ยัยซ่าปะทะนายแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

เวลาบ่ายแก่ๆของเย็นวันอาทิตย์ ณ สวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยผู้คนก็ต่างพาตนเองมาออกกำลังกาย แต่ในมุมๆหนึ่งในที่เดียวกัน ซึงไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่านมากนักเพราะเต็มไปด้วยหญ้ารกที่แข่งกันโตวันโตคืนเพื่อบดบังสถานที่แห่งนี้ไว้ ฉันและเพื่อนๆก็มาออกกำลังกายเหมือนแต่วิธีการอาจจะต่างกันเล็กน้อย

                “ยัยฟางแกบอกฉันมาตรงๆนะว่าแกแย่งพี่บิ๊กไปจากฉันใช่มั้ย” เสียงของยัยเบอรี่ตะโกนออกมาจนแทบจะเป็นเสียงกรี้ดมากว่าตะโกนซะอีก

                “คนอย่างฉันไม่แย่งแฟนชาวบ้านหรอกแล้วไอบิ๊กนั่นนะหน้าฉันยังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ” ฉันตอบยัยเบอรี่ออกไป

                “แกไม่ต้องมาโกหก ทำไมพี่บอกฉันว่าคบกับฉันต่อไปไม่ได้เพราะแกละ” ยัยเบอรี่พยายามเถีงต่อ

                “โอ๊ย ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้จักไอบิ๊กหรือไอเบื้อกที่ไหนทั้งนั้น” ยัยนี่ทำให้ฉันหมกความอดทนแล้วนะ

                “ยัยฟางแกยังไม่ยอมรับอีกเรอะว่าแกแย่งแฟนฉันนะ” สงสัยยัยนี่คงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง

                “นี่ยัยเบอรี่แกพูดอย่างนี้แปลว่าแกอยากมีเรื่องใช่มั้ย” ฉันพูดออกมาเสียงเย็นๆ

                “เออ ใช่แล้วฉันอยากมีเรื่องกับแกจะทำไมฉันอยากจะรู้นักว่าหลานสาวผอ.จะตบแรงอยากที่ใครพูดหรือเปล่า” ยัยเบอรี่พูดพร้อมกับง้างมือทำถ้าจะตบฉัน แต่ขอโทษยังเร็วไปล้านปีไอ้หนู ฉันจัดการจับข้อมือยัยเบอรี่แล้วต้อยเข้าไปที่หน้าขาวๆของยัยนั่นแถมด้วยการเตะไปที่ท้องอีกหนึ่งที

                “แก ไอฟางแกกล้าทำฉันหรอ” ยังมีหน้าถามอีกหรอว่าโดนไปสองทียังไม่พอ ฉันเลยจัดการยายเบอรี่ต่อทันที่ ส่วนเพื่อนๆของฉันไม่ต้องพูดกถึงเข้าไป ตบ จิก เตะ ลูกสมุนยายเบอรี่ตั้งแต่ฉันต้อยยัยนั่ยไปหมัดแรกแล้ว แล้วก็เกิดสงครามเล็กขึ้น จนกระทั่ง เวลาผ่านไปประมาณสิบนาที

                “จำไว้นะอย่ามาหาเรื่องฉันอีก” ฉันพูดพร้อมกับเตะยัยเบอรี่ไปอีกที

                “อ้อ แล้วจำไว้อีกอย่างด้วยว่าอย่าสะเออะหน้าเน่าๆของแกมาโรงเรียนฉันอีก” ฉันพูดพร้อมกับโยนกระดาษหนึ่งลงพื้น ซึ้งกระดาษแผ่นนั้นมีตัวอักษร DAสีดำสองเขียนทับกันอยู่

                สวัสดีคะเพื่อนๆ แหมเริ่มตอนแรกก็รับบทโหดเลย แต่ถ้ามีใครมาหาเรื่องเรา เราก็ควรตอบรับใช่มั้ยคะไม่งั้นจะเป็นการเสียมารยาท(น้องๆอยากเอาตามอย่างนะคะ) เอาละมาเข้าเรื่องกันดีกว่าฉันชื่อฟาง ชื่อเต็มๆว่ากองฟาง แต่ฉันชอบให้ทุกเรียกฉันว่าฟางมากกว่า ตอนนี้ฉันกำลังจะขึ้น ม.4 ค่ะแต่มันก็ไม่น่าตื่นเต้นเท่าไหร่เลยเพราะฉันก็อยู่โรงเรียน.เดิมเพื่อนก็คนเดิม เฮ้อ อยากออกไปเห็นโรงเรียนใหม่ง่ะ จะไม่ให้อยากได้ไงก็ฉันเรียน โรงเรียนนี้มาตั้งแต่อนุบาล ก็อย่างที่บอกยัยเบอเร่อ(ขอเปลี่ยนชื่อหน่อยเพาะตอนนี่หน้ายัยนี่ปวมเป่งเลย)บอกฉันเป็นหลานผอ. โรงเรียนนี้ก็เลยถูกส่งให้เรียนที่นี่ตลอด เห็นฉันโหดๆอย่างนี้นะค่ะเวลาอยู่บ้านฉันนะโคตะระเรียบร้อยเลย แต่พอมาอยู่โรงเรียน ฉัน ก็วางตัวเป็นคนที่ใหญ่ที่สุดไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องฉัน แต่ก็มีบางเป็นส่วนน้อยอย่างยัยเบอเร่อนั้นเป็นต้น แต่จุดจบของทุกคนก็จะเหมือนๆกันคือถูกซ้อมแล้วก็ถูกไล่ออก เห็นฉันโหดอย่างนี้แต่เวลาอยู่กับเพื่อนๆฉันจะเป็นคนที่ขี้เล่นสุดๆ มี่อะไรก็ฮาตลอดจนเพื่อนๆพากันเรียกฉันว่ายัยตื้นกันหมด พูดถึงเพื่อนฉันก็มีเพื่อนที่สนิทสุดๆอยู่สามคือ ยัยฝ้าย ยัยปาน และยัยน้ำ เมื่อพวกเราสี่คนรวมตัวกันเราจะใช้ชื่อกลุ่มว่า Devil Angel หรือเราจะใช่ตัวย่อว่า DA อย่างที่บอกไว้แรกแล้วว่าฉันเป็นหลานของผอ. ใครๆต่างกลัวฉันจึงไม่แปลกเลยที่ทั้งโรงเรียนจะไม่กลัว DA และไม่มีใครที่ไม่รู้จัก DA…….

                เช้าวันจันทร์ก็แปลว่าวันนี้ฉันก็ต้องไปโรงเรียนนะสิ ฉันรีบลุกจากที่นอนแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงมารับประทานอาหารเช้ากับคอบครัว เมื่อลงมาถึงข้างล่างฉันก็พบแม่กับพ่อและพี่ชายฉันนั่งทานข้าวอยู่ก่อนแล้ว อ้อลืมบอกไปฉันมี่ชายอยู่คนหนึ่ง ชื่อฟิต พี่ฟิตเนี่ยแหละที่เป็นคนก่อตั้ง DA ขึ้นมาแต่ตอนนี้พี่เขาเรียนจบไปแล้วเลยยกหน้าที่หัวหน้ากลุ่ม DA มาให้ฉัน เมื่อก่อนกลุ่มเรามีผู้ชายอยู่ด้วยแต่พอพี่ชายฉันออกไปก็ลาออกจากลุ่มไปกันหมดเลยเหลืออยู่แค่สี่คนก็คือฉัน ฝ้าย ปานและน้ำ แต่ก็ดีแล้วแหละที่ลาออกไปกันหมดเพราะฉันขี้เกียจดูแลมากคนก็มากเรื่อง

                “เป็นไงลูกฟางวันนี้เปิดเทอมวันแรกใช่ไหม” แม่ถามขึ้นมาทำให้ฉันหลุดออกจากความคิด

                “ค่ะ” ฉันตอบสั้นๆ ก็บอกแล้วไงเวลาอยู่บ้านฉันเป็นคุณหนูสุดๆพูดมากไม่ได้เดี่ยวดอกพิกุลจะร่วง

                “แล้วเราละฟิตที่มหาลัยเป้ไงบ้าง” แม่หันมาถามพี่ฟิตต่อ

                “ก็ดีครับ” เป็นไงละพี่ฉันกับเหมือนกันจริงๆพูดมากไม่ได้เดี๋ยวดอกพิกุลร่วงค่ะ

ครอบครัวเราก็เป็นแบบนี้ละคะ ฉันกับพี่ไม่ค่อยจะสนิทกับพ่อแม่ตัวเองสักเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่ฉันยังจะความได้ก็เห็นพ่อกับแม่แทบจะไม่ได้อยู่บ้านด้วยกันทั้งคู่เพราะต้องไปทำงานแต่เช้ากว่าจะกลับก็มืดซึ่งตอนนั้นฉันก็คงไปเฝ้าพระอินทร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แล้วนานๆทีก็กว่าจะหยุดแต่พอฉันเริ่มที่จะโตขึ้นมาหน่อยวันหยุดของพ่อกับแม่ก็แทบไม่มี วันนี้ก็เหมือนๆกันกับทุกๆวันที่พ่อกับแม่ก็ต้องออกไปทำงาน แต่วันนี้ดีหน่อยที่ยังพอมีเวลามาทานข้าวเช้าด้วยกัน ฉันก็ไม่โทษพ่อกับแม่หรอกนะเพราะฉันเข้าใจดีว่าที่พวกท่านไปก็เพราะว่าห่วงอนาคตของฉันกับพี่ฟิต และแล้วเวลาอาหารเช้าก็สินสุดลง พร้อมกับที่ฉันต้องเตรียมตัวไปโงเรียนซักที

                “นี่เธอได้ยินหรือยังเรื่องที่วันนี้เบอรี่มาทำเรื่องของลาออกนะ”

                “ยังเลย ทำไมละ”

                “ก็เบอรี่นะสิไปมีเรื่องกับพวก DA ถึงกับนอนโรงพยาบาลเลยนะ”

                “หรอ แต่ก้ดีเหมือนกันฉันก็ไม่ค่อยชอบเบอรี่เท่าไหร่หรอก เที่ยวหาว่าคนอื่นไปแย่งแฟนตัวเองทั้งที่ตัวเองนั้นแหละที่ไปแย่งแฟนชาวบ้านเขา”

                ในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าโรงเรียนบทสทนานี้ก็ดังผ่านหูฉันพอดี หรอยัยเบ่อเร่อเท่อลาออกไปแล้วงั้นหรอกก็ดีเหมือนกันโรงเรียนฉันจะได้เจริญขึ้นซักที

                “หวัดดีจะเพื่อนที่น่ารักทุกคน” ฉันเข้าไปทักเพื่อนทันที

                “อ้าว ทำไมทำหน้าอย่างนั้นกันละ” ฉันพูดขึ้นเมื่อเพื่อนสางทั้งสามคนของฉันทำหน้าบอกบุญไม่รับ

                “ฟางแกเห็นตารางสอนของเทอมนี้ยัง” ยัยฝ้ายพูดทำหน้าปะมาณว่าสุสัขที่บ้านมันายงั้นเหละ

                “ยังทำไมละ” แทนคำตอบยัยปานโยนตารางสอนออกมาตรงหน้าฉัน ฉันก็หยิบขึ้นมาอย่างงงๆ

                “ก็ตารางสอนไงมีไรหรอ” ยัยน้ำมองหน้าฉันแล้วพูดด้วยเสียงอันดังว่า

                “ฟางแกหน้าจะเปลี่ยนชื่อเป็นฟายนะ ดูที่วันจันทร์คาบแรกสิ” อะไรเล่าไอเพื่อนบ้าแค่นี้ต้องด่ากันด้วย ฉันก้มไปมองารางสอนอีกที วันจันทร์คาบแรกมีไรหว่า ฮืมวันี้คาบแรกเรียนภาษาไทย

                “วันนี้เรียนภาษาไทยคาบแรกทำไมพวกแกไม่ได้เอาหนังสือมาหรอ ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันให้พวกแกดูก็ได้”ฉันตอบพลางเอาหนังสือภาษาไทยออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้พวกมัน แต่แทนที่พวกมันจะรับไปกลับะโกนออกมาซะขี้หูของฉันออกมาเต้นแร็พเลย (ระบำมันเฉยไปแล้ว)

                “ไอฟางแกจะฟายไปถึงไหน ดูชื่ออาจารย์ที่สิ”

ชื่ออาจารย์ที่สอนหรอฉันหยิบตารางสอนขึ้นมาใหม่ แล้วดูชื่ออาจารย์ที่สอน ฮืม อาจารย็สมัย แล้วไงละเฮ้ยอะไรนะ สมัยหรอ สมัยไม่จริง ฉันกระพริบตาอีกรอบเผื่อฉันจะตาฝาด นางสมัย วงศ์สวัสดิกุล คราวนี้มาเต็มยศเลย

                “ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงง”