ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ความคลุ้มคลั่ง กับพระจันทร์เต็มดวง

    ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ความคลุ้มคลั่ง กับพระจันทร์เต็มดวง

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 99
      0
      15 ก.ค. 50

    แสงสีเงินที่สะท้อนในดวงตาทำให้เราคลุ้มคลั่ง

    จันทร์เพ็ญลอยเด่นเหนือผืนรัตติกาลสาดแสงไปทั่วอาณาบริเวณ คืนนี้ยังคงเป็นค่ำคืนอันเงียบสงบในโรงเรียนคุโรสึ นักเรียนไนท์คลาสยังคงเข้าเรียนตามปกติ ส่วนการ์เดี้ยนก็ยังทำหน้าที่ของตน รักษาความลับของพวกไนท์คลาสต่อไป

    เสียงฝีเท้าแม้จะแผ่วเบาหากเวลานี้กลับดังชัดเจนเมื่อบนระเบียงนั้นไร้ผู้คน แสงจากพระจันทร์ขับให้เงาดำทอดยาวจนราวกับจะกลืนกินร่างใครอีกคน

    คิริยู เซโร่หันกลับไปมองคนที่อยู่ด้านหลังด้วยสายตาไม่พอใจ "นายน่ะไม่เข้าชั้นเรียนหรือไงรุ่นพี่คุรัน"

    "พอดีผมมีธุระกับผู้อำนวยการ…" นัยน์ตาสีดำลึกล้ำจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้า "วันนี้ยูกิไม่อยู่ด้วยหรือครับ"

    "ฉันเพิ่งแยกกับยัยนั่นเมื่อครู่ เดินไปที่สระน้ำตอนนี้อาจจะเจอก็ได้" เด็กหนุ่มผมเงินตอบด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจนักขณะเดินหนีไปอีกทาง

    สายลมพัดผ่านก่อให้เกิดเสียงกิ่งไม้ดังเสียดสี ในเสียงนั้น ถ้อยคำของคานาเมะราวกับมีเวทมนตร์สะกดให้เขาไม่อาจขยับไปไหน ใบหน้าที่สวยงามเคลื่อนเข้ามาใกล้ "ผมไม่มีธุระอะไรกับยูกิหรอกครับ"

    ตั้งแต่เมื่อไรที่ปล่อยให้หมอนี่เข้ามาใกล้ขนาดนี้เซโร่เกือบชักปืนใส่คนตรงหน้า แต่อะไรบางอย่างก็มาขวางเขาไว้

    "ผู้อำนวยการฝากมาให้เธอ แทบเลทชุดใหม่" คานาเมะยื่นตลับสีขาวให้กับอีกฝ่าย

    เซโร่รับมันมาด้วยความขุ่นเคือง สบถออกมาเบาๆ "ของพรรค์นี้เมื่อวันก่อนเจ้านั่นก็ให้ฉันมา"

    "ผู้อำนวยการบอกว่าเขาทำมาใหม่เพื่อให้เข้ากับเลือดของเธอ" ริมฝีปากได้รูปเคลือบรอยยิ้มที่เซโร่ไม่เคยอ่านออกว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่

    "เห็นฉันเป็นหนูทดลองยาหรือไง" เขาแค่นเสียงเยาะ ก่อนจะปาใส่คนที่เอามาให้ "บอกหมอนั่นด้วย ถ้าฉันต้องการเมื่อไรจะไปเอาเอง ไม่จำเป็นต้องผ่านมือแวมไพร์อย่างนายหรอก"

    ดวงจันทร์เคลื่อนตัวซ่อนในหมู่เมฆ ลมพัดแรงขึ้นตั้งแต่เมื่อไร เส้นผมสีเงินปลิวกระจายหากผู้เป็นเจ้าของไม่ใส่ใจนัก เขาหันหลังเตรียมเดินจากไป "ถ้ามีธุระเท่านี้ ฉันก็ขอตัว"

    "น่าเสียดายนะครับที่ให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้…"

    ทั้งที่รอบป่าเสียงลมแทรกผ่านกิ่งไม้ดังคำราม หากเสียงของคนเบื้องหน้ากลับชัดเจนในห้วงมโนสำนึก คิริยู เซโร่หันกลับไปมอง ทว่าภาพที่สะท้อนในดวงตาสีเงินกลับมีเพียงเงามืดเท่านั้น

    เมื่อนั้นภาพทั้งหมดก็ดับวูบลง สิ่งสุดท้ายที่รับรู้คือเสียงคำรามก้องของสายลม

    ราวกับพายุกำลังก่อตัวขึ้นในไม่ช้า - - -






     che ery s c _Tsukima_

     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×