ตอนที่ 21 : 20 : Special Part : Fran & Chiong .. 100 per
ผู้ชายที่รักเธอที่สุด - K-otic
Special Part : Fran & Chiong
“ชิม่อนวางปืนลงเถอะ พี่ขอ” ผมกำลังเบะปากใส่น้องตัวเองที่ถือปืนจ่อปากกระบอกมาทางผม เห็นแบบนี้มันเสียวนะ หันไปทางอื่นที T^T
“ไม่เอาครับ”
“ชิม่อน T^T!! ฉันพี่ชายแกนะ”
“นั่นยิ่งไม่ได้เลยล่ะครับ พี่ชิองจะกลัวอะไรเล่าก็แค่ปืน”
“นั่นแหละที่กลัว”
ชิม่อนส่ายหัวไปมาแล้วเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆ เฮ้ๆ! เอาปืนไปไกลๆสิ ถ้ามันลั่นขึ้นมาล่ะก็..
“พี่ชิองจะกลับอะไรครับ นี่มันแค่ปืนฉีดน้ำเองนะ”
“กลัวเปียกน่ะสิ!! อย่ามาเล่นในบ้านน่าชิม่อน มันเปียก”
ผมโอดครวญแล้วแย่งปืนจากมือชิม่อนมาถือซะเอง ใบหน้าหวานแสดงสีหน้าตกใจแล้วกระโดดไปหลบหลังโซฟาตัวยาว ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเหมือนโดนขัดใจ ตั้งแต่ไปอยู่กับไนท์และทำการผ่าตัดเดี๋ยวนี้แสบขึ้นเยอะ จนกลายเป็นคนละคน
“ถ้านายยังเล่นอีก พี่จะยิงจริงๆด้วย”
“ยิงเลยเส่ะ !! ฮู่ว” ชิม่อนหัวเราะร่าแล้ววิ่งออกไปที่หลังบ้าน ผมรีบตามออกไปแล้วยกปืนฉีดน้ำเตรียมยิง
พอเปิดประตูปุ๊บ..
=[]=!! .. วอช ?
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมเล่นเอาช็อคไปชั่วขณะ ชิม่อนยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างกายของไนท์ มาเฟียขี้โมโหที่เห็นแล้วไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ชิม่อนงี้ฟ้องใหญ่เลยว่าผมแบ่งปืนฉีดน้ำไปเล่น
“ไนท์ดูดิๆ พี่ชิองแย่งปืนผมอ่า”
“=______= พวกมึงสองคนโตกันแล้วนะเว้ย”
“ผมยังไม่แก่เหมือนไนท์นะ”
ผมหลุดขำออกมาแล้วโยนปืนคืนชิม่อนไป ป่านนี้ฟรานเชสไปมุดหัวอยู่ไหนนะ พอเห็นไนท์กลับมาจากทำงานแล้วก็อดคิดถึงไอ้เด็กทะลึ่งคนนั้นไม่ได้
“ว่าแต่ฟรานไปไหนซะล่ะ” ผมตัดสินใจถามไนท์ออกไปแล้วเดินเข้ามาในบ้าน ร่างสูงหิ้วไอ้ตัวยุ่งเดินตามเข้ามาแล้วส่ายหัวไม่รู้ไม่สน คือว่าพวกเอ็งไปทำงานด้วยกันแน่รึป่าวเนี่ย
“ไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ เห็นว่ามีธุระ ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่เรื่องของกูพอดี”
-_____________-;
“วันนี้วันอะไรสักอย่างของมันนั่นแหละ มันบอกกูอยู่ แต่กูลืม”
“เยี่ยมเลยไนท์แมร์ ถ้ามันบอกว่าของลอตใหญ่เข้าวันนี้นายก็คงลืมด้วยใช่มั้ย”
ผมพูดประชดแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่โซหาด้วยความหงุดหงิด ร่างสูงตวัดหางตามามองแล้วอุ้มชิม่อนพาดบ่า อยากจะรู้เหมือนกันว่าชิม่อนมันตัวเบาขนาดนั้นเลยหรอ เล่นหิ้วซะเหมือนว่าตัวเบาเหมือนปุยนุ่น
“กูสงสัยอยู่อย่างหนึ่งวะ”
“อะไร ?”
“ทำไมมายเลดี้อย่างมึงไม่ไปเฝ้าคฤหาสน์ให้ไอ้ฟราน ทำไมต้องมาอยู่ในบ้านหลังเล็กที่ไม่ได้มีการป้องกัน”
“ก็นี่มันบ้านฉันนิ่”
ผมโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่โซฟาข้างตัวแล้วนอนแผ่กินที่คนอื่นไม่ให้ใครนั่ง ไนท์ไม่ได้ตอบอะไรผมเพียงแค่จ้องมองโทรศัพท์ที่ผมโยนทิ้งเมื่อกี้ เขาคว้ามันไปกดหน้าตาเฉย นอกจากจะโมโหร้ายแล้วยังหน้าด้านอีกรึ นี่สินะที่เรียกว่ามาเฟีย =_______=
“ไนท์ ผมอยากออกไปข้างนอก ไปหาไอติมกิน” ชิม่อนเริ่มงอแงแล้วเกาะร่างสูงนั้นแน่น ใบหน้าโน้มไปกระซิบที่ข้างใบหูไนท์ ผมส่ายหน้าระอากับการกระทำของน้องแล้วโบกมือไล่สองคนนั้นให้ออกไปให้พ้นหูพ้นตา
“จะไปไหนก็รีบไปเถอะ เห็นแล้วขนลุก”
“คนแก่ก็นอนเฝ้าบ้านนะครับ” ชิม่อนพูดแล้วหัวเราะร่าเดินนำออกไป
ไนท์แมร์หยุดชะงักแล้วโยนโทรศัพท์คืนผมมา เขาจ้องหน้าผมนิ่งๆแล้วพูดต่อว่า..
“ไอ้ฟรานมันแค่อยากจะทำอะไรที่แปลกใหม่ให้กับมึง กูบอกแค่นี้แหละ พูดมากมันจะไม่สนุก”
“ไนท์เดินเร็วๆสิ อย่าอึดอาดเหมือนคนแก่ได้มั้ย” ชิม่อนตะโกนเรียกอีกครั้ง ผมพยักหน้ารับรู้แล้วโบกมือไล่คนตัวสูง ก่อนที่จะโดนชิม่อนงอแงใส่ให้รีบเดินออกไปเถอะ
คิดจะทำอะไรกันแน่ฟรานเชส ?
วันนี้มันคือวันอะไรกันนะ ?
เหมือนกับว่า ผมลืมเรื่องสำคัญอะไรบางอย่างไปเนี่ยแหละ ..
ยิ่งคิดยิ่งงง ผมถอนหายใจออกมาแล้วนอนที่โซฟาเหมือนเดิม มือยกขึ้นก่ายหน้าผากก่อนที่จะปล่อยให้ตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทรา..
ตึก ตึก ตึก
เห เสียงอะไรล่ะเนี่ย
จุ๊ฟ..
สัมผัสนุ่มนิ่มที่ริมฝีปากพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นจมูก ฟรานงั้นหรอ ? ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนที่จะพบว่าร่างสูงโปร่งของฟรานกำลังกดจูบอยู่จริงๆ เขาผละออกช้าๆแล้วงับจมูกผมเบาๆ
ใบหน้าทะเล้นพร้อมกับรอยยิ้มน่ารักน่ากอดที่แสนคุ้นเคย คิดถึงชะมัด
“หายไปไหนของนายน่ะฟราน ฮึก.. ฉันคิดถึงนายชะมัดเลย”
“โห ผมดีใจจังเลย”
ร่างสูงกอดผมแน่นจนรู้สึกว่าไออุ่นจากร่างสูงกำลังแพร่ซ่านมาที่ผม ฟรานผละจากอ้อมกอดแล้วลกขึ้นยืนนิ่ง แววตาทะเล้นจับจ้องผมแล้วเลื่อนนิ้วชี้มาจุ๊ๆที่ปาก ผมเอียงคอด้วยความสงสัย
“วันนี้วันอะไรเอ่ย ตอบถูกมีรางวัล ตอบผิดจะทำโทษ”
“บู้ =3=.. งั้นไม่ตอบ จะได้ไม่โดนอะไรเลย”
“- - แง่ะ ตอบเถอะครับ คนดี”
ผมนั่งใช้ความคิดเหมือนอิกคิวซัง ฟรานยิ้มกรุ่มกริ่มแล้วทิ้งตังลงนั่งข้างๆผมเหมือนกำลังรอคำตอบ เห ทำไมต้องลุ้นขนาดนั้นด้วยล่ะ
“วันพุธป่ะ”
“=____= โธ่ชิองคร๊าบ ใครๆก็รู้”
“แง่ะ พูดงี้หาเรื่องหรอ!”
ฟรานหัวเราะร่าแล้วส่ายหน้าประมาณว่าเอาใหม่ก็แล้วกันนะ เมื่อกี้โมฆะ..
“วันที่ทุกคนไปทำงานป่ะ”
จุ๊ฟ
ฟรานจุ๊ฟปากผมเบาๆแล้วส่ายหน้าไปมา เฮ้ๆ นี่น่ะหรอการทำโทษน่ะ ผมหน้าแดงแปร๊ดแล้วขยับตัวหนีไอ้เด็กทะลึ่งทันที
“เอาใหม่นะครับ ^0^”
“ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง =//////=”
“ถ้าตอบผิดอีกผมจะทำมากกว่านั้น =.,=”
ต่อค่ะ
“O_o ฟรานเชส”
“วันนี้วันอะไรเอ่ย สำคัญมากนะครับ”
ผมใช้ความคิดอีกรอบ เดือนนี้วันสำคัญๆก็ไม่มีซะหน่อย วันครบรอบหรอ ไม่มีหรอก เดือนนี้มันมีแต่.. เฮ้ย!! ลืมไปได้ไงเนี่ย
“วันเกิดของฉันสินะ”
“^w^ นึกได้ซะที วันเกิดตัวเองนะครับ ทำไมลืมได้ล่ะ”
=_____= ลืมไปเลยนิ่
“ชิองหลับตาก่อนนะครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ไม่หลับผมจูบ”
=[]= ผมตัดสินใจหลับตาลงแล้วนั่งนิ่ง มือหนากุมมือผมแน่นแล้วฉุดร่างผมให้เดินตามเขาไปทีไหนไม่รู้
“ถ้าแอบดูจะจูบจนปากเจ่อเลย”
ผมเม้มปากเข้าหากันแน่นแล้วยอมเดินไปตามทางที่ร่างสูงนำ กลิ่นแบบนี้เค้กหรอ กลิ่นหอมอ่อนๆของช็อกโกแลต ใช้แน่ๆ
“ลืมตาได้แล้วครับ”
ผมลืมตาขึ้นมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เค้กช็อกโกแลตพร้อมกับข้อความบนเค้ก HBD My Lady เขินชะมัดเลย ผมยิ้มจนแก้มปริแล้วอธิษฐานในใจ ก่อนที่จะเป่าเทียนตรงหน้าจนดับหมด
“เย้ๆ..” ฟรานหัวเราะในลำคอแล้ววางเค้กไว้บนโต๊ะ มือหนาโอบกอดร่างผมเอาไว้แล้วซบหน้าลงมาที่ไหล่ เขากระซิบที่ข้างหูจนรู้สุกสยิว
“สุขสันต์วันเกิดนะครับชิอง”
ลิ้นร้อนเลียใบหูผมแล้วหัวเราะเสียงใส อย่าทำแบบนี้สิใจสั่นหมดแล้ว !! ฟรานผละออกจากผมช้า ดวงตาคมกริบแฝงแววทะเล้นมีเลศนัยอะไรบางอย่าง
“ของขวัญฉันล่ะ”
“หลับตาก่อนสิครับ”
“เอ๊ะ.. หลับตาอีกแล้วหรอ”
“นะครับ ^^”
ผมยอมหลับตาแต่โดยดี สัมผัสนุ่มนิ่มที่ริมฝีปากพร้อมกับความอ่อนโยนที่ฟรานมอบให้ เขาขบริมฝีปากผมเบาๆแล้วแทรกลิ้นร้อนเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของผม มืออีกข้างรั้งเอวผมเข้าหาตัวเองพลางผละริมฝีปากออกช้าๆ
“ตาบ้า!!” ผมแว๊ดลั่นแล้วซุกหน้ากับอกแกร่ง ไอ้เด็กทะลึ่งหัวเราะชอบใจแล้วกอดร่างผมแน่นจนเหมือนจะกลายเป็นคนเดียวกัน
“บ้าแล้วรักรึป่าว”
“=///////= พอๆ ฉันจะหัวใจวายตายเพราะคำเสี่ยวๆจากนาย”
“น่ารักจัง”
ฉ่า…
จบๆ!! จะละลายคาอ้อมกอดแล้วเนี่ย เอาไอ้เด็กนี่ไปเก็บที!
วันรุ่งขึ้น
“เป็นไงมั่งพี่ชิอง เซอร์ไพร์สป่าว” ชิม่อนนั่งกินขนมอยู่ที่โซฟาตัวยาว ตามองทีวีนะแต่ปากดันพูดกับผมซะงั้น แน่ะ!! พวกนี้แอบวางแผนกันงั้นหรอ ให้ตายสิ ไม่รู้จักโตกันเล้ยพวกนี้ แต่ก็ชอบนะ
“ก็ดีนะ -_________-!”
“แต่หน้าพี่ไม่โอเคเท่าไหร่เลยนะ”
“รู้ด้วยหรอ”
“โหระดับชิม่อนซะอย่าง”
ผมเบะปากใส่น้องตัวเองแล้วเอาผ้าที่ตากแห้งแล้วไปพับเก็บ เห็นฟรานบอกว่าจะเข้ามาหาตอนเย็น ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะพาผมไปไหนอีก รายนั้นนะเวลาทำอะไรไม่เคยบอกไม่เคยกล่าวกันเลยสักกะนิด ทำปุ๊บปั๊บแบบไม่ได้ตั้งตัว เซอร์ไพร์สตลอดเลย
Rrrrr…
โทรศัพท์ผมดังขึ้นจนสะดุ้งโหยง แค่นินทาในใจเองนะ ถึงขั้นโทรมาเลยหรอ พลังจิตผมแรงกล้ามากเลยนะเนี่ย!
“ฮัลโหล”
(ชิองครับ)
“ไหนบอกตอนเย็นไง นี่มันพึ่งจะบ่ายโมงเองนะ”
(ผมเปลี่ยนใจแล้ว)
“-___________________- บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำอะไรปุบปับแบบนี้”
(ครับๆ แต่ตอนนี้ชิองช่วยลงมาข้างล่างก่อนได้มั้ยครับ ผมเริ่มร้อนแล้วสิ)
ผมทำหน้างงพลางกดวางสาย สองเท้ารีบวิ่งพาร่างตัวเองลงมาที่ชั้นล่าง อยู่กันครบองค์ประชุมเลยแหละ ทั้งไนท์ทั้งฟรานทั้งชิม่อน แต่พวกเขาไม่ได้อยู่แบบชุดธรรมดานะครับ ใส่เสื้อแต่งตัวเตรียมไปไหนกันด้วยแหละ
“มาซะที ^^ ไปกันเถอะ”
“ห๊า ?? ไปไหน”
“ไปตลาดน้ำกัน ไปเที่ยวให้ทั่วประเทศเลย!!”
=______= อะไร ?
“ล้อกันเล่นป่ะนิ่”
“ผมพูดจริงนะ” ฟรานทำหน้าแบ๊วใส่แล้วหัวเราะกับชิม่อน
วางแผนอะไรไม่ปรึกษากันเลยหรอ!! เห็นหัวกันบ้างเส่ะ ผมทำหน้าเอ๋อแล้วหันไปหาไนท์ที่ทำหน้าไม่รู้เรื่องสักอย่าง
“ไนท์! นายไม่ห้ามพวกนี่มันหน่อยหรอ T^T”
“กูห้ามแล้ว ถ้ามันฟังก็ดีสิ -_________________-!!”
ผมทำหน้าช็อคที่ขนาดไนท์ยังยอมแพ้ ไม่ได้แพ้ฟรานหรอก แพ้ไอ้ตัวเล็กที่หัวเราะกับแผนการของฟรานนั่นแหละ ผมกุมขมับแล้วนั่งยองๆกับพื้น
“ชิอง ไปกันเถอะ ผมอยากเที่ยว”
“ฟรานเชส!! นายนี่มัน”
“ครับ ^_____^”
อย่ายิ้มหน้าตายเส่ะ =[]=!!
ทำได้แค่ถอนหายใจปลงกับชีวิตแล้วเงยหน้ามองทุกคน เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ชีวิตของผมก่อนรู้จักสองคนนี้มันช่างธรรมดา แต่พอมารู้จักพวกนี้มันเปลี่ยนไปมาก
เปลี่ยนจนผมปวดหัว ตามอารมณ์เด็กๆไม่ทัน (แก่แล้วก็งี้แหละนะ)
“ไนท์แมร์ขออะไรอย่างดิ” ผมพูดเสียงนิ่งแล้วเงยหน้ามองไนท์ที่จิบกาแฟสบายอารมณ์
“อะไรอีก”
“บอกลูกน้องนายแพ็คสองคนนั้นใส่กล่องไปโยนทะเลที”
“=______________= กูกำลังคิดอยู่พอดีเลย”
เยี่ยมยอด!! ฟรานกับชิม่อนทำหน้ามุ้ย ฟรานเดินมานั่งตรงหน้าผมแล้วยื่นนิ้วก้อยมาให้ อะไรอีกเนี่ย ???
“อะไรอ่า ?”
“เกี่ยวก้อยกันหน่อย”
“! เกี่ยวทำไม”
“เกี่ยวกันไว้ ใจเราจะได้ตรงกัน”
ฮิ้ว!! =//////= เขินวุ้ย
ผมก้มหน้างุดแล้วยื่นมือไปให้ฟราน นิ้วก้อยเราเกี่ยวกันเบาๆ เขินอ่า !!
“พอแล้วเขิน”
“ผมรู้นะว่าชิองกำลังไม่สบายใจที่ผมทำอะไรปุบปับไม่วางแผนไม่ปรึกษา”
“รู้ด้วย ?”
“รู้ดิ ผมเป็นใคร ทำไมจะไม่รู้”
“เป็นใครอ่า ?”
“เป็นสามีชิองไงครับ J”
ผมยิ้มแก้มปริแล้วกอดร่างฟรานแน่น ชิม่อนโดนไนท์ลากไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมยกยิ้มมุมปากแล้วกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูฟราน
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงมีผัวเป็นมาเฟียล่ะนะ”
:) Shalunla
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชิม่อนนี่แสบจริงๆ
ติดตามๆๆๆ
น่ารักกกกกกกกก
แอบฮา
ฟรานกับชิม่อน
เอิ๊กๆ
ไหม้แล้ว หน้าเนี่ย!!!!!!!!
อร้ายยยยยยย
ฟรานเสี่ยวแต่น่ารักจริงๆ
ชิม่อนดูซุกซนขึ้นมาก ขนาดไนท์ยังยอมแพ้เลย
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!
ชอบคู่นี้อ่ะ มันน่าร้ากกกก