ไอดอลหนุ่ม กะ คุณหนูส้มเปรี้ยว

ลำดับตอนที่ #1 : คุณหนู

        

         ณ ใจกลางเมืองกรุงโตเกียว  มีตึกสูงระฟ้าต่างๆมากมาย  รวมถึงตึกที่เป็นที่ทำงานของบริษัทโทกาดะ กรุ๊ป ซึ่งเป็นบริษัทที่เป็นค่ายเทปยักษ์ใหญ่เป็นอันดับ 1 ของญี่ปุ่น เจ้าของบริษัทมีบุตรเพียง 2 คน เป็นบุตรชายและบุตรสาว

    

         บุตรชายคนโตมีอายุ 24 ปี จบการศึกษาจามมหาวิทยาลัยชื่อดังจากประเทศอังกฤษ เป็นคนที่จะรับช่วงกิจการต่อจากบิดา เป็นคนที่สุขุม รอบคอบ ใจเย็น หรือจะพูดง่ายๆคือเย็นชา ยกเว้นคนในบ้าน โดยเฉพาะน้องสาวคนเดียวที่กระทำแตกต่างจากหญิงสาวอื่นๆที่มาพัวพัน เพราะฐานะของทางบ้าน  

    

         บุตรสาวมีอายุ 20 ปี กำลังศึกษาที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของอังกฤษ เช่นเดียวกัน ซึ่งวันนี้เป็นวันที่หล่อนจะกลับมาญี่ปุ่น ทั้งบ้านจึงค่อนข้างจะปั่นป่วนมาก เพราะคุณหนูผู้เอาแต่ใจจะกลับมาแล้วหลังจากไปศึกษาต่อถึง 4 ปี



\" เร็วเข้าคุณหนูมายะจะกลับมาแล้ว ยังจัดสวนไม่เสร็จได้ไง เร็วนะ \" เสียงหญิงสาวผู้เป็นแม่บ้านใหญ่ประจำตระกูลโทกาดะ สั่งพวกคนสวนใหญ่จัดสวนที่จะต้อนรับคุณหนูของตน



\" โถ่ คุณป้ามายานะครับ มายะกว่าจะกลับมาถึงอีกตั้ง 4 ชั่วโมงนะฮะ \" เสียงชายหนุ่มรูปงาม ใบหน้าคมวัย 24 ปีกล่าวอย่างอ่อนโยนกับแม่บ้านประจำตระกูล



\" คุณชายยูอิจิคะ อีก 4 ชั่วโมงก็ไม่ได้ค่ะ \" แม่บ้านพูดกับชายหนุ่ม



\" ดูซิค่ะ ทำงานชักช้าจริงๆ \" แม่บ้านประจำตระกลูตำหนิ



\" โถ่!! คุณป้ามายานะครับ เค้าก็ทำกันเร็วแล้วนะครับ \" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ



\" คุณชายยูอิจิคะโทรศัพท์ค่ะ เพื่อนของคุณชายโทรมาค่ะ \" สาวใช้เดินถือโทรศัพท์มาส่งให้ชายหนุ่ม



\" ฮะ \" ชายหนุ่มตอบรับพร้อมกับยิ้มบางๆให้ และเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์



\" สวัสดีครับ ว่าไงนะ \" ชายหนุ่มกรอกเสียงเย็นไปตามสาย



\" ได้ๆ เดี๋ยวบอกคุณแม่ให้นะ แต่ไม่ชัวร์นะว่าน้องของนายจะได้ทำงานนะ \" ยูอิจิพูดด้วยท่าทางที่สุขุมตามแบบฉบับของเขา



\" อือ แค่นี้นะ บาย \" ชายหนุ่มวางสายลง



\" มีอะไรเหรอลูกยูอิจิ \" หญิงสาวท่าทางบอบบางที่กำลังเดินลงมาจากข้างบนถามชายหนุ่ม



\" ไม่มีอะไรมากหรอกฮะแม่ เพื่อนผมที่ชื่อเคียวสุเกะนะฮะ แม่จำได้มั้ยฮะ \" ยูอิจิพูดและมองหน้ามารดาของตน



\" จ้ะ จำได้จ้ะ ทำไมเหรอยู ลูกมีอะไรจ้ะ \" หญิงสาวผู้เป็นมารดาถาม



\" ฮะ เค้าจะขอให้น้องเค้ามาทำงานนะฮะ ในตำแหน่งฝ่ายบุคคลนะฮะ \" ยูอิจิพูดด้วยท่าทางอ่อนโยนกับมารดาของตน



\" ได้จ้ะแต่ต้องมีการทดลองงานนะ แต่ไม่ต้องสอบสัมภาษณ์นะจ้ะ \" มารดาของชายหนุ่มพูดด้วยท่าทางอ่อนโยน



\" ฮะ \" ยูอิจิตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ



\" แต่ว่าแม่ว่านะลูกยู แม่ว่าถ้าลูกมั่นใจในฝีมือของเค้านะลูก อาจจะให้ทดลองงานน้อยกว่าปกติก็ได้นะยู จาก 3 เดือนอาจจะเหลือแค่ 2 เดือน \" ผู้เป็นมารดายิ้มบางๆ



\" ฮะ ผมก็ว่าต้องดูอีกที \" ยูอิจิตอบนิ่มๆ



\" แต่แม่ว่าถ้าเค้าฝีมือไม่ได้ดีเด่นเกินคนอื่นก็ต้องทำตามระเบียบ เพราะพนักงานจะว่าเอาได้นะลูกยู \" มารดาพูดตามเหตุผล



\' เห็นมั้ยแม่ของเรา ยุติธรรมซะไม่มี มิน่าล่ะพนักงานในบริษัทถึงเคารพคุณแม่นัก \' ยูอิจิยิ้มบางๆที่มุมปาก



\" แต่ว่าแม่ว่าเรื่องนี้เป็นสิทธิ์ของยูนะจ้ะ แม่ให้ยูรับกิจการต่อจากแม่กับพ่อแล้ว ยูก็ต้องตัดสินได้ เพราะว่าสิทธิ์ขาดอยู่ที่ยูนะลูก \" ผู้เป็นมารดายิ้มอ่อนโยน



\" แต่ว่ายังไงแม่ ก็ยังดำรงตำแหน่งที่ปรึกษาอยู่นะฮะ \" ยูอิจิแย้ง



\" จ้าๆ แต่มันเป็นสิทธิ์ขาดของลูก ถ้าลูกจะให้ทำสักอย่างแม่จะแย้งก็แค่นั้นใช่มั้ย \" มารดายิ้มล้อ



\" โถ่!! แม่ฮะ แบบนั้นไม่มีหรอก เพราะยังไงบริษัทนี้แม่กับพ่อก็สร้างกันมานะฮะ \" ยูอิจิเดินเข้าไปกอดมารดาเอาใจ



\" จ้าๆ \" ผู้เป็นมารดายิ้มบางๆ พร้อมกับแตะแขนของบุตรชายคนเดียวเบาๆ



    

         เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียงของแม่บ้านประจำตระกูลยังคงอยู่เรื่อยๆ และชั่วโมงสุดท้ายก็มาถึงเสียงแม่บ้านยังคงสั่งจัดของไม่หยุดหย่อน แต่ไม่นานเสียงแม่บ้านของประจำจระกลูก็เงียบลง มีเสียงทอนหายใจมาแทน



\" ตายแล้ว ใกล้เวลาที่คุณหนูจะถึงแล้ว นี่ไปเอารถมานะเตรียมตัวไปรับคุณหนูได้แล้วนะ \" แม่บ้านประจำตระกลูมองนาฬิกาที่ติดอยู่ที่ฝาพนังแล้วร้องขึ้น



\" มายานะจ้ะ ไม่ต้องรีบก็ได้นะไปถึงสนามบินนะแค่ 20 นาทีก็พอจ้ะ ให้คนอื่นได้กินน้ำบ้างนะจ้ะ ไม่ต้องรีบนะ นิสัยของมายะนะถ้าเครื่องลงแล้วยังไม่มีคนมารับก็จะรีบโทรตามทันทีเลยนะ ไม่ต้องห่วงนะจ้ะ ใจเย็นๆจ้ะ ” มารดาของยูอิจิพูดด้วยท่าทางอ่อนโยน



\" ค่ะ คุณนาย \" แม่บ้านพูดแล้วยิ้มให้นายหญิงของตน

    

         หลังจากนั้นพักใหญ่ก็ไม่มีใครพูดขึ้นมาอีก แม่และพ่อของยูอิจิ และยูอิจิ นั่งรถไปพร้อมกับแม่บ้านประจำตระกูล เพื่อไปรับหญิงสาวที่สนามบิน เมื่อไปถึงเครื่องบินก็ลงพอดี คนเริ่มทยอยออกมาจาประตู และในที่สุดคนที่ทุกคนอยากเจอก็ออกมาในที่สุด หญิงสาวร่างสูงเดิน โครงหน้าเรียว ดวงตาคม จมูกโด่ง ริมฝีปากอิ่มอมชมพู เข้าสูตรปากนิดจมูกหน่อย ลากกระเป๋าเดินทางขนาดย่อมออกมาจากประตูขาออก



\" สวัสดีค่ะแม่ \" หญิงสาวเดินจากประตูและเดินเข้าไปกอดผู้เป็นมารดา



\" สวัสดีค่ะพ่อ \" หญิงสาวกอดบิดาอีกคน



\" สวัสดีค่ะพี่ยู \" หญิงสาวยิ้มบางๆ กับชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าคม



\" สวัสดีค่ะป้ามายานะ \" หญิงสาวทักแม่บ้านร่างท้วมประจำตระกลู



\" มานานยังค่ะเนี่ย \" หญิงสาวพูดและกวาดสายตาไปที่ทุกคน



\" ก็ไม่นานจ้ะลูก มายะแล้วลูกไปเรียนเป็นยังไงมั่งจ้ะ \" ผู้เป็นมารดาถามอย่างอ่อนโยน



\" ค่ะ ก็ดีค่ะแม่ \" หญิงสาวตอบยิ้มๆตอบ



\" สบายดีมั้ยค่ะแม่ พ่อ \" หญิงสาวถาม



\" ก็ดีจ้ะลูก \" ผู้เป็นมารดาตอบนิ่มๆ



\" แล้วมายะล่ะ ลูกสบายดีมั้ย \" ผู้เป็นมารดาถามอย่างอาทร



\" ก็ดีค่ะ \" หญิงสาวร่างบางตอบ



\" กลับกันเถอะพี่ว่า จะคุยกันตรงนี้อีกนานแน่ๆ ไปคุยกันที่บ้านดีกว่านะ \" ผู้เป็นพี่ชายพูดและเดินไปรับกระเป๋าของน้องสาวมาถือให้แทน



\" ค่ะ ก็ดีนะค่ะ \" หญิงสาวนามว่า \'มายะ\' ยิ้มบางๆ



\" กลับกันดีกว่านะค่ะ มายะหิวแล้ว \" มายะพูดและมองหน้าแม่บ้านประจำตระกูลของตน



\" ค่ะ คุณหนูมายะ ป้าเนี่ยทำอาหารรอคุณหนูแล้วนะค่ะ ของที่คุณหนูชอบทานทั้งนั้นนะค่ะ \" แม่บ้านพูดกับหญิงสาวแล้วยิ้ม



\" ดีค่ะ มายะหิวมากเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะป้ามานายะ ป้ามานายะรู้ใจมายะที่สุดเลยค่ะ \" มายะพูดแล้วยิ้มให้



\" กลับกันเถอะนะลูกมายะ \" บิดาของมายะพูด



\" ค่ะ \" มายะตอบรับและเดินไปพร้อมกับทุกๆคน เพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านที่มายะไม่ได้กลับมานานถึง 4 ปี...