คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ [75%]
บทนำ
ก๊อกๆ
"มิรินด้า...ตื่นเด้!!!ยัยน้องบ้า" แฟนต้าพี่ชายของฉันตะโกนเสียงดังจนฉันสะดุ้งตกเตียง
"อูย....เออ!!รู้แล้วน่า" ฉันตอบอย่างไม่สบอารมณ์นัก
"ให้มันได้อย่างนี้สิพูด 'เออ' กับพี่ชายสุดที่รักได้ยังไง...ต้อง 'ค่ะ' สิถึงจะถูก"
"ค่ะ" ฉันฝืนพูดออกไป
"อืมๆดีมากไปปลุกโค้กด้วย" พี่แฟนต้าสั่ง
'โค้ก' คือน้องชายตัวแสบวัย 9 ขวบของฉัน ทั้งแสบ ทั้งซ่าไม่มีใครเกิน...อย่างคราวก่อนฉันพาเพื่อนมาค้างที่บ้าน เจ้าโค้กก็แอบเอากางเกงยืนตัวโปรดของเพื่อนฉันไปเผาจนเธอกรีดร้องลั่นซอย อ้อ...แล้วยังมี 'เป๊ปซี่' น้องชายจอมซุกซนวัย 2 ขวบกำลังน่ารัก(แต่ไม่รู้โตมาจะเป็นเหมือนเจ้าโค้กรึเปล่า) กับเจ้า 'สไปซ์' ลูกสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้อีกตัว
ปัง!!!
"โค้กตื่นๆๆๆๆ" ฉันทุบประตูห้องนอนโค้กเสียงดังลั่นบ้าน
"รู้แล้วน่า..." โค้กโวยวาย
"เชอะ!!" ฉันหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วรีบจับการกับร่างกายของฉันอย่างพิถีพิถัน ก็วันนี้เป็นวันเปิดเทอม ม.ปลายของฉันนี่ แถมเพิ่งย้ายโรงเรียนมาด้วย
"พะ...เพ่มี๊จัง (พี่มิรินด้า)" เป๊ปซี่เรียก
"คับ...เป๊ปซี่" เป๊ปซี่จะสนิทกับฉันมากกว่าพี่น้องคนอื่น หรืออาจจะสนิทมากกว่าแม่ซะอีก
"เพ่จะกับมากี่โมฮะ (พี่จะกลับมากี่โมงครับ)" เป๊ปซี่ทำหน้าเซ็งๆ
"พี่จะรีบกลับนะ...เป๊ปซี่ต้องเป็นเด็กดีอย่าดื้อกับแม่เข้าใจไหมครับ" ฉันพูดแล้วลูบหัวเจ้าตัวเล็ก
"ฮะๆซี่จะเปเดะดี (ครับๆเป๊ปซี่จะเป็นเด็กดี)" เป๊ปซี่รับปาก
"มี๊จัง....เสร็จรึยัง" พี่แฟนต้าตะโกนเรียกจากหน้าบ้าน
"พี่ไปนะครับเป๊ปซี่" ว่าแล้วฉันก็หอมแก้มน้องชายตัวน้อยแล้วเดินออกไป
'มี๊จัง' เป็นฉายาของฉัน...เพราะตอนที่เป๊ปซี่เพิ่งเกิดเขาเรียกชื่อฉันไม่ได้ที่บ้านก็เลยให้เรียกว่า 'มี๊จัง' พอมาตอนนี้ทุกคนก็เลยติดไปซะแล้ว
"โค้กๆๆๆเสร็จยังงงงง" พี่แฟนต้าเรียก
"ครับๆๆเสร็จแล้วครับ" โค้กพูดในขณะที่ใส่รองเท้าอยู่
"แหม...ทีกับพี่ชายละพูดจาเสียไพเราะเพราะพริ้ง แต่พอกับพี่สาวสุดที่รักคนนี้กลับพูดจาไร้หางเสียงนะย่ะเจ้าโค้ก!!!" ฉันอดที่จะแขวะเจ้าน้องชายตัวแสบไม่ได้
"ทำไมล่ะครับป้า" โค้กพูด
"นายโค้ก!!!" ฉันตะโกน
"พี่ต้าๆ!!ช่วยด้วยผมกลัวอ่ะ...ยัยแม่มดแก่จะฆ่าผม" โค้กพูดแล้ววิ่งไปหลบหลังพี่แฟนต้า
"วันนี้นายตายแน่" ฉันทำท่าจะขย้ำโค้ก
"ฮ่าๆๆเอาละพอได้แล้วเดี๋ยวไปโรงเรียนสายกันนะ เธอน่ะตัวดีเพิ่งย้ายมาวันแรกด้วย" พี่แฟนต้าพูด
"จริงด้วยไปกันเถอะ ฝากไว้ก่อนนะนายตัวดี" ฉันพูด
"แบร่..." โค้กแลบลิ้นใส่ฉัน
"อ้าว...หาเรื่องกันเหรอ" ฉันแหวใส่เจ้าโค้กทันที
"ทำไมล่ะ"โค้กกวน
"พอๆๆๆพี่บอกว่าพอ!!!" พี่แฟนต้าห้ามทัพแล้วลากเราทั้ง 2 ไปโรงเรียน
"เอาล่ะถึงแล้วอย่าดื้อล่ะเจ้าตัวดีขึ้น ป.3 แล้วนะ" พี่แฟนต้าบอกแล้วพาฉันไปตึกมัธยม
“ที่นี่คือตึกม.ปลายที่พี่เคยอยู่น่ะ ถามได้นะเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนนี้พี่รู้ทุกซอกทุกมุม” พี่แฟนต้าทำท่าอวด
“ค่ะ....”
“เดี๋ยวพี่ต้องรีบไปมหา’ลัยแล้วหาห้องเรียนเองได้ใช่ไหม” พี่แฟนต้าถาม
“พี่...ฉันไม่เซ่อขนาดนั้นหรอกน่า” ฉํนบอกพี่ชาย
“เอาเถอะ....แต่จำไว้เลยนะเพื่อนผู้ชายน่ะคบได้แต่อย่าให้มันเลยเถิดคำว่าเพื่อนแล้วกัน” พี่แฟนต้าทำหน้าดุ
“ค่าๆๆๆนี่พี่เป็นพ่อฉันเหรอไง” ฉันทำท่างอน
“เออๆๆพ่อไม่อยู่ไปต่างประเทศงั้นพี่ก็จะเป็นพ่อของเธอแทน....เฮ้ย!!สายแล้วพี่ต้องไปแล้วนะ” ว่าแล้วพี่แฟนต้าก็วิ่งหายไปเลย
โหยยยย.....เหลืออีกตั้งชั่วโมงครึ่งทำอะไรดีเนี่ย ไปเซเว่นซื้อขนมให้เจ้าโค้กดีกว่า ว่าแล้วฉํนก็เดินไปที่เซเว่นหน้าซอยของโรงเรียน แต่ในระหว่างทางที่ฉันจะเดินไปเซเว่นนั้น....
ตุบ!!!
ก็เดินกับใครคนหนึ่งเข้าแถมล้มหน้าคะมำไม่เป็นท่า
“โอ๊ย!” ฉันร้องเสียงดัง
“เดินภาษาอะไรของเธอน่ะ ยัยซื่อบื้อเอ๊ย” หนุ่มหน้าหล่อคนนั้นหันมาด่าฉัน
“เออ...ฉันผิดขอโทษโว้ย” ฉันพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“ขอโทษแล้วมันหายมั๊ย” เขาตะคอก
“แล้วมันหายไหมล่ะ” ฉันลุกขึ้นแล้วตะคอกเขากลับ
ป้าบ
ฉันตบหัวตานั่นป้าบใหญ่แล้วชิ่งเข้าเซเว่นทันที
“อะ...โอ๊ย” เขาเอามีลูบหัว
***
ฉันกำลังเดินถือถุงเซเว่นที่เต็มไปด้วยขนมกรุบกรอบ ลูกกวาด และน้ำอัดลมนานาชนิดไปให้เจ้าโค้ก เอ๊ะ...เจ้าโค้กนั่งอยู่กับใครน่ะ เฮ้ย!!!นายนั่น
“นี่นายทำอะไรน้องชายฉันน่ะ” ฉันตะโกนเสียงดังแล้วตรงดิ่งไปขย้ำหัวนายนั่นทันที
“โอ๊ยๆๆฉันเจ็บนะยัยบ้า” ตานั่นร้อง
“พี่จะทำอะไรพี่ไวน์น่ะ” โค้กพูด
“อ้าว...เขาไม่ได้ทำอะไรโค้กหรอกเหรอ” ฉันทำหน้างง
“ทำอะไรล่ะมี๊จัง...เธอนี่ติ๊งต๊องใหญ่และ” โค้กว่าฉัน
“ฮิๆชื่อมี๊จังปัญญาอ่อนชะมัด” อีตาไวน์พูด
“นี่นาย!!!” ฉันแหวใส่
“พอเลยนะมี๊จัง” โค้กตะโกน
“เอาเลยค่ะเอาหนักๆเลย” เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งพูดขึ้น
“เงียบน่าวิ” โค้กพูดกับเด็กผู้หญิงคนนั้น
“ไม่!!!” วิพูด
ป้าบ!!
เจ้าโค้กตัวแสบตบกบาลวิเสียงดังสนั่น
“โอ๊ยยยย”วิร้อง
ความคิดเห็น