเพราะความหวาดกลัว มันมีมากจนควบคุมกลไกทุกอย่างในร่างไว้ น้ำตาของคนขวัญหนีดีฝ่อจึงไหลรินมาตามข้างแก้ม
“หม้ายต้องกลัว พี่อีทำให้น้องขึ้นหวันเลย เดี๋ยวอีติดใจน่าน มาตะน้องสาวมาม่ะ...” มันกล้าพูดจารุกรานกับเธออย่างไม่เกรงกลัวความผิด
จังหวะ ที่มือสีน้ำตาลคล้ำหยาบกระด้างของมัน กำลังเอื้อมเข้ามาใกล้ เภตราถึงกับตัวสั่นงันงก ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ อาจารย์สาวกัดริมฝีปากล่างที่สั่นระริกด้วยความกลัวลานไว้แน่นพร้อมหลับตา ปี๋ พร่ำภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ช่วยให้เธอแคล้วคลาดจากเดนมนุษย์ใจทมิฬตนนี้ด้วยเถิด
พลั่ก!
ทันที ที่ได้ยินเสียง เภตราก็ลืมตาขึ้นทันใด สิ่งแรกที่เห็นคือเลือดสด ๆ ที่ไหลนองออกมาจากศีรษะของชายกักขฬะในชุดดำนอนคว่ำหน้ากับพื้นหินขรุขระ ครั้นเงยหน้าขึ้น ก็ตะลึงงันกับร่างผู้ช่วยที่แท้จริง ซึ่งส่งมาจากสวรรค์ตามคำอธิษฐาน
“เภ...”
ทยา วีร์เรียกเพื่อนสาวที่กำลังเบิ่งตาหน้าซีดสั่น พลางทิ้งไม้ท่อนใหญ่ที่ใช้ตีหัวชายร่างยักษ์ลง พร้อม ๆ กับรั้งร่างบอบบางเข้าหาตัว กอดกระชับไว้แนบอกดั่งเธอเป็นสมบัติล้ำค่า วินาทีถัดมา เขาก็จัดแจงสวมรองเท้าแตะสีชมพูข้างที่หลุดให้และฉุดร่างที่อ่อนปวกเปียกของ เธอขึ้น
ขณะที่ทั้งคู่กำลังขยับตัว เพื่อหลบหนีออกจากที่กำบังซึ่งไร้ความปลอดภัย
ทันใดนั้นเอง!
“เห้ย! ใครที่อยู่ตรงนั้น ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นกูยิงใส้แตก”
ทั้งคู่หันมามองหน้ากันด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ยิ่งเสียงเหี้ยมเกรียมของมันกระชั้นเข้ามาเท่าใด ยิ่งน่าสะพรึงกลัว
“นับแค่ 1 - 3 ถ้ามึงยังไม่ออกมา กูยิงทันที หนึ่ง สอง สา...”
ยังไม่ทันสิ้นเสียงนับของคนร้าย
สวบ ๆ ...
เสียงย่ำฝีเท้าออกมาด้วยรองเท้าแตะเก่า ๆ สีตุ่น ๆ พร้อมชูมือขึ้นเหนือศีรษะด้วยใบหน้าเซียว ๆ
“มึงเข้าไปทำอ้ายไหรลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ตรงนั้น บอกมานะ!”
“โอยพี่เหวง ฉันท้องเสียจนจะราดอยู่แล้ว ก็เลยเอาปุ๋ยคอกมาใส่ให้ต้นไม้มันหน่อยอ่ะจ้ะ อู๊ย...ข้าศึกบุกอีกแล้ว (ปู้ด...) อ๋อยไม่ไหวแล้ว ขอตัวก่อนล่ะพี่”
แล้วชายร่างผอมโย่งก็ผลุบหายไปทางต้นไม้ต้นเดิม
“เหอะ! ทำกูเสียเวลาจริง ๆ หูย...ไอ้นี่แหมม! หมินฉิบหาย”
นาย เหวงบ่นพึมพำเสร็จก็ลดอาวุธลง เดินจากไป ละความสนใจที่จะเข้าไปตรวจตราบริเวณนั้นอีก ซึ่งต้องถือว่าเป็นโชคดี หากมันได้ลองเดินมาทางหินก้อนใหญ่ที่พวกเธอหลบซ่อนตัวอยู่ จุดจบของมันจะต้องเป็นห่ากระสุนปืนเอ็ม 16 ที่สาดซัดเข้ากลางหน้าอกซ้ายพอดิบพอดีจากมือฉมังของผู้พิทักษ์เภตรา…ทยาวีร์
ความคิดเห็น