เล่ห์รัก มัดใจเธอ

                                  **--เล่ห์  มัดใจเธอ--**       
                  

                 “เจติยา”

หญิงสาวหันขวับไปทางต้นเสียงในทันที ทว่าหัวใจแทบจะหยุดเต้นเมื่อมองเห็นหน้าเจ้าของเสียงนั้นได้อย่างชัดเจน ถึงแม้บรรยากาศโดยรอบจะมืดสลัวหรือแม้แต่ระยะเวลาจะผ่านพ้นไปหลายปี เธอก็ไม่เคยลืมเลือนใบหน้าชายผู้นี้ได้เลย ตาโตใสสบกับดวงตาเรียวยาวเข้มคมของเขาอย่างตกตะลึง  ตรีวิทย์เหยียดยิ้มเหมือนเยาะ

                “ไม่เจอกันเสียนาน  แต่งงานมีลูกไปกี่คนแล้วล่ะ” 

 เสียงกระด้างที่ได้ยินสายตาที่เย็นชาที่มองมาทำให้ใบหน้านวลร้อนผ่าว คำทักทายประโยคแรกของเขาเหมือนเหล็กแหลมทิ่มลงกลางใจ  ร่างเล็กก้มหน้างุดพยายามที่จะไม่สบตาดวงตาเย็นชานั่น  ไม่กล้าสู้หน้า เพราะรู้สึกผิด หรือกลัวว่าตัวเองจะร้องให้ออกมาเพราะดีใจที่ได้พบเจอเขาอีกครั้ง

 ทว่าสิ่งที่รอฟังกลับไม่ใช่คำตอบที่ต้องการ   หากเป็นน้ำตาของคนตรงหน้าที่ไหลออกมาให้เห็นเสียนี่กะไร  แววตาของเขาอ่อนแสงลงจนได้   หากต้องพยายามเปลี่ยนเป็นเข้มและดุดันขึ้นอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กกว่าค่อย ๆเงยหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมามองสบตาเขาอีกครั้ง 

                   “พี่วิทย์กลับมาเมื่อไหร่คะ”    เธอถามเขาออกไปบ้างด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ  น้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มถูกเช็ดอย่างลวก ๆ และรวดเร็ว

                  “ อย่าเรียกแบบนั้นอีก ฉันไม่เคยมีน้อง..  อีกอย่างฉันถามเธอ ไม่ใช่ให้เธอมาย้อนถาม” เสียงดุของเขาทำให้คนรอคำต้องสะดุงสุดตัว