คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 :: คชา ชา ชาจ๋า… 100%
Chapter 2 :: คชา ชา ชาจ๋า…
“มึงจัดการมันเองแล้วกัน วินาทีมืดมนแบบนี้กูไม่อยากเสี่ยง ฝันดีว่ะ”ทันทีที่รถมอไซต์สองคันแล่นมาจอดใต้หอพัก เบียร์ซึ่งเป็นเจ้าของรถคันแรกก็ขอตัวลากลับแล้วก้าวจ้ำๆเดินขึ้นบันไดไปทันที ส่วนเจ้าของรถอีกคันกับคนซ้อนท้ายก็ได้แต่มองตามแผ่นหลังมันไปอย่างหงุดหงิด
คชา … หงุดหงิดเพราะโดนไอ้เวรที่ดาร์คคลับชมว่าเหมือนเคะ
ขณะที่เต๋า … หงุดหงิดเพราะไอ้เบียร์มันทิ้งเขาไว้กับฆาตกร!
คำว่า ซวย หล่นลงทับกบาลของเต๋าเต็มๆแบบเดลิเวอร์รี่ รู้สึกว่าถ้าพระเจ้าเตะเขาลงบ่อขี้อาจจะเป็นการดีกว่าต้องทนอยู่กับไอ้เพื่อนรักในเวลานี้!
เอ่อ ขออภัย.. เขาล้อเล่น =O=;
“รีบๆจอดรถแล้วขึ้นห้องสิวะ ง่วง!”เจ้าตัวตวาดลั่นแล้วกระโดดลงจากรถอย่างแรงจนคนขับแทบจะยั้งไว้ไม่อยู่ รังสีอาฆาตแผ่ออกมาจากร่างที่เล็กกว่าทำเอาบรรยากาศยามค่ำคืนมืดมนลงไปอีก ดวงหน้าติดหวานยังขมวดคิ้วยุ่งเหยิง ดูก็รู้ว่ามันคงหงุดหงิดเอามากๆ
แต่นี่ไม่ใช่ความผิดของเขาไม่ใช่เหรอวะ TOT
“เอ่อ ได้ๆ รอแป๊บ” ว่าแล้วก็จำต้องรีบๆจอดรถตามคำบันชาก่อนจะโดนบาทาเป็นของแถม
“เฮ้ยคชากูว่ามึง…”หลังจากใช้เวลาสามสิบวินาทีในการจัดการกับมอไซต์คันเท่แสนเท่ของตัวเอง ใบหน้าคมก็เงยขึ้นหวังจะเอ่ยปากเพื่อนให้มันใจเย็น แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อภาพตรงหน้ามีเพียงความว่างเปล่า
“ควายตายจริงๆ ไปไม่คิดจะรอ”ร่างสูงสบถเบาๆก่อนเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของเขาและมัน ตอนนี้ก็ไม่ค่อยจะกล้ากวนตีนมันเท่าไหร่นักเพราะกลัวว่าจะได้ตีนกลับมาจริงๆ ตอนคชาโมโหนี่แม่งน่ากลัวอย่างกับอะไรดี แค่คิดก็... บรึ๋ย
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพักที่ประตูเปิดอ้าอยู่ เต๋าสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ พยายามทำใจให้ปลงกับเหตุการณ์หลังปรณีประตู นึกสั่งเสียถึงพ่อถึงแม่เอาไว้ล่วงหน้า เพราะเห็นทีว่าเขาอาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงรุ่งสรางของวันนี้ …
อันเนื่องจากเขาคงได้กลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของเพื่อนรักร่างบางคนนี้ชัวร์ๆ โฮกกก!!
“มึงจะทำหน้าปวดขี้อีกนานมั้ยไอ้เชี่ยนี่”เสียงทักของคนในห้องทำให้เต๋าต้องสูดหายใจอีกครั้งก่อนกลั้นใจก้าวเท้าออกเดินเข้าไปในห้องตามด้วยปิดประตูเสียงเบาหวิว
เพล้ง!
“ไอ้เหี้ยนั่นมันชมกูว่าตัวบางน่ารัก!!”วัตดุที่เรียกว่าแก้วน้ำถูกปาใส่บานประตูทันทีที่ร่างสูงดึงมันให้ปิดลง แน่นอนว่าเฉียดใบหน้าเต๋าไปเพียง 0.00001 เซน และตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าจะเห็นนรกเลือนรางอยู่ไกลๆ
ตายแน่กูงานนี้ ..
ตุบ!!
“ไอ้เหี้ย! กูไม่ได้เป็นเคะปัญญาอ่อนพวกนั้น!”รีโมททีวีคือสิ่งที่สองที่ถูกปาหวืดมาอย่างแรง คราวนี้ถ้าเต๋าไม่เอี้ยวตัวหลบมีหวังคงโดนเสยตรงกลางหน้าแน่ๆ
พ่อครับ แม่ครับ เต๋ารักพ่อกับแม่นะครับ TT
แคว้ก!!!
“ไอ้ระยำ!! กูจะไปฆ่ามัน !!!!” ศพรายต่อมาคือหนังสือเล่มหนาแลว่าจะเป็นหลักสูตรการเรียนรู้อะไรสักอย่างที่ดูจะมีประโยชน์มากถึงมากที่สุด แต่มันก็เป็นต้องหมดประโยคเพราะเจ้าของเล่นฉีกแคว้กขาดครึ่งซะไม่เหลือชิ้นดี ก่อนจะถูกโยนใส่ผนังอย่างแรงจนมันยับยู่ยี่ ขณะที่คนปายังมีสีหน้าโกรธเกรี้ยว ร่างเกร็งสั่นไปด้วยความโมโห
แหงสิ .. เขาไม่ใช่เคะ ไม่ได้อยากตัวบาง ไม่ได้อยากน่ารัก !
เขาแมนโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!
“กูว่ามึงใจเย็นๆดีไหม”หลังจากเกือบตายมาสามครั้งสามคราในที่สุดเต๋าก็ได้โอกาสค่อยๆเดินเข้าไปหาคชาแล้วลูบแผ่นหลังเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ ใบหน้าของร่างสูงเหยเก เป็นไปได้อยากจะติดปีกแล้วบินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด ..
“ไม่ยงไม่เย็นแล้ว! จะไปหลีสาวทั้งทีอยู่ดีๆเสือกมีคนบอกว่ากูเหมือนเคะมึงจะให้กูดีใจรึไงหา!!”คนตบะแตกตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายแล้วผลักมันออกไปอย่างแรงจนแทบจะเซนล้ม ใบหน้าหวานยังบูดบึ้งแสดงอารมณ์หงุดหงิดของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี
แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่คชาที่โมโหคนเดียวซะแล้ว..
“มึงได้เย็นก่อนได้ป่ะ! จะตะโกนทำซากอะไรวะ! รบกวนคนอื่นเค้าหมด มึงคิดว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว? ตีสองครึ่งนะโว๊ย!! แล้วมึงจะปาของจะฉีกหนังสือทำเยี่ยไร!? มึงต้องใช้เรียนนะไอ้สัส ทำไรคิดหน่อยเหอะ!!”เสียงทุ้มตะหวาดกร้าวดังลั่นห้องด้วยจุดอารมณ์ที่เดือดปุดๆ ก็รู้นะว่ามันโมโหไอ้เวรที่ดาร์คคลับ แต่มาทำลายข้าวของส่งเสียงโหวกเหวกแบบนี้แม่งมันไม่ใช่วะ!
ร่างโปร่งบางชะงักเรียวมือที่กำกรอบรูปสีสดใสค้างกลางอากาศเมื่อเพื่อนอีกคนระเบิดอารมณ์ใส่เขา คชาค่อยๆวางสิ่งของในมือลงคืนที่เดิมก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงด้วยใบหน้านิ่งสงบซะจนน่ากลัว
“…มึงว่าไงนะเต๋า”เอ่ยถามเสียงรอดไรฟันพร้อมๆกับย่างสามขุมเข้าไปหา นั่นทำให้คนอารมณ์ร้อนเผลอกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
...มะ เมื่อกี้แต่เผลอระเบิดออกไปเฉยๆ
แน่นอนว่าเขาไมได้ตั้งใจสักหน่อย…
“เอ่อ คชา…”เจ้าคนตบะแตกเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงอ่อย สองขาก้าวถอยหลังขณะที่เต๋ารู้สึกว่าร่างกายสูงใหญ่มาตรฐานชายไทยของตัวเองมันกำลังลีบลง ลีบลง ลีบลงทุกที ทุกที…
“ว่าไง”เจ้าของชื่อตอบกลับเสียงเย็นพลางเดินเข้าใกล้ร่างเพื่อนสนิท ดวงตาเรียวเล็กไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาทั้งสิ้น
“ชา…”
ปึก
เหี้ย เหี้ย เหี้ย ..
แอดโค่คำว่าเหี้ยสะท้อนดังก้องในโสตประสาทเมื่อแผ่นหลังกว้างชนเข้ากับบานประตู เป็นอันรู้กันว่าเต๋าหมดหนทางหนี ดวงตาคมกวาดไปข้างหน้าอย่างหวาดๆ ใช่ว่าคชาตัวเล็กกว่าเขาจะไม่กลัวมัน ยิ่งตอนนี้.. ไอ้นี่แม่งโคตรนะกลัวเลยอะ!
“เรียกทำไม”
“ชาจ๋า …”ในที่สุดก็งัดไม้ตายออกมาใช้ ด้วยการเรียกชื่อมันเสียงหวานทำท่าหงิมเต็มที่ ขอให้มันใจอ่อนปล่อยเขาไปนอนอย่างปลอดภัยด้วยเถิด TT
“จ๋า” ร่างโปร่งขานรับเสียงหวาน ไม่เข้ากับหน้าเรียบเลยสักที ให้ตายสิโรบิ้น โยนกูลงบ่อขี้เถอะครับ พลีส!
หมับ!
“มึงตายยยยยยย!!!” ฝ่ามือน้อยๆสองข้างตะปบหมับลงบนคอขาวๆ(โคตรๆ)ของคนตรงหน้าทันที ดวงหน้าก็พลันแปรเปลี่ยนจากไร้อารมณ์กลายเป็นแดงก่ำ ดูก็รู้แล้วว่ามันคงโมโหมาก มาก มาก มากกกก!
“กูผิดไปแล้ววววว ววว ว ~ ~ ~ ”
โดยมีเสียงร้องโหยหวนของคนที่ถูกบีบคอดังลั่นไปทั่วทั้งห้องอย่างน่าอนาถใจ ดีไม่ดี พรุ่งนี้เราอาจจะเห็นพาดหัวข่าวเกี่ยวกับการตายบัดซบของเด็กมหาลัยชื่อดังบนหน้าหนังสือพิมพ์เป็นได้
จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อาเมน …
D A R K F R I E N D ‘ S
100%
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านเนื้อดีตกกระทกลงบนเปลือกตาของในบางคนที่หลับสบายอยู่บนเตียงเดี่ยวขนาดเล็ก ลำแขนเรียวขาวยกขึ้นมาขยี้ดวงตาเบาๆด้วยความรำคาญ ก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้งแล้วซุกใบหน้าหล่อเหลาของคนเองลงไปกับหมอนข้างพร้อมออกแรงกอดมันไว้แนบแน่น
“อื้อ..”เสียงครางอื้ออึงมาพร้อมกับหมอนข้างในอ้อมแขนเริ่มดิ้นขลุกขลักจนเต๋าจำต้องลืมตาขึ้นมาอีกรอบ ฝ่ามือกว้างถลกผ้าห่มผืนหน้าขึ้น แล้วสิ่งที่เขาคิดว่ามันเป็นหมอนข้างก็ปรากฏให้เห็นแกสายตา
มันเอาอีกแล้ว
“เฮ้ยคชา ตื่นได้แล้ว”ร่างสูงถอนอ้อมกอดออกจากเอวบางแล้วลงมือเขย่าร่างเพื่อนรักที่ซุกตัวนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเขาตอนไหนก็ไม่รู้เบาๆ คชาเพียงแค่ปัดป่ายมือไปมาสะเปะสะปะ ร่างโปร่งบางเอื้อมมือจับผ้าห่มผืนหน้าแล้วดึงมันขึ้นมาจนปิดมิดหัว เป็นการตัดขาดโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง
“ไม่ต้องมามุดผ้าห่มหนีกูเลย ตื่นได้แล้วไอ้ต้นกับไอ้เจมส์นัดไปหลังมหาลัย” แต่เต๋าก็ยังไม่ยอมแพ้ คว้าผ้าห่มแล้วเหวี่ยงตกเตียงทันที เล่นเอาคนขี้เซาอย่างคชาต้องนอนขดตัวอยู่บนเตียงโดยมีเต๋านั่งหน้าอึนอยู่ข้างๆ
“มึงนี่…”
“ค่อยไปก็ได้ นอนเหอะ กูง่วง”
ตุบ
เสียงแหบๆดังจากคนตัวเล็กกว่า มือสองข้างเอื้อมมาดึงผมบนศีรษะของเต๋าลงมาจนร่างสูงล้มตุบลงนอนอยู่บ้างมันอีกครั้ง แล้วมือน้อยๆก็ดูเหมือนจะอยู่ไม่สุข เริ่มเลื่อยไต่ไปตามแผงอก ก่อนจบที่มันคว้าเขาเข้าไปกอดบรรเทาความหนาวเย็นของไอเครื่องปรับอากาศ โดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าดวงหน้าหวานๆของตัวเองนั่นซุกแน่นอยู่กับแผ่นอกกว้างของเพื่อนสนิท
ไอ้บัดซบ จะนอนยังลำบากกู ควยพ่อง
คิดด่าในใจแบบไม่จริงจังก่อนคนตัวโตจะตัดสินใจควานหาผ้าห่มผืนเดิมแล้วดึงมันขึ้นมาปกคลุมร่างของเขาทั้งสอง แล้วปิดเปลือกตาลงอีกครั้งตามคำขอของไอ้คนในอ้อมแขนแต่โดยดี
D A R K F R I E N D ‘ S
“เพราะมึงอะ! ไม่ยอมปลุกกู มาช้าเลยต้องเลี้ยงข้าวพวกมันเลยเห็นมั้ย”คชาเอ่ยบ่นยาวเหยียดหลังจากรู้ว่าเขาและเต๋ามาเลทกว่าเวลานัดเกือบสองชั่วโมง เป็นเหตุให้ไอ้ต้นและไอ้เจมส์ที่มารออยู่แล้วโมโห(หิว)จัดสั่งให้พวกเขาเลี้ยงข้าว ด้วยเหตุผลที่ว่าพวกเขามาช้า
“อย่ามาส้นตีนแถวนี้ กูปลุกมึงแล้วมึงไม่ตื่นแถมยังดึงกูไปนอนกกต่ออีกต่างหาก”คนถูกกล่าวหาเถียงกลับเนือยๆขณะกวาดสายตามองหาร้านอาหารอันเหมาะแก่การเข้าใช้บริการ
“ใครกกมึง! สะดิ้งแล้ว เดี๋ยวกูถีบให้รถชนตายห่าแม่ง”
“เลิกเถียงกันแล้วรีบหาร้านเลี้ยงข้าวพวกกูก่อนที่พวกมึงจะโดนกูกับไอ้เจมส์กระทืบเป็นการระบายความหิว”น้ำเสียงเหวี่ยงๆจากเพื่อนอีกคนดึงเอาสถานการณ์ชวนปวดหัวยุติลงชั่วขณะ เพราะทุกคนพร้อมใจกันสอดส่องหาร้านกันเหลือเกิน โดยเฉพาะต้น รายนี้ท่าจะหิวจัด เล่นแยกเขี้ยวให้ทุกคนที่เดินผ่านแบบนี้
“ร้านนี้แหละ กูขี้เกียจเดิน”หลังเดินเลือกร้านจนขาแทบลากดินแล้วคชาก็เป็นคนตัดสินใจแล้วเดินนำเข้าไปในร้านอย่างไม่รอรี มันเป็นร้านอาหารอิตาเลี่ยนเล็กๆที่ตกแต่งด้วยสไตล์คลาสสิก ดูมีรสนิยมแต่ไม่ได้เลิศหรู แน่นอนว่าอาหารคงจะไม่แพงนัก
แต่มันผิดปกติตรงที่จำนวนลูกค้าที่อยู่ด้านในนี่สิ…
“เฮ้ย ดูสิใครมา…”ทันทีที่ทั้งสี่คนก้าวเท้าเข้าสู่ตัวร้าน ชายร่างยักษ์ที่ดูจะเป็นรุ่นพี่ปีสองปีก็เอ่ยทักด้วยเสียงทุ้มๆแต่กวนตีนสุดติ่ง เรียกเอาพรรคพวกนับสิบที่นั่งกระจายตัวอยู่ในร้านหันไปมองผู้มาใหม่ทั้งสี่กันเป็นตาเดียว
“มึงเลือกร้านไม่ดูคนเลยไอ้คชา”เจมส์บ่นกระปอดกระแปดขณะหักนิ้วตัวเองดังกรอบๆ คชายักไหล่แบบไม่สนใจก่อนนั่งลงตรงโต๊ะตัวแรก ก่อนที่อีกสามคนที่เหลือจะนั่งตามโดยไม่สนใจเสียงเฮลั่นของคนทั้งร้าน พอมองดีๆแล้วก็เห็นว่าเจ้าของร้านที่ควรจะออกมาต้อนรับพวกเขาดันหายไปแบบไร้วี่แวว คงเป็นเพราะไอ้พวกควายถึกนับสิบตัวนี่บุกเข้ามาภายในร้านก็ได้(มั้ง)
“ไม่คิดจะทักทายรุ่นพี่หน่อยเหรอไอ้น้อง”ชายร่างใหญ่คนเดิมยังเอ่ยถามน้ำเสียงกวนประสาท แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจของพวกคชาเท่าไหร่นัก
“พนักงานไปไหนวะ หิว!”ต้นตะโกนลั่นร้านกลบเสียงไอ้ควายถึกนั่นจนแทบมิด ดวงตาเรียวเริ่มมีประกายโมโห(หิว)แผ่ออกมาอย่างฉุดไม่อยู่
พวกเขารู้ .. เวลาต้นโมโหหิวนี่ใครก็เอาไม่อยู่
ไอ้พวกเวรนั่นหาเรื่องคนไม่ดูเวล่ำเวลาซะแล้ว
ปัง!
“ทำเป็นเมินกูเหรอพวกมึง! กูอุตส่าห์ทักทายอย่างสันติแล้วแท้ๆ”หนึ่งในกลุ่มรุ่นพี่ตบโต๊ะแล้วตะคอกใส่เสียงดัง ใบหน้าเหียกๆนั่นเริ่มมีแววตาโกรธเคือง
แต่แหงล่ะ ไม่มีใครสนใจมันหรอก
“ไอ้คาร์ชมันมาบอกกูว่าเมื่อวานพวกมึงไม่เล่นกับแฟนมัน ใช่มั้ยเต๋า คชา”คนที่คาดว่าจะเป็นหัวโจกของกลุ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาพวกคชาที่โต๊ะพร้อมเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ขัดกับดวงตามึนตึงนั่นชิบหาย
“ระยำเอ๊ย ขี้ฟ้องจริงๆ” เต๋าสบถอุบตัวเองอย่างหัวเสีย ขณะที่คชาหยิบเมนูขึ้นมาเลือกรายการอาหาร ส่วนเจมส์ก็ทำการนั่งลูบหลังต้นอยู่ข้างๆไม่ให้มันตบะแตกเพราะโมโหหิวซะก่อน
“เงียบเหรอพวกมึง!!”
หวืด
หมับ!
ผัวะ!
ยังไม่ทันที่หมัดหนักจากชายร่างใหญ่จะกระแทกเข้ากับใบหน้าของคชา ฝ่ามือขาวๆของคนใกล้ๆก็เอื้อมไปคว้าหมับก่อนตามด้วยการสวนกลับจนไอ้ควายนั่นหน้าหัน
“เฮ้ย! รุมมัน!!” สิ้นเสียงคำสั่ง ประตูร้านก็ถูกล็อค ตามด้วยกลุ่มควายถึกสิบกว่าคนกระโจนเข้าใส่รุ่นน้องทั้งสี่ เสียงดังตุบตับดังไปทั่วร้าน ใครคว้าอะไรได้ก็เอามาใช้เป็นอาวุธแม่งทุกอย่าง
จากภาพรวมฝ่ายคชาควรจะเสียเปรียบ
แต่ไปๆมาๆ ทำไมเหล่าควายถึกค่อยๆล้มลงทีละคนๆวะเนี่ย ?
ผัวะ!
“เมื่อไหร่มึงจะหัดมองข้างหลังเวลามีเรื่องสักทีวะเต๋า”คชาบ่นหลังจากจัดการถีบไอ้เวรที่กำลังจะฟาดเก้าอี้ใส่ศีรษะเพื่อนสนิทของเขาลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว เต๋าหันมายิ้มกว้างส่งให้เพื่อนรักก่อนกลับไปจัดการให้คนที่เหลือต่อ ทางด้านเจมส์กำลังจิกกบาลของอีกฝ่ายกระแทกลงบนโต๊ะซ้ำๆซากๆ ส่วนต้น … รายนั้นต้องเรียกว่าอาละวาดเพราะเล่นกระทืบไปบ่น(เรื่องของกิน)ไป ดูท่ามันจะหิวมากถึงมากที่สุด
แล้วไอ้พวกนี้ก็โง่เกินทนที่มาหาเรื่องตอนไอ้ต้นหิวข้าว..
ตุบ!
“ไปได้แล้วโว๊ย หิว!!!!!”หลังจากใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีในการก่อเหตุวิวาท ต้นที่จัดการกระทืบไอ้โง่ตัวสุดท้ายเสร็จก็ตะโกนลั่นร้านแล้วเป็นคนเดินนำกลุ่มเพื่อนเดินออกมาจากร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่เละเทะทั้งแต่เอ้าอี้ยันโต๊ะนั่นเพื่อไปหาร้านใหม่ ใบหน้าติดน่ารักนั่นขมวดโคตรจะมุ่นทั้งๆที่ยังมีรอยแผลที่มุมปาก
“ครั้งนี้ถึงคิ้วแตกเลยเหรอวะ”เต๋าที่ย้ายตัวเองมาเดินข้างๆเพื่อนรักเอ่ยถามเมื่อเห็นหางคิ้วของคนตัวเล็กกว่ามีเลือดออกซิบๆ แต่ไอ้คนถามก็ไม่ได้มีสภาพดีไปกว่าเขาเท่าไหร่นักเพราะมันทั้งปากแตกและแก้มบวม คนที่ดูดีที่สุดในตอนนี้ก็เห็นจะเป็นเจมส์ที่ตัวใหญ่พอๆกับไอ้สวะพวกนั้นนั่นแหละ
“กูแค่คิ้วแตก แต่มึงอาจจะหัวแตกถ้ากูไม่ช่วยเอาไว้”คชาบ่นขณะยกมือปาดเลือดบริเวณคิ้วออกอย่างลวกๆ
“แค่นี้ทำเป็นทวงบุญคุณนะสัส ขอบคุณก็ได้ ซึ้งใจมาก กูรักมึงที่สุดด ด~”
“เก็บไปบอกเมียมึงนู้นไป๊!” เพราะทนกับคำบอกรักที่โคตรไร้ความจริงใจของร่างสูงไม่ไหว เจ้าตัวเลยจัดการตบกบาลมันไปอีกทีด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะสะดุ้งกันทั้งคู่เพราะเสียงต้นที่ดังมาแต่ไกลลิบ
“เลิกเจ๊าะแจ๊ะจู๋จี๋แล้วเดินมาสักทีสิวะ หิว !!!!!!”
เหี้ย .. นี่พวกเขาเดินรั้งห่างจากพวกมันสองคนตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย
“เออไปแล้วๆ!” เต๋าตะโกนกลับก่อนเอื้อมมือใหญ่ๆของตัวเองมาคว้าข้อมือของคนข้างๆก่อนมามันออกวิ่งตรงไปหาเพื่อนสนิทอีกสองคนที่ยืนรอด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
บางที่ถ้าพวกเขาไปช้ากว่านี้อาจจะโดนไอ้ต้นจับแดกแทนข้าวก็เป็นได้ = =;
PUPPAP
ครบแล้ว =O=!
นั่งปั่นตอนตีสาม 555555.
ยิ่งแต่งยิ่งเน่า เซ็งตัวเองจริงๆ 555
อันที่จริงมันยังไม่ถึงยอดอัพ แต่ตอนนี้หยวนให้แล้วกันเนาะ
ไปแพร่มมากแล้วค่ะ แค่อ่านแล้วเม้นก็พอนะเออ ^O^
Ps. Fav 50 แล้วเน้ ~ =w=?
โปรโมทๆๆๆๆ ฟิคพี่เบลลลล์
เต๋าคชาเหมือนกันนะฮร้า *O*
FIC. AF8 - {TAOKACHA} | แฟน?
เราไม่เคยคิดถึงกันซักครั้ง ไม่เคยหึงกันแม้แต่หนเดียว
ไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน ไม่สนใจแม้แต่อีกฝ่ายจะไปที่ไหนหรือทำอะไร
ทั้งหมดมีเพียงหนึ่งเหตุผล คือเราไม่ได้รักกัน ได้แต่รอวันที่จะยุติความสัมพันธ์นี้ซะ
แล้วแบบนี้...ยังจะเรียกว่าแฟนได้รึเปล่านะ?
http://writer.dek-d.com/puppylover/writer/view.php?id=741201
กดสิคะ ไม่ผิดหวัง รับประกัน ^O^V
ความคิดเห็น