กว่าจะรัก............ยุ่งชะมัด

ลำดับตอนที่ #2 : # Chapter 2 #

ตอนพักกลางวันทั้งสี่คนก็นั่งจับกลุ่มรับประทานอาหารและพูดคุยกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียน ซึ่งเป็นที่ประจำมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ระหว่างนั้นก็มักจะมีชายหนุ่มแวะเอาของของขวัญหรือเอาจดหมายมาให้สองสาวสวยประจำกลุ่มอยู่เสมอ ในขณะที่เรย์เอาแต่นั่งอ่านหนังสือวิชาการเล่มหนาโดยไม่สนใจใคร

                “ได้กี่ฉบับแล้วริน” ฝ้ายถามหลังจากเพิ่งได้รับจดหมายจากชายคนหนึ่ง

 

                “18 แล้วฝ้ายละ” รินหันมาถามบ้าง

 

                “ว้า... 17 เองน้อยกว่าได้ไงเนี่ย” ฝ้ายบ่นอย่างเสียดาย

 

                “อะไรกันๆ นี่แค่พักกลางวันของวันแรกเองนะ ใครให้จดหมายสองคนนี่คิดผิดจริงๆ” เคนพูดออกมาพร้อมกับตักอาหารตรงหน้าเข้าปากต่อ

 

                “ปากอย่างนายเนี่ยนะ ชาตินี่ทั้งชาติคงหาแฟนไม่ได้หรอก” ฝ้ายเริ่มเปิดฉากเถียงกับเคนอีกรอบ

 

                “ทำไมๆ ชาตินี้รับรองว่าฉันหาได้ดีกว่าเธอแล้วกัน ทำไมไม่หัดทำตัวแบบเรย์ซะบ้างดูซิ” เคนบอกพร้อมหันมามองเรย์ที่ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือแบบไม่สนใจใคร ทันใดนั้นก็มีลูกบอลพุ่งตรงมาทางด้านเรย์ เรย์ปิดหนังสือแล้วโยกตัวหลบก่อนที่ลูกบอลก็กระแทกเข้ากับต้นไม้แล้วก็ร่วงลงสู่พื้น เรย์ก็เปิดหนังสืออ่านต่อราวกับว่าไม่มีไรเกิดขึ้น

 

                “ขอโทษครับ มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงเจ้าของบอลดังขึ้น ฝ้าย ริน เคน ทั้งสามส่ายหน้า

 

                “ดูๆ ยังนั่งเฉย คุณเรย์ครับ” เคนเรียก เรย์ก็เงยหน้ามามอง

 

                “มีอะไร กำลังถึงตอนแก้โจทย์ที่งงๆ อยู่เลย” เรย์ถามเหมือนกับไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

                “เขาถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า” รินทวนคำถามให้เรย์ฟัง เรย์ก็ทำหน้างง

 

                “ทำไมต้องเป็นอะไร ไม่เข้าใจ” เรย์ถามอย่างสงสัย ทั้งสามก็สายหน้าเอือมระอากับเพื่อนคนนี้

 

                “มีอะไรยังเคลียร์ไม่เสร็จอีกเหรอ” เพื่อนของคนที่มาเอาบอลวิ่งเข้ามา เขาคือ ต้นน้ำ นั่นเอง

 

                “ต้นน้ำนี่” ฝ้ายมองหน้าคนที่เพิ่งมาใหม่

 

                “ไม่มีอะไรค่ะ นี่ค่ะลูกบอล” ฝ้ายรีบส่งลูกบอลคืนทั้งสองหนุ่ม ต้นน้ำหันไปเห็นเรย์ก็จำได้

 

                “อ้าว…เธอนี่เอง เมื่อเช้าก็ขนหนังสือกองโต นี่ยังจะมาอ่านหนังสือเล่มหนาต่อตอนกลางวันอีก คงชอบอ่านหนังสือมากเลยสินะ” ต้นน้ำทักทายเรย์ แต่...เรย์จำต้นน้ำไม่ได้

 

                “เรย์รู้จักต้นน้ำด้วยเหรอ” รินหันมาถาม

 

                “ไม่นี่” เรย์ตอบพร้อมกับส่ายหน้า ทำเอาต้นน้ำถึงกับหน้าเสีย ทักคนผิดเปล่าว่ะ!?

 

 

                “งั้นไม่เป็นไร ผมกับเพื่อนขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบต้นน้ำกับเพื่อนของเขาก็จากไป

 

                “เรย์ดูเหมือนว่าเขาจะหน้าแตกเพราะเธอนะ” เคนพูดพร้อมหัวเราะไปด้วย

 

                “ก็ไม่แน่นะ เรย์จำเรื่องพวกนี้แม่นซะที่ไหน ในสมองของเรย์อะน่ะมีแต่เรื่องวิชาการเรื่องเรียนเท่านั้นแหละ” ฝ้ายเถียงขึ้นมาเพราะรู้นิสัยเรย์เป็นอย่างดี เรย์ก็ได้แต่ยิ้มรับแล้วก้มอ่านหนังสือต่อ ปล่อยให้ทั้งสามโจ๊กกันต่ออย่างสนุกสนานจนกระทั่งถึงเวลาเข้าเรียน ในตอนเย็นฝ้ายกับรินขอตัวไปเดินเที่ยวต่อ ส่วนเคนไปซ้อมดนตรีกับวงของเขาและเรย์ก็เข้าห้องสมุดตามเดิม ซึ่งขณะนั้นต้นน้ำก็เข้ามาหาหนังสือไปทำรายงานพอดี

 

                “เธอมาอ่านหนังสือที่นี่เองเหรอ เมื่อกลางวันทำผมหน้าแตกละเอียดเลยนะ ที่จริงจำไม่ได้หรือไม่อยากรู้จักกันจริงๆ ก็ไม่เห็นต้องปฏิเสธอย่างนั้นก็ได้นี่ครับ” ต้นน้ำพูดถึงเรื่องเมื่อกลางวัน

 

                “……..” เรย์ยังคงนั่งอ่านหนังสือเหมือนกับไม่ได้ยินอะไร ทำให้ต้นน้ำก้มหน้าลงมามองหน้าแต่เรย์ก็ยังคงนิ่ง ต้นน้ำจึงรู้ว่าเรย์คงจะไม่ได้ฟังที่เขาพูดด้วยอย่างแน่นอน จึงเอาหนังสือที่ถืออยู่วางบนโต๊ะแรงๆ หวังจะเรียกร้องความสนใจบ้างและก็ได้ผลจริงๆ เรย์หันมามองหน้าต้นน้ำ

 

                “สำเร็จ นึกว่าจะไม่สนใจผมแล้ว” ต้นน้ำพูดอย่างดีใจ เรย์มองการกระทำของต้นน้ำด้วยสีหน้านิ่ง

 

                “สนุกนักเหรอกับการที่ทำให้คนอื่นเสียสมาธิเนี่ย ดูสิฉันกำลังจะแก้โจทย์ข้อนี้สำเร็จ แต่ต้องมาคิดต่อไม่ออกเพราะการกระทำของนาย” เรย์บ่นใส่ต้นน้ำเป็นชุดๆ จนต้นน้ำรู้สึกได้ว่ายัยคนนี้จะไม่สนใจอะไรนอกจากหนังสือบ้าๆ พวกนี้

 

                “ขอโทษละกัน สนุกเหรออ่านพวกนี้” ต้นน้ำถาม

 

                “มันทำให้ฉันได้ความรู้ก็โอเค” เรย์บอกตามที่ตนคิด

 

                “คือผมกำลังหาคนติวหนังสือให้อยู่ ว่างๆ ติวให้ผมมั่งสิ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องๆ พวกนี้เลย” ต้นน้ำชวนคุยต่อ

 

                “ก็ได้ ถ้านายว่างนายก็มา ฉันว่างเสมอทุกเย็นที่ห้องสมุดนี้ แต่ตอนนี้ช่วยไปไกลๆ หน่อยเถอะ คนจะอ่านหนังสือต่อ” เรย์ไล่ต้นน้ำอย่างไม่สนใจใยดีจึงทำให้เป็นที่สนใจของต้นน้ำไม่ใช่น้อยเพราะปกติผู้หญิงส่วนใหญ่จะต้องสนใจเขาอย่างแน่นอน ผมจะทำให้คุณหันมาสนใจผมให้ได้...คอยดูสิ