ตอนที่ 4 : 03 : Chocolate [Fran x Chiong] .. 100 per ..
J-min - Stand Up Ost. To The Beautiful You
.. 100 Per ..
03 ♥ Chocolate
นับจากวันนั้นก็ผ่านมาแล้วหนึ่งอาทิตย์ ผมใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์ของฟรานไปเรื่อยเปื่อย ชิม่อนก็ไม่สามารติดต่อได้ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง เป็นห่วงจนทำอะไรไม่ถูก
แอด..
“เลสครับ มาสเตอร์เรียกให้ไปพบที่ห้อง”บอดี้การ์ดของผมเดินเข้ามาบอกก่อนที่จะโค้งให้อย่างนอบน้อม ผมพยักหน้ารับก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียง สายตามองบอดี้การ์ดตรงหน้าก่อนที่จะละไปมองทางเดินที่ทอดยาว
พอเปิดประตูห้องเข้าไป แอร์เย็นฉ่ำก็ปะทะกับใบหน้าของผม สายตากวาดมองไปรอบห้องก่อนที่จะเห็นร่างสูงของฟรานกำลังวุ่นวายอยู่กับเอกสารกองโตตรงหน้า ใบหน้าหล่อเงยขึ้นจากกองงานตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มหล่อกระชากใจผม
“^_^ มาแล้วหรอครับ นั่งก่อนสิ”
“เรียกฉันมาทำไมเนี่ย งานตัวเองก็เยอะพอตัวไม่ใช่รึไง”
“นิดเดียวเองครับ ผมอยากเห็นหน้าเลสนิ่ จะได้มีกำลังใจทำงานต่อไป”
ผมเบะปากกับคำพูดเสี่ยวๆของคนตรงหน้าก่อนที่จะลุกขึ้นไปดูว่างานที่เขาทำมันคืองานอะไร สายตาไล่มองเอกสารตรงหน้าก่อนที่จะขมวดคิ้วเป็นปมทันทีที่เห็นมัน เอกสารเกี่ยวกับการส่งออกสินค้าบางอย่าง และผมคาดว่ามันคงจะเป็นของผิดกฎหมายแน่ๆ
“พวกนี้คืออะไร”
“สินค้าที่ทางแก็งค์เราเป็นคนจัดส่งไงครับ แก็งค์เราอยู่ได้จากการค้าขายและคุมบ่อนต่างๆ มาเฟียมันก็ต้องมีบ้าง คงไม่มีมาเฟียที่ไหนนั่งขายก๋วยเตี๋ยวหรอก จริงมั้ย”ฟรานพูดติดตลกแล้วไล่สายตาดูเอกสารต่อ
“กัดกันดีจริงนะ =_=”
“หึหึ เลสคงจะเบื่อสินะ เดี๋ยวผมเคลียร์งานตรงนี้เสร็จจะพาไปเที่ยว”
“ทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆไปได้”
“เลสไม่เด็ก แต่เลสรักเด็กใช่มั้ยครับ”
เสี่ยว =_=
“อย่าทำหน้าน่ารักสิครับ เดี๋ยวผมจับกดขึ้นมาแล้วเลสจะรู้สึก =.,=”
“=[]= ฉันทำหน้าปกติ นายมันไอ้!! เด็กหื่นเอ้ย”
ฟรานทำหัวเราะชอบใจแล้วฉีกยิ้มกว้างให้ผม มือขีดๆเขียนขยุกขยิกไปมาบนเอกสารแล้วกองๆกันเป็นชั้นสูงท่วมหัว ผมเบะปากเบื่อๆก่อนที่จะเดินไปมองของรอบห้องด้วยความสนใจ สายตากวาดมองไปทั่วก่อนที่จะไปสะดุดตากับกรอบรูปที่ตั้งโชว์อยู่บนโต๊ะ
มือหยิบกรอบรูปนั้นขึ้นมาดูพร้อมกับภาพในวันวานที่ย้อนกลับเข้ามาในหัวเหมือนภาพยนตร์ที่รีซ้ำใหม่
“ฮ่าฮ่าฮ่าพี่ชิอง เร็วสิ เห็นมั้ยชิม่อนนำไปแล้ว”
“ฉันต่อให้เฉยๆ ชิม่อนรอด้วยสิ”
“ตามมาเร็วๆสิพี่ เดี๋ยวหม้ากับป๊าก็ดุหรอก”
“หม้าไม่กล้าดุพี่หรอก เชื่อสิ เนอะฟรานเนอะ^-^”ร่างบอบบางเอ่ยเสียงใสก่อนที่จะพยายามวิ่งไล่ตามแผ่นหลังของเพื่อนไป
นี่มันอะไรกัน !
ภาพตรงหน้าทำให้ผมงุนงงกับมันมาก ภาพแบบนี้มัน เด็กในนั้นเป็นใครบ้าง มือที่ถือกรอบรูปสั่นเทาอย่างบอกไม่ถูก ภาพกับเสียงหัวเราะดังก้องในหัวของผมก่อนที่ร่างของผมจะทรุดลงกับพื้นพร้อมกับความมืดที่เข้าปกคลุม
[Fran]
เพล้ง !
ผมเงยหน้าขึ้นจากกองงานแล้วมองไปตามเสียงดังกล่าว จากที่เคยนั่งใจเย็น ผมรีบวางปากกาตรงหน้าแล้วตรงเข้าไปช้อนร่างของชิองที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้น ใบหน้าซีดเผือดมีเหงื่อผุดพรายเต็มไปหมด ริมฝีปากสีซีดขยับพึมพำถ้อยคำบางอย่างออกมา
“ฉันคือใคร?”
ฟรานกำมือแน่นก่อนที่จะช้อนร่างบางขึ้นมาวางลงที่โซฟาตัวยาวกลางห้อง ผมค่อยๆลูบผมนุ่มๆของคนตรงหน้าเบาๆด้วยความเจ็บปวด เจ็บปวดที่คนตรงหน้าจำอะไรเกี่ยวกับผมไม่ได้เลย ผมกำมือตัวเองแน่นก่อนที่จะพึมพำออกมา
“ทำยังไงชิองถึงจะจำผมได้ ต้องให้ผมทำยังไง”
RRrrr
ผมเหลือบสายตาไปมองโทรศัพท์ที่แผดเสียงร้องบนโต๊ะก่อนที่จะลุกไปหยิบมันขึ้นมา สายตามองดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอก่อนที่จะขมวดคิ้วเป็นปมหน่อยๆ
“ฮัลโหล”
(ฟราน ทางโกดังสั่งสินค้าฝั่งตะวันตกมีพวกลักลอบแอบเปลี่ยนสินค้ากับเราวะ กูล่ะปวดหัว)
“กูฝากงานทางนั้นก่อนนะเว้ย ตอนนี้ชิองไม่สบาย มองรูปสมัยก่อนแล้วแม่.งสลบไป”
(ให้กูตามหมอให้มั้ย หมอคนนี้เก่งนะมึง และกูมั่นใจว่าหมอคนนี้รู้จักชิองดี)
“ใครวะ”
(พี่หมอ ~ .. ไงวะ =.,= คนนี้น่าฟัดเป็นบ้าเลย)
“กูไม่ขำวะ เอาดีๆ”
(ก็หมอคนนี้ ใครๆก็เรียกพี่หมอกันทั้งนั้น เดี๋ยวกูโทรตามให้ไปหามึงที่คฤหาสน์ก็แล้วกัน)
“เออๆ รีบๆด้วยนะเว้ย”
ผมกดตัดสายก่อนที่จะมองร่างของชิองที่นอนแน่นิ่ง มีเพียงบริเวณหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงบอกอัตราการหายใจเท่านั้น ผมเม้มปากเข้าหากันแน่นก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งที่ขอบๆโซฟา
หน้าตาแบบนี้
จมูกแบบนี้
ดวงตาแบบนี้
มือผมค่อยๆไล้ไปตามส่วนต่างๆบนใบหน้าของชิองด้วยความหลงใหล ผมรู้ตัวดีว่าตอนนี้ผมอยู่ในสถานะคนแปลกหน้า แววตาที่ชิองจ้องมองมาที่ผมมีแต่ความระแวดระวัง ไม่เหมือนสมัยก่อนที่มองผมพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นั่นใคร”
“ไม่ทราบว่านั่นใช่ฟรานเชสรึป่าว ผมเป็นคุณหมอที่เฟียร์สตามมาน่ะครับ”
“อ่อใช่ครับ เข้ามาเลย”
ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างบางในชุดกราวน์เดินเข้ามาในห้อง มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าอุปกรณ์การแพทย์ ใบหน้าเนียนสวมแว่นตาปกปิดเอาไว้ ผมสีสว่างที่ดูโดดเด่นรับกับโครงหน้าสวยได้รูป ผมรู้แล้วทำไมเฟียร์สถึงหวงนักหวงหนา เพราะแบบนี้เองสินะ
คุณหมอฉีกยิ้มกันเองให้ผมก่อนที่จะเดินเข้ามาเรื่อยๆ สายตาเลื่อนมาหยุดที่ร่างของชิอง และเมื่อเขาเห็นชิองเท่านั้นแหละ กระเป๋าที่ถืออยู่ตกลงพื้นทันที ดวงตาทั้งสองเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“ชิอง!”
“O_o”หน้าผม
คุณหมอเอ่ยเสียงตกใจแล้วเดินย่างกรายเข้ามาใกล้ร่างของชิองทันที ใบหน้าตกใจปนโล่งอกแสดงออกมาอย่างเด่นชัด เขาหันมามองหน้าผมก่อนที่จะเดินกลับไปหยิบกระเป๋ามาถือแล้วเปิดออกกว้าง
มือบางแตะที่หน้าฝากมนเบาๆแล้วเลื่อนมือไปหยิบสเตทโตสโคปหรือหูฟังเสียงหัวใจออกมา คิ้วทั้งสองข้างของคุณหมอขมวดเข้าหากันแล้วเงยหน้ามองผม
“ฟรานเชสสินะ”
“เรียกฟรานก็ได้ครับ”
“ผมถามก่อนเลยว่า ทำไมชิองถึงมาอยู่ที่นี่และอยู่กับคุณ”
“คือเรื่องมันยาว ข้ามไปก่อนได้มั้ย”
“-*-.. งั้นผมจะบอกเลยก็ได้ว่าทำไมชิองถึงเป็นแบบนี้”
“…”
คุณหมอหยัดตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม เขาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่อง
“เมื่อก่อนตอนที่ผมยังเป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดาแต่ก็ได้ฝึกได้เรียนรู้เกี่ยวกับวิชาการแพทย์มาตั้งแต่เด็ก ในตอนนั้นครอบครัวของชิองได้เดินทางไปเที่ยวต่างจังหวัดตามประสาครอบครัวหรรษา”
“…”
“แต่ในขณะที่เดินทางนั้น ถนนเป็นทางขึ้นเขาที่คดเคี้ยว ผมได้ทราบข่าวมาว่ามีอะไรบางอย่างตัดที่หน้ารถจนทำให้รถเสียหลักพลิกคว่ำจนเกือบจะตกเนินเขา”
“…”
“ทุกคนในรถได้รับบาดเจ็บแต่คนที่อาการหนักที่สุดก็คือลูกชายทั้งสองคนคือชิองกับน้องชายที่ชื่อชิม่อน ชิองมีอาการเลือดคั่งในสมองและได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจนทำให้ความทรงจำบางช่วงขาดหายไป ส่วนชิม่อนที่เป็นโรคหัวใจติดตัวอยู่แล้ว ทำให้อาการกำเริบจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด”
“รถคว่ำงั้นหรอ”
“ใช่.. แล้วคุณคงจะรู้แล้วสินะว่าชิองจำอะไรเกี่ยวกับตัวคุณไม่ได้เลยแม้แต่น้อย”
“พี่หมอรู้ได้ไงว่าผมเป็นใคร”
“รู้สิ ผมน่ะดูแลครอบครัวนี้มานาน พูดแบบนี้ดูเหมือนผมแก่มากเลยสินะ ผมน่ะรู้ทุกอย่างแหละ และตอนนี้ก็รู้ด้วยว่าแก็งค์ฟรานซิสซ่าร์กับแก็งค์แมกนัสกำลังคิดอะไรกันอยู่”
ผมมองหน้าพี่หมอที่ทำหน้านิ่งๆใส่ผม ผู้ชายคนนี้กำลังทำให้ผมกลัว เขาจะมาเอาชิองไปจากผมรึป่าวนะ หรือว่าจะทำอะไรกับชิองรึป่าวนะ
ต่อค่ะ
“ทำหน้าแบบนั้นคงคิดว่าผมจะมาเอาตัวชิองกลับไปสินะ แต่ป่าวหรอก ถึงผมเอาตัวเขากลับไปคุณก็จะมาตามเอาเขาคืนไปเหมือนเดิม”
“แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมอยากให้ความทรงจำในช่วงนั้นของชิองกลับคืนมา”
“J ก็ทำให้มันกลับคืนมาสิ ตามหลักที่ผมได้ทำการศึกษามานั้น ความทรงจำที่ขาดหายไปจะค่อยๆเชื่อมต่อกันช้าๆ มันอยู่ที่คนด้วยว่าจะใช้เวลาเท่าไหร่ บางคนเป็นปี หรือบางคนแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น”
“…”
“วิธีการก็น่าจะรู้นะ ทำกิจกรรมและพูดถึงเรื่องวันวานมากๆ แต่อย่ารีบเร่งอย่าบังคับ ถ้าหากทำแบบนั้นจะทำให้ผู้ป่วยกดดันและปิดกั้นมันเอาไว้”
“…”
“อ่าจริงสิ ! ผมจะบอกอะไรคุณอย่างนะฟรานเชส ผู้ชายคนนี้เป็นเหมือนน้องชายผม อย่าทำให้เขาเสียใจ”
พี่หมอพูดแค่นั้นก่อนที่จะฉีกยิ้มบางๆให้ผม มือบางเก็บอุปกรณ์บางอย่างเข้ากระเป๋าแล้วเขียนอะไรบางอย่างลงไปบนกระดาษ
“นี่เบอร์ของผม ถ้ามีอะไรสงสัยก็ติดต่อมาได้แล้วพอผมกลับถึงโรงพยาบาล ผมจะฝากวิตามินและยาบางอย่างมาให้ ผมอยากให้คุณทำให้ชิองกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
พี่หมอลุกขึ้นเตรียมจะออกจากห้อง ผมรีบให้การ์ดเป็นคนนำทางจนกระทั่งร่างนั้นเดินออกจากห้องไป ผมเหลือบหันมามองชิองที่นอนอยู่ตรงหน้าก่อนที่จะโน้มหน้าลงไปกดจูบที่บริเวณหน้าผากมนตรงหน้า มือไล้โครงหน้าตรงหน้าด้วยความหลงใหล
เปลือกตาบางขยับเล็กน้อยก่อนที่ดวงตากลมโตจะลืมตาขึ้นมามองผม ใบหน้าซีดค่อยๆมีสีชมพูอ่อน ความงุนงงปรากฏบนใบหน้าของชิองอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันเป็นอะไรไป”
“เลสวูบไปน่ะครับ น่าจะเกิดมาจากความเครียดและพักผ่อนไม่เพียงพอ”
“งั้นหรอ ฉัน..”
ผมองคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด ผมจึงตัดสินใจดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดแน่น ชิองมีท่าทีตกใจกับการกระทำของผมเป็นอย่างมาก ร่างนั้นดิ้นไปดิ้นมาเพื่อพยายามให้ผมปล่อย
“เฮ้!! .. เป็นอะไรของนายเนี่ย ปล่อยฉันนะ”
“เลส.. อยู่แบบนี้สักพักนะ”
“=[]= หา !! .. เป็นเอามากแล้วนะเนี่ย เป็นอะไรรึป่าว”
“เป็นผัวเลสครับ”
“ไม่ตลก! =o= .. บอกมานะ ตอนฉันสลบไป นายรู้อะไร นายเห็นอะไร อะไรเกิดขึ้น”
คำถามเป็นชุดถูกส่งมาทันทีที่ชิองตั้งสติได้ ผมทำได้แค่กอดร่างนั้นแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ มือบางวางเบาๆที่บ่าของผม ใบหน้าซบลงที่อกของผมแล้วพึมพำเบาๆ
“เป็นอะไรหืม ? .. ทำท่าทางเหมือนว่าฉันกำลังจะตายจากโลกนี้ =_=”
“ผมแค่ .. รักเลสมากก็เท่านั้น”
“-*-.. เหอ !! ให้ตายสิ”
“ไม่ครับไม่ตาย”
“ย๊ะ ! .. ต่อปากต่อคำเก่งจังนะ”ชิองแว๊กขึ้นแล้วผละออกจากอ้อมกอดของผม ใบหน้าสวยมู่ทู่ลงก่อนที่มือบางจะเอื้อมมือยิกแก้มผม
“จูบเก่งด้วยนะ =.,=”
“อย่ามาหื่น! เดี๋ยวตบปากฉีก”
“ตบด้วยปากหรอครับ *o*”
ชิองหน้าแดงแปร๊ดพร้อมกับมือบางที่ฟาดลงที่บ่าทั้งสองข้างของผม ร่างบางก้มหน้างุดแต่สายตาที่แหลมคมของผมก็เห็นใบหูแดงๆนั้น ผมรู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันทีที่เห็นแบบนี้
“ฟราน”
“ครับ ?”
“ที่นายบอกว่า ความทรงจำของฉันขาดหายไปน่ะ มันคือเรื่องจริงงั้นหรอ”
“…”
“ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันกับนายเคยรู้จักกันสินะ เรารู้จักกันสินะแล้วเรารู้จักกันแบบใน อยู่ในฐานะอะไร แล้วทำไม..”
“เลสใจเย็นๆ ผมจะทำให้ความทรงจำส่วนนั้นของเลสกลับคืนมาเอง ขอเวลาผมหน่อยนะ เรื่องแบบนี้มันละเอียดอ่อนมาก”
“ฉันกลัว”
“ผมอยู่นี่แล้วไง”
ผมโน้มหน้าไปเอาหน้าผากชนกับหน้าผากมนตรงหน้า ดวงตาที่สอดประสานกันเหมือนมีความหมายลึกซึ้ง แรงดึงดูดประหลาดทำให้ใบหน้าของผมกับเลสเลื่อนเข้าหากันช้าๆ
ริมฝีปากสีชมพูตรงหน้ากดจูบลงมาเบาๆ ผมเลื่อนมือไปประคองใบหน้าสวยตรงหน้าก่อนที่จะกดจูบซ้ำหนักลงไปอีก ความหอมหวานจากริมฝีปากสีชมพูตรงหน้าทำให้หัวใจผมพองโต แขนเรียวเลื่อนมาคล้องรอบคอของผมก่อนที่จะผละออกช้าๆ
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองมาที่ผมพร้อมกับเอนหัวลงมาซบที่ไหล่ของผม ตอนนี้ชิองเหมือนเด็กน้อยกำลังหลงทาง ผมลูบกลุ่มผมนุ่มตรงหน้าเบาๆเพื่อปลอบโยนคนตัวเล็ก
“เลสครับ”
“…”
“ไปเที่ยวกันมั้ย”
“จะไปก็รีบไป”
“เดี๋ยวพี่จะพาไปกินตับ”
“- -* ยังอุตส่าห์ต่อมุกฉันนะ”
“ผมอยากให้เลสหัวเราะหรือยิ้มมากกว่าทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบนะครับ ผมชอบที่เลสยิ้มที่สุดเลย”
คนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนที่จะอมยิ้มจนเห็นลักยิ้มทั้งสองข้าง ที่แก้มเนียนๆขึ้นสีชมพูระเรื่ออย่างน่ารัก มือบางเลื่อนมาจิ้มๆที่หน้าอกของผมก่อนที่จะก้มหน้างุด
“ที่บอกจะพาไปเที่ยวเนี่ย ฉันเลือกได้มั้ย”
“แน่นอนสิครับ เลสอยากไปที่ไหนผมจะพาไปเอง”
“*-* จริงนะ”
“ครับ”
“ฉันอยากกลับไปเที่ยวที่บ้าน”
“=__=”
ใบหน้าจริงจังตรงหน้ายิ่งทำให้ผมใจอ่อน ผมพยักหน้าเนือยๆก่อนที่จะหยัดตัวลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ ร่างบางฉีกยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะดึงข้อมือผมเอาไว้จนหน้าผมโน้มต่ำลงไปอยู่ตรงหน้า
จุ๊ฟ >3<
ชิองยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มผมเบาๆก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นยืนฮัมเพลงในลำคอเบาๆ การกระทำดังกล่าวยิ่งทำให้ผมแทบคลั่ง ทำไมเลสของผมน่ารักแบบนี้ TvT
“อย่าทำตัวน่ารักแบบนี้สิครับ เดี๋ยวผมอดใจไม่ไหวขึ้นมาอย่ามาโกรธผมนะ”
“หะ? เมื่อกี้ว่าอะไรนะ”
“ป่าวครับ ^_^ ผมแค่บอกว่า จะไปกันเลยมั้ย”
ชิองยิ้มทะเล้นแล้วเดินมาลากผมออกมาจากห้อง ให้ตายสิ ผมหลงรักคนๆนี้จนจะเป็นบ้าตายแล้วนะเนี่ย
รอผมก่อนนะชิอง ผมจะทำให้ความทรงจำของชิองกลับคืนมาให้ได้ !!
รอผมนะ จนกว่าจะถึงวันนั้น
Say : ผมแค่ .. รักเลสมากก็เท่านั้น
♥ Fran ♥
-----------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ :) รีดเดอร์ วันนี้แปะให้ครบ 100 % แล้วเน้อ
ลองจิ้มๆอ่านๆเม้นๆกันดูนะคะ และขอแจ้งให้ทราบอีกเรื่องหนึ่่งคือ
ไรท์จะงดอัพนิยายในสัปดาห์นี้นะคะ ^[+++++]^ พอดีว่าติดสอบค่ะ
ไรท์ต้องสอบวันที่ 26-28 เลยต้องนั่งอ่านหนังสืออย่างเต็มที่ ขออภัยด้วยนะคะ
แหะๆ ชื่นชอบกดเม้นเลยเน้อ ><
:) Shalunla
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
><
ความทรงจำรีบกลับมาเร็วนะ 555555555555555
ถ้าจำได้นี่คงมดขึ้นเลยมั้งเนี่ยย ><
หลงจะตายแล้วนี่ยยย >