ตอนที่ 9 : 08 : Macaroon [Fran x Chiong] .. 100 per ..
yearning of the heart - Ost. Boy over flowers
.. 100 per ..
08 ♥ Macaroon
ในที่สุดวันรวมแก็งค์ก็มาถึง ผมยืนหมุนไปหมุนมาอยู่หน้ากระจกก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นฟรานที่กำลังจัดปกเสื้อ
“วันนี้แล้วสินะ .. ที่เราจะได้เจอกับชิม่อน”
“หวังว่าไอ้ไนท์จะพาควีนมาด้วยล่ะนะ”
รถคันหรูแล่นเข้ามาจอดที่คฤหาสน์ที่ตั้งตระหง่านตระการตาตรงหน้า บรรดาผู้มีชื่อเสียงและมาเฟียมากน่าหลายตาต่างมาร่วมงานนี้ด้วย การ์ดเดินมาเปิดประตูให้ผมแล้วโค้งให้ ฟรานจับมือผมเบาๆแล้วพาเดินเข้าไปภายในงาน
“คนเยอะเหมือนกันนะ แต่ถึงยังไงบรรยากาศในงานมันก็ดูแปลกๆ”ฟรานพึมพำออกมาแล้วกระซิบบางอย่างกับการ์ด มีผู้คนมากหน้าหลายตาเดินเข้ามาทักทายฟรานเพื่อคุยกันเรื่องธุรกิจ
“นี่คือมายเลดี้ของมาสเตอร์หรอครับ แหม น่าตาน่ารักมากเลยนะครับ” ชายร่างท้วมเอ่ยขึ้น สายตาที่จ้องมองมาที่ผมมันช่างน่ารังเกียจ ฟรานโอบล้อมรอบเอวผมแล้วดึงเข้าหาตัว ก่อนที่จะตอบเสียงเข้ม
“ครับ ผมหวังว่าเราจะได้ร่วมธุรกิจกันนะครับคุณปราน”ฟรานพูดแค่นั้นแล้วพาผมเดินไปยืนอยู่ที่มุมหนึ่งของงาน
“ที่นี่มันอันตรายเกินไปสำหรับเลสจริงๆนะครับ T^T”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ แต่มันเป็นงานนี่เนอะ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่เห็นชิม่อนเลยนะ”
“อีกสักพักครับ ผมได้รับรายงานมาแล้วว่าทางแก็งค์นั้นก็มา”
สักพักงานก็เริ่มต้นขึนพิธีกรออกมาพูดเกริ่นงานและแนะนำเจ้าภาพบลาๆ ไปตามสเต็ป ส่วนผมก็ไม่ได้ฟังอะไรมากมาย ส่วนใหญ่จะพยายามมองหาชิม่อนมากกว่า
พรึ่บ !!
อยู่ๆไฟในงานก็ดับลงโดยไม่ทราบสาเหตุ เสียงจอกแจกจอแจเริ่มดังขึ้น ก่อนที่ไฟสำรองจะทำหน้าที่แทน พิธีกรเริ่มทำหน้าที่แทนเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
“เอาล่ะครับๆใจเย็นๆกันก่อน เมื่อกี้เกิดเหตุขัดข้องขึ้นมาเท่านั้น เรามาเริ่มงานประมูลกันต่อเลยดีกว่า”พิธีกรเบี่ยงเบนความสนใจแล้วไปเริ่มประมูลสินค้า ผมมองหน้าไนท์ที่กระตุกยิ้มมุมปาก ผมไม่ชอบที่เวลาผู้ชายคนนี้ยิ้มแบบนี้เลย มันดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างที่ผมไม่สามารถรับรู้ได้ -___- !!
“ของประมูลชิ้นแรก.. นำออกมาเลยครับ”
เสียงดนตรีให้ลุ้นระทึกพร้อมกับร่างของคู่ครองของหัวหน้าแก็งค์หนึ่งเดินออกมาในสภาพถูกจับมัดมือมัดเท้า ปากถูกปิดด้วยผ้าจนได้ยินเพียงเสียงอู้อี้ๆเท่านั้น เสียงโวยวายดังขึ้นจากหัวหน้าแก็งค์ดังกล่าว
“มึงทำอะไรกับเมียกู!! เอาเมียกูไปประมูลทำเหี้ยไร เอาของกูคืนมา”
“หึหึหึ.. คงจะคืนให้ง่ายๆไม่ได้หรอกนะครับ ถ้าอยากได้คืนต้องประมูลเอา”เสียงพิธีกรจอมเจ้าเล่ห์เอ่ยด้วยน้ำเสียงสนุกสนานต่างกับคนอื่นๆ
“ฟราน !! .. นี่มันอะไรกัน”
“ผมก็ไม่ทราบ แต่อย่าพยายามห่างจากตัวของผมเด็ดขาด”
ผมมองดูภาพเหตุการณ์ตรงหน้าเมื่องานเลี้ยงสังสรรค์กลายเป็นการประมูลคู่ครองของมาเฟียแต่ละแก็งค์ เราจะทำยังไงกันดี !! ผมเงยหน้ามองฟรานที่พยายามทำหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถเดาได้
ฟรานหันหน้าไปตามแรงสะกิดของใครบางคน มือหนาดันร่างของผมไปที่ด้านหลังก่อนที่ผมจะพยายามมองบุคคลดังกล่าว
“ไอ้ฟราน กูก็ไม่ได้อยากจะมามีส่วนร่วมอะไรกับมึงหรอกนะ แต่คราวนี้มันฉุกเฉินวะ กูเป็นห่วงควีนของกู”
“อะไรของมึง”
“ดูจากสถานการณ์แล้วก็น่าจะรู้นิ่หว่า ไอ้พวกเหี้ยเนี่ยจะเอาคู่ครองของมึงมาประมูลขายต่อไงสัส”
ผมชะโงกหน้าออกมาดูบุคคลดังกล่าว นี่มัน!! ไอ้บ้าที่เจอที่สนามแข่งรถนิ่ ไอ้ผู้ชายนิสัยเสียคนนี้เป็นใครกัน ? สายตาผมเหลือบไปเห็นคนตัวเล็กข้างกายของผู้ชายคนนั้นก่อนที่จะเบิกตากว้าง
“ชิม่อน”
“พี่ชิอง”
แต่ยังกอดกันได้ไม่พอชื่นใจ ผมก็โดนฟรานดึงไปข้างตัว ส่วนไอ้บ้านั่นก็ดึงชิม่อนไปอยู่ข้างกาย การ์ดท่าทางน่ากลัวเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขาพูดอะไรบางอย่างกันแต่สุดท้ายก็จบด้วยการลงไม้ลงมือ
ผมมองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจเมื่อฟรานกับไนท์เริ่มปะทะกับการ์ดจำนวนเป็นสิบ ชิม่อนที่หลบการต่อสู้ไปมาบ้างก็มีเตะต่อยเหมือนในการ์ตูน น้องผมไปฝึกศิลปะการต่อสู้มาจากไหนกัน ?
หมับ !
มือหยาบกร้านจับที่ต้นแขนผมแล้วพยายามกระชากให้เดินตาม แต่ดีหน่อยที่ชิม่อนเดินเข้ามากระโดดเตะหมอนี่ออกไปให้ ชิม่อนหันมายิ้มให้ผมแล้วเดินไปยืนข้างกายไนท์ ใบหน้าซีดเซียวของชิม่อนยิ่งทำให้ผมรู้สึกกลัว
หมับ!!
ชิม่อนถูกชายคนหนึ่งจับตัวไป ฟรานเดินมายืนบังร่างของผมแล้วมองภาพตรงหน้านิ่ง ไนท์หยุดการกระทำแล้วสบตากับผู้ชายคนนั้น เขาพูดอะไรบ่างอย่างกันก่อนที่ไนท์จะอาศัยจังหวะที่ชายคนนั้นเผลอ ดึงตัวชิม่อนออกมาแล้วดันร่างชิม่อนมาทางผมกับฟราน
ไนท์รัวหมัดใส่หน้าชายคนนั้นไม่ยั้งด้วยความโกรธจัดจนฟรานต้องเข้าไปห้าม ผมมองชิม่อนที่อยู่ในสภาพซีดเซียว เนื้อตัวสั่นไปหมด
“มึงจะทำอะไรไอ้ไนท์”
“ฆ่าแม่งไง! .. อย่ามาขวางส้นตีนกูไอ้สัส”
“กูจะไม่ห้ามมึงเลยถ้าควีนของมึงไม่ตัวสั่นขนาดนั้น”
ไนท์วิ่งเข้ามาช้อนร่างชิม่อนเอาไว้
“อย่าเป็นอะไรนะมึง”
ผมมองภาพตรงหน้าก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงแล้วกุมมือน้องชายตัวเองเอาไว้ ไม่นะ !!
“ชิม่อนอย่าเป็นอะไรนะ!! .. ทำไมพอพี่เจอนาย แล้วนายต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย”
“พี่ครับ.. อย่าโทษตัวเองเลย ผมหวังว่าความทรงจำของพี่จะกลับมาแล้วและผมอยากให้พี่ใช้ชีวิตส่วนที่เหลือแทนผมด้วยนะ”ชิม่อนพูดยิ้มๆแล้วพยายามหายใจเข้าออกช้าๆ
“อย่ามาพูดบ้าๆนะ!! นายต้องไม่เป็นอะไรเชื่อพี่สิ พี่หมอต้องช่วยม่อนได้แน่ๆ แข็งใจไว้นะ”ผมพยายามปลอบด้วยน้ำตา ไนท์ดึงร่างของชิม่อนไปกอดแน่นจนผมเริ่มกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
ผมมองภาพตรงหน้าแล้วหันหน้าไปซบไหล่กว้างของฟราน ไนท์พาร่างของชิม่อนเดินฝ่าฝูงขนที่เข้ามามุง ผมกระตุดแขนฟรานให้เดินตามไป ผมต้องไปดูแลน้องชายของผม น้องชายคนนี้ผมรักเขามาก
ณ โรงพยาบาล
ผมกับฟรานวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉินทันทีที่ถึงโรงพยาบาล ไนท์ยืนมองประตูห้องฉุกเฉินนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ฟรานเดินเข้าไปแตะที่บ่าเบาๆแล้วเอ่ยถาม
“ไอ้ไนท์ ชิม่อนเข้าไปนานรึยัง”
“เมื่อกี้”
“แล้วทำไมชิม่อนถึงไปอยู่กับนายได้ล่ะ! นายทำอะไรเขา”ผมเขย่าร่างของไนท์แล้วทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้อย่างอ่อนแรง ฟรานนั่งลงข้างๆแล้วกอดปลอบผมเบาๆ
เวลาผ่านไปร่วมสองชั่วโมงพี่หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าที่คลายกังวลหน่อยๆ เขาเดินตรงเข้ามาหาพวกผมทันทีที่เห็น
“ตอนนี้อาการของชิม่อนหน้าเป็นห่วงมาก หัวใจของเขาเริ่มทำงานไม่ปกติอีกครั้งหนึ่ง ถ้าหากไม่ดูแลดีๆจะทำให้เกิดอาการหัวใจวายได้ง่ายๆ ในตอนนี้เราจำเป็นต้องหาหัวใจที่สามารถเข้ากับร่างกายของชิม่อนให้ได้เร็วที่สุด เพราะถ้าหากมีหัวใจดวงใหม่ โอกาสรอดของโซจะสูงขึ้นอีก”
ผมมองเตียงที่เข็นร่างชิม่อนออกมาด้วยจิตใจที่ย่ำแย่ ไนท์เดินตามเตียงนั้นไปจนสุดสายตา แต่พวกผมติดพี่หมออยู่ พี่แกทำหน้าเคร่งเครียดจนผมใจหาย
“ชิอง พี่มีเรื่องจะคุยด้วย เชิญที่ห้องของผมก่อน ฟรานเชสด้วย”
พี่หมอเดินนำหน้าพวกผมไป ผมก้มหน้าก้มตาเดินตามไปโดยไม่ได้คิดอะไรมาก ฟรานกุมมือผมเอาไว้แน่นแล้วบีบเบาๆเป็นการให้กำลังใจ พอมาถึงที่ห้องของพี่หมอ พี่แกสั่งให้พยาบาลเอาน้ำมาเสิร์ฟก่อนที่จะเอ่ยขึ้น..
“พี่อยากจะรักษาสัญญาที่ได้ให้ไว้กับชิม่อนอยู่นะ แต่ดูจากวันนี้แล้วคงทำอะไรมากไม่ได้”
“พี่หมอกำลังพูดถึงอะไร ?”
“ชิม่อนจะอยู่ได้อีกไม่นาน..”
“O_o” หน้าผมกับฟราน
“ทำไมล่ะพี่หมอ !!”
“ก็คือ เราก็รู้ๆกันอยู่สินะว่า หัวใจของชิม่อนอ่อนแอมาตั้งแต่เด็กๆ และตอนนี้มันกำลังจะมาถึงขีดจำกัดของมันแล้วล่ะ เราจะยื้อออกไปอีกไม่ได้ ทางเดียวที่จะช่วยชิม่อนได้ก็คือ .. ต้องทำการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจโดยเร็วที่สุด”
“ผ่าตัดงั้นหรอ”ผมทำท่าครุ่นคิดก่อนที่จะเบิกตากว้าง ถ้าผมบริจาคหัวใจให้ชิม่อนล่ะ ทำแบบนั้นชิม่อนก็จะรอดส่วนผมก็จะ.. หายไปรึป่าวนะ
“อย่าคิดที่จะเข้าผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจให้ชิม่อนเลยนะชิอง ถ้าทำแบบนั้นพี่คิดว่ายังไงซะชิม่อนก็ไม่มีวันดีใจกับการเสียสละครั้งนี้แน่ๆ”
“แล้วเราจะทำอะไรได้บ้าง ?”ฟรานทำขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน หัวใจใช่ว่าจะได้รับบริจาคมาง่ายๆ
“ทำได้แค่ภาวนาและรอคอยหัวใจที่สามารถเข้ากับร่างกายของชิม่อนได้ และตอนนี้เราต้องพยายามยื้อชีวิตของชิม่อนออกไปให้ได้มากที่สุด”
ผมนั่งนิ่งแล้วค่อยๆเอนศีรษะไปพิงไหล่กว้างของฟราน ตอนนี้ผมเหนื่อยเกินกว่าจะรับอะไรเข้ามาอีกแล้ว ผมเครียดมากจนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี ความคิดในหัวตีกันไปมาจนปวดหัว
“พี่ก็ไม่ได้อยากให้เครียดกันนะ ชิม่อนบอกว่าห้ามบอกพวกนาย แต่พี่ก็อดไม่ได้”
“ขอบคุณมากครับพี่หมอ”ฟรานพูดแล้วพาผมเดินออกมาจากห้องนั้น ร่างสูงโอบรอบเอวผมแล้วพาเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ฟรานอาจจะพาไปหาชิม่อนก็ได้ แต่สำหรับผมมันช่างไร้จุดหมายเอามากๆ
“ชิอง .. ผมว่านะมันต้องมีทางออกนั่นแหละ อย่าเครียดเลย ยิ่งพี่เครียดแบบนี้ถ้าชิม่อนเห็นเข้า ชิม่อนก็คงจะใจไม่ดีแน่ๆ”
ผมพยักหน้ารับแล้วค่อยๆฉีกยิ้มบางๆออกมา ผมกับฟรานมาหยุดยืนที่หน้าประตูห้องของชิม่อนก่อนที่จะผลักประตูเข้าไป ไนท์นั่งเฝ้าที่ข้างเตียงไม่ไปไหนเลย ผมเดินเข้าไปแล้วเอามือแตะที่ไหล่ไนท์เบาๆ เจ้าตัวหันมาแล้วทำหน้าตกใจใส่ เหมือนกับว่าเขาพึ่งถูกปลุกจากภวังค์
“ขอโทษที่เข้ามาโดยไม่บอก.. ชิม่อนยังหลับอยู่เลยเนอะ”ผมพูดขึ้นแล้วเดินอ้อมไปอีกฟากของเตียง มือเลื่อนไปจับที่ใบหน้าของชิม่อนที่ซีดเซียวไร้สีเลือด
“ต้องขอโทษเรื่องคราวก่อนตอนอยู่ที่สนามแข่ง”ไนท์เปิดปากพูดแล้วเงยหน้าขึ้น พอเห็นหน้าฟรานปุ๊บ เขาก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์ทันที
ไนท์ลุกขึ้นยืนแล้วจ้องมองผมสักพัก ริมฝีปากสีซีดขยับพูดเบาๆ
“ชิม่อนเป็นของฉัน..”
ไนท์เดินออกไปตามด้วยฟราน ผมไม่รู้หรอกว่าพวกเขาจะออกไปต่อยกันจนหน้าแหกหรืออะไร พอทั้งสองร่างเดินออกไปจนกระทั่งประตูปิดสนิท ผมก็ขยับไปนั่งที่ขอบเตียงแล้วเรียกชิม่อนเบาๆ ผมรู้ตั้งนานแล้วว่าชิม่อนแกล้งหลับ
ต่อค่ะ
“ชิม่อน หมอนั่นออกไปแล้วนะ”
ดวงตากลมโตลืมขึ้นมามองผมแล้วเหลือบสายตาไปมองรอบๆห้อง เขายิ้มบางๆให้ผมแล้วหยัดตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง มือเลื่อนมาปาดคราบน้ำตาที่ข้างแก้มออก
“พี่ชิอง”
“ความทรงจำของพี่กลับมาแล้วนะ แต่ชิม่อนก็ดันมาทรุดซะได้ ไม่เป็นไรนะ พี่หมอบอกว่าอาการของชิม่อนจะค่อยๆดีขึ้น”
“เรื่องของไนท์..”
“พี่ไม่ว่าอะไรชิม่อนหรอก ถ้าชิม่อนมีความสุขที่ได้อยู่กับเขาก็อยู่ไปเลย พี่เห็นความสุขของนายมาก่อนเสมอนะ”
ชิม่อนฉีกยิ้มให้ผมก่อนที่จะโผเข้ากอดผมแน่น อ้อมกอดของชิม่อนมันช่างแสนเศร้า ชิม่อนกระซิบเบาๆที่ข้างหูของผม
“ถ้าผมหายไป ขอให้ใช้ชีวิตแทนผมด้วย”
ผมผละออกจากอ้อมกอดนั้นแล้วเลื่อนมือไปเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้มชิม่อนเบาๆ
“นายจะต้องไม่เป็นอะไรเชื่อพี่สิ เดี๋ยวพี่ไปตามไนท์มาอยู่ด้วยนะ พี่ว่านายต้องอยากอยู่กับไนท์มากๆแน่”
ผมลุกขึ้นยืนแล้วยีหัวชิม่อนเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องแล้วค่อยๆดันร่างของไนท์เข้าไปแทน ผมว่าตอนนี้ชิม่อนคงจะอยากอยู่กับคนที่ตัวเองรักซะมากกว่า
“ยิ้มได้แล้วหรอครับ”
“อะไรของนาย =0=”
“ผมเห็นชิองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตั้งแต่มาถึงโรงพยาบาลแล้วนะ”
“เชอะ ตอนนี้ฉันยิ้มแล้วไง มีปัญหาไรป่ะ”
“ไม่ครับ >w< เราไปหารายชื่อหรือติดต่อโรงพยาบาลที่มีหัวใจดีมั้ยครับ เพื่อว่าจะเข้ากับร่างกายของชิม่อนได้”
“ก็ดีนะ แต่ตอนนี้เหนื่อยมากเลย”
ผมพูดแล้วเปิดปากหาววอด ฟรานเอื้อมมือมากุมมือผมแล้วพาเดินออกมา ท้องฟ้าที่มืดครึ้มเหมือนกับกำลังจะมีพายุฝนยิ่งทำให้ผมรู้สึกใจไม่ดี เวลาท้องฟ้าปั่นป่วนแบบนี้ทีไรผมจะต้องเจอกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันอยู่เสมอๆ
วันรุ่งขึ้น
ผมได้รับโทรศัพท์จากทางโรงพยาบาลในหลายๆแห่งเกี่ยวกับเรื่องการบริจาคหัวใจ ตอนนี้ผมกำลังนั่งจมปลักกับกองเอกสารเกี่ยวกับโรงพยาบาล การหาหัวใจที่จะตรงกับร่างกายของชิม่อนมันยากมากแต่ผมก็นั่งทำเรื่องมาทั้งวันทั้งคืนไม่ได้หลับได้นอนกันเล้ย
ตอนนี้ฟรานกำลังนั่งคุยธุรกิจกับอีตาโจนาธานที่โผล่มาจับตัวผมเมื่อครั้งก่อน นั่งคุยกันไม่ใกล้ไม่ไกลหรอกครับ ที่โต๊ะตัวยาวกลางห้องนั่นแหละ ส่วนผมก็นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานของฟราน เป็นเจ้าแม่ไปแล้วครับท่าน =w=
“ว่าแต่.. ทำไมวันนี้มายเลดี้มานั่งทำงานล่ะครับ”
“ยุ่งจัง - -*”ฟรานตอบเสียงขึ้นจมูกแล้วเอื้อมมือไปฟาดกบาลโจนาธานดังป๊าบ
ผมหัวเราะในลำคอแล้วจ้องมองรายชื่อโรงพยาบาลตรงหน้าก่อนที่จะส่งเมลล์ไปหาพี่หมอ งานของผมคงหมดเท่านี้ นอกนั้นก็คงเป็นหน้าที่ของโรงพยาบาลกับพี่หมอแล้วล่ะ
“ฟราน.. งานของฉันเสร็จแล้วนะ แล้วงานของนายล่ะ”
“ผมเหลือแต่ดูเอกสารบนโต๊ะแล้วเซ็นชื่อครับ”
ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปนั่งข้างๆกับฟราน บนโต๊ะตรงหน้าทั้งสองคนมีเอกสารอะไรบางอย่างกองอยู่ มือเลื่อนไปหยิบมันขึ้นมาดูแล้วเลิกคิ้วสูง
ใบประเมินราคาสินค้าชนิด A ..
“มันคือ ?”
“มันคืออาวุธครับ”
“0.0 ทำไม ? นายขายมันหรอ”
“ก็ไม่เชิงครับ ธุรกิจของผมมันค่อนข้างจะเป็นสีเทา ไม่ขาวบริสุทธิ์และไม่ดำทมิฬ ผมขายอาวุธที่รับมาอีกทีให้กับรัฐบาลของหลายๆประเทศครับ”
“เอิ่ม..”
“ไม่ต้องมองหน้าผมอย่างนั้นหรอก ผมเป็นมาเฟียนะ ไม่ได้เป็นนักบริหารระดับสูงที่ขายของถูกกฎหมาย”
“ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนิ่ =..=”
“มาสเตอร์ กูกลับก่อนนะ วันนี้ภรรเมียของกูกำลังทำกับข้าวรออยู่”
“เออๆ ไสหัวไปเลยไอ้สัด เห็นหน้ามึงแล้วไม่มีความสุข”
“>_< งั้นกูอยู่ต่อดีมั้ยเนี่ย”
“- -*”หน้าผม
โจนาธานหัวเราะร่าแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับการ์ดของตัวเองที่พกมาด้วย ผมถอนหายใจแล้วเอียงหัวไปซบไหล่กว้างของฟราน ทำงานมาทั้งวันเหนื่อยเอามากๆเลย อยากจะหลับจริงๆ
“ชิอง”
“หืม ?”
ฟรานเรียกแต่ชื่อผมก่อนที่จะดันร่างผมให้นอนราบกับโซฟาตัวยาว ร่างสูงขึ้นคร่อมร่างผมเอาไว้แล้วจ้องด้วยดวงตาที่แน่วแน่ หัวใจผมที่เต้นระรัวเร็วเหมือนกับว่ามันกำลังจะระเบิดออกมาให้ได้ รู้สึกว่าไม่สามารถที่จะมองหน้าฟรานได้อย่างเต็มที่ มองทีไรใจเต้นทุกทีเลย >_<
“อย่าจ้องนะ >/////<”ผมแว๊ดใส่ฟรานแล้วเอามือมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้
“ทำไมล่ะครับ ^_^”
“ไม่รู้ ห้ามๆ”
ฟรานดึงมือผมออกแล้วมองหน้าผม ใบหน้าโน้มต่ำลงมาจนลมหายใจรดกันเบาๆ มือทั้งสองข้างประสานกันไว้แน่น ดวงตาจ้องดวงตาไม่กระพริบกันเลยทีเดียว
ริมฝีปากนุ่มค่อยๆกดจูบลงมาช้าๆ ผมเบิกตากว้างแต่ก็ต้องยอมรับว่าจูบนี้มันหวานมาก มากซะจนผมต้องยอมแพ้ให้กับสัมผัสนี้
“ชิอง..”
“เป็นอะไรหืม วันนี้อ้อนจังเลยนะ =..=”
“ผมง่วง เหนื่อยด้วย”
“ก็พักสิ”
“แต่เดี๋ยวชิองเหงา”
ผมกอดร่างสูงเอาไว้แน่น ถึงแม้ว่าจะเป็นมาเฟียแต่ก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำแหละนะ นานๆทีจะมาอ้อนผมแบบนี้ มันทำให้ผมลืมเรื่องเครียดๆไปได้ครึ่งหนึ่งแล้วล่ะ
“ฟราน พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันอีกดีมั้ย”
“ที่ไหนล่ะครับ”
“แล้วแต่ฟรานเลย พรุ่งนี้ฉันจะตามใจนายหนึ่งวันเต็มๆ”
ฟรานผละออกจากอ้อมกอดผมแล้วจ้องมาด้วยตาเป็นประกาย เอิ่ม.. เหมือนกับว่าผมไปปลุกต่อมอะไรสักอย่างของฟรานเข้าแน่ๆ ไม่งั้นแววตาไม่เป็นประกายแบบเด็กที่กำลังได้ของเล่นที่ถูกใจแบบนี้หรอกนะ
RRrrr..
ผมเหลือบไปมองโทรศัพท์ที่แผดเสียงอยู่ สายตาลากมามองร่างสูงที่คร่อมทับผมอยู่แล้วทำสายตาประมาณว่า โทรศัพท์ดังอยู่นะ ลงไปได้แล้ว!! ฟรานค่อยๆขยับตัวลงไปนั่งดีๆแล้วดึงร่างผมขึ้นมา
ผมเดินไปรับโทรศัพท์แล้วหันไปมองหน้าฟรานที่ฉีกยิ้มใส่ผม แหม.. น่ารักอ่า <3
“ฮัลโหลครับ”
(ชิองรึป่าว นี่พี่หมอนะ)
“ครับๆ พี่หมอมีอะไรรึป่าว”
(เรื่องที่ชิองติดต่อกับโรงพยาบาลอื่นให้ ขอบคุณนะ ตอนนี้ทางโรงพยาบาลพี่กำลังทำเรื่องให้ ตอนนี้เราก็สบายใจได้เปราะหนึ่งแล้วล่ะ)
“จริงหรอครับ ^^ ดีใจจัง ถ้ามีอะไรคืบหน้าก็ช่วยโทรหาผมด้วยนะครับ .. ว่าแต่ ตอนนี้ชิม่อนเป็นยังไงบ้าง”
(ก็มีไนท์คอยดูแลทุกฝีก้าวเลยล่ะ พี่ว่าน่ะ ยังไงซะชิม่อนก็มีความสุขและคงจะไม่วิตกกับเรื่องของตัวเองมากหรอก เห็นไนท์ดูห่ามๆแบบนั้นแต่อ่อนโยนมากเลยนะ)
“ผมพอจะดูออกครับ.. พี่หมอช่วยอะไรผมหน่อยนะ”
(ครับ ว่ามาสิ)
“ฝากบอกไนท์ด้วยว่า ดูแลชิม่อนให้ดีๆนะ”
ผมพูดแค่นั้นแล้วกดตัดสายไป ฝากด้วยนะไนท์ ผมหวังว่าไนท์จะทำให้ชิม่อนกลับมาร่าเริงได้เหมือนเดิม
Say : เชอะ ตอนนี้ฉันยิ้มแล้วไง มีปัญหาไรป่ะ
♥ Chiong ♥
:) Shalunla
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชิม่อนหายไวๆนะ
ติดตามๆๆๆๆ
อิพี่ไนท์นี่เป็นพวกซึนเดระนี่เอง ๕๕๕๕๕๕๕
ฟรานขี้อ้อนน
อย่าปล่อยให้ไนท์ต้องอยู่คนเดียวนะ : )