กว่าจะรัก............ยุ่งชะมัด

ลำดับตอนที่ #4 : # Chapter 4 #

ในเช้าวันนี้กลุ่มของเรย์นั่งกันคุยกันอยู่ริมหน้าต่างของห้อง ฝ้ายกับรินกำลังคุยกันถึงแฟชั่นใหม่ๆ ที่เพิ่งเปิดตัวออกมาได้ไม่นาน ส่วนเรย์ก็ยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเช่นเดิม สักพักประตูห้องเรียนถูกเปิดออกอย่างแรง ทำเอานักเรียนหลายคนถึงกับสะดุ้งกันไปตาม ๆ กัน เคนรีบวิ่งเข้ามาที่กลุ่มอย่างรวดเร็ว และเมื่อมาถึงก็นั่งลงที่โต๊ะอย่างเหน็ดเหนื่อย

 

                 “เฮ้อ! เหนื่อย” เคนนั่งลงอย่างเหน็ดเหนื่อย

 

                “ทำไมไม่พังประตูเข้ามาซะเลยล่ะ และนี่คิดยังไงออกกำลังกายแต่เช้า” ฝ้ายหันมาถาม

 

                “อย่าเพิ่งกวนอารมณ์แต่เช้า คนกำลังอารมณ์ดีๆ อยู่ ไม่ใช่ว่าอยากจะวิ่งหรอกนะแต่มันดีใจมากไปหน่อย จำได้เปล่าปีที่แล้วที่ฉันเคยบอกว่าส่งเทป Demo ไปให้บริษัท MUSIC STAR อะ” เคนบอกด้วยสีหน้าตื่นเต้น

 

                “อืม เทปที่มันมีเพลงห่วยๆ อยู่ใช่ไหม จำได้ดี ทำไมหรอเขาส่งเทปกลับมาให้แล้วหรอ” ฝ้ายย้อนถามอย่างกวนๆ

 

                “บ้าสิคุณฝ้าย เขาส่งจดหมายกลับมาต่างหาก” เคนหยิบจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นมา

 

                “เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า...” ฝ้ายอุทานขึ้นพร้อมทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ

 

                “นั่นแหละๆ อย่างที่เธอเข้าใจเลย เย็นนี้เขาเรียกให้ไปพบที่บริษัท อยากไปด้วยกันไหม” เคนชวนทั้งสามสาว

 

                “อือ ไปสิ เผื่อจะเจอหนุ่มหล่อๆ ด้วย” ฝ้ายทำตาวาว เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองจะได้พบกับดาราน้องร้องศิลปินดังๆ จากค่ายเพลงนี้

 

                “ฉันก็ว่าง ไปสิ” รินก็ตอบตกลง

 

                “เรย์หวังว่าเธอคงไม่ปฏิเสธนะ” เคนถามขึ้นมาอย่างดักคอ

 

                “แต่ฉัน...” เรย์เตรียมปฏิเสธเต็มที่

 

                “หยุดเลยเรย์ เพื่อนกำลังจะได้ดีนะ เพราะฉะนั้นพวกเราซึ่งเป็นเพื่อนควรจะให้การสนับสนุนและไปเป็นกำลังใจให้\" ฝ้ายพูดขัดขึ้นมา ทำให้เรย์ไม่สามารถปฏิเสธได้ ได้แต่ยิ้มนิดๆ เป็นการตอบตกลงก่อนจะละสายตาไปอ่านหนังสือต่อ ในตอนเย็นหลังเลิกเรียนทั้งสี่รีบออกจากโรงเรียนมุ่งตรงสู่บริษัท MUSIC STAR เคนแยกไปคุยกับเจ้าหน้าที่ ส่วนสามสาวก็นั่งรออยู่ที่ห้องรับรอง จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานพอสมควร เคนก็เดินออกมาด้วยใบหน้าที่เครียดๆ

 

                “เป็นไงบ้าง” ฝ้ายถามอย่างตื่นเต้น

 

                “ดูสีหน้าไม่ดีเลย มีปัญหาอะไรหรอ” รินทักขึ้นมาเมื่อเห็นสีหน้าของเคน

 

                “เปล่า ไม่มีปัญหาอะไรหรอก เพียงแต่...” เคนเอ่ยขึ้นมาแล้วหยุดชะงัก

 

                “แต่..?” ฝ้ายถามย้ำ

 

                “พี่เขาเรียกเซ็นสัญญาอาทิตย์หน้าเลย อิอิ” เคนเปลี่ยนเป็นสีหน้าทะเล้น รินก็ถอนหายใจพร้อมกับระบายยิ้มออกมา แต่ฝ้าย...

 

                “โธ่..เอ้ย! แล้วจะตีหน้าเครียดทำไมห๊า!!” ฝ้ายบ่นออกมา

 

                “อ้าว..ก็จะแกล้งไง ทำเป็นโมโหไปได้ ที่จริงก็เป็นห่วงฉันละสิ หุหุ” เคนย้อนกลับ

 

                “พูดอย่างนี้หาเรื่องกันนี่” ฝ้ายโต้อย่างไม่พอใจ

 

                “นี่เธอสองคนจะเถียงกันไปถึงไหน อายเขาบ้างสิ” รินขัดขึ้นมาอย่างเบื่อหน่าย หลังจากนั้นทั้งหมดก็มุ่งตรงไปร้านอาหารเพื่อเลี้ยงฉลองให้กับเคน

 

                “เคน ทำไมเพื่อนๆ วงนายไม่มาด้วยละ” รินถามอย่างสงสัย เพราะในวงของเคนยังมีอีกตั้งสี่ชีวิต

 

                “วันนี้พวกนั้นมีธุระ ฉันเลยเป็นตัวแทนมาไง” เคนตอบทั้งๆ ที่กำลังเคี้ยวอาหารอย่างอร่อยอยู่เต็มปาก

 

                “นายนี่น่าเกลียดจริงๆ ที่บ้านไม่ได้สอนหรืองไง กินข้าวเสร็จก่อนแล้วค่อยพูด” ฝ้ายพูดแทรกขึ้นมา

 

                “มรรยาทดีนัก งั้นก็ค่อยๆ  กินไปละกัน” เคนพูดจบก็ตักกับข้าวจานนู้นจานนี้ไปเรื่อยๆ อย่างเอร็ดอร่อย

 

                “เฮ้ย! นั่นมันส่วนของฉันนะ เอาคืนมา” ฝ้ายกับเคนเริ่มทำสงครามกันอีกครั้ง

 

                “เรย์ ไม่พูดเลยนะตั้งแต่มาเนี่ย” รินหันไปคุยกับเรย์ที่นั่งทานอย่างเงียบสงบและกำลังมองฝ้ายกับเคนตีกันด้วยใบหน้าที่นิ่งไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ

 

                “ก็ไม่รู้จะพูดอะไร” เรย์ตอบออกมาตามตรง การสนทนาของทั้งสองจึงหยุดลงแค่นั้น

 

                “จริงสิ พรุ่งนี้เขาให้ไปอีกรอบด้วย เห็นบอกจะเอาสัญญามาให้อ่านก่อน” เคนพูดขึ้นมาหลังจากที่เพิ่งนึกขึ้นได้

 

                “เชิญนายไปคนเดียวเถอะ” ฝ้ายพูดอย่างไม่สนใจ

 

                “พรุ่งนี้ฉันกับฝ้ายมีนัดถ่ายแบบกับนิตยาสาร Teen Magazine ด้วยกันนะเคน” รินอธิบายเหตุผล

 

                “งั้นเรย์ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ” เคนหันมาทางเรย์

 

                “ทำไมไม่ชวนเพื่อนร่วมวงนายมาละ” ฝ้ายขัดขึ้นซะก่อน

 

                “พรุ่งนี้มันก็คงไม่ว่างกันอีกนั้นแหละ” เคนพูดขึ้นพร้อมทำสีหน้าหงุดหงิด เมื่อนึกถึงเพื่อนร่วมวงตัวเอง

 

                “งั้นเรย์ก็ไปเป็นเพื่อนเคนหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวจะเป็นโรคตื่นเต้นตายไปเสียก่อน” ฝ้ายหันไปพูดกับเรย์ที่กำลังทำสีหน้าลำบากใจอยู่

 

                “เออ...” เรย์อยากจะตอบว่าไม่อยากไป แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้ฟังแล้วดูดีและมีน้ำหนัก

 

                “ขอร้องละนะเรย์ ไปเป็นเพื่อนหน่อย นึกว่าช่วยเพื่อนตาดำๆ คนหนึ่งละกัน” เคนพยายามอ้อนเรย์สุดฤทธิ์ เรย์จึงถอนหายใจออกมา

 

                “ก็ได้” เรย์ยอมตกลงแต่โดยดี เคนก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เมื่อหาคนไปเป็นเพื่อนได้แล้ว หลังจากทานอาหารกันเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ทางด้านเรย์หลังแยกออกมาก็ตั้งใจไปร้านหนังสือก่อนจะกลับบ้าน ระหว่างทางก็ดันเจอต้นน้ำอย่างบังเอิญ ต้นน้ำเมื่อเห็นเรย์ก็รีบเข้ามาทักทาย

 

                “สวัสดีครับ” เรย์ชะงักหันไปมองตามต้นเสียง เจอต้นน้ำก็ทำหน้าเบื่อๆ

 

                “มีอะไรอีกละ รอบนี้” เรย์ถามกลับอย่างเซ็งๆ

 

                “วันนี้ผมไปหาที่ห้องสมุดไม่เห็นเจอเลย” ต้นน้ำถามออกมา

 

                “ก็วันนี้ไม่ได้ไปห้องสมุดจะเจอได้ไง ถ้ามีธุระแค่นี้ละก็...ขอตัวก่อนนะ” เรย์พูดจบก็เดินแยกไปอย่างรวดเร็ว

 

                “อุตส่าห์พูดดีๆ ด้วย หยิ่งชะมัดเลย” ต้นน้ำบ่นออกมาพร้อมกับมองตามไปอย่างขัดใจ เช้าวันรุ่งขึ้นกลุ่มของเรย์ดูคึกคักเป็นพิเศษ เพราะนิตยาสารวัยรุ่นฉบับหนึ่งที่รินกับฝ้ายไปเป็นแบบให้เพิ่งวางแผง ทำให้มีนักเรียนทั้งชายหญิงรุ่นพี่รุ่นน้องต่างก็เอาหนังสือมาให้ทั้งสองเซ็นกันอย่างคึกคัก จนกระทั่งเมื่อทั้งสองสาวว่าง

 

                “เบื่อจริงๆ สวยก็ไม่สวยมาชอบกันอยู่ได้” เคนพูดลอยๆ ขึ้นมา

 

                “นายพูดอะไรนะ” ฝ้ายหันมาถามอย่างเอาเรื่อง

 

                “ใครจะรับก็รับไปสิ ไม่เอ่ยชื่อใครสักหน่อย” เคนย้อนกลับ ทำเอาฝ้ายเริ่มยั่วะ รินเห็นท่าไม่ดีเลยรีบจับทั้งสองแยกกัน เรย์มองทั้งสองอย่างเบื่อๆ เพราะทะเลาะกันอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย

 

                “เออ..ใช่ วันนี้คาบสังคมมีเทสต์นี่” รินอุทานออกมา ฝ้ายกับเคนก็ตกใจเพราะไม่ได้เตรียมตัวกันมา

 

                “ไม่จริงใช่ไหม” เคนร้องออกมา

 

                “เรย์จ๋า” ฝ้ายหันไปทางเรย์ เรย์ก็เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ

 

                “ที่ฉันสรุปไว้อยู่ในกระเป๋า อ่านแล้วก็เก็บดี ๆ นะ” เรย์บอกอย่างรู้ทันว่าฝ้ายต้องการอะไร

 

                “เรย์นี่น่ารักจังเลย” ฝ้ายแทบจะกระโดดกอดเรย์ โชคดีเรย์ตั้งท่ากันไว้แล้ว

 

                “ไม่ต้องมากอดก็ได้ ก็รู้ๆ กันอยู่ทุกครั้งนี่นะ” เรย์พูดจบก็หันไปใส่ใจกับหนังสือต่อ ทั้งสามก็อ่านสรุปที่เรย์เขียนขึ้นด้วยลายมือที่สวยงามและเป็นระเบียบอย่างเคร่งเครียด ติวฉบับเร่งด่วนจ้า!!