คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : บทที่ 9 คนละขั้วเดียวกัน (3)
“นที่ใร้ายใำ...” ับอ้าย่อยอัน “...อย่าุ ันไม่อยาอยู่้วยนานนัหรอ”
“แ่ผมอยาอยู่ับุนานๆ ำแหน่นายฯ รัธรรมนูำหนไว้ว่าเป็นไ้อย่ามา็แ่แปปี แ่ำแหน่สามีที่ี ผมำหนเอ ผมมั่นใ ว่าผมะเป็นไ้ลอีวิ”
เหมือนว่าเาำลัปิานับพาแถนอย่าไรอย่านั้น วหน้าร้ามมอเ็รึมนิ่ ไร้แววีอ ะ้มสบาับเ้าสาวนาม
“ถ้าุไม่เื่อ ็อยู่พิสูน์ให้เห็นับาัวเอ”
“เรื่ออะไร เวลาเป็นสิ่มี่านะ ใรเาะเอามาทิ้ว้าับนัารเมือปลิ้นปล้อน ลับลอเป็นนิ”
เธอว่าแล้ว็เบ้ปาใส่ เ็หัวเราะเบาๆ อย่าอ่อนใ
“ุนี่ยัไ ่อนหน้านี้ยัสอนทอย อยาให้ทอยเปิใให้ผม แู่อนนี้สิ ุันสร้าำแพปิใับผมเสียเอ”
“็ไม่ยัไ ันแ่พลาพลั้ เผลอล้อยามารมนัารเมือไปบ้า แ่อนนี้เหรอ บอเลยว่าาสว่า้า”
แลบลิ้นยียวนทำนอว่าะไม่เื่อวาาเา ่อนที่าร่อปา่อำระหว่าเราะ้อบล บ่าวสาวถึราโ้หมอบรับน้ำมน์าหลวพ่อวัยรา แววาท่านเมาปรานี เห็นทิพย์เทวีมาแ่เล็แ่น้อย อ้าย่อยเอ็เยบวเรอยู่ภายใ้ร่มาสาวพัสร์ โยมีท่านเป็นผู้อภิบาล ไ้มาอวยพรในานมลอน้อหล่าเ่นนี้ ท่านทั้สุล้นและวาใ เมื่อรั้ทิพย์เทวีระเสือระสนหนีำนันทอำมาพึ่ใบบุพ่อให่ หลวพ่ออยาออหน้าปป้อ ็ทำไ้ยายิ่ ำ้อวานเป็นลา ้วย็ไม่ทราบวามริ ว่าเนธรรมพลั้มือ่า้อนาหรือไม่
“ฮัันนานๆ อย่าื้อับเพิ่นนัเ้ออิหล่า”
ทิพย์เทวียิ้มเื่อน พิพัพิพ่วนับำสอนเหลือแสน อ้ายเ็ัวียัหัวเราะัน ไหว้อบุหลวพ่อ ิว่าท่านะถือหาัน ทว่าะถวายภัาหาร ท่าน็ฝาฝัเา้วย “อิหล่าน่าสสาร หาเินเลี้ยหลานๆ บัทอย็ไม่มีแม่ พ่อ็หายไป ิเสียว่าเลี้ยเ็มันเอาบุเถอะนะุ”
ำออท่านไม่ยาเินวามสามารถอายหนุ่มเลย เา้มศีรษะอบรับ แม้ะยัไม่ทราบแน่ัว่าทอยเป็นหลานลุอเาไหม เ็็ยินีะูแลุหลานแท้ๆ ั้แ่แร ะมีเรื่อหนัใบ้า ็ือุยืนทาารเมือระหว่าทอยและพลเออมเ นาว่ายัไม่ทันะไ้ร่วมบ้าน วามวินาศ็ประเิมลโรรัวะหมอลำเสียแล้ว
ถึะโมโหะพึะพือ แ่ทันทีที่เ็ย่าเ้ามา พร้อมประโย “มีเรื่ออะไรันรับพ่อ ทอย” อริ่าวัย็ยอมสบศึ ล่าถอยาันเปลาะหนึ่
ร่าปราเปรียวอแม่ย่าอมเฮี้ยวเ้าแทรลา ่อนะอแนทอยไว้ วันนี้เ้าหล่อนสลัราบสาวห้าวมาอยู่ในมาสาวหวาน ยอมสวมุระโปผ้าไหมมพูพาน ผมสั้นเปิหน้านวลเนียน เิมวามสใส้วยเรื่อสำอา ผู้บ่าวน้อยเอ็หล่อว่าทุวัน แสวมเรื่อแ่ายบับอีสานประยุ์ าเยีนายาวู่ับเสื้อผ้าฝ้ายแนสั้นสีลม ูเป็นวัยรุ่นสมัยใหม่ที่ยัไม่ทิ้วันธรรมไทยพื้นบ้าน
“พ่อุมาหาเรื่อผม่อนนะ”
ผู้บ่าวน้อยิเรียวามยุิธรรมให้ัวเอ พลาวัาุ่นสู้พลเออมเ นายทหารให่ราสายาหมิ่นแลน นวน่อศึลุฮืออีระลอ ่าฝ่าย่ายเหุผลมาั้าันและัน
“พ่อไม่ไ้หาเรื่อนะเ็ พ่อ็แ่สสัย ว่าไอ้เ็นี่มีปัหาอะไร ทำไมถึเลียทหารนั”
“ผมไม่ไ้เลียอาีพทหาร ผมแ่ไม่โอเับระบบออทัพ ไหนะอบแทรแารเมือ ไม่ยอมปรับเปลี่ยนอะไร ูอย่าารเ์ทหารนั่นปะไร เ้นเป็นเ้าเ้าันให่”
“แล้วมันเรื่ออะไระ้อยเลิ แไม่เห็นวามสำัอทหารเลยใ่ไหม!”
“ผมไม่ไ้บอว่าทหารไม่สำั ทุอาีพมีวามสำั เป็นฟันเฟืออสัม ยัไ็วรมีทหาร มีอทัพ เพื่อรัษาอธิปไยอประเทศ แ่ทำไมล่ะ ทำไมปรับวิธีารไม่ไ้ เปิรับแบบสมัรใ ใรอยาเป็น ็ให้เินเือน ให้สวัสิารับเา อย่านี้ไม่ไ้เหรอ ทำไม้อปล่อยให้ทุอย่าเป็นไปามยถารรม ีวิพวเาแม่้อมาึ้นอยู่ับใบำใบแ บานเาเป็นเสาหลัอบ้าน หารายไ้เลี้ยรอบรัว ุเยสนใในุนี้บ้าไหม!”
ทอยะเบ็อใส่อารม์ หอบหายใแฮ่ๆ เรียร้อแทนายไทยที่ไม่มีโอาสมาระบายวามับ้อับนระับพลเอ อีทั้้อารหยั่เิแนิเนายฯ ว่าเาะทำอย่าไรับอำนาออทัพันแน่
“ถ้าไม่อยาเป็น ็หาทาันไว้่อนสิ”
“ยัไ เรียน ร.. น่ะเหรอ หลายนยอมเรียน ร.. ็เพราะเลี่ยารเ์ทหาร แบบนี้มัน็ัแล้วไหม ว่าไม่มีใรอยาโนบัับให้ไปทำอะไรแบบนั้น”
“แ่มันือหน้าที่ ทุน้อทำามหน้าที่อัวเอ เ็อย่าแะไปเ้าใอะไร!”
“หน้าที่?”
ทอยยิ้มหยัน ลอาหน่ายระอา รู้หรอว่าพฤิรรมนอนนี้ อาโนประามว่าอหัารอหอ แ่เพราะอะไร็บ่ฮู้ เห็นพลเออมเทีไร มันอยาะีรวนเเรทุที
“ยัไเหรอรับ ไป้มหัวให้พวนายพลน่ะเหรอหน้าที่ ลว่าอทัพนี่เ์นไปเป็นทหาร หรือเอาไปเป็นทาสรับใ้ส่วนัวันแน่!”
“ไอ้เ็ทอย! แัะหยาบายเินไปแล้วนะ!”
“หยาบายรไหน ผมพูวามริทั้นั้น ถ้ามันแทใำุมา ็่วยไม่ไ้!”
นโนแทใำหน้าา าวาวโรน์ถมึทึ อาเห็นท่าทีแ็้อผ่านสื่อมามามาย แ่พอไ้ประันหน้าถเถียันะะ พลเออมเระายหูนไม่อยาฟัอี
“เ็ พ่อทำไม่ไ้หรอนะ พ่ออยู่ร่วมบ้านับเ็นรสามหาวแบบมันไม่ไ้แน่!”
“อย่าับผมอยาอยู่ับุนันี่ พลเอแ่ที่ไม่เยิะรับฟัใรเลย ผม็อยู่ับเาไม่ไ้เหมือนัน!”
‘เ็นร’ อลับไม่ยอมพ่าย แรปิปัษ์ระหว่าทัู้่เือพล่าน ไฟบรรลัยัลป์โหมระหน่ำออมาทาสายา เหมือนะเผาโรรัวให้วอวาย
เ็ออนิ่ๆ ทำใเย็นมอทัู้่ ถ้าสืบสายเลือระหว่าันริ สนุพิลึ ทาุอานาม็หน้าเสียระอัระอ่วน ใ่ว่าเธอะสุสมนัหรอ ไม่ิร้ายนาะยุแยให้หลานเลียนที่อาะเป็นาอแ้วย
“พ่อรับ วันนี้านมลอผม ะยอมหลานบ้าไม่ไ้เลยเหรอ”
ทิพย์เทวีระุเฮือหันวับ ฟัำเรียทอยาปาเ็แล้ว ใเธอเ้นุ๊มๆ ่อมๆ วัหนีีฝ่อ
“ไม่ใ่หลานพ่อนี่ อย่าพูอะไรน่านลุแบบนั้นไ้ไหม!”
“แม่นแล่ว ้อยะอยาสิฮา (อ้ว) โว์เลยเ้”
อืม...ไม่ใร็ใร อา็อนลำไส้ปั่นป่วน อยาะอาเียนหมไส้หมพุเ้าริๆ ...ทิพย์เทวีรุ่นิัวล บีบแนแนิเนายฯ พาเาออไปหลัโรรัว ยืนหารือหน้าพุ่มะอม ‘เราะทำยัไันี’
“แล้วุิว่ายัไล่ะทิพย์ ารเ์ทหารวระยึแนวทาไหน วรทำามสมัรใ หรือทำามหน้าที่”
“แล้วุล่ะ ุเห็น้วยับพลเออมเใ่ไหม ุเป็นพวทำอะไรามหน้าที่นี่นา”
เธอมอ้อนย้อนถามเา ำไ้ว่าเ็เยให้สัะ
‘...ผมไม่ใ่นโรแมนิ ีวิแ่านอเรา ไม่หวานื่นเหมือนใรเา แ่ผมะทำหน้าที่สามีอย่าีที่สุ ผมสัา...’
“็ใ่ ผมะทำทุอย่าามหน้าที่ แ่อนที่ผมิะเป็นสามีุ ผมเลือ้วยวามสมัรในะทิพย์เทวี”
#โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ารมนัารเมือ
แน่นอน่ะทุนาาา วาม ‘ทหาร’ ในเรื่อนี้ ทุอย่าะมีนัยแฝ
และโยมาถึารเ์ทหาร้วยยยยยย
ฝั่พลเออมเ ็แบบ นเรา็้อทำามหน้าที่ิ
ฝ่ายเยาวนน้อย ็แบบ วรเอาแบบสมัรใิ
แ่…แน่นอน่ะ อ้ายเ็มาเหนือ 55555555555555
ถ้าไ้เป็นสามีน้อหล่า อ้ายะทำามหน้าที่เป็นอย่าี แ่อนที่ิะมาเป็นสามี อ้ายเลือ้วยวามสมัรใ
อนที่วาอ้ายเ็มาเป็นพระเอแนิเนายฯ แอาูนิ่ๆ เหมือนแบบ ละเอาไ
ึ่… วามแบบ ละเอายัไ นี่แหละ่ะ น่าลัวเสียยิ่ว่านแบไ๋เปิเผยอี
น่าลัวทั้ับฝ่ายอุเ็เอ ที่็ไม่รู้ว่าแะยัไ
น่าลัวทั้ับฝ่ายร้าม เาไม่ออ ว่าถ้านะ อ้ายเาะยัไ
เมื่อวานมาไม่ทัน วันนี้แวบมาเร็วและมายาวๆ เลย่าาาา
ความคิดเห็น