กว่าจะรัก............ยุ่งชะมัด

ลำดับตอนที่ #5 : # Chapter 5 #

 

ในเย็นของวันเดิมหลังเลิกเรียนฝ้ายกับรินก็ขอตัวแยกไปทำงาน ส่วนเรย์กับเคนก็มาที่บริษัท MUSIC STAR อีกครั้ง ระหว่างที่เรย์กำลังนั่งรอเคนอยู่ที่ห้องรับรองพอดีมีผู้ชายมีอายุคนหนึ่งเดินผ่านมาแล้วหยุดมองเรย์ขณะที่เรย์กำลังอ่านหนังสืออยู่แล้วผู้ชายคนดังกล่าวก็เดินเข้ามาทักเรย์

 

                “สวัสดีครับ พี่เป็นผู้กำกับหนัง น้องสนใจจะเล่นหนังไหม” พอดีกับที่เคนออกมาได้ยินพอดีก็ตกใจ

 

                “พี่มองคนผิดหรือเปล่า อย่างเรย์นี่นะจะเล่นหนังได้ จะเป็นอะไรได้ละครับอย่างเนี่ย” เคนมองเรย์ที่สวมแว่นตาหนาเตอะทรงผมสุดเชยมองดูแล้วเรียกว่าเฉิ่มเต็มร้อยแล้วนึกไม่ออกว่าเรย์จะได้เล่นเป็นอะไร

 

                “นางเอกไง ถ้าน้องคนนี้ปรับตัวเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยน่ารักน่าดูเลย” ผู้กำกับบอกอย่างเต็มเสียง

 

                “ห๊า!!” เคนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักเท่าไร ส่วนเรย์ก็นั่งคิดหนัก

 

                “เออ…” เรย์กำลังจะปฏิเสธแต่เหมือนกับว่าผู้กำกับจะรู้ทัน

 

                “เอาอย่างนี้ละกันน้อง นี่นามบัตรพี่ให้น้องลองไปคิดดูก่อน ถ้าตัดสินใจยังไงแล้วโทรมาบอกพี่ ขอตัวก่อนนะครับ หวังว่าเราคงจะได้ร่วมงานกัน” พอพูดจบผู้กำกับก็เดินไปทันที เรย์จะบอกปฏิเสธก็ไม่ทัน ส่วนเคนก็ยังค้างไม่หายและเรื่องนี้ก็ไปถึงหูสองสาวสวยในตอนเช้าของวันใหม่

 

                “จริงอะ ไม่อยากเชื่อ” ฝ้ายร้องออกมาอย่างตกใจ

 

                “แล้วเรย์บอกไปว่าไง” รินหันมาถาม

 

                “ก็จะบอกปฏิเสธไง แต่ไม่ทันบอกพี่เขาก็รีบเดินไป เดี๋ยวเย็นนี้คงโทรไปบอกให้แน่นอน” เรย์บอกพร้อมหันกลับไปอ่านหนังสือ

 

                “ได้ไง มีโอกาสก็ต้องคว้าเอาไว้” ฝ้ายพูดออกมา

 

                “แต่ฉัน…” เรย์กำลังจะเถียงกลับแต่ถูกทั้งสามมองจ้องหน้า

 

                “ไม่มีอะไรหรอกนะ ลองดูหน่อยจะเป็นอะไรไป” ฝ้ายคะยั้นคะยออีกรอบ เรย์จึงถอนหายใจออกมา

 

                “อย่าให้เดือดร้อนถึงเวลาอ่านหนังสือฉันแล้วกัน” เรย์บอกอย่างเซ็งๆ แล้วก็หันไปอ่านหนังสือต่อ

 

                “YESSSS!!!!” ฝ้ายกับเคนร้องพร้อมกัน

 

                “มีเพื่อนเป็นดารานี่ดีจัง” รินบอก โดยไม่คิดเลยว่าตัวเองก็เข้าข่ายว่าเป็นดาราเหมือนกันนั่นแหละ เรย์ไม่อยากทะเลาะกับเพื่อนจึงต้องยอมไปโดยปริยาย เย็นวันนั้นเรย์ก็โทรไปหาผู้กำกับเพื่อบอกคำตอบ ซึ่งผู้กำกับก็ดีใจมากและนัดเรย์มาหาในอีก 2 วัน และแล้ววันนัดก็มาถึงรินกับฝ้ายจึงไปเป็นเพื่อนเรย์ ส่วนเคนต้องไปบริษัท MUSIC STAR เพียงลำพัง

 

                “มาเลยน้องเรย์” ผู้กำกับให้เรย์เข้าไปหาพวกช่างแต่งหน้าส่วนฝ้ายกับรินก็นั่งรอข้างนอก ผ่านไป 1 ชั่วโมงเรย์กลับออกมาด้วยมาดใหม่จนมิกะกับรินเห็นก็ต้องอดทึ่งไม่ได้

 

                “น่ารักจังเลย” รินอุทานออกมา

 

                “พี่บอกแล้วสายตาพี่มองคนไม่เคยผิดหรอก ส่วนเรื่องเรียนไม่ต้องห่วงนะทางเราเอาเรื่องเรียนไว้เป็นอันดับ 1 เสมอเพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่าการเรียนจะตก” ผู้กำกับบอกอย่างมั่นใจ

 

                “เรื่องเรียนเรย์เขาไม่กลัวหรอกค่ะ เขากลัวไม่มีเวลาอ่านหนังสือมากกว่า” ฝ้ายพูดเพราะรู้ใจเรย์เป็นอย่างดี

 

                “งั้นเรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอกครับ เวลาว่างๆ ก็อ่านได้” ผู้กำกับบอก เรย์ก็ตกลงเรื่องที่จะเล่นหนังให้แต่ขอไม่เปิดเผยตัวจริง โดยที่จะแต่งตัวแบบเชยๆ อย่างนี้เวลาอยู่ข้างนอกเพราะไม่ต้องการให้ใครรบกวนเวลาของเธอ ผู้กำกับก็ตกลงและเซ็นสัญญาทันที ก่อนจะส่งบทให้เรย์อ่านดูคร่าวๆ แล้วก็นัดวันมาถ่ายจริงอีกหนึ่งอาทิตย์ ที่โรงเรียนในตอนเช้ากลุ่มของเรย์ก็ยังคงจับกลุ่มคุยอีกเช่นเดิม

 

                “เสียดายจังไม่ได้เห็นเลยตอนนั้น” เคนบ่นออกมาเมื่อฝ้ายกับรินพรรณนาถึงความน่ารักของเรย์หลังถูกแปลงโฉมใหม่ให้เคนฟัง

 

                “คนไม่มีบุญก็เงี่ยแหละ” ฝ้ายบอกพร้อมกับหัวเราะออกมา

 

                “วันถ่ายขอไปด้วยคนละกัน” เคนบอก

 

                “แล้วงานของเคนละ” รินถาม

 

                “เรื่องนั้นสบายอยู่แล้ว” เคนบอกอย่างมั่นใจ และแล้ววันถ่ายหนังก็มาถึง เคนได้เห็นเรย์ในอีกด้านหนึ่งก็อดชอบใจไม่ได้แต่ก็ไม่ได้คิดเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อน ส่วนเรย์ก็ทำให้ผู้กำกับและทีมงานพอใจเป็นอย่างมากเพราะเรย์สามารถจำบทได้หมดโดยไม่ติดขัดเลยแม้แต่น้อย แถมยังสามารถเล่นได้เป็นธรรมชาติ ไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งเล่นหนังครั้งแรกเลยสักนิด

 

                “ริน เธอเห็นพระเอกยัง ฉันยังไม่เห็นเลย” ฝ้ายบอกหลังจากที่สังเกตมานาน

 

                “ยังเหมือนกัน” รินบอกพอดีเรย์เดินกลับเข้ามาพัก มิกะจึงถาม

 

                “ใครเล่นคู่กับเธอเหรอ” ฝ้ายถาม

 

                “ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้ไม่มีฉากของพระเอกเลยนะ” เรย์บอกแล้วก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านทันทีโดยไม่ปล่อยเวลาให้เสียไปโดยเปล่าประโยชน์ หลังจากถ่ายต่อจนเสร็จฉากของวันนั้นรินกับฝ้ายขอตัวกลับก่อนเพราะเห็นว่าเย็นมากแล้ว ส่วนเคนก็รอกลับเป็นเพื่อนเรย์

 

                “ขอบคุณมากเลยวันนี้ แสดงได้ดีมาก” ผู้กำกับชมอย่างไม่ขาดปาก

 

                “ไม่เป็นไรคะ” เรย์ก็พูดอย่างเกรงใจ

 

                “แล้วพรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ พรุ่งนี้คงจะเจอกับพระเอกด้วย อ่านบทมาดีๆ ละ” ผู้กำกับบอกแล้วก็เดินไป เรย์ก็กลับกับเคนโดยเปลี่ยนโฉมให้เป็นแบบเดิม

 

                “เหนื่อยไหม” เคนถาม

 

                “ไม่ จะว่าไปมันก็ง่ายกว่าที่คิดไว้เยอะเลย แต่เสียเวลาอ่านหนังสือไปหน่อย” เรย์บอกตามตรง เคนจึงหัวเราะออกมา อัจฉริยะอย่างคุณเรย์นี่จะมีเรื่องยากในชีวิตบ้างไหมเนี่ย

 

                “ขำอะไร” เรย์ถามกลับ

 

                “เปล่าๆ ไปกันเถอะเดี๋ยวจะเย็นไปมากกว่านี้” เคนและเรย์ออกจากโรงถ่ายแล้วตรงกลับบ้านทันทีในวันนั้น