คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ความคลุ้มคลั่ง กับพระจันทร์เต็มดวง
ท้องฟ้ากำลังคลุ้มคลั่ง ลมพัดแรงจนบานหน้าต่างสั่นเสียงดังกึกๆ ในยามนี้เมืองทั้งเมืองตกอยู่ในความมืดราวกับจันทร์เพ็ญเมื่อครู่ถูกลักพาไป
แต่มันจะสำคัญอะไร ในเมื่อขณะนี้ตัวเขากำลังโอบกอดแสงสีเงินนี้ไว้
"นาย…บ้าไปแล้วแน่ๆ" เสียงคนถือดีดังขาดห้วงไม่เป็นจังหวะ
"เป็นไปได้ครับ…" คานาเมะพูดสั้นๆ ดวงตาสีรัตติกาลจ้องมองร่างที่นอนทอดยาวอยู่ในอ้อมแขนเขา
"ไอ้ยานั่น…นายให้ฉันกินอะไรเข้าไป" เซโร่จ้องมองด้วยสายตาเคียดแค้น พอเขาได้สติ สิ่งแรกที่รับรู้คือริมฝีปากอุ่นจัดของชายตรงหน้า วินาทีนั้นเขาอยากจะชักปืนฆ่าคนตรงหน้าเสียให้ตาย หากสัมผัสอันร้อนแรงกลับทำให้หัวสมองเขาว่างเปล่า
และในตอนนั้นเองเด็กหนุ่มก็รู้สึกมีเม็ดยาได้ล่วงล้ำผ่านลำคอ …ร่างที่สั่นเทากัดริมฝีปากแน่นเมื่อร่างทั้งร่างร้อนผ่าว อารมณ์ที่ไม่คุ้นเคยทำให้สติที่มีอยู่น้อยนิดแทบจะพร่าเลือน เขาตะโกนลั่น "ไอ้ยางี่เง่านั่นไม่ใช่แทบเลทสินะ"
"มันคือแทบเลทครับ…" คานาเมะโน้มตัวเข้ามาใกล้อีกฝ่าย ใบหน้าที่สวยงามชิดใกล้จนแทบจะสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน "คิริยูคุง เธอรู้ไหมว่าพระจันทร์มีอิทธิพลกับเรายังไง"
"นายพูดเรื่องอะไร" ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง เด็กหนุ่มถามเสียงแหบพร่าก่อนจะผวาเฮือกเมื่อคนตรงหน้ากระชากเสื้อเขาออก มือเรียวสวยลูบไล้ผิวกายเบื้องหน้าขณะอธิบาย
"สัตว์บางประเภทจะมีพฤติกรรมเปลี่ยนไปในคืนพระจันทร์เต็มดวง แวมไพร์อย่างพวกเราก็เหมือนกัน…" ริมฝีปากได้รูปฝังลงบนต้นคอ จุมพิตรอยสักกางเขนนั้นไว้
"เธอ…ทำให้ผมคลุ้มคลั่ง…"
"บ้าไปกันใหญ่แล้ว" เซโร่ขืนกายพยายามผลักคนที่คร่อมเขาออกห่าง "เห็นฉันเป็นที่ระบายอารมณ์ของนาย
"เธอที่แข็งแรงเพราะกินแทบเลทเมื่อครู่ก็จะมีอารมณ์ปั่นป่วนแบบนี้แหละ" นัยน์ตาลึกล้ำมองคนที่เบือนหน้าหนี เขาสัมผัสร่างกายที่ร้อนผ่าว ปลุกอารมณ์คนตรงหน้าให้สับสนยิ่งกว่าเดิม
เซโร่พยายามครองสติไม่ให้อารมณ์เตลิดไปกับคนตรงหน้า ทว่ามือของคานาเมะราวกับเปลวไฟที่ไม่ว่าจะสัมผัสตรงไหนก็ทำให้ร่างกายเขาไร้เรี่ยวแรงไม่อาจขัดขืนอีกฝ่ายได้
ราวกับแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ตรงหน้ารู้สภาพร่างกายเขาเป็นอย่างดี ชายหนุ่มลากมือผ่านต้นขาด้านในราวกับจะยั่วเย้า ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือกเมื่อมืออีกฝ่ายเคลื่อนสูงขึ้น
"หยุดนะ…" พูดได้แค่นั้น คำปฏิเสธก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางด้วยความรัญจวน เซโร่หลับตาแน่นด้วยความอับอาย เขากัดริมฝีปากแน่นจนเลือดสีแดงสดไหลริน
กลิ่นเลือดนั้นช่างหอมหวานเย้ายวน คานาเมะเลื่อนตัวขึ้นมาจูบซับโลหิตที่ไหลรินจากริมฝีปากคู่นั้น รสปร่าของเลือดแทรกเข้ามาให้รับรู้เมื่อปลายลิ้นอุ่นบุกรุกมาเพื่อหาความหวานล้ำ
เด็กหนุ่มสำลักเมื่อลมหายใจถูกแย่งชิง หัวใจสั่นไหวราวกับจะถูกทำลายเมื่อรับรู้ถึงความอ่อนโยนในรสจูบนั้น แขนทั้งสองโอบกอดคนตรงหน้าคล้ายจะไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยว
สามัญสำนึกพ่ายแพ้ต่ออารมณ์ราบคาบ
บางทีคงเพราะกลิ่นของเลือด
หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะพระจันทร์เต็มดวงอย่างที่รุ่นพี่คุรันว่าก็เป็นได้
ท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำอยู่ภายนอก ร่างกายที่ร้อนเร่าจ้องมองเข้าไปในดวงตาอันลึกล้ำ เขารู้สึกได้ว่าแวมไพร์ผู้งดงามกำลังโอบกอดเขา สางเส้นผมสีเงินของเขาราวกับลุ่มหลง
"เรียกชื่อของผมสิ" เสียงกระซิบดังแว่วข้างหู
เซโร่เหยียดยิ้มจางๆ ก่อนจะกล่าวคำนั้นราวกับคำสัตย์สาบาน
"ฉันเกลียดนายที่สุด"
ความคิดเห็น