คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 5 เพื่อนเล่นต่างวัย (1)
5
เพื่อนเล่น่าวัย
ลทุนื้อแผระาษสีสาร้านายยา ็้วยอยาะทราบว่าแพบุหาป่วยเป็นโรใ แ่พอเห็นสีหน้าแปลประหลาอเภสัรหนุ่มผู้นั้น ลุ็ระาเินว่าะัไ้ ั้ใะหาำอบ้วยัวเอ เสียเวลาเพราะถูเบาสเียน่อวนยัไม่เท่าไหร่ แ่ทัษะ้านารอ่านภาษาไทยนี่สิ ปัหาให่ ว่าะแะัวอัษร เพียรทำวามเ้าใับมันไ้ ็เล่นเหื่อเสียหลายหย
ทว่าแม้ะทราบสรรพุอัวยาัล่าวแล้ว หนุ่มผมทอ็ไม่ล้าฟันธ หรือหาวามเป็นไปไ้ในสถานาร์โอละพ่อ ไม่อาหาล่วล้ำว่าราวร่วมเียัน นายเหนือหัวเอะใอะไรบ้าไหม ไหนะภาพหนุ่มวัยรุ่นผมสั้นหน้าสวยเหมือนันับแพบุหา สวมุนัเรียนมัธยมปัื่อพฤษ์ ที่ไ้รับมาาผู้ัารอประว ็ันฟ้อว่าเพศสภาพั้เิมอเธอเป็นผู้าย สรุปแล้วยาเ้าปัหานี้ ถูเธอรับประทานามำอเลโอน้อยริฤาไม่ หรือหารับประทานริ ็อาะรัษาอาารอื่น หาใ่วามเ็บปวเพราะารบีบัวอล้ามเนื้อมลู
“ุลุ...ิอะไรอยู่เหรอรับ”
ลอบสัเวหน้าุเทพเ้ารีผ่านระมอหลั ทุอาพยพนิ่ึ เย็นยะเยือเียบริบ น่าลัวยิ่ว่าราปิมานั
“ุลุรับ...”
หนสอ็แล้ว นายเหนือหัว็ยัไม่ปริปาเอ่ย ัเลยว่าไม่้อารสนทนาอะไรทั้สิ้น วามปรารถนาที่ำลัอัแน่นอยู่ในใยามนี้ ือารพบับแพบุหาและเลโอ
ที่อยู่าใบสมัรอสาวาม้ามเพศ เอื้อให้เราสอามหา่ายนาามัล่าวอย่า่ายาย หมู่บ้านทาวน์โฮมย่านานเมือ อาไลาลารุพอประมา ใ้เวลาในารเินทามาว่าที่อรัษ์ลอำนวไว้ ทว่า็ถึุหมายทันท่วที หัพวมาลัยอวารถู้ที่็ำลัะเลื่อนออ
“หยุเี๋ยวนี้นะ!”
วาเสียร้าว่มวั พอลารถไ้ ลุ็ย่าสามุมประิใล้ นัยน์าพิาลุวาบวาวโรน์ มือเาะระฝั่นับ
“ะ...เ้าายรับ นี่พวเราเอ...” ารุรีบแสนโยพลัน หน้าเื่อนี้วยวามหวาผวา “พี่แพไม่ไ้ไปไหนรับ พี่แพับเลโออยู่้าใน”
สมาิ่ายนาามที่เหลือเอ็รีบยับย้าย เอีย้ายโยวาโว์หลัานว่าารุสัย์ริ ถอนใโล่อพร้อมเพรียัน เมื่อฝ่าบาทลายวามุัน
“แล้วพวุะไปไหนัน”
“ไปื้ออัุประวรับ รบวนพระอ์่วย...เอ่อ...”
ลุระุยิ้ม ผินหน้าสั่ให้อรัษ์หลีทา มอออว่านี่เป็นเพีย้ออ้า เ็อแพบุหาไม่อยาเผิหน้าับเา่าหา
“เ้าายพยา!”
เสียใสแ๋วอนพร้อมเผิหน้าั้อนรับ เลโอน้อยยิ้มร่าสว่าไสว ทำใเาอุ่นวาบอย่าน่าประหลา
“มาแล้วเหรอับ”
“มาแล้วสิ ันเป็นนพูำไหนำนั้นนะ” เอ่ยปาับหนุ่มน้อย ทว่าามอสบับเ้าอร่าสะโอสะอ ูเหมือนเธอะเรียมารรับมือไ้เหนือั้นว่าเิม ไม่ใร้อนรุ่มัเย
“ผมนึว่าุะหาเรื่อหนีผมเสียอีนะพระแพ”
“ทำไมัน้อหนีไม่ทราบ ไม่ไ้ทำอะไรผิสัหน่อย”
“เหรอ”
“ใ่!”
เิหน้าอลับไม่หวั่นเร แพบุหาัเ็บพิรุธอย่าสุวามสามารถ ่อนะส่ยิ้มหวานให้หนุ่มผมทอ ผายมือเิเาเ้าบ้าน เมินนแผ่บารมี่มัน
“ลุฝาหรั่อีน เปอารัใ่มั้ยับ ุนแม่บอเลโอแหละ”
หนุ่มผมทอยิ้มเอ็นู พยัหน้ารับ “รับ ลุเป็นอรัษ์อรัทายาท”
“ลุ็มาเล่นับเลโอ้วยเหรอับ”
เ้าป่วนอฝ่าบาทเอียอัวน รอำอบาลุอรัษ์ ทว่านายเหนือหัวอเาันิอบแทน
“หมอนี่ไม่เล่นหรอ ไม่้อวน”
“ทำไมอะับ เล่นับเลโอ สนุะาย เลโออยาให้ลุอารัเล่น้วย”
“แ่เราวนันมานะ ็้อเล่นับันนเียวสิ”
“แ่เล่นหลายนี่านะับ”
“ไม่ี ันไม่อบ”
หนุ่มน้อยทำปาู่ ิ้วย่นยู่ไม่เ้าใเมื่อู่ๆ ลุ็วาท่าะบึะบอน เสมอไปทาอื่น
“แ่ถ้าเราอยาเล่นับหมอนี่ริๆ ็ามใ ันไม่บัับ”
“เ้าายพยา อนเลโอเหรอับ”
“เปล่านี่”
ปาปิเสธอย่านั้น ทว่าวหน้าันออัว่าำลัหุหิ พานให้หนุ่มน้อยบิสสัย แับมือมารามาอบุม เื้อยแ้วอย่าไร้เียสา
“ุนแม่ เ้าายพยาเปแปๆ ัับ สสัยพยาในท้อะแย่ิ้าวหมเยย”
#เ้าายเ้าหวเรารึป่าวหืออออออออออออออออออ
นี่นายัไม่รู้ว่าเป็นลูนะะ 5555555555555555555555
ความคิดเห็น