คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : # Chapter 7 #
ข่าวเรื่องที่ คลิฟ ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนของเรย์ดังไปถึงหูสาวโรงเรียนต่างๆ รวมไปถึงกลุ่มแฟนคลับ ทำให้หน้าโรงเรียนคึกคักกันเป็นพิเศษ คลิฟก็นั่งรถหรูมาถึงหน้าโรงเรียนก่อนที่จะลงจากรถอย่างสง่าสร้างเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ไม่ใช่น้อย พวกเรย์มองเหตุการณ์นี้จากหน้าต่างบนห้องเรียน
“เชิดซะ คิดว่าหล่อตายชักหรือไง” ฝ้ายบ่นออกมา
“ทีเมื่อวานชมเอาๆ วันนี้ละก็…แต่ก็ดีสบายหูยังดีกว่าเมื่อวาน” เคนพูดออกมาเบาๆ
“จริงสิเคนเห็นข่าวบอกว่าเทปนายจะวางแผนแล้วนี่” รินพูดขึ้นมาทำให้ความสนใจในกลุ่มมารวมกันที่เคนมากกว่า
“อืม วันจันทร์หน้านี่แหละ” เคนบอก
“งั้นฉันจะไม่ซื้อเทปนายนะ” ฝ้ายพูดออกมาแล้วยิ้ม
“อ้าว! เพื่อนกันหรือเปล่าเนี่ย” เคนร้องออกมา
“นายต้องเอามาให้พวกเราฟังฟรีๆ ต่างหาก” ฝ้ายบอกอีกที เคนก็หัวเราะออกมา
“ได้เลย” เคนบอก ในตอนเย็นเรย์ก็ไปถ่ายหนังตามปกติและยังคงพบกับคลิฟเช่นเดิม วันนี้คลิฟมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่
“สำหรับนางเอกสวยๆ เช่นคุณเรย์ครับ” เรย์ไม่สนใจดอกไม้ที่คลิฟยื่นให้แม้แต่น้อยและยังคงนั่งอ่านหนังสือต่อ คลิฟก็หน้าชาเมื่อโดนปฏิเสธอย่างนี้แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้
“คุณเรย์นี่เรียนอยู่ที่ไหนครับ” คลิฟพยายามถามต่อแต่เรย์ก็ยังคงนิ่งเฉย พอดีทีมงานเข้ามาเรียก เรย์จึงลุกไปโดยไม่สนใจคลิฟเลย
“ผู้หญิงอะไรกันเนี่ย สงสัยจะเป็นใบ้กับผู้ชายแน่ๆ เลย” คลิฟบ่นออกมาก่อนจะเดินตามไป วันนี้ตอนเย็นเคนเสร็จงานเร็วจึงแวะมาหาเรย์ที่โรงถ่ายก็เจอกับคลิฟที่ถ่ายเสร็จแล้วนั่งรอเรย์อยู่จึงทำเป็นไม่เห็นแล้วเดินผ่านไปแต่...คลิฟกลับเป็นฝ่ายทักก่อน
“นายมาทำอะไรที่นี่” คลิฟถาม พอดีเรย์เดินออกมา
“อ้าว! เคนมานานแล้วหรอ ถ่ายเสร็จพอดีเลย” การที่เรย์พูดกับเคนสร้างความไม่พอใจให้กับคลิฟเป็นอย่างมาก เพราะตนพยายามแทบตายที่จะได้คุยกับเรย์แต่ก็ยังคงไม่ได้คุยสักครั้ง แล้วหมอนี่มันเป็นใครมาจากไหน
“รู้หรือยังว่าฉันมาทำไม” เคนพูดอย่างกวนๆ ก่อนเดินออกไปกับเรย์
“ทำไมไม่เห็นบอกเลยว่านายผู้ดีปากต่ำมันเล่นเป็นพระเอก” เคนถามขณะเดินกลับกับเรย์
“ก็เห็นว่าไม่สำคัญ” เรย์พูด
“อย่างนี้เสี่ยง ระวังตัวหน่อยล่ะกัน เดี๋ยวความลับจะเป็นเรื่องไม่ลับซะ” เคนเตือนด้วยความหวังดี เรย์ก็พยักหน้ารับรู้เพราะตนก็พยายามเลี่ยงที่จะคุยอยู่แล้ว ในเช้าวันต่อมาเรื่องนี้ก็ไปถึงหูของสองสาวสวยอีกแล้ว
“จริงอะ” ฝ้ายถามหลังจากฟังเคนบอก
“โชคร้ายจังเลยเรย์ได้คู่กับผู้ชายเฮงซวยอย่างนั้น” รินบอกตาม เรย์ก็ไม่ได้มาสนใจเรื่องนี้ซะเท่าไร
“ไม่ต้องห่วงเรื่องคนอื่นหรอก เรื่องวันนี้เตรียมตัวเรียบร้อยแล้วเหรอ” เรย์พูดเรื่องที่วันนี้มีเทสต์
“เรียบร้อยแล้วจ้า” รินบอก ฝ้ายกับเคนก็ยิ้มอย่างมั่นใจและในเวลาเทสต์ทั้งสี่คนก็ผ่านมาด้วยทางเรียบร้อยสบายๆ ในตอนพักกลางวัน
“โล่งจังเลย นี่เพราะเรย์แท้ๆ เลยไม่งั้นทำไม่ได้หรอก” ฝ้ายพูดออกมา
“ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นต้นน้ำเลยเนอะ” รินบอก พอดีต้นน้ำเดินมาพอดี
“ตายยากชะมัดเลย” เรย์บ่นเบาๆ
“สวัสดีครับทุกคน ผมขอยืมเพื่อนคุณแปบนะครับ” ต้นน้ำทักทายทุกคนก่อนที่จะลากเรย์ออกไปจากกลุ่ม ทั้งสามมองตามไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ปล่อย มีอะไรก็รีบพูดมา เสีย…” เรย์สะบัดมือที่จับข้อมือเธออยู่ออก ก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมาแต่พูดไม่ทันจบ
“เวลาอ่านหนังสือหมดใช่ไหม” ต้นน้ำพูดต่อแทนให้อย่างรู้ทันเพราะเป็นประโยคเดิมๆ ของเรย์อยู่แล้ว
“รู้แล้วก็ว่ามาเร็วๆ สิ” เรย์เร่งต่ออย่างไม่สนใจ
“เย็นนี้ว่างไหม จะให้ช่วยติวให้หน่อย” ต้นน้ำเริ่มพูดธุระที่วางแผนเอาไว้
“ไม่ว่างและก็ไม่ว่างทุกวัน เพราะฉะนั้นเชิญไปหาคนอื่นเถอะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัว” เรย์พูดจบแล้วก็เดินแยกมาทันทีทิ้งให้ต้นน้ำยืนหงุดหงิดเพียงลำพังเพราะไม่สามารถดำเนินการตามแผนที่คิดเอาไว้ได้ ในตอนเย็นเรย์ก็มาถ่ายละครปกติและก็ยังถูกคลิฟตามจีบเช่นเดิมแต่เรย์ก็ยังคงนิ่งเฉยตลอดเวลาจนกระทั่งเลิกงาน
“วันนี้ไม่มีใครมารับผมไปส่งไหม” คลิฟหวังจะรู้จักบ้านเรย์แต่เรย์ก็รู้ทัน
“ไม่ต้องเสียเวลาหรอก ฉันกลับเองได้” พอดีเคนเดินเข้ามาพร้อมมิกะ
“เสร็จแล้วเหรอพอดีไปหาเคน เคนเลยชวนมานี่” มิกะบอก
“เสร็จแล้วกลับกันได้เลย” เรย์ก็เดินออกไปทันที คลิฟก็โมโห
“อะไรวะพวกนี่ คุณเรย์ไม่น่าคบคนอย่างนี้เลย” คลิฟบ่นออกมาอย่างโมโหก่อนที่จะกลับบ้านไป
ความคิดเห็น