ความคลุ้มคลั่ง กับพระจันทร์เต็มดวง

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ความคลุ้มคลั่ง กับพระจันทร์เต็มดวง

ในที่สุดพายุก็สงบลงเมื่อก้าวผ่านพ้นวันใหม่ พระจันทร์เคลื่อนคล้อยออกจากหมู่เมฆทะมึนส่องแสงลงมาเบื้องล่างอย่างอ่อนโยน

นัยน์ตาสีรัตติกาลจ้องมองจันทร์เพ็ญผ่านบานหน้าต่าง ความรุ่มร้อนถูกดับลงเหลือเพียงความเจ็บปวดที่หัวใจ

"ไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ" เสียงของผู้อำนวยการทำให้ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ละสายตาจากภาพที่จ้องมอง

"ครับ…ผมเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นได้มากขนาดนี้" เหม่อมองไปยังเด็กหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียง ทั้งที่เคยเชื่อว่าตนเองเยือกเย็น ซ่อนอารมณ์ไม่ให้ใครล่วงรู้ความปรารถนาของตนเองมาตลอด

แต่เรือนผมสีเงินยามสะท้อนต้องแสงจันทร์กลับทำให้เขาหักห้ามใจตัวเองไม่ได้…

"น่าสงสาร…" ไม่รู้ผู้อำนวยการเอ่ยถึงใคร ขณะประคองร่างคนที่หลับอยู่ "ว่าแต่คานาเมะคุงคิดดีแล้วเหรอว่าจะให้คิริยูคุงลืมเรื่องในคืนนี้"

"ถึงไม่อยากให้ลืมก็เป็นไปไม่ได้หรอกครับ" คานาเมะเอ่ย มือเอื้อมหยิบแทบเลทซึ่งถูกใช้ไปเพียงเม็ดเดียว "ยาตัวใหม่มันแรงเกินไป พอพรุ่งนี้เช้าเขาตื่นมาคงจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้"

"คนที่ถูกลืมน่ะเจ็บปวดกว่าคนที่ลืมนะ" ผู้อำนวยการท้วง

ใบหน้างดงามคลี่ยิ้ม สายตากลับไปจ้องมองพระจันทร์เบื้องบน แสงสีเงินทอดร่างลงมาหาเขา "มันเป็นบาปที่ผมต้องชดใช้น่ะครับ"

เพราะมันคือบาปแห่งความโลภที่ผมคิดจะเอาแสงจันทร์มาครอบครองเพียงคนเดียว
END






_Tsukima_ s c che ery