กว่าจะรัก............ยุ่งชะมัด

ลำดับตอนที่ #3 : # Chapter 3 #

ในวันต่อมาตอนเช้าเรย์โดนฝ้ายและรินลากออกจากห้องสมุดมานั่งคุยที่ห้องเรียน แต่เจ้าตัวก็ยังไม่วายคว้าหนังสือติดตัวมา 1 เล่ม ในห้องเรียนของทั้งสามสาวกับหนึ่งหนุ่มก็ดังไปด้วยเสียงคุยตามกลุ่มที่อยู่ตามส่วนต่างๆ ของห้องและที่กลุ่มของเรย์

 

                “นี่เมื่อวานไปซื้อกระเป๋าใบใหม่มาสวยไหม” ฝ้ายอวดกระเป๋าใบใหม่ที่เพิ่งไปซื้อกับรินมาเมื่อวานนี้ตอนเย็น

 

                “ฮ่าๆๆ สีตลกจังเลยอ่า” เคนหันมามองก่อนหัวเราะออกมาเลยโดนกระเป๋าใบใหม่ของฝ้ายฟาดเข้าให้อย่างจัง

 

                “รสนิยมของนายนี่มันคงแย่สุดๆ ไปเลยมั๊ง ไม่รู้หรอนี่ฮิตที่สุดเลยนะ” ฝ้ายพูดออกมา

 

                “เออๆ ฮิตสุดก็ฮิตสุด แค่พูดแค่นี้ต้องรุนแรงกันด้วย” เคนเออออตามไปพร้อมๆ กับบ่น

 

                “เอาน่าฝ้ายก็…สนุกมากไหมทะเลาะกันได้ทุกครั้งทุกวันเนี่ย” รินรีบห้ามทัพก่อนจะมีศึกน้ำลายต่อ

 

                “เรย์เลิกอ่านเถอะมาคุยกันดีกว่า” เคนชวน

 

                “แปบๆ นี่ใกล้ถึงตอนสำคัญแล้ว” เรย์บอก

 

                \"อุตส่าห์ไปลากมาจากห้องสมุดนะ ไม่ใช่ให้มานั่งอ่านหนังสือต่อที่ห้อง จริงๆ เลย\" ฝ้ายบ่นใส่ แต่เรย์กลับไม่ได้สนใจที่ฝ้ายพูดแม้แต่น้อย ทั้งสามเลยหันมาคุยกันต่อ

 

                พรึ่บ!! หนังสือถูกดึงไปจากมือเรย์ เรย์ก็เงยหน้าขึ้นอย่างโมโหคนที่ดึงนั้นก็คือ ต้นน้ำ นั่นเอง

 

                “นายอีกแล้วเหรอ ทำไมชอบยุ่งกับชีวิตฉันจังเลยห๊า!!” เรย์ขึ้นเสียงใส่ทำเอาต้นน้ำ
ถึงกับสะดุ้งไปนิดๆ ฝ้าย ริน และเคนหันมามอง

 

                “ต้นน้ำ!!!” ฝ้ายอุทานอย่างตกใจทำให้นักเรียนหญิงหลายคนหันมามองตามกันเป็นแถวๆ

 

                “ขอโทษ ผมแค่จะมาบอกว่าเย็นนี้เจอกันนะครับ” ต้นน้ำพูดจบก็เดินออกไปทันที ฝ้ายก็หันมามองหน้าเรย์อย่างเอาเรื่อง

 

                “ไหนบอกว่าไม่รู้จักกันไง” ฝ้ายถาม

 

                “ก็ไม่รู้จักจริง ๆ ยังไม่รู้ชื่อนายนั่นเลยด้วยซ้ำ รู้แต่ว่าชอบมาตามจองล้างจองผลาญ รบกวนสมาธิเป็นที่สุดและก็อีกอย่าง...นายนั่นมาขอร้องให้ช่วยติวให้เท่านั้นแหละ” เรย์ตอบตามตรง

 

                “อะไรนะ!! ต้นน้ำเนี่ยน่ะมาขอให้เรย์ติว เธอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ต้นน้ำเขาออกจะเรียนเก่ง ติดอันดับท็อปเท็นของโรงเรียนด้วยนะ” ฝ้ายร้องอย่างตกใจ

 

                “หรือว่า...ต้นน้ำจะชอบเรย์” รินบอก

 

                “ฮ่าๆๆ ฟ้ามืดมัวมาเชียว ยัยเรย์มีคนชอบแล้วโว้ย” เคนหัวเราะดังจนมิกะรำคาญและหมั่นไส้คว้าเอาหนังสือเรียนยัดใส่ปาก

 

                \"อือๆๆๆ ยัยบ้า ฉันไปทำอะไรให้เธอยังเนี่ย\" เคนปัดออกก่อนจะมองฝ้ายอย่างขุ่นเคือง

 

                \"หนวกหู ทำไมเรย์จะมีคนมาชอบมันแปลกตรงไหน\" ฝ้ายย้อนถามกลับ พร้อมจ้องตากลับอย่างเอาเรื่อง พอดีก่อนที่เคนจะโวยวายออกมา อาจารย์เดินเข้ามาพอดีจึงต้องยุติเรื่องไว้แต่เพียงเท่านี้ ช่วงพักกลางวันทั้งหมดก็มานั่งกันที่เดิม

 

                “เฮ้อออ~ พักกลางวันที่แสนจะสบาย” ฝ้ายพูดพร้อมยืดแขนขึ้นบิดขี้เกียจ

 

                “เออ...เย็นนี้ไม่ต้องซ้อมดนตรีไปร้องคาราโอเกะกันไหม” เคนชวนสามสาว

 

                “เอาสิๆ” รินตอบตกลงคนแรก

 

                “ฉันยังไงก็ได้ ว่างเสมอ ว่าแต่นาย...ไม่เบื่อบ้างหรอไง ซ้อมดนตรีก็ร้องเพลง ไม่ซ้อมก็จะไปร้องอีก\" ฝ้ายตอบพลางชวนเคนทะเลาะแบบคนมันเคยชิน

 

                “ฝ้าย เธอจะพูดหาเรื่องเคนไปทำไม ก็ดีไม่ใช่หรอมีคนเลี้ยงทั้งทีเนี่ย\" รินขัดขึ้นมาเสียก่อน

 

                “เฮ้ย! จะบ้าหรอ ใครว่าฉันจะเลี้ยง แหม..รินก็นึกว่าจะพูดช่วยเพื่อนหน้าตาดีๆ อย่างฉันได้ซะอีก” เคนบ่นออกมาทันทีที่รินพูดจบ

 

                “ก็เคนชวนนี่ เคนก็ต้องเลี้ยงสิ จริงไหมฝ้าย” รินหันไปถามฝ้าย

 

                “อืม..ใช่ นายชวน นายก็เลี้ยงสิ รวยแล้วอย่าเค็มเลย” ฝ้ายพูดจาสนับสนุนรินเป็นอย่างดี

 

                “เออๆๆ ก็ได้” เคนเลยต้องยอมแต่โดยดี

 

                “ฉันไม่ไปนะ” เรย์พูดแทรกขึ้นมา

 

                “มีธุระหรอเรย์” รินย้อนถาม

 

                “ต้องเข้าห้องสมุดเอาหนังสือไปคืน แล้วตั้งใจว่าจะหาหนังสือเล่มที่ต้องการด้วย” เรย์อธิบาย

 

                “อ้อ..รวมไปถึงนัดเจอกับต้นน้ำด้วยใช่ไหม” ฝ้ายพูดต่อขึ้นมา ทำเอาเรย์เปลี่ยนสีหน้าทันทีด้วยความไม่พอใจทันที

 

                “ฝ้ายไปพูดแหย่เรย์ทำไม” รินขัดขึ้นมา

 

                “อยากรู้จริงๆ ว่าวันไหนที่เรย์ขาดหนังสือ อะไรมันจะเกิดขึ้น” ฝ้ายเลยเปลี่ยนเรื่องพูดเป็นอย่างอื่นแทน

 

                “วันนั้นฟ้าคงจะถล่มทะเลคงจะเหือดแห้งแน่ๆ เลย” เคนพูดออกมา ทั้งเคนและฝ้ายก็หัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน

 

                “ทั้งสองคนนี่จริงๆ เลยนะ เวลาไม่ลงรอยกันก็ทะเลาะกันแทบเป็นแทบตาย แต่พอเข้าขากันได้นี่เป็นปี่เป็นขลุ่ยทันที” รินยิ้มขึ้นนิดๆ ส่วนเรย์นั้นแทบจะไม่ได้สนใจเรื่องที่ทั้งหมดคุยเลยด้วยซ้ำ เพราะสมาธิกำลังจดจ่ออยู่แต่กับหนังสือ ในตอนเย็น

 

                “ไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้” เรย์บอกก่อนจะเดินแยกออกมา

 

                “จ้า แล้วเจอกัน” เสียงรินตะโกนตามมา หลังแยกจากกลุ่มแล้วก็เดินตรงมาที่ห้องสมุดนั่งอ่านหนังสือตามปกติ สักพักก็มีคนมานั่งข้างๆ แต่เรย์ยังคงไม่สนใจ

 

                “ขอโทษครับที่มาช้า” เสียงของต้นน้ำนั่นเอง

 

                “...” เรย์ ซึ่งกำลังอยู่ในสมาธิจึงไม่ได้ยินเสียงของต้นน้ำแม้แต่นิด

 

                “เธอๆๆๆๆ” ต้นน้ำเรียกจนเรย์เงยหน้าขึ้นมามอง

 

                “นายอีกแล้วหรอ” เรย์เอ่ยขึ้นอย่างเซ็งๆ

 

                “ครับ ผมมาตามสัญญาที่คุณบอกว่าจะติวให้ผม” ต้นน้ำเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ

 

                “แล้วนายไม่เข้าใจเรื่องอะไร ตรงไหน จะได้อธิบายถูก” เรย์ถามรวดเดียวจบ เพราะเวลาของเธอคู่ควรกับการอ่านหนังสือมากกว่าจะมาคุยตอบคำถามเรื่องพวกนี้ ต้นน้ำก็นิ่งคิดไปเพราะก็ไม่รู้ว่าจะบอกเรย์ยังไงดีว่าไม่เข้าใจตรงไหน เพราะจริงๆ แล้วเขาก็เข้าใจทั้งหมดนั้นแหละ เพียงแต่อยากจะหาเรื่องมาคุยกับเรย์เท่านั้นเอง

 

                “เออ...ไม่เข้าใจเรื่อง...เรื่องที่เธอกำลังอ่านอยู่นี่ไง มันเป็นเรื่องที่ผมโง่ที่สุดเลยนะ ตั้งแต่เรียนมาเนี่ย” ต้นน้ำตอบไปอย่างมั่วๆ พร้อมกับท่าทางประกอบได้อย่างสมจริงมาก เรย์เห็นก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับทำหน้าขบขันท่าทางที่ดูจริงจังของต้นน้ำ

 

                “นี่ถ้านายมีเวลาว่างมากขนาดมารบกวนเวลาชาวบ้านชาวช่องเขา ก็น่าจะไปหัดทำตัวให้มันเป็นประโยชน์กว่านี้ แต่ถ้าคิดไม่ได้ว่าจะทำอะไร ฉันจะบอกให้สิ่งแรก สิ่งที่นายควรทำคือช่วยไปไกลๆ จากฉันเลย” เรย์ต่อว่าเชิงไล่ เล่นเอาต้นน้ำถึงกับงง อะไรของยัยนี้เนี่ย

 

                “ก็แค่ขอให้สอน ทำไมต้องไล่กันด้วยละ” ต้นน้ำถามออกมาตรงๆ

 

                “ถ้านายไม่ไป ฉันไปเองก็ได้” เรย์ลุกไปโดนทิ้งหนังสือที่อ่านอยู่ไว้บนโต๊ะ ต้นน้ำก็มองตามไปอย่างงง ๆ พลางหยิบหนังสือที่เรย์อ่านเมื่อกี้ขึ้นมาดู เวรกรรม…ต้นน้ำรู้สึกตัวเองหน้าเสียไปถึงไหนๆ เพราะหนังสือที่ตัวเองถืออยู่คือ..คู่มือดูแลสุขภาพของผู้หญิง..ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีในบทเรียนที่โรงเรียนสอนเป็นแน่ๆ

 

                “ปกติก็เห็นอ่านแต่ตำราเรียนไม่ใช่หรือไง วันนี้ทำไมเกิดพิศวาสหนังสือพวกนี้นะ ซวยจริงๆ” ต้นน้ำตบโต๊ะอย่างโมโหก่อน ทำให้สายตาทุกคู่หันมามองชายหนุ่มเพียงคนเดียว รวมไปถึงสายตาจากบรรณารักษ์ด้วย ทำให้ต้นน้ำต้องรีบก้มหัวขอโทษทุกๆ คน ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องสมุดไปอย่างรวดเร็ว