คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : icegun :; ... ฉันจะจีบนาย! ...
IceGun :; … ฉันจะจีบนาย! …
“ไอ้เผือก ตื่นได้แล้ว!! จะนอนแย่งอากาศหายใจฉันไปถึงไหนหา!? วันนี้นายต้องไปปฐมนิเทศนะเว้ย!!”
เพียะ!
ตะโกนกรอกหูอย่างเดียวไม่พอ ร่างเล็กเล่นตบป้าบเข้าข้างแก้มขาวของคนข้างตัวเล่นเอาเจ้าคนขี้เซาถึงกับสะดุ้งสุดโต่ง ตื่นมาลูบๆคลำๆบริเวณที่โดนตบด้วยอาการสลึมสลือเหมือนหนูโดนยาเบื่อ - -;;
“จะมีสักวันมั้ยที่พี่จะเป็นพี่ที่ใจดีอย่างคนอื่นเค้าบ้าง - -“เด็กตัวโตบ่นงุบงิบไม่กล้าพูดเสียงดังเพราะอีกคนบนเตียงยังมองเขาด้วยสายตาอาฆาต
แต่ที่อาฆาตคงไม่ใช่เพราะเขาตื่นสาย แต่คงเป็นเรื่องความพ่ายแพ้ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนต่างหาก
ก็เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาไปเกือบหกทุ่มเพราะเขาและพี่ชายมัวแต่จัดห้องและทำสงครามแย่งเตียงขนาดคิงไซต์จนเพลิน ก่อนจะจบลงด้วยการตัดสินแบบเด็กๆอย่างการ ‘เป่ายิ๊งฉุบ’ และผลปรากฏว่าเขาชนะ พันธะสัญญาที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่ตอนแรกว่าถ้าเขาชนะเขาต้องได้นอนเตียงนี้ครึ่งนึง แต่ถ้ากันชนะเขาจะต้องระเห็จไปนอนบนโซฟาด้วยสภาพรันทดคล้ายลูกหมาโดนทอดทิ้ง
และนี่ก็เป็นเหตุทำให้พี่ชายของไอซ์ตื่นขึ้นมาด้วยอาการหงุดหงิดเต็มสตรีม!
“ฉันจะโหดกว่านี้ถ้านายยังไม่ไปอาบน้ำ - -+ วันนี้นายต้องไปปฐมนิเทศ ฉันก็เปิดเทอมวันแรก นายคงไม่อยากไปสายแล้วถูกหักคะแนนตั้งแต่วินาทีแรกที่เข้าเรียนใช่มั้ย - - “
“สั่งเหมือนแม่เลยว่ะ -*-“
“ต้อนหมาเข้าปากแล้วไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้!!!”จบคำสั่งประกาสิทธิ์ ไอซ์ก็ขานรับเสียงลากยาวแล้วจรลีวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็วด้วยความรักกลัวตาย กันยืนมองรุ่นน้องร่วมห้องด้วยอาการหงุดหงิดสุดขีด
เกลียดมันจังว่ะ -3- !!!
“เอ้อ~! … ข้าวเช้ามันจำเป็นสำหรับเด็กวัยเจริญเติบโตนะ~ พี่ควรจะรู้ในข้อนี้นะครับ ^O^!!!”ใบหน้าหล่อเหลาชะโงกออกมาจากห้องน้ำแล้วเอ่ยบอกพร้อมยิ้มทะเล้น(ที่น่าประเคนตีนให้เป็นรางวัล)ให้ก่อนจะหายวับเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“อย่างนายมันเหมาะกับวัยเสื่อมสมรรถภาพมากกว่าว่ะ ไอ้เด็กเปตร - - “ด่าไอ้เด็กกวนส้นในห้องน้ำเบาๆก่อนจะเด้งตัวลุกจากเตียงเดินไปค้นซองมาม่าที่เอาติดมาด้วยกะจะให้มันเป็นอาหารมื้อแรกสำหรับชีวิตนักศึกษาของตัวเองและไอ้เด็กใหม่โรงเรียนอินเตอร์นั่น กันเดินออกจากห้องนอนไปยังห้องครัวที่อยู่อีกฝั่งก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหาร(ที่แถวบ้านเรียกว่า ‘อาหารสิ้นคิด’ )อย่างผู้ชำนาญ
ถ้าแค่ต้มมาม่าน้องกันยังทำไม่ได้ ชาตินี้คงต้องไปแย่งข้าวหมากินแล้วมั้งครับ - -^^^
- - - - - - - - - - - - Ice & Gun - - - - - - - - - - - -
“สั่งแต่คนอื่น ตัวเองก็ยังเน่า =_= “เจ้าเด็กโย่งบ่นใส่พี่ชายขณะที่ติดกระดุมเสื้อนักเรียนเม็ดสุดท้ายให้เข้าที่เข้าทาง กันที่กำลังนั่งโซ้ยมาม่าอยู่บนโต๊ะกินข้าวถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมาส่งค้อนให้หนึ่งที ก่อนจะตัดปัญหาด้วยการยกถ้วยซดฮวบฮาบเป็นอันเสร็จพิธีแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างเนียนๆ
“พี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ -__________-“ ไอซ์แอบสบถเสียงเบาก่อนร่างสูงในชุดนักเรียนดูอินเตอร์จะเดินมาใกล้โต๊ะกินข้าว ตาคมมองดูถ้วยมาม่าที่เหมือนจะขึ้นอืด(?)ที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ก็ยังดีที่มีจิตสำนึกอยู่บ้างน่ะนะ~”ว่าจบก็นั่งลงหยิบตะเกียบและช้อนมาเตรียมไว้ตามด้วยการลงมือสวาปามข้าวเช้าฝีมือพี่ชายอย่างเอื่อยๆเพราะเห็นทีว่าคนในห้องน้ำคงอาบน้ำอีกนานแหงๆ
ทีกับคนอื่นล่ะบ่นได้บ่นดี กับตัวเองนี่ไม่คิดจะรีบร้อนอะไรเลยนะ = =^
- - - - - - - - - - - - Ice & Gun - - - - - - - - - - - -
“พี่รู้ตัวป่ะ…”ไอซ์เปรยขณะที่เขาและกันกำลังเดินลงจากหอพัก พี่ชายในชุดนักศึกษาที่มีกระเป๋าเป้สะพายอยู่ด้านหลังเงยหน้าขึ้นมองเด็กโย่งรุ่นน้องที่อยู่ในชุดนักเรียนเต็มเครื่องและกระเป๋าเป้สีดำแฟบๆอยู่บนหลังอย่างงงๆ
“ว่า?”
“พี่เตี้ย”
กึก
…… ยุ่งอะไรกับส่วนสูงกูนักหนาเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!????
“แกสิเปตร!”
ผัวะ!
พ่นคำด่าใส่อย่างหมั้นไส้จบ มือน้อยๆก็จัดการผลักแผ่นหลังกว้างของไอ้คนที่อยู่ข้างหน้าอย่างแรงจนร่างสูงของเด็กจอมทะเล้นถึงกับเสียศูนย์เดินเซแทบตกบันไดตายเป็นผีเฝ้าหอท่ามกลางความสะใจและเสียงหัวเราะชั่วร้ายของมือสังหาร(คนเดิม) - -;;
“นับวันพี่ยิ่งซาดิสต์นะเนี่ย … อูย~”ไอซ์ที่สามารถเอาชีวิตรอดได้ทันท่วงทีก่อนเกิดโศกนาฏกรรมอำพรางบ่นใส่คนตัวเล็กที่กำลังเดินลงจากบันไดด้วยอารมณ์ลั้นล้าพร้อมกับลูบข้อศอกบริเวณที่ขูดกับราวบันไดเบาๆด้วยใบหน้าเหยเก
แรงควายจริงๆว่ะครับ T^T!
“โทษปากของนายเองเถอะ”พี่ชายร่างเล็กเอ่ยอย่างเชิดๆก่อนจะเดินลงบันไดโดยไม่แยแสผู้เคราะห์ร้าย(ด้วยน้ำมือตัวเอง)เลยสักนิด - -^
“เดี๋ยวข่มขืนแล้วฆ่าทิ้งกลางทางซะเลย -*-“อีกรายก็ได้แต่บ่นลับหลังเพราะนิสัยรักตัวกลัวชีวิตดับสูญยังฝังในเข้ากระแสเลือด = =;;
ทั้งไอซ์และกันเดินลงจากหอมาถึงลานจอดรถมอ’ไซต์ของหอพัก ร่างเล็กหยิบกุญแจดอกเล็กออกมาจากกระเป๋าพลางทำท่าจะเดินเข้าไปปลดล็อคคอมอ’ไซต์ฟีโน่สุดโก้และเริศหรู(?)ของตัวเอง(แต่ในที่นี้เป็นของไอซ์ด้วยไปโดยปริยาย)แล้วจูงมันออกมา แต่ก็ถูกอีกคนคัดค้านซะก่อน
“ทำแบบนั้นพี่ไม่กลัวมันล้มทับรึไง?”
“ฉันไม่ได้เป็นโรคไขข้อกระดูกอ่อนนะเว้ย - - พูดอะไรหัดใช้สมองซะบ้าง”กันเถียงกลับพร้อมปลดล็อคที่คอมอ’ไซต์ออก แต่ยังไม่ได้ทันได้แตะแฮนด์ ไอซ์ปราดเข้ามาแย่งซะงั้น = =
“ทำอะไรหัดดูตัวเองซะมั่ง - -* “ ร่างสูงผลักพี่ชายให้ออกห่างแล้วตัวเองก็เป็นคนจูงฟีโน่สุดโก้และเริศหรูออกมาจากซ่อง(?)เก็บรถด้วยตัวเอง ริมฝีปากบางบ่นงุบงิบเงิบงับแบบไร้เสียงอย่างหมั้นไส้ไอ้คนชอบเผด็จการและมักจะทำเหมือนมันเป็นพี่เขาเองเสมอ
ทั้งๆที่จริงเขาต่างหากที่เป็นพี่ … แม้กูจะเตี้ยก็เหอะ!!!! -^-
“ยืนทำหน้าบูดอีกแล้ว ขึ้นมาเร็วๆสิ พี่คงไม่อยากไปสายหรอกใช่มั้ย?”ยืนแช่งไอ้เด็กเวรอยู่กับตัวเองได้สักพัก รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงทุ้มเอ่ยเรียกให้สะดุ้งเล่น กันหันไปมองฟีโน่สุดโก้และเริศหรูของตัวเอง(และไอซ์)ที่ถูกไอ้เด็กเสาไฟฟ้าจับจองที่นั่งตำแหน่งคนขับเล้วเรียบร้อยอย่างหงุดหงิด
“ถ้านายพาฉันแหกโค้งล่ะก็ฉันจะเป็นผีแล้วมาหักคอนายคนแรก!”ถึงปากจะขู่ใส่แบบนั้น แต่เจ้าตัวคนพูดกลับเดินดุ่มๆขึ้นไปซ้อนท้ายอย่างจนใจ ริมฝีปากของคนตัวสูงกระตุกยิ้มขำขันกับนิสัยปากอย่างกระทำอย่างของพี่ชายก่อนจะเริ่มบิดคันเร่งเดินหน้าเพื่อไปส่งกันที่คณะแล้วเอารถไปลั้นล้าที่โรงเรียน~
คณะพี่กันกับหอพักมันใกล้กันจะตาย ผิดกับโรงเรียนเขาที่สะเออะไปตั้งอยู่นอกมอ ไอ้จะให้ยกมอ’ไซต์ให้พี่ชายใช้ก็ใช่ที่ เพราะเขานี่สีที่ลำบากยิ่งกว่า ~
บัตรประชาชนก็มีแล้ว ใบขับขี่ก็มีแล้ว … ที่ไม่มีก็เห็นจะเป็นหมวกกันน็อคที่(เสือก)ลืมซื้อ ก็คงต้องภาวนาเอาแล้วกันว่าอย่าให้คุณพี่ตำรวจนึกคึกมาดักจับตอนเช้าๆแบบนี้น่ะนะ = = ;;
- - - - - - - - - - - - Ice & Gun - - - - - - - - - - - -
“ตอนเย็นผมต้องมารับพี่มั้ยเนี่ย?”
“จะไปไหนก็ไปเลยไป - - เดี๋ยวเดินกลับเอง!”
“พี่พูดเองนะ ~”
“เออ!!!”
“บ๊ายบายครับ จุ๊บๆ^O^”
“จุ๊บๆกับผีแกสิไอ้หอก! ฮึ่ยยย! -3-“ยังไม่ทันได้แจกกำปั้นสักป้าบไอ้เด็กบ้าก็บิดคันเร่งหนีเขาไปซะแบบนั้น กันสบถอุบในลำคอก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตัดสินใจก้าวเท้าเข้าบริเวณลานกว้าง(ที่กว้างโคตรๆ)ของมหา’ลัยอันเป็นที่นัดหมายของนักศึกษาปีหนึ่งทุกคนและทุกคณะ
“กูเป็นเมะ!!!”
“มึงเป็นเคะ!!!”
หืม?
ก้าวเท้าได้ไม่ถึงสามก้าว เสียงของคนกลุ่มหนึ่งก็ดังเข้ากกหู และไอ้ศัพท์ที่คุ้นหูแต่ไม่เคยเข้าใจนั่นก็ทำให้เขาต้องหันไปมองอย่างสงสัย
คนพวกนนี้เป็นอะไรกับไอ้เมะเคะโมะแคะนี่นักหนาวะ!?
“กู เป็น เมะ !!!!!”เสียงเน้นย้ำทีละพยางค์ของผู้ชายคนหนึ่งในชุดนักศึกษาทำให้กันต้องขมวดคิ้วมอง -*-
เมะเคะนี่มันสำคัญมากถึงขนาดต้องเอามาเถียงกันเป็นเรื่องเป็นราวเลยเรอะ!?
ท่าจะบ้า -0-
“มึงเตี้ย!!!”หนึ่งในนักศึกษาที่จับกลุ่มนั่งคุยกันอยู่ที่ม้าหินอ่อนชุดใหญ่คะตอกใส่คนที่ยืนยันว่าตัวเองเป็นเมะเสียงดังลั่นลาน
“ถึงกูเตี้ยกูก็เมะได้โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ไอ้หมอนั่นแหกปากใส่ฝูงเพื่อนอย่างกับตบะแตกและหัวเสียเหลือประดา ใบหน้าหล่อๆติดไปทางหวานนิดๆสะบัดหวือมาทางที่กันยืนอยู่ด้วยความไม่ตั้งใจ …
และก็บังเอิญว่าทันทีที่ไอ้หมอนั่นเห็นเขาก็เกิดอาการวิ้งๆ ทำตาเป็นประกายซะน่าหวาดเสียว = =;;?
“กูเป็นเมะ! เดี๋ยวกูจีบคนนั้นให้พวกมึงดู!!!”ประกาศเสียงลั่นจบก็ลุกจากที่นั่งเดินดุ่มๆตรงมายังที่ที่กันยืนเอ๋ออยู่ เมื่อเห็นว่าไอ้เมะอะไรนั่นกำลังเพ่งเล็งมายังเขา คนตัวเล็กก็เตรียมจะเดินหนี แต่ยังไม่ทันได้ก้าวสักก้าว มือของหมอนั่นก็เอื้อมมาดึงข้อมือเขาไว้ได้ทันท่วงที
อะไรของมึงเนี่ย TOT!!!???
“ฉันจะจีบนาย! ^O^”ไอ้เมะตัวเตี้ยที่ดูจะเตี้ยกว่ากันสักซนสองเซนเอ่ยประโยคขอสานสัมพันธ์ด้วยน้ำเสียงกึ่งตะคอกกึ่งตะโกน(?) แถมใบหน้ายังยิ้มละไมอย่างระรื่น ความกวนตีนเป็นสองรองแค่ไอ้เด็กโย่งที่เขาคุ้นเคยเพียงศูนย์จุดหนึ่งเปอร์เซ็น!
ถ้ามากกว่าหมอนี่อาจจะโดนตีนก็เป็นได้ - -+
“นาย…”
“เอามือถือมา”
เห?
เฮ้ย! กูยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะสาดด =[]=!
“ไม่หะ…”
“ฉันชื่อริท นายชื่ออะไร?”
เอิ่ม…
จะแย่งกูพูดทำไมเนี่ยไอ้บ้า!
“ฉันยังไม่ดะ…”
“เอ้า ยืนเฉยอีก - - บอกให้เอามือถือนายมา ฉันจะจีบนาย เข้าใจที่พูดป่ะ?”
ไม่เข้าใจโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
“นายเป็นบ้ารึไง - -^ จะจีบคนที่เพิ่งเคยเจอหน้าแค่สองวิเนี่ยนะ!? ประสาท!!!”กันว่าเข้าให้ก่อนจะสะบัดตัวเตรียมชิ่งหนี แต่ไอ้เมะเตี้ยโรคจิตยังจับข้อมือเขาไว้แน่น!
หน้าด้านว่ะ !
“ก็นายน่ารัก ^_______^”คำชมมาพร้อมรอยยิ้มกว้างงงงงสามร้อยแปดสิบองศา แต่หารู้ไม่ว่าอีกคนไม่ได้ต้องการเลยสักนิด - - มีอย่างที่ไหนมาชมผู้ชายด้วยกันว่าน่ารัก!? ไอ้หมอนี่มันต้องเป็นโรคประสาทหรือไม่ก็สมองเลอะเลือนแน่ๆ
“ฉันไม่รู้จักนาย = =”
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันชื่อริท แต่นายยังไม่ยอมบอกชื่อของนายเลยนี่นา~”
ก็ไม่ใช่เพราะมึงแย่งกูพูดเรอะ!?
“ฉันไม่ได้อยากรู้จักนายด้วย - -“
“แต่นายต้องรู้จักเพราะฉันจะจีบนาย ^ ^”
“ฉันไม่ให้จีบ”
“ก็ฉันจะจีบอะ -0-!”
“ก็ฉันไม่ให้นายจีบไงโว๊ย!”
“ก็ฉันจะจีบนายไงวะ!!!”
ฟึบ!
“เอามือถือนายมา หรือไม่นายก็บอกเบอร์นายให้ฉันรู้ ไม่งั้นฉันจะเอามันไปทิ้งซะ ^-^”ไอ้เมะโรคจิตหรือที่เจ้าตัวบอกว่าตัวเองชื่อริทใช้จังหวะเหมาะๆฉกเอาเป้ที่อยู่บนหลังของกันมาใช้เป็นตัวประกันได้อย่างรวดเร็วจนเจ้าของเป้ก็ยังไม่รู้ตัว - -^
“เฮ้ย! เอาคืนมานะเว้ย!”กันว่าพลางเข้าไปแย่งเป้แสนรักของตัวเอง แต่ไอ้คุณเมะที่มีความสูงไม่สมเป็นเมะก็ยังคงยิ้มปากฉีกแล้วทำท่าจะโยนเป้ในมือไปทางอื่น
เป้ของน้องกันอะ TOT!!!
“ไอ้เตี้ย!!! นายว่างนักรึไงถึงมาเที่ยวแกล้งชาวบ้านน่ะหา!!??”เมื่อคนที่มีนิสัยอารมณ์ร้อนของขึ้น อากาศรอบๆตัวมักจะร้อนระอุตามไปด้วยเป็นธรรมดา - -;; กันยืนนิ่งมองไอ้เตี้ยที่ยิ้มลั้นล้าอย่างคนมีชัยด้วยอารมณ์ที่ชักจะเดือดปุดๆ - -*
“นายคิดว่าฉันไม่กล้า?”ริทถาม ส่วนมือก็เริ่มเหวี่ยงเป้ไปมาและดูท่าว่าถ้าเขาเขวี้ยงมันคงไปไกลไม่น้อย = =;
“เออๆ ฉันชื่อกัน ส่วนไอ้เบอร์อะ ถ้านายมีปัญญาก็ตามหาเอาเองแล้วกัน!”
“อ่าวเฮ้ย…”
~ตึ้ง ตึง ตึ้ง ตึ่ง … ตึ่ง ตึง ตึ้ง ตึ่งงงง ~
“ประกาศ~ ขอให้นักศึกษาปีหนึ่งทุกคนแยกตามคณะเพื่อทำการเช็คชื่อและค้นหาพี่รหัสด้วยค่ะ”เสียงตามสายประกาศดังขึ้นก่อนตามด้วยเสียงเนิบๆของผู้หญิง ริทที่กำลังจะเถียงต่อถึงกับหน้ามุ่ย ส่วนอีกคนที่รอจังหวะนี้มานานล้นเหลือก็เริ่มจัดการตามแผน
ฟึบ!
“ฉันขอคืน! และสวัสดี :’P” กันแย่งเป้ตัวเองกลับคืนมาได้สำเร็จ แล้วก็ไม่รอให้ไอ้เมะนั่นรั้งเขาไว้อีกเป็นครั้งที่สอง คนตาหวานรีบสาวเท้าเดินหนีด้วยความเร็วจนความเร็วแสงยังอายและแทบจะไม่หันกลับมามองไอ้คนบ้าที่ยืนโบกมือตะโกนปาวๆตามหลังเลยแม้แต่นิด!
“ฉันจะเอาเบอร์นายมาให้ได้! คอยดูวววววววววววววววว!!!!”
ไม่คอยเว้ย!
ว่าแต่…ทำไมหมอนี่มันเหมือนไอ้เด็กน้ำแข็งจังเลยวะฮะ T[]T!?
TBC…..
ความคิดเห็น