Baby Mafia สะดุดรักมาเฟียสุดเลิฟ [Yaoi] END!

ตอนที่ 2 : 01 : Marshmallows [Fran x Chiong] .. 100 per ..

 

 

.. 100 Per ..



 

01 ♥  Marshmallows

 

ผมนั่งทำหน้าเซ็งภายในห้องนอนสุดหรูโอ่อ่าของคฤหาสน์ไอ้เด็กบ้า ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยของมีราคาและค่อนข้างแพง และที่ผมต้องมาประสบปัญหาแบบนี้ก็เพราะเมื่อวันก่อนที่รถยนต์สีดำมาจอดที่หน้าร้านอยู่นานสองนาน ผมก็ทำงานตามปกติจนถึงเวลาเลิกงาน รถยนต์คันดังกล่าวจึงขับออกไป วันต่อมาคนในรถจึงเดินลงมาและ.. ใช่ครับ จับตัวผมต่อหน้าประชาชีแล้วลากขึ้นรถ สรุปเลย ผมว่าโผล่ในดงมาเฟียนี่เอง -*-

ผมยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา ตอนนี้ผมอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมมาเป็นเวลาร่วมสองชั่วโมงได้ ป่านนี้ชิม่อนมันจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย ถ้ากลับมาบ้านไม่เจอผมมันจะทำยังไง

แอ๊ด..

ประตูห้องเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างของไอ้เด็กบ้ากับลูกสมุนของมัน ผมทำหน้าเหม็นเบื่อแล้วเชิดหน้าหนีมัน มาเฟียเด็กเล่นรึไงกัน เอาเด็กอายุ 18 เป็นหัวหน้าเนี่ยนะ ผมย่นจมูกแล้วเชิดขึ้นหน่อยๆ

“มายเลดี้ผมจะออกไปจัดการงาน จะออกไปกับผมมั้ย”

“ใครเป็นมายเลดี้ของนาย! -*- แล้วก็ช่วยเคารพกันด้วย ฉันเป็นพี่นายนะ”

“หนอย !! .. ให้เกียรติมาสเตอร์เราหน่อยสิวะ”ไอ้พวกลูกสมุนต่อว่าผมแล้วทำท่าจะเข้ามาตบตีต่อยเตะ ผมเบิกตากว้างแล้วหดตัวไปติดหัวเตียง ใบหน้าหวาดหวั่นปนเยาะเย้ยปรากฏออกมา เห็นอย่างนี้แต่ผมไม่ค่อยกลัวอะไรหรอกครับ

“หยุดนะ ริว รอย นี่น่ะคือมายเลดี้ของผม”

ริ้วรอย ? ชื่อเหมาะกับหน้าพวกนายดีนะ ตีนกาขึ้นเยอะจนมองไม่เห็นตาเลยอ่า โฮ๊ะๆ ^o^

“เหอะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร แบร่ๆ :P”ผมพูดออกไปแล้วแลบลิ้นใส่ เล่นกับพวกมันไปก่อนก็แล้วกัน มาเฟียอะไรเนี่ย ท่าทางน่าสนุก ก๊าก ก ก เรื่องไอ้ชิม่อนมันคงจัดการได้ =.,= เชื่อผม

ผมหยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเปิดปากหาววอดอย่างไม่แคร์สื่อ ดวงตาเปื้อนน้ำตามองพวกมันแล้วยืนเท้าสะเอว

“ฉันจะไปกับนายแต่ต้องมีข้อตกลง ฉันจะเล่นเป็นมายเลดี้ให้นาย แต่ฉันจะต้องได้กลับไปบ้าน ไปทำงานแล้วหลังเลิกงานจะมาเล่นด้วยต่อ ห้ามเรียกฉันว่ามายเลดี้ เพราะฉันเป็นผู้ชาย เรียกว่าชิอง! ต้องเติมพี่เข้าไปด้วย เป็นพี่ชิอง”

“ไม่เอา”

“งั้นฉันก็ไม่สนใจนาย”ผมพูดแล้วเดินไปยืนที่หน้าต่างห้อง ลมพัดเข้ามาโกรกหัวผมจนเสียทรง พื้นด้านล่างเป็นพื้นหญ้า โดดลงไปไม่ถึงกับตายหรอกครับ J

“คิดจะทำอะไรน่ะมายเลดี้”

“ไม่สนใจนายไง รู้ป่าวฉันน่ะมีอะไรกับริว รอยแล้วนะ ไม่เชื่อถามมันดูดิ”ผมพูดแล้วเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มหันกลับมายิ้มให้อีตาฟรานที่ทำหน้าบึ้งตึงออกมา เขาหันไปจ้องเขม็งลูกน้องตัวเอง

“จริงหรอ”

“อะ..เอ่อ ไม่ครับ ถึงแม้ว่าผมจะเคยคิดว่ามายเลดี้ของมาสเตอร์น่ากินขนาดไหนก็ตาม ผมแค่มองตามขาขาวๆนั่นเองนะครับ”พวกมันทั้งสองก้มลงเกาะขาอีตาฟรานแล้วร้องไห้โฮออกมา ผมมองภาพตรงหน้าแล้วก้มลงมองขาตัวเอง ตอนนี้อยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้น เอิ่มนะ แอบมองขาตู

“ริว รอย ผมขอสั่งให้พวกนายไปยืนตากแดดด้านนอกสามวันสามคืน ถ้าผมไม่สั่งห้ามเข้ามาเด็ดขาด ไป!”เสียงเย็นๆสั่งลูกน้องจนพวกนั้นรีบตาลีตาเลือกกันออกไป ผมหัวเราะก๊ากออกมาแล้วกระโดดขึ้นนั่งที่ขอบหน้าต่าง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มยังคงมองใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ของฟราน หัวโยกไปมาเหมือนพวกตัวการ์ตูนญี่ปุ่นที่ถือไพ่เหนือกว่าอีกฝ่าย

“ผมดูมายเลดี้ไม่ผิดจริงๆ”

“อะไรของนาย ฉันบอกให้เรียกพี่ไงล่ะ”

“ใครที่ไหนเรียกภรรยาตัวเองว่าพี่กันล่ะครับ == ไม่มีหรอก”อีตาฟรานเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆก่อนที่จะแทรกตัวมายืนกลางหว่างขาของผม มือหนารั้งเอวผมเอาไว้กันตกลงไปข้างล่าง มือผมเกาะขอบหน้าต่างแน่น ดวงตาเราสองคนสอดประสานกัน เขาเป็นคนที่น่าหลงใหลเอามากๆ

ดวงตาแบบนี้ หน้าตาแบบนี้เคยเห็นที่ไหนนะ เราเคยเจอคนๆนี้มาก่อนรึไงนะ

“มายเลดี้ ไปทำงานกับผมนะ จะได้คุ้นเคยและชินกับงานแบบมาเฟียซะที”

“= = ถ้านายยังเรียกฉันว่ามายเลดี้ อย่าหวังว่าฉันจะไปกับนาย”

“งั้นผมอุ้มไปในท่านี้ก็ได้นะ ผมไม่เกี่ยง =.,=”

“เด็กหื่นเอ้ย”

ผมมองใบหน้าหล่อที่ฉีกยิ้มกว้างให้ผม เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วทาบหน้าผากลงมาที่หน้าผากผมเบาๆ สัมผัสนี้มัน ดวงตาแบบนี้ ใช่ ผมเคยเจอคนๆนี้เมื่อนานมาแล้ว แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกซะที เจอกันที่ไหน ได้ยังไง

“เอาล่ะครับ งั้นผมจะตั้งชื่อให้มายเลดี้ใหม่นะ”

“นายมีปัญหาอะไรกับชื่อของฉันมากนักรึไงหะ”

“เอาเป็น เลส ที่ย่อมาจาก เลดี้ละกันครับ”

ผมเชิดหน้าขึ้นแล้วทำจมูกรั้นๆใส่ไอ้คนตรงหน้า เอาเข้าไป เห็นเล่นด้วยหน่อยเอาใหญ่เลยวุ้ย ไหลตามน้ำไปก่อนก็แล้วกัน เห็นว่าผมว่างก็แล้วกันนะ - -*

“ก็แล้วแต่นาย ไปทำงานซะสิ ปล่อยฉันลงด้วย”

“ไม่เอาครับ ไปมันทั้งอย่างนี้แหละ ผมชอบ”

ร่างสูงดึงตัวผมออกมาจากขอบหน้าต่าง ผมกลัวตกเลยใช่ขาทั้งสองข้างเกาะที่เอวคอดของร่างสูงเอาไว้แน่น มือก็เลื่อนไปโอบรอบคอเอาไว้ กลัวตกขนาดหนัก - -* !! ฟรานฉีกยิ้มแฉ่งอย่างน่าหมั่นไส้ให้ผมแล้วพาเดินไปรอบๆห้องเหมือนเด็กๆ ไอ้นี่เป็นหัวหน้ามาเฟียจริงดิ =o=

“ทำอะไรของนายน่ะหะ”

“พาเลสท่องแดนมหัศจรรย์ครับ ก่อนที่จะออกไปเจอกับนรก”เสียงเข้มๆพูดขึ้นก่อนที่จะวางร่างของผมนอนราบที่เตียง ใบหน้าโน้มลงมาใกล้ก่อนที่จะกดจูบที่หน้าผากของผมเบาๆ หัวใจผมเต้นรัวแปลกๆแล้วมองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มกว้างแล้วยื่นมือมาหาผม

“อะไร”

                “ไปกันเถอะครับ”









                ต่อค่ะ 

ผมเอื้อมมือไปวางแหมะบนมือหนาก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามแผ่นหลังกว้างออกไป มือเรายังคงจับกันอยู่ และตอนนี้ผมอยู่ในสภาวะย้อนอดีตครับ พยายามนึกอยู่แล้วรอบแต่นึกไม่ออกว่าหมอนี่เป็นใคร ระหว่างทางเดินออกมาจากห้อง ชายชุดดำยืนเรียงกันเป็นแถวยาว ผมมองด้วยความแปลกใจแล้วกระตุกมือหนาเอาไว้

สนใจ!

ผมเดินไปยืนด้านหน้าชายชุดดำคนหนึ่งที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงไปไหน ผมเอียงคอเล็กน้อยเพื่อดูปฏิกิริยาแต่ผลที่ได้คือศูนย์ครับ ผมทำหน้ามุ่ยหน่อยๆแล้วโบกมือไปมาเพื่อหยอกล้อ กวนประสาทคนอื่นคืองานของผม ไม่ใช่ละ - -*

“เลสทำอะไรน่ะครับ ^-^”รอยยิ้มเย็นๆสาดส่งมาทางผมก่อนที่จะเดินมากระชากตัวผมจนปลิวไปตามแรงดึง

“-*- กระชากทำไมมิทราบ”

“แล้วเมื่อกี้เลสทำอะไรล่ะครับ”

“ป๊าว แค่อยากกวนประสาทคนเท่านั้นแหละ”

“อย่าทำแบบนั้นอีกนะครับ”

“ทำไมอีกล่ะเนี่ย”

“ผมหึง”

“O////o”

ผมนิ่งอึ้งเพราะติดสตั้นกับประโยคเมื่อครู่ มือหนากระตุกร่างผมให้เดินตามไปยังโถงใหญ่ที่ตอนนี้มีชายชุดดำยืนล้อมกรอบอยู่ ฟรานเดินแหวกทางเหมือนโมเสกที่แหวกน้ำออกเป็นสองฝั่ง ที่ตรงกลางวงมีชายวัยรุ่นสองคนนอนจมกองเลือดในสภาพสะบักสะบอมปางตาย

“พวกนี้สินะ”

“ครับมาสฯ”

ฟรานเดินไปนั่งที่เก้าอี้นวมตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า เจ้าตัวนั่งลงแล้วรั้งตัวผมนั่งลงตรงที่วางแขน ใบหน้าหล่อนิ่งสงบราวกับเวลาท้องฟ้าที่กำลังมีพายุเข้า แขนยาวเกี่ยวรั้งเอวผมเอาไว้แน่นแล้วมองน่าลูกน้องของตนสลับกันไปมา

“ใครเห็นเฟรียสบ้าง”    

“ฉันอยู่นี่”เจ้าของชื่อเดินออกมาจากมุมห้อง ใบหน้าหล่อลากเดินเข้ามายืนข้างๆฟรานแล้วเปิดปากหาววอดเหมือนพึ่งตื่นมามาดๆ

“พวกนี้แอบแฝงตัวเข้ามาในแก็งค์เรา แล้วมันมาจากแก็งค์ไหนกัน เราจะไปถล่ม”

“คงยาก เพราะมันมาจากแก็งค์แมกนัส”

“หืม.. แบบนั้นยิ่งปล่อยไว้ไม่ได้ ผมขอสั่งให้เฟรียสลงโทษตามความเหมาะสมแล้วกักตัวไว้ ถ่ายรูปแล้วส่งให้หัวหน้ามันดู จากนั้นผมว่าเรื่องสนุกๆคงจะเกิดตามมาอีกแน่ๆ”ฟรานพูดเสียงเย็นแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก ใบหน้าหล่อเอนมาหาตัวผมแล้วเงยหน้ามองผมนิ่งๆ

“เลส ผมอยากให้เลสมองภาพนี้ให้ชินสายตา เพราะเลสจะต้องเห็นอะไรแบบนี้อีกมากมาย มันอาจจะดูโหดร้ายไปซะหน่อยแต่ผมก็อยากให้เลสเข้าใจ”

“- -* ทำไมฉันต้องมานั่งมองคนถูกซ้อมด้วยล่ะ”ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยืนกลางวงพลางนั่งยองๆลงมองสภาพคนสองคน ผมเอียงคอมองเล็กน้อยแล้วใช้มือจิ้มๆดูสภาพว่ายังหายใจรึป่าว นิ้วมือของคนตรงหน้ากระตุกหน่อยๆก่อนที่เสียงแผ่วเบาจะตามออกมา

“อะ..อึก พะ พวกแก จะ จะไม่มีวัน ดะ ได้หัวเราะ อั๊ก ฝ่ายเดียว มาสฯของ พะ พวกเรา จะมาแก้แค้น อึก แน่ๆ”

“อ่อหรอ ตอนนี้เอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อนเถอะนะ ค่อยมาว่ากันใหม่ เฮ้อๆๆ”ผมถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน อย่างเซ็งเป็ด เนี่ยน่ะหรอมาเฟีย อยากกลับไปทำงานที่ร้านแล้วสิ -*- อยู่นี่ไม่หนุกเอาซะเลย

“มาสฯคนๆนี้คือใคร”เฟรียสถามแล้วมองผมด้วยความสนใจ คนอื่นๆต่างก็สนใจด้วย ผมปรายตามองมันแล้วทำหน้านิ่งๆ จมูกรั้นขึ้นหน่อยๆแล้วเชิดหน้าตามสเต็ป ฮิ้ว !

“ก่อนอื่นเอาไอ้สองตัวนี้ไปขังซะ!”ลูกน้องสามสี่คนมาลากพวกนั้นไปขังที่ไหนสักแห่ง ส่วนที่เหลือต่างยืนตรงอย่างเคารพนับถือ บลาๆ ๆๆ  ผมทำหน้าเบื่อหน่อยๆแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่วางแขนข้างๆกับฟราน มือหนาโอบเอวผมเอาไว้

“คนๆนี้คือ เลส หรือที่เรียกว่า มายเลดี้ ทุกคนก็รู้สินะ ว่ามายเลดี้คืออะไร”

“O_o มายเลดี้”ทุกคนประสานเสียงพร้อมกันแล้วทำตาโต มันแปลกมากสินะ

ผมหยัดตัวลุกขึ้นยืนแต่แขนยาวที่เกี่ยวตัวผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อยจนตัวผมปลิวไปนั่งตักมันแทน ผมแยกเขี้ยวใส่อีตาฟรานแล้วพยายามรั้งตัวลุกขึ้นยืน แต่มือมันเหนียวเกินไปละ พอดีมือว่าง

นี่แหน่ะๆ

ผมดึงหน้าอีตาฟรานเล่นอย่างเมามันส์จนยู่ยี่ไปหมด มือหนาอีกข้างเลยรวบข้อมือของผมเอาไว้เหนือหัวแล้วโน้มหน้าลงมาอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากสีซีดกดจูบลงมาจนผมอึ้ง ทุกคนอึ้ง เป็นเวลาที่เนินนานมากที่ริมฝีปากเราสองคนแตะกัน ผมตั้งสติแล้วดิ้นตัวหนี มือถูปากตัวเองจนแดงไปหมดแล้วจ้องอีตาฟรานเขม็ง

“นายคิดจะทำอะไรของนาย ฉันไม่เล่นด้วยแล้วนะ”ผมพูดเสียงดังลั่นแล้วยกมือขึ้นกอดอก ใบหน้าเชิดขึ้นแล้วปรายตามองด้วยความเคืองเต็มสตรีม มาจูบกันต่อหน้าคนอื่นได้ไง ไม่สิ ไม่ควรจะจูบผมด้วยซ้ำ พึ่งจะเจอหน้ากันเองนะเว้ย!! ทำแบบนี้ได้ไง

“ผมก็ไม่ได้เล่นนะ ผมจริงจัง”

“เหอะ ! จริงจังงั้นหรอ นายจะมาอะไรมากมายกับคนแบบฉันน่ะหะ ฉันแก่กว่านายตั้งกี่ปี ฉันไม่รู้จักนาย มีแต่นายเท่านั้นที่รู้เรื่องเกี่ยวกับฉัน ฉันกับนายเราต่างกันเกินไป เด็กแบบนายมันจะไปเข้าใจอะไร”

“แน่ใจหรอว่าไม่รู้จักผมน่ะ ?”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นจนผมสะอึก เฟรียสสั่งให้ทุกคนค่อยๆทยอยออกจากห้องเพื่อลี้ภัยชั่วคราว

“อะ.. มัน”

“ผมไม่ได้เด็กเหมือนอายุหรอกนะ”

“นาย!”

ฟรานลุกขึ้นยืนแล้วตรงมาอุ้มตัวผมพาดบ่าอย่างรวดเร็ว

แว๊ก กก !!

“ทำอะไรเนี่ย โอ๊ยๆ เลือดลงหัวหมดแล้วT^T”

“ผมจะทำให้เลสรู้ว่าผมไม่เด็กอีกแล้วไง”

“ทุกคน ตั้งแต่ตอนนี้ห้ามผ่านไปที่หน้าห้องผมถ้าไม่มีธุระสำคัญ ติดต่อกับเฟรียสไปก่อน เพราะผมกับเลสมีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกยาว”อีตาฟรานสั่งเสร็จปุ๊บก็เดินผ่านหน้าลูกน้องไปอย่างรวดเร็ว ผมดิ้นไปดิ้นมา ปากก็บ่นงึมงำๆไปตลอดทาง ให้มันได้อย่างนี้เส่ะ T^T !!

ร่างสูงอุ้มผมมาโยนลงที่เตียงนอนในห้องเดิมแล้วตามขึ้นคร่อม ผมถอยหลังสุดกู่จนไปชนกับหัวเตียง มือดันอกแกร่งตรงหน้าไม่ให้เข้ามาใกล้มากกว่านี้ =////=

“คิดจะทำอะไรของนายเนี่ย!!”

“ผมจะทำให้เลสมองผมใหม่ เพราะผมไม่ใช่เด็กๆอีกแล้ว”ร่างสูงโถมน้ำหนักตัวลงมาใกล้มาจนจมูกแตะกันเบาๆ ลมหายใจอุ่นๆรดที่ข้างแก้มของผมจนรู้สึกสยิว แงๆ T^T แบบนี้ไม่เอาด้วยหรอกนะ

ผมเริ่มเบะปากก่อนที่น้ำตาจะเริ่มคลอหน่วยมากขึ้นเรื่อยๆ ผมช้อนตามองคนตรงหน้าด้วยความอ้อนวอน(ซะเมื่อไหร่ล่ะ) ฟรานมองหน้าผมแล้วค่อยๆขยับตัวออกห่างแต่ยังคงอยู่ในท่าคร่อมเหมือนเดิม ผมกระตุกยิ้มบางๆที่มุมปากแล้วยันร่างสูงออกห่างจากตัว

ตุ้บ

ร่างนั้นกลิ้งตกลงไปข้างเตียงพร้อมกับเสียงโอดครวญตามมา ผมหัวเราะร่าแล้วนอนแผ่บนเตียง ใบหน้าโน้มลงมาดูสภาพคนที่นอนแอ่งแม้งอยู่ที่พื้นด้วยแววตาสงสาร นิ้วไล้ไปมาที่จมูกโด่งเป็นสันตรงหน้า มือหนาคว้าข้อมือผมเอาไว้แล้วงับมันไปทั้งนิ้ว

“=[]= หมาบ้า”

“ผมยอมเป็นหมาให้เลสเลย”

“นายมันจะอะไรนักหนากับฉันล่ะเนี่ย - -*”

“ผมรักเลสนะ”

“นะ..นายมัน =////=”

“ผมจริงจัง และผมเชื่อว่าเลสก็ต้องรักผมเหมือนกัน”

ผมหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเอาหมอนมากอด คางเกยที่หมอนแล้วขมวดคิ้วเป็นปมอย่างขัดใจ ดวงตาจ้องมองฟรานที่ตอนนี้หยัดตัวขึ้นนั่งแล้วมองหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง เรื่องนี้มันชักจะไปกันใหญ่แล้วสิ - -* แค่จะเล่นแป๊บๆแต่นี่มันเริ่มเลยเถิดแล้วนะเนี่ย

“นายต้องการอะไรจากฉัน ? นายรักฉันที่ตรงไหน ? อยู่ๆนายจะมาบอกว่ารักฉัน ทั้งๆที่พึ่งจะเห็นหน้ากัน มันไม่ใช่ในนิยายหรอกนะ นี่มันชีวิตจริง มันไม่เหมือนในหนังหรือละครที่มันฉายให้ดู คิดให้ดีๆก่อนที่จะมาพูดเรื่องนี้กับฉัน”

“…”

“วันนี้เล่นมามากพอแล้ว ฉันกลับล่ะ”

ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้ววางหมอนไว้ที่เดิม ฟรานนั่งนิ่งไม่ตอบอะไรผม เขานั่งก้มหน้ามองพื้นเหมือนพวกโดนขัดใจหรือทะเลาะกับเพื่อน ผมถอนหายใจออกมาแล้ววางมือบนหัวของร่างสูง ก่อนที่จะเดินผ่านร่างนั้นไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องสะดุด

มือหนาคว้ามือผมเอาไว้แน่นแต่ก็ยังไม่ยอมพูดอะไรออกมา ผมพยายามกระตุกมือกลับคืนมาแต่ก็ไม่เป็นผล

“ฟราน!”

                “…”









ต่อค่ะ

พลั่ก ตุบ

ร่างสูงออกแรงดึงจนตัวผมเซลงไปนั่งบนตัก ใบหน้าผมหงิกหน่อยๆเมื่อฟรานทำตัวเป็นเด็กๆ ใบหน้านิ่งๆของฟรานที่ก้มอยู่เงยขึ้นสบตากับผมนิ่งๆ แววตามีความหมายแอบแฝงบางอย่าง เหมือนเขามีอะไรจะบอกกับผม

“ฟรานเชส! ปล่อยฉัน”

“เลสรู้ชื่อนั้นของผมได้ยังไง”

“O.o อะ..เอ่อ”

“ชื่อนั้นไม่มีใครรู้นอกจากพ่อกับแม่ของผมและคนๆนั้นเท่านั้น เลสยังจะพูดอีกรึไงว่าเลสไม่รู้จักผม”

“ฉันไม่รู้จักนายจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาพึ่งจะรู้จักนายเนี่ยแหละ”

“เลสโกหก =3=”

ผมทำหน้าหงิกแล้วดิ้นไปดิ้นมาบนตักของฟราน มือเอื้อมไปดึงหน้าคนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้ปนรำคาญ ระบายอารมณ์ใส่ซะเลย ก็บอกว่าไม่รู้จักๆ -*-!!

“ฉันพูดจริง ! ฉันเกิดที่นี่อยู่บ้านหลังใหญ่แล้วก็ได้ย้ายออกไปอยู่อีกที่หนึ่ง ตอนไปเที่ยวครั้งหนึ่งรถเกิดเสียหลักตอนนั้นอาการฉันโคม่า ตื่นมาก็ไม่มีอาการอะไรผิดปกติแล้วก็ใช้ชีวิตเรื่อยมา โดยไม่มีหน้านายโผล่เข้ามาในความทรงจำของฉันเลย แล้วนายจะมาหาว่าฉันโกหกได้ยังไง!”

“เลสพูดว่าอะไรนะ ? รถคว่ำ ?”

“ก็ใช่น่ะสิ กว่าฉันจะฟื้นก็เกือบเดือน อาการโคม่าเหมือนจะไม่รอดด้วยซ้ำ”

ฟรานนั่งขมวดคิ้วเป็นปมราวกับกำลังใช้ความคิด เขายังคงไม่ปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ได้แค่นั่งตักของร่างสูงแล้วทำได้แค่มองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย

“เลส ผมว่าความทรงจำของเลสมันขาดหายไปนะ เรื่องสำคัญเอามากๆเลยด้วย”

“-*- นายจะมารู้อะไร”

“ถ้างั้นเลสให้ผมพิสูจน์มั้ยล่ะ ! ถ้าผมทำให้ความทรงจำส่วนที่ขาดหายไปอย่างที่ผมบอกกลับมาได้ เลสจะเชื่อใจผม เข้าใจผมมากกว่านี้ แต่ถ้าไม่สามารถทำได้ ผมจะยอมปล่อยเลสไป”

ผมนั่งนิ่งแล้วจ้องหน้าร่างสูงที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง น่าสนุกนิ่ ความทรงจำของผมมันขาดหายไปงั้นหรอ พึ่งจะรู้ตัวเหมือนกันนั่นแหละว่าอะไรบางอย่างมันขาดๆ ผมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

“ก็เอาสิ แต่!”

“?”

“นายต้องเรียกฉันว่าพี่ชิอง!”

“=3= ไม่เอา”

“ฮึ่ย! เชอะ ไม่สนละ กลับบ้านดีกว่า”ผมลุกพรวดแล้วทำท่าจะเดินหนี แต่มือหนาก็คว้าเอาไว้อีกรอบจนผมเริ่มหงุดหงิด

“ไม่กลับได้มั้ย ผมอยากให้เลสอยู่ที่นี่ อยู่กับผม”

“แล้วบ้านฉันล่ะ ? น้องฉันล่ะ ? นายจะให้ฉันอยู่ที่นี่ไปทำไม”

“อยู่เพื่อผมก็ได้”

= =’ เสี่ยวได้อีก

“อย่าดื้อได้มั้ยเนี่ย -*- !! ฉันไม่สนใจนายแล้ว จะกลับบ้านๆ ๆๆๆ”ผมเริ่มงอแง 555 เห็นแบบนี้แต่ผมเป็นคนเอาแต่ใจและไม่ยอมใคร ต้องได้ ไม่ยอม (เด็กได้อีก)

ฟรานฉุดร่างผมให้นั่งลงบนตักแล้วกอดผมเอาไว้แน่น ใบหน้าหล่อโน้มลงมาทำเสียงงุงิๆที่ข้างหูผม แบบนี้เรียกว่าอ้อนรึป่าวครับ - -* ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่

“โอเค ! ฉันจะอยู่ที่นี่ก็ได้”

“Yes , My Lady ♥”

แหมทีงี้กระดิกหางเชียว ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มให้ผมอีกครั้ง ถามจริงเถอะ หมอนี่เป็นหัวหน้าแก็งค์มาเฟียจริงๆงั้นหรอเนี่ย ? ไม่ค่อยจะเลยนะ -*- !!

“ห้องฉันล่ะ ? =3=”

“เลสก็นอนกับผมไง”

“=[]= ห๊ะ !! ไม่เอาด้วยหรอก ทำไมฉันต้องไปนอนกับนายด้วยล่ะ”

ฟรานทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วลุกขึ้นยืน มือหนารั้งเอวผมเอาไว้แน่นแล้วพาไปนั่งที่ปลายเตียง ผมมองมันอย่างชั่งใจก่อนที่จะถอนหายใจยาว ไม่น่าหลวมตัวเข้ามาตั้งแต่แรกเล้ย ย ย T^T คิดผิดจริงๆเลย

ก๊อก        ก๊อก        ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฟรานขมวดคิ้วเป็นปมอย่างขัดใจแล้วปล่อยมือจากผม

“มีอะไร! ผมสั่งไว้ว่ายังไงไม่รู้รึไงห๊ะ!”

“อะ..เอ่อ มาสฯ วันนี้มาสฯมีนัดที่สนามแข่งรถนะครับ คุณเฟรียสบอกให้มาเตือน”

“แล้วเฟรียสไปไหน”

“ไปม่อสาว =o= ครับ”

ผมชะงักกับคำตอบของลูกน้องฟรานก่อนที่จะขำก๊ากออกมาจนฟรานต้องส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ร่างสูงไม่ได้ตอบกลับไปแต่เดินไปหยิบแจ๊กเก็ตสีดำสนิทขึ้นมาสวมทับเสื้อยืด มือหนาหยิบเอาแว่นตาดำกับกุญแจรถแล้วเดินมาหาผม

“ผมไปข้างนอกแป๊บ อยู่รอผมที่นี่นะ”

“ไปไหน?”

“ไปสนามแข่ง”

“ไปด้วยสิ *-*”

“ไม่!”

 “-*- ทำไมอ่า อยากไปดูบ้างจัง ไม่เคยไป”

“มันอันตรายสำหรับเลสนะ ผมไม่อยากให้เลสไป”

ฟรานพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วเดินมากุมมือผมเอาไว้แน่น ใบหน้าหล่อทำหน้าอ้อนหน่อยๆให้ผม แต่มุกเดิมๆใช้กับผมไม่ได้หรอกครับ ^-^ ผมฉีกยิ้มหวานแล้วดึงมือกลับมากอดอก ใบหน้าหม่นๆลงหน่อยๆแล้วทำน้ำตาคลอเบ้าใส่ร่างสูง

“ถ้านายให้ฉันไป ฉันจะยอมทำตามที่นายพูดอย่างหนึ่งเลย ตกลงมั้ยที่รัก”

“มันอันตรายนะเลส ผมอยากให้เลสรอผมอยู่ที่นี่”

“ถ้าเกินมันอันตราย นายก็ไม่ควรจะดึงฉันเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกมาเฟีย นายควรให้ฉันอยู่สบายๆและมีชีวิตดีๆที่บ้าน แบบเดิมๆ”ผมเริ่มมีน้ำโหแล้วจ้องคนตรงหน้าเขม็ง เชอะ แค่ไปสอดส่องดูหน่อยก็ไม่ได้

 “โอเค ผมยอมเลส เฮ้อ.. ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิครับ ถ้าไปในสภาพนี้ต่อให้เลสประชดผมยังไงผมก็ไม่ให้ไปเด็ดขาด”

ผมก้มลงมองสภาพตัวเองแล้วทำหน้ามุ่ย โอเคพอเข้าใจว่าทำไมไม่ให้ไป สภาพแบบนี้แค่ลงจากรถก็โดนฉุดไปฟัดแล้วครับ -*- !!

“เสื้อผ้าฉันล่ะ นายจับตัวฉันมานะ -*- จะให้เอาเสื้อผ้าจากไหนเปลี่ยน”

ฟรานพยักหน้าหน่อยๆแล้วเดินไปรื้อตู้เสื้อผ้าตัวเอง มันโยนเสื้อยืดตัวยาวสีขาวมาให้ผมก่อนที่จะโยนสกินนี่สีดำสนิทมาให้ มันเอามาจากไหนวะ ตัวเท่าควายใส่สกินนี่ตัวเท่านี้อ่ะหรอ ? =o=

“ไม่ต้องทำหน้างงหรอกเลส สกินนี่ตัวนั้นของผมตอนอยู่ ม.2 อ่า ใส่ไม่ได้แล้ว”

ผมพยักหน้ารับแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมใส่มันพอดีและลงตัวทุกอย่าง ยืนหมุนน่ากระจอหน่อยๆ โอเคชิกกาแล็ต ผ่านครับผม ^-^ เหลือแต่รองเท้าเท่านั้น ใส่ดาวเทียมไปมันคงไม่เข้ากันน่าดู

“อ่ะนี่ รองเท้าครับ”

ผมรับรองเท้าบูทสีน้ำตาลเข้มมาถือก่อนที่จะค่อยๆสวมมันช้าๆ และมันเป็นที่น่าตกใจเพราะมันใส่ได้พอดันเป๊ะเลย =..= ความพอดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

“ไปกันเต๊อะ =w=”ผมฉีกยิ้มบางๆให้ร่างสูง มือหนาเอื้อมมือจับมือผมแล้วพาเดินออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ รถแลมเบอร์กินี่สีดำมันวาบจอดอยู่ตรงหน้า เขาเปิดประตูรถให้ผม ก่อนที่จะเดินอ้อมไปขึ้นรถ ร่างสูงโน้มตัวลงมาคาดเข็มขัดให้ผมแล้วฉีกยิ้มหน่อยๆ

ได้เวลาสนุกแล้วสิครับ J

Say : ถ้านายให้ฉันไป ฉันจะยอมทำตามที่นายพูดอย่างหนึ่งเลย ตกลงมั้ยที่รัก

♥ Chiong ♥

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีจ้า วันนี้แวะมาแปะให้ 100 % แล้วงับป๋ม

>< .. วันนี้อารมณ์ดีจัด เลยมาแปะให้ติดต่อกันเลย เป็นไรล่ะๆ 555

ไรท์เตอร์ใจดีนะเออ .. ทักได้คุนได้ทุกเรื่องเลยจ้า จิ้มๆเเฟนเพจที่หน้าบทความเลยเน้อ

อุ๊คริ๊ .. !! เชื่อว่าหลายๆคนกำลังละลายไปกับความน่ารักของฟรานชิอง =..=

และไรท์เชื่อว่าคู่ของไนท์ชิม่อนก็ไม่แพ้กัน แต่คู่นี้ออกแนวเกรียนหน่อยๆ 555

ฝากนิยายเรื่องนี้เอาไว้ในอ้อมกอดของรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะ 

จิ้มๆติชมไรท์ตัวน้อยคนนี้ด้วยนะจ๊ะ จะได้เอามาปรับเปลี่ยนให้มันดีขึ้น

ขอบคุณทุกคอมเมนท์เลยเน่ ! .. น่ารักกันจังเลย โฮ๊ะๆ ๆ ^o^

อยากอ่านเร็ว เม้นๆกันนะจ๊ะ แล้วจะนำมาเสิร์ฟให้ทันที >3< จุ๊ฟๆ

ตัวหนังสือเล็กเกินไปหรือมีคำผิด สะกิดไรท์เตอร์เบาๆค่ะ >< !!
 

:)  Shalunla