คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : บทที่ 10 เจ้าบ่าวผู้อาภัพ (3)
าอยำเลือมอหน้า่าไม้ั้นสอห้ออาสาว ผู้บ่าวน้อยลุ้นทุะว่าทิพย์เทวีะทำามถ้อยำที่แระิบบอไหม... ‘อา ถ้าอาอยาให้ผม่วย อาเปิหน้า่าเรียเลยเ้’ ...ทว่ารอแล้วรอเล่า สัา sos ็ยัไม่มีวี่แววว่าะส่เสีย ทำเอานหวอาร้อนเร่านอยาะเ้าเรือนพัประู ัวาโมยามแห่ารส่ัวเ้าหอเสียให้รู้แล้วรู้รอ ที่ยอมนั่ออ้าพ่อให่อยู่นี้ ็้วยายสูวัยออปาอ ยอมโนท่านพามาร่วมวลาบ้อยอยุ๊ใ้้นูนเหลือสาว ทนฟัพลเออมเาาร์ะแนนเสียับพ่อให่อยู่เป็นนาน ระทั่นายทหารยศสูมั่นใว่าเ็ะไม่พ่ายแพ้ปราัย...
“ถ้าเป็นเมื่อ่อน ็อาใ่...” ทอยระแอมไอั เอ่ยลอยๆ “ในยุที่มีพรรารเมือให้ประานาบัรแ่ไม่ี่พรร ลูายอุ อานะไ้ไม่ยา แ่อนนี้มันไม่ใ่แล้ว มีพรรใหม่เิึ้นมามาย ประานมีสิทธิ์เลือมาึ้น อย่ามั่นในัเลย ว่าลุนั่นะไ้เป็นนายรัมนรี”
ลอยหน้าลอยาวิเราะห์สวนทา หวัว่าะไ้เห็นพลเออมเเ้นผา แ่อีฝ่ายลับแย้มรอยยิ้มน่านลุ
“ันรู้แล้วว่าทำไมเธอมีพฤิรรมอย่านี้ ันอโทษนะ ที่เยว่าเธอ”
ทอยะัึ ย่นิ้วทะแม่ๆ ท่าทีผิแผอพลเออมเ ้อเี่ยว้อับำนันทอำเป็นแน่ ฝ่ายนั้นถือวิสาสะมาไหว้นอบน้อมฝาเนื้อฝาัว ุยับพลเออมเอยู่รู่หนึ่ ่อนะำใอัวลับไป เพราะเห็นๆ อยู่ว่าานเลี้ยนี้ไม่มีที่ว่าสำหรับัวเอ
“ริๆ แล้วเธอเป็นเ็น่าสสารมา ันะพยายามทำวามเ้าใเธอนะทอย...”
...พ่อ็่อี่านาย แม่็ไม่รู้ว่าเป็นใร แ็แ่เ็มีปม อบเรียร้อวามสนใ มิน่า ถึ้าวร้าวแบบนี้...ทอยแน่ใ ว่าภายใ้วามเมาปลอมๆ ที่พลเออมเแสออมา ธาุแท้เนื้อในนั้น นายทหารให่อยาะ่อนอัน ิว่า้อรัษาภาพพน์อยู่บ้า
“ัน่วยามหาแม่ให้เอาไหม ถ้าพอมีเบาะแสอะไร ันะ่วยเอ”
“ไม่ำเป็น!”
ผู้บ่าวน้อยระแทเสียปิเสธ เ่นเี้ยวที่พ่อให่าพร่า หลลิริยาเสแสร้แล้หวัี ่อให้ัอิออไปแล้ว ทอย็ยัรู้ทันว่าพลเออมเอยาเอานะะาน เอาืน่าที่ทอยบัอายเรื่อารเ์ทหารมาถเถีย
“บัหล่า เพิ่นอยา่วย เว้าับเพิ่นีๆ ็ไ้”
“แ่พ่อให่รับ...”
ทอยอยาะแย้ แ่ืนโพล่ว่าพลเออมเแ่บา เี๋ยวะยิ่เ้าทาอริ่าวัย ลายเป็นว่าแยึวามินเป็นที่ั้ ออะเ็อยู่เหมือนันที่พ่อให่มอไม่ออ ไม่เ้าใ้วยว่าทำไมนและนายทหารให่ถึท่วทันวามิอันและัน อีฝ่ายเอ็ับทานไ้ไปเสียหม
“ุไม่ำเป็น้อามหาเาให้ผม ผมน่ะ มีแ่อานเียว ็เินพอ”
“แ่ถ้าอาทิพย์เาท้อ มีลูเป็นอเาเอล่ะ ทอยะไม่เสียใเหรอ” พลเออมเเอ่ยอย่าห่วใย (?) พลาำเลือมอึ้นไปบนเรือนัเ่นผู้บ่าวน้อยทำ แม้ไม่้อะาอบพอน้อหล่านั แ่หาทิพย์เทวีให้ำเนิบุรธิา แย่ิวามรัไปาบัทอยไ้ ทำให้ไอ้เ็เวรนี่ลวามอหอลบ้า
“เถอะนะ ไหนๆ เรา็ะเป็นรอบรัวเียวันแล้ว ให้ัน่วยามหาแม่แท้ๆ อเธอเถอะ อยาะรู้ริๆ ว่ารอบรัวเาเป็นใร ทำไมใำับลูหลานนานี้ ไม่เยิะามหาหลานเลยใ่ไหม”
“็บอว่าไม่้อ่วยไ ผมไม่เยอยาให้ใรมาามหา้วย!”
พลเออมเเลิิ้ว ยียวนเยาะ...ทำอวีไปเท้อ ไ้เอพวเาึ้นมา แะร้อไห้เสียน้ำา
สัมผัสถึสารเย้ยหยันนั้น ทอยำหมัรุ่นโรธ ใรไม่เห็น แ่แเห็น ประายาเิ้าอสู้...ไม่มีทา ผมะไม่เสียน้ำาให้พวเาสัหย!
“เอาสมบัิมาอให้รหน้า ผม็ไม่ยโทษให้!”
แระฟัระเฟียมาเท่าไหร่ พลเออมเ็ื่นมื่นปรีามาเท่านั้น หายุนเรื่อเ์ทหารเป็นปลิทิ้ แหย่ให้ทอยเ้นผาไ้ มันสะใเสียริ ไอ้เ็นรสามหาว แเพ้อเ้อว่าัวเอเป็นลูท่านหลานเธอเหรอไ ิว่าแม่ัวเอเป็นลูผู้ีมีสุลสันั้นสิ...
“อ้าวเห้ยอิหล่า ทำไมลมาเร็วนัล่ะ!”
เสียทัท้วาายนันรีึให้สออริหันมอู่บ่าวสาว ทิพย์เวทีหน้าื่นล่อย่าับเพิ่โนผีหลอลาวันแสๆ ะที่เ็ยิ้มบาไม่พูอะไร หันไป่วยแม่ย่าันทรา เมื่อเห็นว่าเธอำลัถือถาเนื้อสออมาาเรือน พลา่วยแ่ายบริารหนุ่มๆ
“น้อหล่า เป็นอะไร ลูแม่ทำอะไรหนู”
ถามเหมือนลืมสิ้นเลยว่าบ่าวสาววร ‘ทำ’ อิหยััน เรียรอยยิ้มมุมมิบาสาวๆ แนเอร์ พวเธอ่า็้อ้าวใหม่ปลามัน
“ยั่ะสู! บ่มีอิหยั เราไม่ไ้ทำอะไรัน!”
ทิพย์เทวีเลิ่ลั่ปิเสธ เือบะหลุบออี่าหา ว่าเาพร้อมะโว์ศัยภาพ้านารใ้เอวสอบ ถึไ้วิ่ระหืระหอบลมาหาทุน
“ใ่ไหมุ บอทุนไปสิ!”
เ็หัวเราะหึ ยอมามน้ำยืนยัน “รับ เรายัไม่ไ้ทำอะไรัน” ่อนะหรี่ามอบิาเม็ ้วยู่ๆ ท่าน็เห็นีเห็นามเอ็นูน้อหล่า ัว่าท่านำลัปั่นหัวผู้บ่าวน้อย
“ทำไมล่ะน้อทิพย์ ลูพ่ออยามีหมอลำน้อยแล้วนะ ถ้ามีหลานปู่ให้พ่อไ้ พ่อะ่วยามหาแม่ทอยให้เลย”
“ผม็บอแล้วไ ว่าไม่้อามหาเา!”
ทอยหมวามอทน ลุึ้นยืนลาว ะโนลั่นแ่ับเสียนรี น้ำาอวามหวาลัวลอเบ้าุ่มสอา เผยวามอ่อนแอออมานนแล้ยัใ อีรัมนรีลาโหมถึับนิ่ไป
“เ็บวามหวัีอุไปเถอะ ไม่้อมายุ่ับีวิผม ะแม่ ายาย ไม่ว่าใร วศาาาินไหน ผม็ไม่อยาเอ!”
‘ลุ’ ฟัแล้ว็ สะอึม้าน หันสบาอาสาวอเ้าหนูทันวัน ทิพย์เทวีเอ็เริ่มหวั่น ว่าสายใยะร้าวแหลนยาประสาน
“ทอย อาว่า...”
“ว่าอิหยั แม้แ่อา็ไม่เ้า้าผมเหรอ ถ้าวันนึ มีใรมาแสัวว่าเป็นแม่ผม รอบรัวแม่ผม แล้วอยาเอาผมไปอยู่้วย อาะทำยัไ อาะยผมให้พวเาใ่ไหม!”
ผู้บ่าวน้อยัพ้ออาสาว อาเพราะวามพลุ่พล่านามวัย บวับเพิ่โนี้ปมัน ระแวว่าพลเออมเะไม่แ่ล้อเล่น แ่เลียนนอยาะสืบเสาะหามาราแท้ๆ และผลันให้ไปอยู่ับสายเลือฝ่ายแม่เ้าริๆ
“พ่ออสามีอา พูลอเวลาว่าไม่อยาอยู่ร่วมบ้านับผม แ่อา็ยัะแ่ับลูเา ทะเบียนสมรสับเา”
“ทอย...”
“อาลายเป็นทิพย์เทวี บินทร์เ ไปแล้ว เาไล่อาไปไหนไม่ไ้ แ่เาไล่ผมไ้ทุเมื่อ ผมเป็นแ่นนอ”
ทุำอแล้วนยอแสลใลุ เ็ทนเห็นผู้บ่าวน้อยระทมทุ์ไม่ไ้อี่อไป ไม่อยาให้แมอยู่ับวามหวาระแวว่าใร้อะับไส หรือะมาพราแไปาอาสาว
“อย่าโรธอาเาเลย ทอย็รู้ใ่ไหม อนแรอาเาะไม่แ่ับลุแล้ว แ่ลุเอ ลุั่วเอ” ายหนุ่มยือยอมรับ นัยน์าลึล้ำัสินใเียบา พลเออมเเห็นวามประหลานั้น
“เ็ ลููแปลๆ นะ”
“พ่อ...ไม่้อไปามหาาิโโหิาฝั่แม่ทอยหรอรับ พวเรามายืนอยู่รหน้าทอยแล้วนี่ไ”
ประาศแ้วามน่าะเป็นสุมหัศรรย์ พ่อปู่พลเออ้าปา้า แม่ย่าันทราละล่ำละลัร้อเหวอ
“เ็ ลูพูอะไร!”
“แม่...ถ้าผมบอว่าทอยอาะเป็นลูายอันทร์เ้า หลานยายอแม่ แม่ะเื่อผมไหมรับ”
#เอาแล้วายยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!
ใๆ ือเพราะพลเออมเนั่นล่ะ 55555555555555555555
มาีุ้อ่อนอผู้บ่าวน้อยยยย ไอ้ที่ทอย
‘ไม่เ้าใ้วยว่าทำไมนและนายทหารให่ถึท่วทันวามิอันและัน อีฝ่ายเอ็ับทานไ้ไปเสียหม’
ใ่แย้ววว วามาหลาน
ือแบบ ่า็รู้ว่าะเล่นานันและันยัไ 5555555555555
สิ่ที่ทอยลัว ือลัวว่าะไม่ไ้อยู่ับอา
ที่ผ่านมา ทาพลเออมเ ไม่ว่าะถเถียอะไรับทอย ส่วนมา ะโนทอยไล่ี้ แน่นอน่ะ หมั่นไส้เ็แหละ พอรูุ้อ่อนเ็าำนันทอำ เลยอเอาืนสัหน่อย
เยาะเย้ยสารพั นทอยเบรแ น็อหลุ
พอพลเออมเบอว่า ะามหาแม่ให้ สำหรับทอย ทอยรู้แ่ใ้วย ว่าพลเออมเอาะทำไ้
ถ้าเอแม่เราริๆ
แล้วทหารนี่ไล่เราไปอยู่ับแม่ล่ะ
อะไรๆ บีบั้นนลุไม่ทนนนน
อะ านี้ล่ะ ะยัไน้าาาาาาาาาาาาาาาา
าร้อมารู้ว่าพลเออมเที่ัวโพส์่าเรื่อารใ้อำนาทุวัน อาะเป็นาอัว ทอยะทำยัไ
พลเออมเ็้วย ารไ้รู้ว่าเยาวนที่ัวเอเลียนอยาะับไปั อาะเป็นหลานายอัวเอ
นี่ือารสู้ัน ระหว่า สายเลือ รอบรัว ุยืนทาารเมือ
มาแบบีหนึ่่าเยยยยย่าาา ฝ่าฝนมา้วยวามยาลำบาสุ
ความคิดเห็น