มีเพียงรัก

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่

มีพี่คนหนึ่งที่ฉันรู้จัก เธอสอนอยู่ ม.5 วิชาคณิตศาสตร์เช่นเดียวกับพี่ปลา เธอชื่อพี่หนึ่ง พี่หนึ่งเป็นหญิงร่างเล็ก เล็กมากกว่าพี่ปลาเสียอีก ลักษณะนิสัยเธออกจะดูห้าวๆ ตัดผมสั้น และเป็นหนึ่งในคนที่ถูกฉันตัดสินว่าเป็น ทอม ตั้งแต่แรกพบ ฉันไม่เคยเอ่ยปากถามเธอตรงๆหรอก และถ้าเธอไม่ใช่ทอมจริงๆ เธอก็คงโกรธฉันแย่เลย

“พี่หนึ่ง พี่หนึ่งว่า นิดกับ กับวินเป็นยังไงอ่ะ” ฉันถาม

“เป็นยังไง เธอหมายความว่ายังไงน่ะ”เธอถามกลับด้วยความสงสัย

“ก็ หมายความว่า พี่หนึ่งว่า นิดกับวิน เป็นอะไรกันละคะ”ฉันถามอายๆ จริงๆฉันไม่ควรถามพี่หนึ่งตรงนี้เลย ถ้ามีใครได้ยินเข้า ไม่ว่าจะเป็นครูคนอื่น นักเรียน หรือแม้กระทั่ง วิน ย่อมไม่ดีแน่

“ชั้นจะไปรู้กับพวกเธอได้ยังไงกัน ถ้าเธอไม่รู้ แล้วใครจะรู้ เธอก็ลองถามตัวเองดูสิ ว่าตอนนี้ เธอทั้งคู่ ขาดกันและกันได้รึเปล่า วิน เข้าไปอยู่ในชีวิตของเธอแล้วรึยัง และเธอ เข้าไปอยู่ในชีวิตของวินเค้ารึยัง”

ฉันอึ้ง และพี่หนึ่งก็เดินจากไป ท่ามกลางใบหน้าที่มีแต่เครื่องหมายคำถามของฉัน และนักเรียน และครูรอบข้าง ฉันเดินเข้าไปในสวนข้างโรงเรียน ที่ๆเงียบและสงบ ซึ่งอยู่ในเขตโรงเรียน แต่ที่นีไม่มีใคร เพราะเมื่อเช้า ท่าน ผอ.พึ่งประกาศห้ามนักเรียนเข้า เพราะกลัวทำความเสียหาย

ฉันทิ้งตัวลงตรงเก้าอี้ไม้ริมตึก เริ่มทบทวนกับตนเอง ว่าสิ่งที่ผ่านมาสำหรับฉันกับวิน มันคืออะไร ตั้งแต่เกิดมาในช่วงชีวิต...ฉันไม่เคยมีแฟน ไม่เคยแอบรักรุ่นพี่ ไม่เคยมีรุ่นน้องมาขอเป็นแฟน ฉันไม่รู้หรอก ว่ามันใช่ความรักรึเปล่า แต่ถ้ามันตัดสินแค่สิ่งที่พี่หนึ่งบอกมาล่ะก็ ฉันคงชอบวินเข้าแล้วจริงๆ

ถ้าฉันชอบวินจริงๆ แล้วตัววินล่ะ ชอบฉันบ้างรึเปล่า ฉันไม่เคยมีเพื่อนเป็นทอม ฉันไม่รู้ว่าเค้าแสดงออกกับเพื่อนยังไง เอาล่ะ ถึงฉันจะไม่เคยมีประสบการณ์ใดๆ แต่ฉันก็เป็นคนหนึ่ง ที่โดนอิทธิพลจากละครมากพอควร

ฉันพาพี่หนึ่งเข้ากลุ่ม ซึ่งตอนนี้แทบไม่เป็นกลุ่ม เพราะพี่ปลาของฉันเธอลาคลอดไปตั้ง 3 เดือน เมื่อพี่หนึ่งเข้ามา สมาชิกก็เหลือสามคนเหมือนเดิม ฉันทำตัวสนิทกับพี่หนึ่งมากขึ้น และสังเกตอาการของวินทุกครั้ง สีหน้าไม่พอใจของวินฉายแววเด่นมาก และเธอ ก็แทบไม่คุยกับฉันเลย ในช่วงนี้ วินโกรธ หรือว่า “หึง” ฉันกันนะ  ฉันน่าจะลองถามวินไปตรงๆ

เราทั้งคู่ ทานข้าวเที่ยงกันที่ห้องข้างหลังเช่นเคย วินเป็นคนซื้อข้าวแกงมาทานด้วยกัน เราช่วยกันเทมันลงชาม ก่อนสวดพอเป็นพิธี แล้วเริ่ม วินตักกับข้าวมาใส่จานของฉัน ฉันก็พึ่งสังเกต ว่าการกระทำของเราทั้งคู่นี้ มันช่างเหมือนคู่รักกันจริงๆ

“วิน เรามีเรื่องจะถาม” ฉันเริ่ม น้ำเสียงของฉันเริ่มสั่น

“อะไรล่ะ ถามมาสิ”วินถามกลับ

“วิน สิ่งที่เราเป็นอยู่...มันคืออะไรกันแน่ วินชอบเรารึเปล่า” ฉันถาม วินอึกอักเล็กน้อยก่อนตอบ

“เรา เราก็ไม่แน่ใจ เรารู้แต่ว่า ช่วงเวลาที่ได้เจอนิด วินรู้สึกดีสุดๆ และวินก็ไม่รู้ด้วย ว่าถ้าขาดนิดไป ชีวิตวินจะเป็นยังไง อย่างนี้ มันเรียกว่ารัก รึเปล่านิด ตั้งแต่เกิดมา เราเองก็ไม่เคยรักใครเหมือนกัน นิด นิดช่วยบอกเราหน่อยสิ”ฉันอึ้ง ใบหน้าของฉันแดงก่ำไปหมด ยังไม่ทันเอ่ยปาก วินก็ถามฉันต่อ

“แล้วนิดล่ะ คิดยังไงกับเรา”

“นิด นิดก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน นิดไม่เคยรักใคร นิดไม่เคยมีแฟน แต่ใจของนิดมันเต้นผิดจังหวะทุกทีที่เจอวิน และผิดจังหวะเข้าไปอีกเมื่อนิดรู้ว่าวินโกรธ หรือ...หึง” อีกครั้ง ที่ฉันไม่อยากให้นักเรียน หรือใคร เข้ามาในห้องตอนนี้ ฉันอยากหลบหน้าออกไปซักพัก แต่ด้วยสภาพใบหน้าอันแดงก่ำแบบนี้ ฉันคงออกไปไม่ได้ และสุดท้าย วิชานัน ก็เป็นคนเดินออกไปเอง ทิ้งให้ฉันนั่งประมวลความคิดอยู่เพียงลำพัง

“น้ำ พี่จะทำยังไงดี ตกลงพี่สองคนเป็นอะไรกันรึเปล่า พี่เองก็ยังไม่รู้เลย น้ำ ช่วยพี่ด้วยนะ” ในที่สุดฉันก็ไปปรึกษาน้องคนหนึ่ง ซึ่งสอนการงานอาชีพ และจบมาจากโรงเรียนสตรี

“พี่นิด พี่นิดรู้มั้ย ว่าขณะที่พี่สองคนกำลังดราม่าไม่รู้ใจกัน นักเรียนเค้าเอาไปลืออะไรกันบ้าง เด็กมันยังรู้เลย ว่าพี่สองคนน่ะ เป็นแฟนกัน” น้ำพูดด้วยทีท่าเหนื่อยใจ ฉันเข้าใจแล้ว ที่เค้ามักพูดกันว่า

“คนที่อยู่ในเกม มักมองเกมไม่ออก”

แต่ก็นั่นแหละ สรุปแล้ว ยัยน้องน้ำตัวแสบ ก็ทำให้ฉันกับวินคืนดีกันจนได้

และเรา..ก็เริ่มคบกัน