ตอนที่ 8 : 07 : M & M [Fran x Chiong] .. 100 per ..
Day By Day - As One
.. 100 per ..
07 ♥ M & M
ปัง !!
เสียงกระแทกประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างของฟรานกับลูกน้องราวๆห้าถึงหกคน เขากวาดสายตาองรอบห้องก่อนที่จะหยุดอยู่ที่ผม โจนาธานที่คร่อมทับผมอยู่ค่อยๆหยัดตัวขึ้นแล้วแสยะยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน ฟรานทำท่าจะเข้ามาตันหน้ามันแต่ลูกน้องดึงเอาไว้เสียก่อน
ผมที่น้ำตาคลอเบ้ามองฟรานด้วยความโล่งอก รู้สึกดีใจมากที่ฟรานเข้ามาช่วยแบบนี้
“มึงทำอะไรชิอง!!”
“ก็ทำอย่างที่มึงกำลังคิดนั่นแหละ”
“ไอ้เชี่ยนาธาน!! อย่าให้กูฆ่ามึงนะ”
ฟรานเดินเข้ามากระชากคอเสื้อของโจนาธานอย่างแรงแล้วตวัดหมัดหนักๆเข้าปะทะกับใบหน้าคมนั้น ผมมองภาพตรงหน้าก่อนที่จะเหลือบสายตาไปมองฟรานที่ทำหน้านิ่งเฉยจนหน้ากลัว ผู้ชายคนนี้งั้นหรอที่คอยทำตัวง๊องแง๊งใส่ผมตลอดเวลา คนๆนี้น่ะหรอที่คอยดูแลผมอย่างดี
“ไม่เคยมีคนบอกมึงรึไงว่าอย่ามายุ่งกับคนของกู!”
“หึ.. กูว่าแม่งท้าทายดีวะ”
ฟรานทำท่าจะซัดมันอีกหมัดแต่ผมร้องห้ามไว้เสียก่อน
“ฟรานหยุด..!! พอแล้ว”
“ชิอง ทำไมล่ะครับ ? หมอนี่มันทำอะไรกับชิองบ้าง”
“ยัง.. เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย”
ฟรานค่อยๆปล่อยคอเสื้อของโจนาธานลงแล้วเดินตรงเข้ามากอดร่างของผมแน่น ใบหน้าหล่อเกยที่ไหล่ของผมแล้วกอดแน่นกว่าเดิม
“ฟราน.. อึดอัดนะ”
“ขอโทษ ผมขอโทษ”
“น่าๆ ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย”
ฟรานผละออกช้าๆแล้วค่อยๆแก้เชือกที่มัดข้อมือและข้อเท้าของผมออก พอเชือกหลุดปุ๊บก็เห็นรอยแดงปั๊บ มันแสบหน่อยๆคงเพราะตอนที่ผมดิ้นแล้วมันไปเสียดสีกับเชือกแน่ๆเลย
“ดูสิ ผิวขาวๆของเลสเป็นรอยหมดเลย”ฟรานกัดฟันกรอดแล้วตวัดหางตาไปมองโจนาธานที่ยืนสูบบุหรี่อยู่อย่างสบายใจเฉิบ เขาทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไรแล้วพ่นควันบุหรี่สีเทาออกมา นัยน์ตาคมกริบจับจ้องผมสลับกับฟรานเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“ไอ้คุณมาสเตอร์.. มึงรู้จุดประสงค์ที่กูทำแบบนี้มั้ย ?”
“ก็พอจะเดาได้ คนอย่างมึงทำอะไรต้องได้ประโยชน์ ต้องได้ต่อรอง ไม่งั้นมึงไม่ทำให้เสียแรงหรอก”
โจนาธานแสยะยิ้มออกมาแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมของตน เขาพ่นควันบุหรี่ออกมาอีกรอบก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังและดุดัน
“มึงได้ยินข่าวที่ว่าสินค้าโกดังของมึงโดนเปลี่ยนรึป่าว”
“ตามรายงานไอ้เฟรียสมันก็บอกมาอย่างนั้น แต่ถ้าจำไม่ผิดกูให้มันไปจัดการแล้ว”
“มึงรู้รึป่าวว่าตอนนี้แก็งค์ของกูกำลังมีปัญหาภายในเรื่องหนอนบ่อนไส้ และไอ้เวรนั่นแหละที่เปลี่ยนสินค้าในโกดังมึง”
ฟรานหันไปมองโจนาธานแล้วทำท่าครุ่นคิด ตอนแรกผมนึกว่าฟรานจะฆ่าแกงไอ้บ้านี่ไปแล้วด้วยซ้ำ แต่กับมานั่งคิดเรื่องธุรกิจกันซะได้ =____=; ถ้าพวกเอ็งจะคุยกันก็ไปนัดกันเอาสิวะ มาจับตัวผมให้กลัวทำไมเนี่ย
“แก็งค์ของมึงก็ถือว่าเป็นสาขาย่อยของแก็งค์ฟรานซิสซ่าร์ มึงก็จัดการมันสิวะ มาบอกกูทำไม!”
“ถ้ากูจัดการแล้วกูจะได้อะไร ? ให้กูทำฟรีๆงั้นหรอ”
=..= อ่อ นี่คือจุดประสงค์ของเอ็งสินะ เล่นเอาตกอกตกใจหมด
“มึงต้องการอะไรจากกู ?”
“ขอเป็นอาณาเขตพื้นที่ในการครอบครองของแก็งค์ตะวันตกเพิ่มอีกหน่อย แล้วก็ขอกูพักงานสักสองสัปดาห์”
“แล้วแต่มึงเหอะ =___=;; แต่ไปจัดการหนอนบ่อนไส้ให้เรียบร้อยสิวะ รู้แล้วยังปล่อยไอ้หอกนิ่”
“กูไม่ทำอะไรฟรีๆอยู่แล้ว”
“แล้วมึงจับตัวคนของกูมาทำห่าอะไร”
“กูแค่อยากเห็นมายเลดี้ของมาสเตอร์ก็เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมาก”
=[]= !! .. ช็อกสิครับ แค่อยากเห็นหน้าผมก็มาหาที่คฤหาสน์ของฟรานสิวะ !! เอ็งจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตมโหฬารอลังการงานสร้างทำไม !!
“-.- พูดงี้อยากโดนตีนกูใช่มั้ย”
“ก็กูพูดจริง เห็นเขาลือกันให้ทั่วว่ามายเลดี้ของมึงน่ะดูเป็นผู้ดีหน่อยๆ”
“คะ..ใครบอก ?” ผมถามด้วยความสงสัย มือลูบๆตรงที่เป็นรอยแดงแล้วจ้องหน้าโจนาธานที่ทำท่าทางไม่สนใจผม
“คนทั่วไป แล้วคุณเลสจะรู้ไปทำไมครับ ถ้าอยากรู้ต้องจ่าย จ่ายด้วยจูบหนึ่งฉันจะบอกให้หมดที่รู้เลย”
ผลั๊ว !
ฟรานฟาดกบาลโจนาธานแล้วดึงร่างของผมให้ลุกขึ้นตาม ใบหน้านิ่งเฉยของฟรานจ้องมองเขาเขม็ง แน่ล่ะ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับพวกขี้หวงแบบฟราน คิดผิดซะแล้วล่ะ !!
“อย่ามาแตะต้องของๆกูอีก อยากเล่นอยากหยอกทำได้ แต่คนนี้ห้ามแตะ!!”ฟรานพูดพลางรั้งรอบเอวผมเข้าหาตัวเองแล้วพาผมเดินออกมาจากห้องนั้น ผมแอบได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของโจนาธานดังรอดออกมา ผมว่านะโจนาธานต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่ๆเลย
ฟรานพาผมเดินออกมาจนกระทั่งถึงที่รถคันหรูที่เขาจอดทิ้งไว้ ใบหน้าหล่อหันมามองผมอย่างสำนึกผิด หน้าตาละห้อยเหมือนหมาหงอยของเขาทำเอาผมเคลิ้มเบาๆ
“ทำหน้าแบบนี้ต้องการอะไร”
“ผมขอโทษที่ไม่ดูแลเลสให้ดี ให้เลสมาเจออะไรแบบนี้ ผมขอโทษๆ”
“น่าๆ.. ตื่นเต้นดี แต่ถ้าคราวหน้ามาแบบนี้อีกก็ไม่ไหวนะ”
ฟรานดึงร่างของผมเข้าไปกอดแน่น เขากอดผมจนเหมือนจะกลายเป็นคนเดียวกันซะแล้ว ใบหน้าหล่อซบลงมาไหล่ของผมแล้วทำเสียงง๊องแง๊งใส่เหมือนเด็กๆ
“ผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก เชื่อผมสิ *-*”
“ถ้าเกิดขึ้นอีก นายสัญญากับฉันมั้ย ว่านายจะมาช่วยฉัน”
“แน่นอนสิครับ ผมขอยกชีวิตนี้ให้เลสเพียงคนเดียว”
ใครเล่าจะมาเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ เสียงหัวใจที่เต้นระรัวเหมือนกับกลองพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นและดีใจปะปนกันไป ทำไมคำพูดของฟรานถึงมีอิทธิพลกับผมมากมายขนาดนี้ เป็นเพราะอะไรกัน !!
ฟรานประคองใบหน้าผมให้สบตากับเขา ดวงตาคมกริบจับจ้องมาที่ผมอย่างแน่วแน่ ใบหน้าหล่อค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนกระทั่งริมฝีปากสีซีดกดจูบลงมาอย่างแผ่วเบา ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของผม ริมฝีปากสีซีกละเมียดละไมและอ่อนโยนกับจูบนี้มาก ผมรู้สึกเลยว่าตอนนี้หน้าของตนเองร้อนผ่าวไปหมด มันคงจะแดงเถือกแน่ๆ =///=
เขาถอนริมฝีปากออกช้าๆก่อนที่จะฉีกยิ้มหล่อตามสไตล์แล้วพาผมขึ้นรถมา ข้างในผมเหมือนจะระเบิดออกมาเลยก็ว่าได้ หัวใจเต้นดังมากจนกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินมันรึป่าว
“อย่าหายไปนะ..”ผมพึมพำออกมาพร้อมกับมองร่างสูงตรงหน้า “ความทรงจำแบบนี้ อย่าหายไปอีกนะ” ปากพึมพำอีกประโยคแล้วค่อยๆจดจำเรื่องราวต่างๆระหว่างเราเอาไว้ในใจ ไม่อยากจะลืมเรื่องแบบนี้
วันรุ่งขึ้น
ผมนั่งอยู่บนเตียงในห้องของฟราน ตอนนี้พวกเราได้กลับมาที่คฤหาสน์กันแล้ว เมื่อวานเกิดเรื่องราวมากมายขึ้นทำให้เที่ยวต่อไม่สนุก จนสุดท้ายต้องตัดสินใจกลับมาที่บ้าน และตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฟรานไปไหน ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงและภายในห้องก็ว่างเปล่า
“หายไปไหนของเขานะ”
ผมลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินออกมาจากห้อง สายตากวาดมองไปรอบๆห้องก่อนที่จะลุกจากเตียงเดินไปที่หน้าต่างบานที่เปิดเอาไว้
ลมแผ่วๆพัดผ่านเข้ามาในบ้านจนผมปลิวไปมา สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงของใครบางคนที่ยืนอยู่ที่หน้าบ้าน นั่นมันฟรานนิ่ 0.0!! ผมกำลังจะเรียกแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีรถคันหนึ่งมาจอดเทียบข้างๆ ประตูรถเปิดออกพร้อมกับร่างเพรียวบางของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมา
ร่างบางโผเข้ากอดฟรานแน่นก่อนที่จะเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊ฟปากฟรานเบาๆ ผมมองภาพนั้นอยู่นานก่อนที่จะค่อยๆเบี่ยงตัวหลบที่ข้างหน้าตาเมื่อรู้สึกว่าฟรานจะต้องมองขึ้นมาแน่ๆ ผมค่อยๆชะโงกหน้าออกไปมองทั้งคู่ที่กำลังเดินเข้ามาในคฤหาสน์
ใครกัน ?
ทำไมต้องจูบกันด้วย ?
ความคิดในหัวกำลังตีกันไปมาจนเริ่มสับสน ทำไงยังดีนะ ? =[]= ถ้าเกิดคนๆนั้นคือแฟนของฟรานแล้วเขาจะมายุ่งกับผมทำไมกัน ผมเดินไปนั่งแหมะอยู่ที่ปลายเตียงแล้วล้มตัวลงนอน สายตาจับจ้องเพดานสูงก่อนที่ความคิดในหัวจะเริ่มตีกันอีกรอบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เลสครับ มาสเตอร์ฝากมาบอกว่ามีแขก ถ้าหากต้องการอะไรเรียกกระผมได้ทุกเมื่อ”
“แล้วฟรานจะส่งแขกเมื่อไหร่หรอ ?”
“ไม่ทราบครับ”
“ถ้าอย่างนั้น..” ผมเปิดประตูห้องแล้วมองการ์ดที่ขอดูแลก่อนที่จะเอ่ยต่อไปว่า “พาฉันกลับบ้านที ฉันเหมือนจะลืมของเอาไว้ที่นั่น”
“แต่ต้องรายงานมาสเตอร์ก่อนนะครับ”
“ไม่ต้อง ไปแค่บ้านเอง อย่าให้ฟรานรู้ตัวนะ เราจะไปกันแล้ว”
“ครับเลส..”
ผมปิดประตูห้องแล้วเดินไปจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย ผมไม่ได้หนีนะ แค่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหมดความหมายก็เท่านั้น ความรู้สึกแบบนี้เขาเรียกว่าน้อยใจรึป่าวนะ ? แต่คนเราพึ่งจะมาพบกันได้ไม่นานคงจะไม่ได้รักกันจริงๆหรอก มันแค่หวั่นไหว..
ต่อค่ะ
ผมเดินออกมาจากห้องพร้อมกับสัมภาระบางอย่างใส่กระเป๋าสะพายข้าง การ์ดเดินเข้ามาถือกระเป๋าให้แล้วเดินนำทางไปโดยที่ไม่ผ่านห้องรับรองแขกนั้น ผมก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล จนกระทั่งก้าวขึ้นรถคันหรูที่ได้เตรียมเอาไว้ การ์ดขับรถออกจากคฤหาสน์ทันทีที่ผมสั่ง
“ทำแบบนี้มาสเตอร์จะเป็นห่วงนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก นายก็ไปด้วยนิ่”
“แต่..”
“เชื่อฉัน ถ้าฉันเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ นายไม่ผิด”
ไม่นานนักรถก็แล่นมาจอดสนิทที่หน้าบ้านของผม การ์ดรีบเดินลงมาเปิดประตูให้พลางโค้งหน่อยๆ ผมยิ้มแหยๆด้วยความไม่เคยชิน ถึงแม้จะโดนคนโค้งให้แบบนี้บ่อยๆก็เถอะนะ =___=
“เดี๋ยวพวกผมจะเฝ้าอยู่ที่ด้านล่าง ถ้าหากต้องการอะไรก็ให้เรียกพวกผมได้”การ์ดเอ่ยขึ้นแล้วยืนเฝ้าที่หน้าบ้าน ผมหัวเราะแก้เก้อแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้าน
ป่านนี้ชิม่อนจะเป็นยังบ้างนะ ผมรู้สึกตงิดๆแปลกๆว่ามันต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับชิม่อนแน่ๆ แต่ถ้าฟรานบอกว่าอยู่ที่นั่นไม่ต้องเป็นห่วงมากก็ค่อยโล่งหน่อย
ฟรานอีกแล้ว..
ผมนึกถึงฟรานอีกแล้ว =0= ไม่นะ !
ผมทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวยาวกลางห้องแล้วเปิดทีวีหาอะไรดู ไม่ได้อยู่บ้านตัวเองนานเท่าไหร่แล้วนะ รู้สึกแปลกๆเหมือนเป็นบ้านคนอื่นเลย
มือคว้าเอาตุ๊กตาตัวโตมากอดแล้วทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา สายตาจับจ้องที่ทีวีตรงหน้าแต่จิตใจกำลังคิดถึงคนอื่น คนที่คอยอยู่กับผมตลอดเวลา แต่ตอนนี้เขาอยู่กับคนอื่น คงกำลังมีความสุขกันน่าดูเลย T^T เริ่มง่วงแล้วอ่า.. zZ
ฟู่..
ใครมาเป่าลมใส่หน้าเนี่ย =_=;
ฟู่..
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมองภาพตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด ใบหน้าของฟรานห่างจากหน้าของผมเพียงแค่คืบเดียวเท่านั้น ผมเบิกตากว้างแล้วหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ฟรานเอื้อมมือมาบีบจมูกผมแล้วโยกไปมา
“ใครให้หนีกลับมาที่บ้านครับ”
“ไม่ได้หนีนะ แค่คิดถึงบ้าน”
“แล้วทำไมไม่บอกผมล่ะ”
“ฉันแค่เห็นนายกำลังยุ่ง ไม่อยากรบกวนก็เท่านั้น”ผมปัดมือหนาออกห่างแล้วถอนหายใจออกมา ทำไมผมต้องรู้สึกหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยเนี่ย !!
“เลสเป็นอะไรน่ะ ทำไมต้องทำท่าหงุดหงิดใส่ผมด้วย ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้”
“ใช่สิ !! ฉันมันโตแต่ตัว ฉันมันแค่เด็กนิ่!! เหอะ”ผมสะบัดหน้าหนีแล้วลุกพรวดขึ้นจนฟรานต้องเดินถอยหลังไปหลายก้าว มือยกขึ้นมากอดอกแล้วจ้องหน้าฟรานนิ่ง
“เลสกำลังชวนผมทะเลาะใช่มั้ยครับ? ทำไมล่ะ ผมทำอะไรผิด”
“ก็ไม่นิ่ ฉันชวนทะเลาะตรงไหนกัน”
“ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าเลสไม่พอใจผมสุดๆ เพราะผมไม่อยู่เป็นเพื่อนหรอครับ ?”
“เหอะ.. ไม่รู้ไม่สน”
ผมสะบัดหน้าหนีแล้วทำท่าจะเดินจากไป แต่ร่างสูงคว้าข้อมือของผมเอาไว้เสียก่อน ใบหน้าจริงจังจับจ้องมาที่ผมนิ่งราวกับกำลังจะกลืนกินผมเข้าไปทั้งตัว
“เลสเป็นอะไร”
“บอกว่าไม่ก็ไม่สิฟรานเชส !! นายอย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียนะ”
พรึ่บ !
“ว๊าก”
ฟรานก้มลงช้อนตัวผมพาดบ่าแล้วพาเดินขึ้นไปชั้นบน ผมดิ้นไปมาแล้วมองภาพที่กลับหัว โอ๊ยมึน !! เลือดลงหัวหมดแล้ว ฮือ ออ TT^TT
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฟราน!!”
“เด็กดื้อต้องโดนทำโทษ”
“อย่านะ.. ปล่อย!!”
ตุ้บ
ฟรานวางร่างของผมลงที่เตียงแล้วตามขึ้นคร่อม ผมค่อยๆขยับถอยหลังหนีแล้วหยัดตัวขึ้น แต่ฟรานก็คืบคลานตามเข้ามาจนใบหน้าห่างกันเพียงแค่คืบเดียว ก่อนที่ฟรานจะโน้มเข้ามาใกล้กว่านี้ ภาพเมื่อตอนกลางวันก็แว๊บเข้ามาในหัวของผมทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนี
“พอเถอะ..”
ฟรานขยับไปนั่งดีๆแล้วกุมมือผมเอาไว้แน่น ใบหน้าหล่อจับจ้องหน้าผมนิ่งก่อนที่จะเลื่อนมือมาลูบหัวผมเบาๆ
“เป็นอะไรครับ บอกผมได้มั้ย”
ผมปัดมือฟรานหนีแล้วขยับไปกอดตุ๊กตาที่อยู่หัวเตียงแทน ฟรานทำหน้านิ่งอีกรอบแล้วขยับตามเข้ามาอีก TT ฮือ อย่าเข้ามาอีกได้มั้ยเนี่ย
“เมื่อตอนเช้า คนๆนั้นเป็นใคร ? ทำไมต้องจูบนายด้วย ทำเหมือนกับเป็นคนรักกันเลยเนอะ”ผมพูดลอยๆแล้วทำหน้าหมดอารมณ์ใส่
ฟรานหัวเราะในลำคอแล้วฉีกยิ้มกรุ่มกริ่มเมื่อเข้าใจแล้วว่าผมเป็นอะไร เหอะ อาการแบบนี้ก็เรียกว่า หึง ยังไงล่ะ!! แหมๆ ยิ้มใหญ่เลย น่าตบเป็นบ้าเลย - -*
“ยิ้มทำไมครับคุณฟรานเชส ฉันซีเรียสอยู่นะ”
“แหม.. ผมแค่ดีใจเอง อย่างน้อยเลสก็หึงผม”ฟรานทำท่าจะยื่นหน้าเข้ามาจูบแต่ผมเอาตุ๊กตาตัวโตมากั้นเอาไว้เสียก่อน ฟรานแย่งตุ๊กตาไปแล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนที่ริมฝีปากจะแตะกันเบาๆ
จุ๊ฟ..
“=////=”
“>////< เลสน่ารักที่สุดเลย”
“นายยังไม่ตอบชั้นเลยนะ ตกลงเป็นใคร ?”
“เขาคือคนที่จะมาร่วมธุรกิจกับผมน่ะครับ เขาเป็นหัวหน้าแก็งค์ฝั่งยุโรป เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นน่ะอายุพอๆกับชิองนะครับ เมื่อก่อนสมัยผมอยู่ประถมหลังจากที่ชิองย้ายไป ผมก็ได้เป็นเพื่อนกับเขาเนี่ยแหละ”
“… งั้นหรอ ..”
“ที่เห็นจูบเพราะว่าเป็นการทักทายของชาวต่างชาติ =..=”
“ถ้าให้ฉันพูดนะ ฉันไม่ชอบให้นายจูบกับคนอื่น”
“ผมจะจูบแต่เลสก็ได้นะครับ”
พอฟรานพูดจบก็เลื่อนหน้าเข้ามากดจูบอีกรอบหนึ่ง มือหนาเลื่อนมาประคองใบหน้าของผมเอาไว้แล้วค่อยๆบดริมฝีปากลงมาช้าๆ ความหวานค่อยๆแพร่ซ่านไปทั่วก่อนที่จะตามมาด้วยความรู้สึกอบอุ่นจากรสจูบในครั้งนี้
ฟรานถอนริมฝีปากออกก่อนที่จะกระตุกข้อมือของผมจนร่างผมปลิวไปแหมะอยู่ที่อกแกร่งตรงหน้า พอเงยหน้าขึ้นปุ๊บใบหน้าก็ป๊ะกับปั๊บ ผมเมินหน้าหนีแล้วหยัดตัวนั่งดีๆ แต่ฟรานรั้งผมเข้าหาตัวเลยทำให้ผมต้องนั่งเบียดกับฟรานอยู่บนเตียงที่กว้างมาก - -* เบียดเพื่อ ?
“ชิอง..”
“หืม ?”
“รักนะครับ”
“=////= งืม”
“รักมากเลย”
“รู้แล้ว >/////<”
“อีกไม่กี่วันจะถึงวันรวมแก็งค์แล้วนะครับ”
“ฉันอยากเจอชิม่อนเร็วๆ”
“อดใจรออีกหน่อยนะครับ แต่ตอนนี้ผมอยากกินเลสเข้าไปทั้งตัวจังเลย”
“- -* เปลี่ยนเรื่องเร็วมากเลยนะนายเนี่ย อย่ามาทะลึ่งแถวนี้นะ”
ผมค่อยๆขยับออกห่างจากร่างสูง มือทั้งสองข้างดันอกแกร่งเอาไว้แล้วเมินหน้าหนีไอ้เด็กหื่นตรงหน้า ฟรานหัวเราะร่าแล้วดึงร่างผมไปกอดแน่น เขากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูด้วยคำพูดซ้ำไปซ้ำมา
“รักชิองที่สุดในโลกเลย”
Say : รักชิองที่สุดในโลกเลย
♥ Fran ♥
:) Shalunla
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
งอนได้น่ารักฝุดๆ
น่ารัก
จะไม่ไหวแล้วนะ
เขินไปหมดแล้วเนี่ย5555555