คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ` 2nd. ¦ - `ขี้หึง :( - Larry Stylinson。[♡end] - Happy New Year
kuma
“ ขี้หึง ” - L
Harry Styles & Louis Tomlinson
New Year fanfiction
------------------
แท็กประจำช็อตเรื่องนี้คือ
#แลร์รี่ขี้หึง
ใช้อันเดียวกันกับขี้หึง ver.J นะคะ =/=
อยากอ่านมากเลย ตั้งใจแต่งมาก เวิ่นหน่อยน้า
เม้นด้วยก็ดีนะปั๊บก็อยากอ่าน 55555555555
--------------------
1 วันมี 24 ชั่วโมง
แฮร์รี่ สไตลส์หึงสักวันละ 10 ชั่วโมง
เล่นเกม 6 ชั่วโมง
และนอนอีก 8 ชั่วโมง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
23/12/xx
“นี่เบอร์ใคร”
ถามเป็นรอบที่สามของวัน
ลูอีเหลือบดวงเนตรสีสวยมองเด็กผมหยิกที่นอนเหยียดสันหลังยาวอยู่เคียงข้างบนเตียงก่อนจะกลอกตาไปมา ถามอะไรนักหนาขี้เกียจจะตอบ มือเรียวคว้ารีโมทกดเปลี่ยนช่องแล้วเท้าแขนกับหมอนอิงใบใหญ่จับจ้องหน้าจอโทรทัศน์แบนราบโดยไม่ยอมตอบคำถามน่าเบื่อซ้ำอีกเป็นรอบที่ล้านตั้งแต่เริ่มคบกันมา
“ลูอีนี่เบอร์ใคร มันโทรมาทำไมตอนตีสองวะ” เสียงทุ้มจากคนคนเดิมยังเอ่ยถามด้วยประโยคคำถามน่าเบื่อเหมือนเดิม มือไม่วายชูไอโฟนเครื่องบางแทบจะติดลูกตาลูอีอยู่รอมร่อ เรียกเจ้าของดวงหน้าหล่อเหลาค่อนไปทางหวานจำต้องหันไปสนใจเด็กโข่งที่โตแต่ตัวอย่างช่วยไม่ได้
“เซนโทรมาคร่ำครวญเฉยๆ เมื่อคืนมันทะเลาะกับเพอร์รี่” สุดท้ายเสียงหวานเรียบนิ่งก็ยอมตอบกลับทั้งที่ความจริงคือคันเท้าอยากถีบไอ้คนช่างสงสัยตกเตียงให้รู้แล้วรู้รอด -_-
ลูอีกลับมาให้ความสนใจกับจอภาพสีด้านหน้าดังเดิม ได้ยินคนตัวโตกว่าบ่นอะไรงึมงำในลำคอแต่ก็ช่างมันเถอะไม่ได้ใส่ใจจะฟัง คิดแล้วก็อยากจะบ้าตาย คบกับแฮร์รี่มาได้สี่เดือนกว่าแล้ว(หลังจากเล่นตัวอยู่เป็นอาทิตย์) สาบานจากใจเลยว่าไอ้คำถามงี่เง่าประเภทพวก ‘นี่เบอร์ใคร’ ‘ไปไหนมา’ ‘จะไปไหน’ ‘ไปกับใคร’ นี่ลูอีได้ยินบ่อยจนนับครั้งไม่ถ้วน ถ้าจะบอกว่าเขาต้องตอบคำถามเหล่านี้ทุกวันก็ดูจะโอเวอร์ไปหน่อย แต่เอาจริงก็เออใช่ นั่นแหละ
แฮร์รี่ถามแบบนี้ทุกวัน … เขาก็ต้องคอยตอบแบบนี้ทุกวัน
บางทีลูอีก็แอบคิดว่ามันเป็นการกระทำที่โคตรจะโง่
“แล้วใครคือเหลี่ยม”
(=______________________________=)
“เลียมพอป่ะ” ออกปากแก้ไขชื่อเพื่อนร่วมคณะให้ถูกต้องด้วยน้ำเสียงปลงตกแกมเหนื่อยหน่ายระดับแปด เห็นนิ้วมือเรียวยาวของเด็กอายุ 19 ปีแตะๆถูๆโทรศัพท์ของเขาขึ้นๆลงๆชนิดที่ว่าถ้าในมือแฮร์รี่ถือเหรียญขูดขนาดนั้นคงได้เจอเลขเด็ดมีเงินไปเที่ยวรอบโลกแล้วให้ตาย
“เออนั่นแหละ มันทักไลน์มาอ่ะบอกหิวข้าวจุงไรเนี่ยบ้านจนเหรอทำไมต้องมาขอข้าวพี่ด้วย”
“โอ๊ยมันก็กวนตีนไปงั้นแหละเลียมอ่ะมาหึงอะไรกับไอ้บ้านี่”
“จะรู้เหรอเผื่อมันมาจีบพี่ทำไง” ตอบไปตามความจริงโดยมีคนรักตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ใส่หน้าก่อนลูอีจะตัดสินใจถีบแฮร์รี่ออกจากหนึ่งในสิ่งที่น่าสนใจเปลี่ยนมาเป็นก้าวลงจากเตียงเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำแทน
มันเลยกลายเป็นว่าเด็กหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อแขนยาวกางเกงยีนส์รัดรูปถูกทอดทิ้งให้นอนอืดอยู่คนเดียวบนเตียงขนาดพอนอนได้สองคน คิ้วเรียงสวยขมวดมุ่นจนหน้าผากย่นเหมือนผิวหนังของคุณตาอายุเจ็ดสิบสี่ ดวงตาคมสีมรกตยังทำงานประสานกับนิ้วมือที่ไล่ขึ้นไล่ลงกดดูมันทุกสนทนา แล้วใบหน้าสลักก็ยิ่งเพิ่มพูนความบึ้งตึงเมื่อพบว่ามีคนทักไลน์ลูอีมาเยอะมาก นี่ยังไม่รวมเฟสบุ๊คกับทวิตเตอร์แล้วก็อะไรต่อมิอะไรที่แฮร์รี่ยังไม่ได้เช็คอีก
ก็แล้วใครมันจะไม่หึงวะถามจริง
หัวสมองที่ตอนนี้แต่คำว่าหึงหึงหึงอัดแน่นอยู่ทุกตารางนิ้วสั่งให้นิ้วโป้งใหญ่แตะหน้าจอเข้าสู่แอพพลิเคชั่นต่างๆนานา ใช้เวลาอึดใจเดียวกับการกดพิมพ์ข้อความและเปลี่ยนดิสเพลเป็นรูปคู่ของเขากับลูอีลงไปแทนรูปคนตัวเล็กเจ้าของไอโฟนกำลังนอนหลับที่แฮร์รรี่แอบถ่ายไว้สองวันก่อน ไม่นานนักแอพสำหรับสนทนาแทบทุกแอพของลูอีก็ขึ้นสเตตัสเดียวกันจากการกระทำของคนคนเดียว
‘ -` LouisTommo｡: รักแฮร์รี่ที่สุดในโลก ♥ ’
ริมฝีปากหยักยกยิ้มด้วยความพึงพอใจในผลงาน โดยเฉพาะดิสเพลที่บ่งบอกชัดเจนว่าเจ้าของไลน์นี้ เฟสบุ๊คนี้ ทวิตเตอร์นี้ บลาๆนี้มีเจ้าของหัวใจแล้วนั่นเป็นอะไรที่แฮร์รี่ภูมิใจในความคิดตัวเองสุดๆ สเต็ปต่อมาเมื่อจัดการกับของคนรักเสร็จแล้วมือกว้างก็คลำๆหาไอโฟนเครื่องบางของตัวเองที่โยนทิ้งโยนขว้างไว้บนหมอนใกล้ๆขึ้นมา ไล่เข้าแอพพลิเคชั่นทุกแอพก่อนเปลี่ยนสเตตัสในทำนองเดียวกันโดยเจตนาเพียงแค่ว่าอยากย้ำให้พวกผู้หญิงที่ชอบทักแฮร์รี่มาบ่อยๆรู้ว่าเขามีแฟนแล้วอย่าพยายามมาอ่อยแค่นั้นแหละ
หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้วคนตัวสูงก็ฆ่าเวลาโดยการนอนเล่นเกมไปพลางๆเพราะไม่แน่ใจว่านานขนาดนี้ลูอีเข้าไปฉี่หรือไปขี้กันแน่ และห้านาทีต่อมา(หลังจากแฮร์รี่เล่นเกมเรียงเพชรจนแพ้ไปห้ารอบ)ลูอีก็เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเสื้อกางเกงตัวใหม่ที่เด็กหนุ่มบนเตียงไม่คุ้นตา
เสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีกรมท่าถูกสวมทับเสื้อยืดสีเทาลายเรียบเข้ากับกางเกงสียีนส์รัดรูปให้คนตัวเล็กมีเสน่ห์ขึ้นมากโข ลูอีหยุดที่ปลายเตียง เจ้าของดวงตาสีความารีนยืนนิ่งมองไอ้เด็กโข่งตรงหน้าแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามพร้อมหมุนตัวไปรอบๆโชว์เสื้อผ้าชุดใหม่
“หล่อป่ะ”
แฮร์รี่ลุกขึ้นนั่ง หรี่ตา มือจับปลายทางจงใจเลียนแบบโคนันเจ้าหนูยอดนักสืบที่เป็นตัวนำโชคร้าย ไปที่ไหนมีคนตายที่นั่นตลอด รวมกันจะร้อยศพแล้วมั้งการ์ตูนอะไรหดหู่จะตายชัก “ก็น่ารักดี ไปซื้อมาตอนไหนอ่ะ”
“แอนดี้เอามาให้เมื่อวาน ของขวัญวันเกิดล่วงหน้ามันจะไปไทยพรุ่งนี้” ตอบส่งๆพลางสาวเท้าไปยืนหน้ากระจกบานยาวที่ฝังอยู่กับประตูตู้เสื้อผ้า เห็นรูปตัวเองสะท้อนชัดเจนในกระจกเงาบานนั้น มือเรียวจับๆคลำๆเสื้อกันหนาวด้วยความชอบใจ ถ้ารวมกันทั้งเสื้อกางเกงก็คงจะหลายสตางค์อยู่ ใครจะคิดว่าแอนดี้จะทุ่มทุนให้เขาขนาดนี้ลูอีน้ำตาแทบไหล
“แอนดี้ไหนอีก”
แทบฉีกเสื้อทิ้งกับเสียงทุ้มต่ำจากอีกคนในห้อง เพิ่งดีใจกับของขวัญได้สามวินี่ทำไมต้องมาทำฟีลสะดุด -_-
“ก็เพื่อนในคณะนั่นแหละ แฮร์รี่ไปคณะพี่ตั้งบ่อยทำไมจำเพื่อนพี่ไม่ได้สักคน” ถึงขนาดต้องหันกลับมาต่อว่า ลูอียืนค้ำเอวส่งสายตาขุ่นเคืองไปให้เด็กหนุ่มร่างสูงเอาให้มันรู้ไปเลยว่าเขาชักจะอารมณ์เสียจริงๆแล้ว มีอย่างที่ไหนเอาแต่ถามถึงคนเดิมๆซ้ำๆทุกวี่ทุกวันทั้งที่คนที่เจ้าเด็กนี่ถามถึงก็คือเพื่อนสนิทเขาทั้งนั้น
“ตอนไปคณะผมก็สนใจแต่พี่จะเอาเวลาไหนไปจำหน้าจำชื่อเพื่อนพี่ จำเป็นเหรอ” ตอบกลับหน้ามึนชวนประเคนหมัดหนักๆใส่หน้าหล่อเหลานั่นสักทีสองที ว่าจบก็เลื้อยลงไปนอนเหยียดแข้งเหยียดขาเต็มเตียงชนิดที่ลืมสำนึกไปเลยว่านี่มันเตียงลูอีต่างหาก
ได้ยินแบบนั้นเจ้าของห้องก็กลอกตา ยังคงยืนมองแฟนตัวเองด้วยแววตาที่แบบว่าโคตรพ่อโคตรแม่จะเบื่อ ก่อนมือเรียวทั้งคู่จะตรงไปคว้าหมับเข้าที่ข้อเท้าแล้วออกแรงดึงเด็กตัวโตลงจากเตียงในสภาพทุลักทุเล เสียงโอดครวญดังประท้วงจากเรียวปากได้รูปแต่ก็ยอมนอนนิ่งๆให้ลูอีลากลงจากเตียงจนมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้นพรหมหน้าตู้เสื้อผ้าจนได้
เรียวแขนใต้เสื้อแขนยาวยกขึ้นกอดอก ก้มสบดวงตากับนัยน์ตาคมโตของแฮร์รี่ที่นั่งขัดสมาธิกระพริบตาปริบๆเหมือนเด็กวัยกระเตาะมองผู้ปกครองที่ดูเผินๆมันก็น่ารักแต่พอจ้องนานๆชักอยากยื่นเท้าไปถีบให้หน้าหงายตงิดๆ คนตัวเล็กมองมาด้วยสายตาจริงจังที่ทำเอาแฮร์รี่เสียวสันหลังวาบ หน้าพ่อหน้าแม่โผล่พรวดขึ้นมาในมโนสำนึกโดยอัตโนมัติ
… แล้ววินาทีนั้นแฮร์รี่ก็ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของคนที่ฆ่าตัวตายเพื่อหนีปัญหาว่ามันเป็นยังไง
“จำเป็นมาก ตั้งแต่นี้ไปนายต้องจำเพื่อนสนิทพี่ให้ได้ทุกคนจะได้เลิกหึงบ้าบอสักที”
“ผมไม่ได้อยากรู้จักเพื่อนพี่สักหน่อย”
“ไม่รู้แหละ วันที่ยี่สิบแปดนี้พวกพี่นัดฉลองปีใหม่กัน และแฮร์รี่ต้องไปด้วย”
“โหยไม่เอา…”
“ถ้าไม่ตกลงงั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมากอด ไม่ต้องมาหอม ไม่ต้องมาจูบ”
ลูอีโคตรจี้จุดอ่อน
ห้ามขนาดนั้นเขาไม่ใจขาดตายเลยรึไง ตัวลูอีนุ่มจะตายกอดแล้วไม่อยากปล่อย ไหนจะแก้มนิ่มที่หอมแล้วโคตรชื่นใจนั่นอีก ไหนจะกลีบปากบางหวานละมุนยากจะผละออกนั่นอีก
คนตัวสูงเบ้ปาก นี่คนรักเขากำลังแสดงการปกครองระบอบเผด็จการให้แฮร์รี่ประจักษ์แก่สายตาใช่ไหม
“เออ”
“ไปก็ได้(วะ)”
จำใจตอบไปแบบนั้นทั้งที่ในหัวส่งเสียงคัดค้านดังสนั่น แต่เห็นหน้าลูอีรวมกับคำขาดที่ได้ยินแน่นอนว่าแฮร์รี่ไม่กล้าปฏิเสธหรอกในทุกๆกรณี ความจริงแฟนเขาหน้าตาน่ารักมากนะแต่โกรธทีไรชอบเหวี่ยงใส่ทุกที ซึ่งแฮร์รี่พนันได้เลยว่าถ้าเขาทะลึ่งบอกไม่ตกลงไปนอกจากโดนสั่งห้ามไม่ให้เข้าใกล้ในระยะ 3 สามเมตรแล้ว โทษที่หนักกว่านั้นคือจะโดนลูอีงอนแน่ ลำพังก็รู้ว่าลูอีไม่ค่อยชอบที่เขาขี้หึงอยู่แล้วถ้าได้งอนอีกคงต้องง้อกันอย่างต่ำเป็นวัน
แต่ไหนๆก็ไหนๆล้ะ … พูดถึงเรื่องกอดจูบลูบคลำนี่ก็ขอสักฟอดก่อนเถอะอย่างอื่นค่อยว่ากันลูอีน่ารักจะแย่
*Me/ดึงแฟนมาหอมแก้ม*
บอกเลยว่าฟิน (￣▽￣)ﾉ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
28/12/xx
“อ้าวคราวนี้แฟนมึงยอมมาด้วยแล้วเหรอ”
ประโยคแรกที่หนึ่งในเพื่อนสนิททักด้วยน้ำเสียงยียวนจงใจกวนประสาททำเอาลูอีเกือบถลาไปต่อย ปากสะกิดมือสะกิดตีนแบบนี้มีคนเดียวคือไนออล เจ้าของผมสีบลอนด์ที่นั่งติดกำแพงทำหน้าตายียวนชวนมีเรื่องโดยมีเพื่อนอีกสามคนหัวเราะสนับสนุนกันใหญ่ ถัดจากไนออลคือเลียม และตรงข้ามไนออลกับเลียมก็คือเพอร์รี่กับเซน(ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนรักกันเพิ่งเลื่อนความสัมพันธ์เป็นรักเพื่อนได้หกเดือนกว่า)
“เออ -_- ” ตอบกลับห้วนๆพลางปรายตามองคนตัวสูงข้างกายด้วยหางตาก่อนจะไล่เลียมไปนั่งเบียดเซนแล้วส่งตนเองนั่งลงข้างไนออล ไม่ลืมดึงข้อมือให้แฮร์รี่ที่บัดนี้ยืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกให้นั่งข้างๆกัน
บทสนนาที่ไนออลกำลังจะเปิดปากกวนตีนเพื่อนตัวเล็กต่อถูกขัดเมื่อพนักงานหญิงในชุดประจำร้านนำเมนูมาเล่มใหญ่มาให้ วันนี้พวกเขาทั้งหมดมีนัดฉลองปีใหม่ล่วงหน้าด้วยกันก่อนที่วันสิ้นปีแต่ละคนจะแยกย้ายกันไปฉลองตามทางของตัวเอง ร้านที่เลือกก็เป็นร้านปิ้งย่างแบบบุฟเฟ่ต์ในห้างสรรพสินค้าธรรมดาๆ เซนกับเพอร์รี่ก้มหัวชนกันดูเมนูช่วยกันเลือกนู่นนี่ดูงุงิมุ้งมิ้ง ไนออลกับเลียมก็ยังอุตส่าห์ถามความเห็นกันข้ามฝังโต๊ะ
เห็นเพื่อนแต่ละคนแล้วก็รู้สึกสลดใจพิกล ลูอีเงยหน้าขึ้นจากเมนู ผินดวงหน้ามองคนหัวหยิกที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆแล้วก็อยากจะกัดลิ้นให้ตัวเองตายๆไปซะ นี่เขาพาเจ้าเด็กนี่มาด้วยก็เพราะต้องการให้แฮร์รี่ทำความรู้จักเพื่อนๆของเขาไว้นะ จะได้เลิกหึงสักที ลูอีรู้สึกว่าแฮร์รี่หึงบ่อยจนกลัวว่าคนรักของตัวเองจะเป็นโรคประสาทตายก่อนวัยอันควร
“แฮร์รี่อยากกินไรอ่ะ”
“พี่สั่งไรมาผมก็กินด้วยหมดแหละ”
คนตัวเล็กพยักหน้ารับหงึกหงักก่อนจะหันไปสั่งชุดเนื้อดิบกับพนักงาน รอจนสั่งครบทุกคนหญิงสาวในชุดประจำร้านถึงได้ผละออกไปทำให้ทั้งโต๊ะกลับมาเป็นส่วนตัวอีกครั้ง
เป็นโอกาสอันดีที่เขาจะได้แนะนำเพื่อนให้แฮร์รี่รู้จักอย่างเป็นทางการสักที
คิดได้แบบนั้นลูอีก็ไม่รอช้า เคาะโต๊ะสองสามทีเป็นการเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นๆซึ่งมันก็ได้ผล เซนกับเพอร์รี่เลิกสร้างโลกส่วนตัวสีชมพูเปิดประตูออกมาดูโลกกว้าง เลียมเงยหน้าจากไอโฟนสงสัยกำลังเต๊าะดาวคณะบัญชีที่มันเคยเพ้อถึงอยู่ ไนออลก็ผละจากการเคี้ยวน้ำแข็งแก้หิวมามอง ส่วนแฮร์รี่นี่เห็นนั่งจ้องเขาตั้งแต่เริ่มล้ะช่างมัน
“คือวันนี้กูพาแฮร์รี่มาด้วยเพราะอยากให้พวกมึงทำความรู้จักไว้ แล้วก็อาจจะพามาด้วยบ่อยๆ เอ่อ…พวกมึงโอเคใช่ป่ะ”
“แล้วทำไมต้องไม่โอเควะ น้องมันก็แฟนมึง มึงก็เพื่อนพวกกู มาเกรงจงเกรงใจอะไรมารยาทดีนักเหรอ” เป็นไนออลที่ตอบรับด้วยเสียงร่าเริงยินดีฝุดๆ มือขาวที่มักจะทำงานก่อนสมองพอๆกับปากเอื้อมมาขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนของลูอีอย่างเมามัน ถ้าปกติคนตัวเล็กก็คงจัดการตบหัวมันไปหนึ่งทีตามด้วยการแหกปากโวยวาย แต่ไม่ใช่กับเวลานี้ที่ลูอีรับรู้ได้ถึงรังสีเย็นยะเยือกที่ถ้ามโนไม่ผิดมันแผ่ออกมาจากคนข้างๆเขาเนี่ยแหละ
“ตอบดีๆก็ได้จะมายุ่งกับหัวกูทำไม มึงนี่” บ่นไม่จริงจังนักระหว่างผลักคนผมบลอนด์หัวติดกำแพงแล้วจัดผมตัวเองใหม่แบบลวกๆ
แล้วก็นั่นแหละ … แฮร์รี่ยังแผ่รังสีน้ำแข็งออกมาไม่หยุดชนิดที่ว่าถ้าเป็นการ์ตูนคนนั่งข้างแบบลูอีมีหวังได้กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้วแน่แท้
สถานการณ์น่าอึดอัดมากจริง
“งั้น…แฮร์รี่ นี่ไนออล เพอร์รี่ เซน แล้วก็เลียม เพื่อนสนิทพี่ เรียนคณะเดียวกันหมดเลย” มือข้างหนึ่งดึงยิกๆที่แขนเสื้อคนรักให้มองตามมืออีกข้างที่ชี้เพื่อนแต่ละคนไปตามชื่อที่แนะนำ เพอร์รี่กับเซนแค่แนะนำตัวกลับธรรมดาอย่างผู้ดีมีสกุลรุนชาติ ตรงข้ามกับไนออลที่บังอาจยื่นแขนผ่านหน้าลูอีเพื่อทำความรู้จักกับแฮร์รี่ ทำเอาคนตรงกลางนึกอยากงับแขนมันขาดให้พิการตลอดชีวิต
“ไงแฮร์รี่ พี่ชื่อไนออลนะ ไนออล ฮอแรน คบกับแฟนนายมาได้….กี่ปีวะ….เอ้อ หก หกปีแล้ว พอดีมัธยมอยู่โรงเรียนเดียวกัน ยินดีที่ได้รู้จัก ( ^ ∇ ^)ﾉ ” พูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นแถมยังยิ้มกว้างแก้มแทบแตก มือก็ยังจ่ออยู่ตรงหน้าใบหน้าหล่อเหลา และเมื่อคนอายุน้อยกว่ายอมยกมือขึ้นจับด้วยไนออลก็เขย่ามือแฮร์รี่แรงๆเสมือนว่ายินดีปรีดามากมาย ไม่ใช่อะไร ความจริงก็ดีใจที่ได้รู้จักแฟนเพื่อน แต่จริงๆเขาจงใจให้แขนตัวเองกระทบคางลูอีเฉยๆเพื่อความสะใจอ่ะ
“หวัดดีครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” <--- แฮร์รี่
“เออนี่พี่ถามไรหน่อย ไปไงมาไงทำไมได้มาเป็นเด็กลูอีมัน” <--- เลียม
“เด็กกูพ่อง -_- ” <--- ลูอี
เหตุการณ์หลังจากนั้นก็คือเพื่อนรักแต่ละคนทั้งปิ้งทั้งย่างเนื้อแถมยังรวมหัวกันถามคำถามบ้าบอกับแฮร์รี่ตั้งแต่ใครขอใครคบ เคยจูบกันกี่ครั้ง ลูอีขี้อ่อยรึเปล่า บลาบลาบลาแล้วก็หัวเราะเสียงดังลั่นร้านจนคนตัวเล็กอยากจะมุดโต๊ะไม่ก็หนีกลับบ้าน ที่มันน่าแค้นใจคือแม้แต่เซนกับเพอร์รี่ที่ปกติไม่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านยังร่วมวงแกล้งเขาด้วย ลูอีที่ตอนนี้ตกเป็นเป้าหมายระบายอารมณ์โดยสมบูรณ์ก็ทำได้แค่พูดแทรกแก้ตัวไปแต่ก็ไม่ค่อยมีจังหวะให้ทำแบบนั้นเท่าไหร่เพราะไอ้บ้าไนออลเอาแต่พูดไม่หยุด
โดยรวมแล้วมันก็เหมือนจะดีหรอก กินไป คุยกันไป หัวเราะไป แฮร์รี่ดูเหมือนจะเข้ากับเพื่อนๆของลูอีได้ดี มีร่วมหัวเราะถามนั่นตอบนี่ ติดก็แต่ลูอีรู้สึกได้ถึงความมาคุบางเบาปกคลุมโต๊ะพวกเขาเอาไว้ตลอดเวลาที่นั่งกินอาหารกัน มันคือความน่าอึดอัดแปลกๆที่ทำให้มุขตลกของไนออลฮาไม่สุด ไนออล เซน เลียม และเพอร์รี่ที่ปกติเวลาสามัคคีกันแกล้งลูอีทีไรต้องแกล้งให้ถึงที่สุดคราวนี้คล้ายเกรงใจอะไรบางอย่าง แม้แต่เลียมกับไนออลที่กวนตีนกันเป็นกิจวัตรยังสงบปากสงบคำมากกว่าเดิม
แน่นอนว่าลูอีว่ารู้ว่าสาเหตุของสถานการณ์เหล่านี้มันมาจากใคร
…
..
.
“กลับดีๆนะเว้ย”
ลูอีพยักหน้ารับพร้อมโบกมือลาเพื่อนสนิทที่เห็นว่าจะไปดูหนังกันต่อก่อนค่อยกลับ ก่อนมือใหญ่ของเด็กอายุ 19 ปีจับมือเขาแล้วดึงให้เดินออกจากร้านมาพร้อมกัน ใกล้วันเทศกาลแบบนี้ไม่แปลกที่ห้างสรรพสินค้าจะเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาเดินกันขวักไขว่ แล้วก็เข้าอีหรอบเพราะแฮร์รี่เปลี่ยนจากจูงมือมาเป็นโอบไหล่แคบของคนอายุมากกว่าแทนเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
การกระทำที่ทำให้คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วขืนตัวออกจากวงแขนแข็งแรง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“แฮร์รี่เอามือออกไป”
“เอาออกทำไมอ่ะ”
“คนมอง”
“ก็ผมไม่ชอบที่คนมองพี่ไงถึงได้…”
“เป็นบ้าเหรอ”
ประโยคคำถามสั้นๆจากคนอายุมากกว่าที่ตอนนี้หยุดก้าวเดินจนแฮร์รี่ต้องหันหลังกลับไปมอง
ลูอียืนนิ่งอยู่ตรงหน้า มองมาด้วยดวงตาสีอความารีนที่แฮร์รี่หลงใหลตั้งแต่แรกเห็น หากสิ่งที่เขาหลงรักคือแววตาซุกซนที่อยู่ภายในนัยน์ตาคู่สวยคู่นั้น…ไม่ใช่ดวงตาแข็งกระด้างที่ทอดมองมาแบบนี้
หัวใจพลันกระตุกวูบเมื่อได้สบประสานสายตา
“ถ้าบ้ารักก็อาจจะใช่” แต่ก็ทำใจดีสู้เสือเล่นมุขงี่เง่าออกไป มันไม่ได้ผลหรอก..แฮร์รี่รู้เพราะนอกจากลูอีจะไม่ยิ้มหรือหัวเราะแล้ว แม้ดวงหน้าหวานจะเรียบเฉยแต่สิ่งที่ชัดเจนคือนัยน์เนตรคู่เดิมที่มองมามันเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“เป็นบ้ารึไง ที่ผ่านมาถึงแฮร์รี่จะหึงบ้าบอแค่ไหนพี่ก็ไม่เคยว่า แต่คนที่นายเพิ่งนั่งกินข้าวด้วยคือเพื่อนพี่! ทำไมถึงทำตัวแบบนั้น!” ลูอีตะหวาดเสียงดังเรียกให้ผู้คนที่เดินผ่านพร้อมใจกันมองมาเป็นตาเดียว
ลูอีกำลังโกรธ…โกรธมากๆในแบบที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงลูอีจะไม่ได้แสดงท่าทางอะไรมากแต่แค่เสียงหวานที่ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างแค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้คนตัวสูงยืนนิ่งเหมือนถูกสาป
“ลู…คือผม…”
“แฮร์รี่ไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าการหึงแบบนี้มันโคตรงี่เง่า พี่ไม่ใช่นักโทษนะที่ต้องรายงานทุกอย่างให้นายรู้ จะไปไหนกับใครก็ต้องบอก พี่เข้าใจว่าเป็นห่วง แต่ทำแบบนี้มันเหมือนแฮร์รี่ไม่ไว้ใจพี่เลยสักนิด นายทำเหมือนพี่เป็นคนใจง่ายที่พร้อมจะนอกใจนายตลอดเวลา”
“ไม่ใช่นะ ผมแค่…”
“แค่รักพี่ ใช่ไหม”
“…”
“พี่รู้ว่าสิ่งที่แฮร์รี่ทำก็เพราะว่ารักพี่”
“แล้วทำไมแฮร์รี่ถึงไม่รู้บ้างว่าการทำแบบนี้บางทีมันก็น่ารำคาญ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
30/12/xx
ขี้หึง
คำบัญญัติของผู้ชายที่ชื่อแฮร์รี่ สไตลส์
เขาไม่ได้คบกับลูอีคนแรก แต่แฟนเก่าที่เลิกไปมีสาเหตุการเลิกเหมือนกันทุกคน ด้วยหน้าตาและรูปร่างทำให้แฮร์รี่ถูกจับตามองมาตั้งช่วงมัธยมตอนปลาย ยิ่งขึ้นมหาวิทยาลัยมาด้วยสังคมที่เปิดกว้างก็เดิมยิ่งทำให้แฮร์รี่เป็นที่ต้องการของหญิงชายหลายต่อหลายคน ทั้งๆที่ตอนเริ่มคบกันคนพวกนั้นแสดงออกชัดเจนว่าชอบแฮร์รี่ขนาดไหน แต่หลังจากคบกันได้ไม่ถึงครึ่งปีเธอหรือเขาก็ขอเลิก..
ทุกคนพูดด้วยประโยคเดียวกันว่า ‘แฮร์รี่ขี้หึงเกินไป’
จำได้ว่าไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่แฮร์รี่เป็นฝ่ายขอเลิกก่อน แต่หลังจากถูกบอกเลิกเขาก็ไม่ได้มีอาการคร่ำครวญโหยหาจะเป็นจะตายแฟนเก่าเลยสักครั้ง ที่เขาหึงก็เพราะเขารัก ถ้าไม่รักจะหึงทำไม .. เพราะฉะนั้นกับคนที่ประเมินการกระทำเพราะความรักของเขาเป็นสิ่งไร้ค่าแฮร์รี่ก็ไม่เห็นว่าจะน่าเสียดายตรงไหนที่ต้องเสียไป
แต่ไม่ใช่กับลูอี
หน้าจอแบนราบของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ส่งแสงสว่างจ้าภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่ถูกปิดไฟมืดสนิท แสงจากโทรศัพท์เครื่องบางในมือส่องกระทบดวงหน้าสลักของเด็กหนุ่มร่างสูงที่นั่งจ้องมองมันนิ่ง แผ่นหลังกว้างใต้เสื้อยืดธรรมดาเอนพิงหมอนใบโต ดวงตาสีมรกตเอาแต่มองเบอร์ของใครบางคนทีเขาเพียรโทรหาแล้วไม่ต่ำกว่าห้าสิบครั้งแต่ก็ถูกตัดสายทุกครั้ง และตอนนี้เจ้าของเบอร์นี้ก็ปิดเครื่องไปแล้ว
‘แล้วทำไมแฮร์รี่ถึงไม่รู้บ้างว่าการทำแบบนี้บางทีมันก็น่ารำคาญ’
ลูอีคงรำคาญเขาเต็มทน
เสียงถอนหายใจดังชัดเจนภายในห้องเงียบสงัด สองวันแล้วที่แฮร์รี่ไม่ได้คุยกับลูอี พยายามโทรหาคนตัวเล็กก็ไม่ยอมรับ แม้กระทั่งไปดักรอที่หน้าหอตั้งแต่เที่ยงยันเย็นลูอีก็ไม่ยอมลงมาเจอ
วันนั้น… ลูอีพูดเหมือนกับคนอื่นๆว่าเขามันขี้หึงเกินไป
แฮร์รี่ยังจำได้กับดวงตาเย็นชาของลูอีที่มองเขาด้วยความขุ่นเคืองเหมือนมองเด็กไม่รู้จักโตคนหนึ่ง เสียงหวานที่เอ่ยประโยคบั่นทอนจิตใจออกมายังฝังอยู่ในสมองที่พอนึกได้มันก็ยิ่งทำให้ปวดในอก เหนือสิ่งอื่นใดคือภายในดวงเนตรคู่สวยนั่น สิ่งที่นอกเหนือจากความไม่พอใจแล้วก็คือแววตาของคนเหน็ดเหนื่อยใจอย่างชัดเจนเสียจนทำเอาคนได้เห็นอย่างเขารู้สึกหมดแรงลงดื้อๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เหตุการณ์หลังจากนี้ก็คงเป็นแฮร์รี่ที่โดนบอกเลิก แล้วเขาก็จะทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่เสียใจ ไม่อาลัยอาวรณ์
แต่เพราะว่านี่คือลูอี…
แฮร์รี่รู้ตัวดีว่าเขามันขี้หึงขนาดไหน แต่ทุกสิ่งที่ทำไปไม่ใช่เพราะไม่ไว้ใจคนรักอย่างที่โดนกล่าวหา แต่มันก็เพราะว่าแฮร์รี่หึงจริงๆ.. เขาไม่ชอบเลยสักนิดเวลาที่ใครๆไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทหรือในฐานะอะไรแตะตัวลูอี ไม่ชอบที่ใครต่อใครต่างก็มองลูอี แค่มีคนเดินเฉียดลูอีเขายังรู้สึกหวงจนแทบบ้า แฮร์รี่รู้สึกชัดเจนเลยว่าความแตกต่างในความรู้สึกระหว่างลูอีกับแฟนเก่ามันมากมายขนาดไหน
นั่นก็เพราะลูอีน่ารักกว่าใครๆ
นิ้วโป้งใหญ่แตะลงบนหน้าจอแบนราบอีกครั้งก่อนแนบมันกับใบหู แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือเสียงตอบรับของผู้หญิงที่เขาได้ยินมาตลอดทั้งวัน
ไอโฟนเครื่องบางถูกเด็กหนุ่มโยนลงที่นอนอย่างไปใยดี คนตัวโตเจ้าของผมหยิกยาวสีน้ำตาลเข้มถอนหายใจแรงๆพลางวางท้ายทอยกับหัวเตียงเดี่ยวหลังเล็ก เปลือกตาค่อยปิดลงบดบังลูกแก้วสีเขียวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความหม่นหมอง ภาพคนตัวเล็กเผยรอยยิ้มน่ารักบนดวงหน้าหวานกับภาพคนคนเดียวกันหากแววตาขุ่นเคืองแข็งกระด้างจนบีบรัดสิ่งมีชีวิตในอกข้างซ้ายให้เจ็บปวดผุดขึ้นในมโนภาพพร้อมๆกัน
เขาไม่อยากถูกลูอีบอกเลิกเพราะความขี้หึง
เขาไม่อยากเสียลูอีไป
แต่แฮร์รี่ก็ไม่รู้จะแก้ไขนิสัยงี่เง่านี่ยังไงเหมือนกัน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
31/12/xx
คืนข้ามปี
แล้วยังไง
ทั้งๆที่อีกไม่ถึงชั่วโมงจะผ่านพ้นปีนี้แล้วแท้ๆ แต่หน้าจออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่แฮร์รี่เพียรกดเช็คตลอดเวลาก็ไม่ปรากฏข้อความใดๆจากคนที่ต้องการ ร่างสูงในชุดเสื้อแขนยาวสวมกับด้วยเสื้อกันหนาวสีทึบกับกางเกงรัดรูปมีบีนนี่สีเข้มสวมบนศีรษะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้สาธารณะด้วยอาการอ่อนแรง ลมหายใจถูกผ่อนออกพร้อมไอสีขุ่นตามอุณหภูมิ
เสียงเพลงตามเทศกาลดังกระทบโสตประสาท ขณะที่ลูกแก้วสีมรกตแววโศกเศร้าทอดมองไปยังด้านหน้า ที่ที่แฮร์รี่อยู่เป็นสวนสาธารณะที่บัดนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา บ้างเดินจับมือถือแขนหัวเราะต่อกระซิกกันดูน่ารักน่าเอ็นดู บ้างมากันเป็นกลุ่มส่งเสียงเฮฮาให้คนรอบข้างได้แย้มรอยยิ้มตาม ทุกๆคนดูมีความสุขกับคืนสิ้นปีนี้ทั้งที่รู้ว่าเมื่อผ่านคืนนี้ไปแล้วสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปก็มีเพียงตัวเลขบ่งบอกคริสต์ศักราชเพียงเท่านั้น
ท้องนภายามราตรีคืนนี้ค่อนข้างปิดสนิทส่งผลให้ดาวดวงเล็กนับล้านส่องประกายให้เห็นได้ชัดเจนประจักษ์แก่สายตา โดยปกติแล้วหากมองจากเมืองนี้ ไม่บ่อยนักที่จะเห็นดวงดาวบนท้องฟ้านั่นเพราะแสงไฟจากอาคารบ้านเรือน และถึงแม้สวนสาธารณะแห่งนี้จะไม่ใช่สถานที่ Count Down ที่เป็นที่นิยมเท่าใจกลางเมือง แต่ต้นไม้หลากหลายชนิดทั้งต้นเล็กทั้งใหญ่ต่างถูกประดับด้วยไฟคริสต์มาสสีสันมากมายระรานตาให้สถานที่แสนธรรมดาดูงดงามขึ้นมาราวกับอยู่ในเทพนิยาย
ลมหนาวพัดผ่านร่างให้คนตัวสูงต้องซุกมือลงในกระเป๋าเสื้อ แน่นอนว่าในหัวยังคงถูกคนคนเดิมยึดพื้นทีทุกตารางนิ้วเหมือนตลอดสามวันที่ผ่านมา
ถ้ามันไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ตอนนี้ ที่นี่ … แฮร์รี่ก็คงได้นั่งอยู่เคียงข้างลูอีอย่างที่ได้วางแผนเอาไว้ว่าจะอยู่ด้วยกันในวันสุดท้ายของปี จะนับถอยหลังด้วยกัน แล้วแฮร์รี่ก็จะได้จูบคนตัวเล็กนั่นตามข้อตกลงที่แฮร์รี่อ้อนขอล้วงหน้าไว้ทั้งสองอาทิตย์
แต่เขาก็ทำพัง
เพราะต้นเหตุเรื่องแย่ๆนี้มันมาจากความขี้หึงเกินพอดีของแฮร์รี่ เพราะฉะนั้น…ถึงนิสัยงี่เง่าแบบนี้มันจะแก้ยากจนเรียกได้ว่าแทบติดเป็นสันดาน
แต่ถ้าเพื่อลูอี … เขาจะพยายามแก้ไขมันให้ได้
ดวงหน้าได้รูปก้มลงจับจ้องไปยังผืนดิน บีนนี่ถูกถอดออกก่อนมือใหญ่จะขยี้ผมของตัวเองแรงๆอย่างคนไร้จุดหมาย ก็ไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ในวันพิเศษวันนี้ ฝ่ามือกว้างยกขึ้นลูบใบหน้าตัวเองไปมา รับรู้ได้ถึงอาการบีบรัดในมวนอกจนกลัวว่ามันจะทำให้หัวใจที่กำลังกระเพื่อมอย่างปวดร้าวนั้นหยุดลง แฮร์รี่คิดว่าเขาอาจจะตายไปจริงๆก็ได้ถ้าลูอียังเอาแต่เมินเขาแบบนี้ การถูกคนที่ตนเองรักที่สุดทำแบบนั้นใส่ใครจะไปทนได้ … เขาไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น
เป็นจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นเรียกให้เจ้าของดวงตาคมโตรีบควักมันออกมาเปิดดู
มันก็แค่ข้อความสั้นๆที่ทำให้เรียวขายาวออกวิ่งฝ่าฝูงชนโดยไม่ต้องหยุดคิดแม้เสี้ยววินาที
(1 Message) From – Boo Bear.♡
‘ น้ำพุด้านสิงโต ถ้าไม่มาก็ตอบกลับด้วยพี่จะได้ไม่ต้องรอ ’
…
..
.
11.42 pm
ตัวเลขบนหน้าจออุปกรณ์สื่อสารเครื่องบางบอกแบบนั้น
ลูอีในชุดของขวัญวันเกิดจากแอนดี้และสวมบีนนี่สีเทายืนหันหลังพิงขอบน้ำพุขนาดใหญ่ทำจากหินอ่อนทั้งอ่าง ซึ่งด้านที่คนตัวเล็กยืนอยู่นั้นเป็นหนึ่งในห้าด้านที่มีรูปปั้นสิงสาราสัตว์ในตำนานประจำอยู่ ไม่มีที่มาที่ไปของการสร้างน้ำพุแห่งนี้เป็นเพียงความพึงพอใจส่วนตนของนักออกแบบเท่านั้น ห่างจากขอบอ่างไปยังใจกลางเป็นรูปปั้นขนาดใหญ่ของราชสีห์นีเมียน ลูกสิงของอสูรกายไทฟอนและอสูรกายอิคิดนา ตั้งบนแท่นหินในท่านั่งดูสง่าน่าเกรงขาม ขณะที่ถัดไปทางวนเข็มนาฬิกาเป็นรูปปั้นเพกาซัสในท่ายืนด้วยสี่ขาดูแข็งแรง สัตว์ในตำนานอันเป็นที่รู้จักกันทั่วโลกด้วยเป็นม้าร่างกำยำ ขนสีขาวบริสุทธิ์ และปีกอันกว้างสง่างามราวปีกของนกพิราบ ถัดไปเป็นรูปปั้นกริฟฟิน เจ้าของร่างครึ่งนกอินทรีครึ่งสิงโต โดยที่ส่วนหัว ขาคู่หน้า และปีกเป็นอินทรี ส่วนช่วงลำตัว ขาคู่หลัง และหางเป็นสิงโต ถัดจากนั้นก็คือรูปปั้นเซนเทอร์ บุรุษผู้มีส่วนลำตัวลงไปเป็นม้าหนุ่มที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรง อันเป็นสัญลักษณ์ของ’อารมณ์ที่ดุร้ายป่าเถื่อนและรุนแรงเกินขอบเขต’ พบเห็นได้บ่อยในภาพยนตร์เกี่ยวกับตำนานกรีก-โรมันทั่วไป และสุดท้ายคือรูปปั้นมังกรปีกกว้าง สัตว์ตำนานที่พบเห็นได้บ่อยที่สุดและเป็นที่นิยมที่สุด ด้วยเป็นสัตว์ที่มีความน่าพรึงทำให้มังกรถูกหยิบยกให้ร่วมเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ นวนิยาย หรือแม้แต่นิทานก่อนนอนสำหรับเด็ก
หากเป็นยามปกติเวลากลางดึกแบบนี้น้ำพุแห่งนี้คงไม่ถูกเปิดให้ประชาชนเชยชม แต่อาจจะเพราะคืนนี้เป็นคืนพิเศษ ตอนนี้สายน้ำสีใสจึงถูกพ่นออกจากปากของเหล่าสัตว์วิเศษกอปรกับแสงไฟที่ถูกติดตั้งไว้ขอบอ่างสาดส่องส่งผลให้อ่างน้ำพุสิงสาราสัตว์ของเทพเจ้าดูงดงามมีชีวิตเสมือนที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ในตำนานจริงๆ
ไอโฟนในมือถูกกดดูเวลาเป็นรอบที่สอง เห็นว่าอีกสิบนาทีจะผ่านพ้นเป็นวันใหม่.. และผ่านมาแล้วเกือบครึ่งชั่วโมงที่ลูอีส่งข้อความหาแฮร์รี่บอกตำแหน่งของเขา
ความจริงก็ไม่ได้จะบอกหรอก
แต่เป็นเวลาสามวันแล้ว.. สามวันเต็มๆที่เขาเมินแฮร์รี่โดยการไม่รับโทรศัพท์ ไม่ยอมไปเจอ ไม่ตอบข้อความใดๆ ยอมรับว่าที่ทำแบบนี้ก็เพราะว่าลูอีโกรธ โกรธที่แฮร์รี่ทำตัวงี่เง่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาเกินพอดี ไหนจะการแสดงออกอย่างชัดเจนว่าแฮร์รี่ไม่ไว้ใจแม้แต่เพื่อนสนิทของเขาอย่างพวกไนออล วันเดียวกันกับที่ลูอีพาเด็กนั่นไปกินข้าวกับกลุ่มเพื่อนเลียมยังโทรมาวิจารณ์แฮร์รี่ให้เขาฟังเลย มันเห็นๆกันอยู่ว่าสิ่งที่แฮร์รี่ทำจนติดเป็นนิสัยนี่ไม่ใช่สิ่งถูกต้องและมันก็ไม่ผิดด้วยที่ลูอีจำต้องเลิกติดต่อสักพักเพื่อให้ตัวต้นเหตุได้มีเวลาพิจารณาตัวเองซะบ้าง
แต่เขาก็ทำเมินเจ้าเด็กจอมยุ่งนั่นได้แค่สามวันเท่านั้นแหละ … เห็นได้ชัดว่าความอดทนของลูอีสิ้นสุดลงแล้ว
คิดถึงแฮร์รี่
ยอมรับความรู้สึกนั้นของตัวเองแล้วถึงได้ส่งข้อความหาคนตัวโตกว่า การที่ไม่มีเจ้าของดวงหน้าสลักอยู่ข้างๆกันมันก็ไม่ได้ทำให้ลูอีมีความสุขเท่าไหร่หรอก ยิ่งวันนี้เป็นวันดีๆแล้วด้วย แน่นอนว่าถึงจะโกรธยังไงลูอีก็ยังอยากอยู่กับแฮร์รี่ในคืนนี้อยู่ดี
“ลูอี”
เสียงเรียกทุ้มต่ำดังมาจากที่ไหนสักที่เรียกให้คนตัวเล็กรีบสอดส่องสายตาหา ก่อนจะเห็นเด็กหนุ่มร่างสูงคุ้นตาวิ่งฝ่าฝูงชนมากมายมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“หา….ตั้งนาน...เหนื่อย…นะ…เนี่ย” เด็กผมหยิกพูดทั้งที่โค้งตัวจับเข่ายืนหอบ ในมือกว้างข้างหนึ่งกำโทรศัพท์ส่วนอีกข้างก็กำบีนนี่ ผมยาวๆที่ปกติก็ไม่เป็นทรงอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งยุ่งเข้าไปใหญ่จนลูอีอยากจะเอื้อมมือไปขยี้มันแรงๆแต่ก็ทำไม่ได้ต้องรักษาฟอร์ม
“นานกว่านี้อีกนิดพี่ก็ไม่รอแล้วล่ะ” เสียงหวานขึ้นจมูกตอบกลับเสียงเรียบ ยืนนิ่งมองคนตรงหน้าที่ค่อยๆยืดตัวเต็มความสูงแล้วหายใจเข้าออกอย่างแรงบ่งบอกว่าแฮร์รี่เหนื่อยจริงๆไม่ได้โกหก
ดวงเนตรสีมรกตฝังจุดจับจ้องที่วงหน้าได้รูปของคนตัวเล็กที่ทอดมองไปอีกทางไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา ลมหายใจถูกสูดเข้าเต็มปอดมาพร้อมคำพูดมากมายที่รวบรวมมาตลอดทางวิ่งวนผสมปนเปกันอยู่ในสมอง มือใหญ่ชื้นเหงื่อทั้งสองข้างกำแน่นข้างลำตัวเหมือนคนที่กำลังตัดสินใจทำสิ่งสำคัญบางอย่าง
ก่อนเด็กหนุ่มจะเอื้อมไปจับมือเล็กข้างหนึ่งพลางกุมกระชับให้อยู่อุ้งมืออุ่น ลูอีจึงค่อยยอมหันมาสบสายตากับเขา กระแสเสียงนุ่มทุ้มหากหนักแน่นเปล่งออกจากริมฝีปากหยัก
“ผมไปคิดมาแล้วนะเรื่องที่พี่พูดวันนั้น”
“ผมขอโทษที่ผมมันโคตรขี้หึง…”
“ถ้าพี่ไม่ชอบ ผมจะพยายามแก้มัน…ไม่สิ ผมสัญญาว่าผมจะแก้มันให้ได้ ผมจะไม่ให้ความงี่เง่าของผมทำให้พี่อึดอัดอีก ผมจะไม่ถามว่าพี่จะทำอะไรไปไหนกับใคร ผมจะมีเหตุผลมากกว่านี้ ผมจะ…”
“ช่างเถอะ”
คำพูดของแฮร์รี่ถูกขัดด้วยคำสั้นๆจากคนตัวเล็กเจ้าของมือเย็นเฉียบที่เขากำลังกอบกุมเอาไว้ มันเป็นแค่คำเดียวที่ทำให้หัวใจที่เคยเต้นอย่างมั่นคงเมื่อครู่นี้กระเพื่อมรัวและแรงมากกว่าเดิม ความหวาดกลัวครอบงำจิตใจเมื่อแลเห็นว่าดวงหน้าหวานยังคงไม่แสดงอาการใดๆ
แต่แล้วคนตัวสูงก็เป็นต้องวาดรอยยิ้มกว้างเมื่อได้ยินประโยคต่อมาจากบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘คนรัก’ ของเขา
“พี่ก็ลองไปคิดดูแล้ว…”
“…”
“…พี่คงชอบที่แฮร์รี่คอยหึงพี่เหมือนกันมั้ง”
จบคำ เรียวแขนแข็งแรงก็รวบคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอดแทบจะทันที แฮร์รี่โอบกอดลูอีแน่นตามความสุขที่เปี่ยมล้นในหัวใจ ส่วนคนถูกกอดก็ยอมยืนนิ่งแย้มรอยยิ้มขำขันให้อีกฝ่ายกอดรัดร่างตนเองจนพอใจ
ร่างสูงปล่อยคนรักให้เป็นอิสระ ตามด้วยมือเรียวเล็กฉวยบีนนี่สีเข้มออกจากมือใหญ่ แฮร์รี่ก็รู้หน้าที่ดี เด็กตัวโตอมยิ้มพลางก้มศีรษะให้ลูอีสวมบีนนี่ทับกลุ่มผมหยิกของตนอย่างว่าง่าย ลูอีช่วยจัดผมยุ่งๆให้ดูเข้าที่เข้าทาง เป็นนาทีเดียวกับที่ผู้คนรอบกายส่งเสียงนับถอยหลังขึ้นมาพร้อมๆกันเรียกให้ดวงเนตรสองสี่ผละจากการสบสายตาทอดมองไปยังผืนฟ้าด้านบน
มือหนึ่งคู่สอดประสานกันแนบแน่น
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
0
ปั้ง!
ริมฝีปากได้รูปประทับลงบนกลีบบางบางสีสวยพร้อมเสียงพลุและเสียงเฮเริ่มดังกระหึ่มทั่วทั้งบริเวณ วาดเรียวแขนรอบเอวบางรั้งอีกฝ่ายให้เคลื่อนกายเข้ามาใกล้ขณะที่มืออีกข้างโอบสัมผัสที่แผ่นหลังเล็ก แนบสัมผัสอ่อนโยนเนิ่นนาน รอจนลูอีอนุญาตลิ้นร้อนถึงได้ค่อยกอบโกยความหอมหวานจากคนในอ้อมกอดที่แม้ว่าจะได้รับมามากมายเท่าไหร่ก็ไม่เคยรู้สึกพอ รู้สึกได้ถึงการหยอกเย้าของคนตัวเล็กให้แฮร์รี่เริ่มตอบกลับด้วยสัมผัสเร้าร้อนมากกว่าเดิม
จนกระทั่งเสียงครางหวานหูร้องประท้วงนั่นแหละถึงได้ยอมผละออกอย่างอ้อยอิง ทั้งแขนยังคงโอบประครองร่างเล็กเอาไว้ไม่คิดจะปล่อย
แฮร์รี่โน้มใบหน้าแนบหน้าผากกับหน้าผากมนของคนรัก เห็นลูอีส่งรอยยิ้มน่ารักมาให้ ความสุขมากมายยังอัดแน่นอยู่ทั่วทั้งร่าง ไม่มีอะไรวิเศษไปกว่าได้อยู่กับพิเศษในคืนพิเศษ… สันจมูกโด่งสัมผัสแผ่วที่ปลายจมูกรั้นแดงแจ๋เพราะความหนาว เสียงนุ่มทุ้มพลางเอ่ยอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวลข้างใบหูให้คนตัวเล็กได้ยินแต่เพียงผู้เดียว
“สวัสดีปีใหม่นะลู”
“สวัสดีปีใหม่คนขี้หึง”
“ช่วยอยู่หึงพี่จนถึงคืนนี้ของปีหน้าได้ไหม”
แฮร์รี่ยิ้มรับคำขอนั่น
“ตลอดไปยังได้เลย J ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
1 วันมี 24 ชั่วโมง
แฮร์รี่ สไตลส์หึงสักวันละ 10 ชั่วโมง
เล่นเกม 6 ชั่วโมง
นอนอีก 8 ชั่วโมง
แต่รักทุกชั่วโมงนะบอกเลย
(￣(工)￣)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
@puppapxiion
โย่ววววววววววววว =w=)/
นี่คือฟิคปีใหม่ Larry Stylinson นะคะ
ไม่รู้จะพูดอะไรมาก OTZ
ยังไงก็สวัสดีปีใหม่นะคะ
ขอให้มีความสุข สมหวังทุกเรื่องที่หวัง
ดูแลสุขภาพ ตั้งใจเรียนตั้งใจทำงาน ทำในสิ่งที่อยากทำ
เดินทางปลอดภัย ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บเด้อ <3
ขอบคุณที่ร่วมขี้หึงไปกับแฮร์รี่ …
สามารถเวิ่นลงทวิตได้ด้วยแท็ก #แลร์รี่ขี้หึง นะคะ
ถือว่าเป็นกำลังใจให้ปั๊บเนอะ .___.)
และสุดท้าย อย่าลืมไปร่วมขี้หึงต่อกับลูอีที่ ver.J นะคะ <3
ปล.อย่าสนใจน้ำพุ มโนล้วน 5555555555555555555555
ความคิดเห็น