มีเพียงรัก

ลำดับตอนที่ #3 : ขวากหนาม

             ในที่สุดพี่ปลาก็กลับมา ลูกสาวของเธอหน้าตาน่ารักน่าชังเชียวแหละ แม้พี่ปลาจะดุตกใจอยู่บ้าง ที่รู้ว่าฉันกับวินเริ่มคบกัน แต่ตอนนี้ ดูเหมือนความรักของเราทั้งคู่กำลังไปด้วยดี

จนกระทั่งวันเข้าค่ายเนตรนารี ที่ฉันกับวินมาโรงเรียนด้วยกัน และไปต้องตากับนักเรียนคนหนึ่งเข้า เมื่อนั้น ข่าวลือ ว่าฉันกับวินพักอยู่บ้านเดียวกันก็แพร่กระจายไปทั่วโรงเรียน จนพี่หัวหน้ากลุ่มสาระสังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม หรือพี่พร ต้องเรียกฉันไปคุยเป็นการส่วนตัว ในที่ซึ่งไม่ค่อยมีคน

“พี่เข้าเรื่องเลยละกันนะ นิด เธอรู้ตัวมั้ย ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ที่ผ่านมา พวกข่าวลือว่าเธอกับวัยวินไปกินข้าวด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แค่นั้นมันก็น่าเกลียดพอแล้วนะ แล้วยังไงล่ะตอนนี้ มีข่าวลือว่าเธอทั้งสองคนอยู่บ้านเดียวกันอีกต่างหาก พี่จะไม่ถามหรอกนะว่าจริงหรือไม่ เพราะพี่ไม่สามารถไปแก้ข่าวกับพวกนักเรียนได้อยู่แล้ว มันขึ้นอยู่กับเธอ นิด แค่การที่เธอสองคน ซึ่งเป็นผู้หญิงเหมือนกัน รักกัน เป็นแฟนกัน มันก็ผิดปกติพออยู่แล้ว แต่นี่พวกเธอ มาคบกัน มารักกัน ในสถาบันการศึกษาที่มีแต่ผู้หญิง มันเป็นตัวอย่างที่ “แย่มาก” ให้กับนักเรียน พูดแค่นี้ ฉันหวังว่าเธอคงจะเข้าใจ ความรักมันไม่ได้เป็นเหมือนในหนังนะ ตัดใจซะเถอะ ยังไง ความรักของพวกเธอสองคน ก็ไม่มีวันเป็นไปได้” พูดจบ พี่พรก็เดินจากไป ปล่อยให้น้ำใสๆใหลออกจากดวงตาของฉันไม่หยุดหย่อน

ฉันเดินปาดน้ำตามาตลอดทาง ที่กลับมาตึกหนึ่ง ปัญหาของฉันตอนนี้ คือฉันมีชั่วโมงต้องสอนต่อ และถ้าฉันเข้าไปสอนในสภาพนี้ เรื่องใหญ่กว่า จะต้องเกิดขึ้นเป็นแน่ ฉันต้องล้างหน้า และสงบสติอารมณ์ เสียก่อน ฉันจึงเดินไปยังห้องน้ำหลังตึก

น้ำในก็อกถูกเปิดทิ้งไว้ ขณะที่ฉันวักมันใส่ใบหน้า ฉันเงยหน้าขึ้น มองตัวเองในกระจก สภาพของผู้หญิงในกระจกนี่ช่างไม่ต่างอะไรกับคนอกหักเลย อันที่จริง เธออยู่ในสถานะที่แย่กว่านั้นด้วยซ้ำ ผู้หญิงที่ไม่มีความแน่นอนในความรัก ผู้หญิง ที่ไม่รู้ว่าตกลงแล้ว ตัวเองเป็นอะไร

ฉันไม่รู้ว่าตัดพ้อตัวเองอยู่นานแค่ไหน เมื่อรู้ตัวอีกที ภาพเสมือนในกระจกห้องน้ำ ก็ไม่ได้มีแค่ฉันเพียงคนเดียวแล้ว นักเรียน ม.2 คนหนึ่ง ซึ่งที่ล่วงรู้ความลับของฉันเข้าแล้ว

ฉันโผเข้ากอดเธอเหมือนเด็กเล็กกอดผู้เป็นแม่ ฉันแคต้องการใครซักคนที่...เธอโอบฉันกลับเพียงเสี้ยววินาที และเดินจากไป ท่ามกลางความงุนงงของฉัน

รตา ม.2/3 ถ้าฉันจำไม่ผิดและวันนี้ฉันไม่มีคาบสอนเธอ แต่ยังไง ฉันก็ต้องพบเธอให้ได้

ในความคิดของฉัน รตาเป็นเด็กที่แปลก เธอสอบได้เต็มทุกครั้ง ในวิชาสังคมศึกษา และส่งใบงานที่เต้มไปด้วยความเป็นศิลปะ ก่อนวันนัดหนึ่งวันทุกครั้ง ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม และหลายครั้งที่ลองถาม ไม่ว่าจะเกี่ยวกับอะไรก็แล้วแต่ ฉันไม่เคยได้รับคำตอบจากเธอผู้นี้เลย

ฉันวิ่ง ด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุด นี่คือตึกไม้ และฉันต้องรักษาภาพพจน์ครู เอาไว้ให้ดี ฉันลงจากตึก และตามรตามาทัน ด้วยความเหนื่อยหอบ เธอข้ามกลับไปตึก 2 เพื่อสิ่งใด ฉันไม่อาจทราบ ฉันจึงต้องตามเธอต่อไป จนถึง...

รตาเดินเข้าห้องปกครอง ไม่มีทาง ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่ายัยเจ้าหญิงพิกุลนั่นจะเข้าห้องปกครอง และฉันก็ต้องตกใจเข้าไปอีก เมื่อรตาวางกระเป๋าจ่คอปแบนๆของลง และเอ่ยปากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างไม่หยุดหย่อน พร้อมกับคำลงท้ายอันน่าหวาดกลัว “ค่ะ คุณอา”

ยัยเจ้าหญิงพิกุลทองในสายตาคนอื่น ทว่าเมื่ออยู่ตามลำพังกับผู้เป็นอา เธอกลับเล่าทุกสิ่งทุกอย่าง แบบที่ไม่กลัวดอกพิกุลร่วงเหมือนตอนอื่น ที่สำคัญ อาของเธอ ไม่ใช่แค่หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง แต่หญิงวัยกลางคนๆนั้น กลับเป็นครูหัวหน้าฝ่ายปกครองของโรงเรียน ไม่นะ ฉันยืนลุ้นอยู่แทบตายว่าเธอจะเล่าเรื่องั้นใหเพี่รัตน์ฟังหรือไม และสุดท้ายก็รอไม่ไหว

ฉันเปิดประตูห้องปกครองเข้าไป ท่ามกลางความตกอกตกใจของทั้งคู่ ปากที่เล่าเรื่องค้างไว้ของรตาหุบลงทันที อันที่จริงฉันไม่ได้คิดมาก่อนล่วงหน้า ว่าจะใช้เหตุไหนอ้างดี ฉันจึงขอตัวยัยรตาออกมาก่อน

เด็กสาวกลับมาเงียบ และวางท่าเจ้าหญิงพิกุลทองเช่นเคยเมื่ออยู่กับฉัน

“ครูมีอะไรเหรอคะ” เธอถามเสียงเรียบ

“เอ่อ ครู ครูจะมาถามเรื่อง เรื่องเมื่อกลางวันน่ะ เธออย่าบอกอาเธอนะ ชั้นขอร้อง” และก็เป็นโชคดีของฉัน เพราะดูเหมือนตัวยัยรตาเอง ก็ไม่อยากให้ใครรู้ซักเท่าไหร่ ว่าเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับครูฝ่ายปกครอง แต่สิ่งที่น่าประทับใจมากกว่านี้คือ เธอตอบคำถามฉันเป็นครั้งแรกในรอบปี

“เอ่อ ค่ะ ครูก็อย่าบอกคนอื่นละกันนะคะ ว่าอาของหนูเป็นใคร”

สิ้นสุดประโยคประวัติศาสตร์ของยัยรตา พี่รัตน์ผู้เป็นอาของเธอก็ออกมาพอดี ฉันจึงขอตัวออกมา

ฉันตัดสินใจเดินกลับตึกหนึ่งด้วยความสบายใจ แต่อยู่ดีๆก็มีมือๆหนึ่งมาจับแขนฉันเอาไว้

“นิด โถ่ อยู่ที่นี่เอง วินวิ่งหาซะทั่วโรงเรียน”ใจของฉันมันเป็นยังไงก็ไม่รู้ มันเหมือนรู้สึกละอายใจตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังกลับบ้านกับวินอยู่ดี

เรายืนรอเรือด่วนด้วยกันอยู่ดีๆ ยัยรตาก็แกล้งเดินมาชนกับฉัน พร้อมด้วยพี่รัตน์ อาของเธอ ซึ่งดูจะทำตัวออกห่างหลานสาว เพื่อปกปิดความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ที่ฉันได้ล่วงรู้ไปแล้ว