บทเพลงเหินฟ้าของธิดาร่ายรำ

"ลมแห่งปัญญาและการเหินฟ้า"




ในยุคแห่งความฝันที่ยังมิสิ้น
โลกเพิ่งยลวิถีบินครั้งแรก
ใบพัดหมุนทะยานฟ้าด้วยใจแกร่ง
สู่ปลายทางแห่งฝันไม่รู้จบ




แต่แล้วแสงสว่างจากเวหา
เผยปริศนาแห่งสติปัญญาที่ไร้ขอบเขต
ผู้มาเยือนต่างแดนนำพาเหตุ
ให้โลกเหยียบเส้นเขตแห่งวิทยา




จากไม้ใบพัดกลายเป็นเหล็กกล้า
แรงลมจากปีกไหล่กลายเป็นไฟ
ภูมิปัญญาที่หลั่งไหลดุจพายุพัด
เปลี่ยนใบพัดสู่อำนาจแห่งไอพ่น




แต่เมื่อปัญญามาพร้อมความลึกลับ
ผู้มาเยือนแอบซ่อนซึ่งเงาอันมืดมน
คือของขวัญหรือพันธนาการที่พึงระวัง
ฟ้าเบื้องบนกลายเป็นสนามรบแห่งชะตา




วีรชนในยุคเริ่มต้นแห่งนภา
ต้องเลือกระหว่างเสรีหรือพันธนาการ
เมื่อทุกการบินล้วนพัดผ่านคำถาม
ว่าใครคือผู้สร้างอนาคตบนฟ้านี้

....*************************************************************************************.....

เมื่อโลกที่ฉันรู้จักมีเวทย์มนต์อันทรงพลังที่มีอำนาจมิอาจหาอะไรเปรียบเทียบได้แต่ก็ไม่มีใครสามารถลอดแล่นบนท้องนภาเหมือนกับอินทรีได้ ถึงจะมีจอมเวทย์สายลมที่ลอดแล่นบนท้องนภาดังอินทรีได้แต่ก็หาไม่เพราะความอันตรายจากการเวทย์สายลมเพื่อที่จะบินถ้าควบคุมไม่ดีก็อาจตกลงสู่พื้นได้ แล้วก็นักวิทย์ชาญฉลาดที่ไร้เวทย์ได้สร้างสิ่งวิเศษที่ทุกคนนั้นยอมรับ สิ่งนั้นมีเปียกเหมือนนกแต่ทำจากแผ่นไม้ ลำตัวทำจากโครงเหล็ก เหมือนกับเครื่องร่อนทั่วไป แต่ที่ปีกทั้ง 2 ข้างได้มีเครื่องจักรที่มีใบพัดของกังหัน พอพวกเราได้ยินเสียงจักรนั้นคำรามและใบพัดนั้นก็ได้หมุนเหมือนกับมีเวทย์มนต์เพียงไม่นานเครื่องร่อนนั้นก็ได้เคลื่อนไปข้างหน้าจนความไปถึงเครื่องร่อนนั้นได้บินขึ้นท้องนภานี่ถือเป็นอีกก้าวที่ทุกคนบินได้ดังนก 

แต่ในการทดสอบบินครั้งที่ได้มีเหตุการณ์ที่หน้าอัศจรรณ์เกิดขึ้น เมื่อเครื่องร่อนนั้นกำลังบินอยู่บนท้องฟ้าก็ได้มีบางสิ่งบินผ่านอย่างรวดเร็วทุกคนนั้นหวาดกลัวนึกว่าจะเป็นมังกรแต่พอมองอย่างถี่ทวนสิ่งนั้นเป็นเครื่อง ขนาดใหญ่และเร็วกว่าเครื่องร่อนของเหล่าหลายเท่าและพวกเราก็ได้รู่จัักกับคนต่างแดน

คนต่างแดนเหล่านั้นได้เรียกสิ่งนี้ว่าเครื่องบิน เครื่องบินของเราเป็นจุดเริ่มต้นเหมือนกับพวกเขา พวกเขาเลยได้ถ่ายทอดสิ่งเหล่านั้นให้กับพวกเรา แล้วพวกเขาก็ได้บอกว่า*สิ่งนี้เป็นดังดาบ 2 คม ถ้าใช้ถูกวิธีเราสามารถใช้เพื่อปกป้องประชาชนแต่ใช้ในทางที่ผิดจะเป็นอาวุธที่อันตรายมิหาอะไรเปรียบได้

ตัวฉันชื่อเซเลสเทีย ฟอลคอนเครสต์ เป็นลูกสาวของดยุกฟอลคอนเครสต์ที่ได้หลงไหลกับสิ่งนี้หลังจากวันที่ฉันได้นั่งรถม้าผ่านสนามบินนั้น เสียงเครื่องบินเหล่านั้นกำลังขึ้นดังเข้ามายังในรถม้าฉันได้มองออกไปเห็นเครื่องบินที่คนบนว่าเรียก *F-15 strike eagle* ตัวฉันได้ถูกสะกดนิ่งจากไอพ่นที่พุ่งออกมา ฉันบอกพ่อว่าฉันอยากเป็นแบบนั้นนั่งอยู่ในห้องคนขับรู้ไหมพ่อฉันหน้าเสียเลยว่าฉันจะเป็นทหาร แต่ก็ยังดีที่มีชาวบริเตน(คนจากต่างแดงชอบเรียกตัวเอง) คนหนึ่งที่มาที่คฤหาสต์พวกเราบ่อยๆแล้วเธอคนนั้นก็รู้ด้วยว่าฉันอยากเป็นเลยแนะนำและสอนฉันเกี่ยวทฤษฏีทำให้เราสินกันมาก และอีกล่าสุดทางสถาบันที่ฉันจะได้ไปศึกษาได้เปิดสายเรียนส่วนนี้