ตอนที่ 19 : 18 : White Memory [Night x Chimon] .. 100 per ..
มีกันตลอดไป - Amary
18 ♥ White Memory..
[Night]
ผมมองห้องฉุกเฉินด้วยความกังวลใจ ร่างของชิม่อนที่นอนแน่นิ่งถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินไปเมื่อกี้นี้เอง ไอ้พี่หมอเดินตามเข้าไปด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของคนสองคนวิ่งมาตามทางของห้องฉุกเฉิน ผมหันไปมองผู้มาเยือนก่อนที่จะเจอไอ้ฟรานกับพี่ของชิม่อน ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อชิอง
“ไอ้ไนท์ ชิม่อนเข้าไปนานรึยัง”
“เมื่อกี้”
“แล้วทำไมชิม่อนถึงไปอยู่กับนายได้ล่ะ! นายทำอะไรเขา”ร่างบอบบางของชิองไล่ถามคำถามกับผมแล้วทรุดนั่งที่เก้าอี้อย่างอ่อนแรง ผมถอนหายใจออกมาแล้วเหลือบไปมองที่ห้องฉุกเฉินทุกๆห้านาที
เวลาผ่านไปร่วมสองชั่วโมงไอ้พี่หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าที่คลายกังวลหน่อยๆ เขาเดินตรงเข้ามาหาพวกผมทันทีที่เห็น
“ตอนนี้อาการของชิม่อนหน้าเป็นห่วงมาก หัวใจของเขาเริ่มทำงานไม่ปกติอีกครั้งหนึ่ง ถ้าหากไม่ดูแลดีๆจะทำให้เกิดอาการหัวใจวายได้ง่ายๆ ในตอนนี้เราจำเป็นต้องหาหัวใจที่สามารถเข้ากับร่างกายของชิม่อนให้ได้เร็วที่สุด เพราะถ้าหากมีหัวใจดวงใหม่ โอกาสรอดจะสูงขึ้นอีก”
ผมกำมือแน่นแล้วถอนหายใจออกมา เตียงของชิม่อนถูกเข็นออกมาช้าๆ ใบหน้าซีดเผือดของเขายิ่งทำให้ผมใจไม่ดี ผู้ชายคนนี้ทั้งๆที่ผมคิดว่าคงจะไม่มีอิทธิพลอะไรกับผมมากแท้ๆ ทำไมถึง !
“ชิม่อน..”ผมเรียกชื่อออกมาอย่างแผ่วเบา ขาค่อยๆก้าวเดินตามทิศทางของเตียงที่กำลังไปยังห้องพักผู้ป่วย ผมควรจะดูแลเขาให้ดีกว่านี้ ควรที่จะทำอะไรให้ได้มากกว่านี้ !!
พอมาถึงที่ห้องพักผู้ป่วย
ผมเดินเข้าไปในห้องแล้วมองร่างของชิม่อนที่นอนนิ่งสงบอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเผือดกำลังหลับสนิท ผมนั่งลงข้างๆเตียงแล้วกุมมือบางเอาไว้แน่น ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลกับผมมากจนน่ากลัว ผมมองใบหน้าของชิม่อนนิ่งก่อนที่จะนึกย้อนไปถึงวันก่อนๆ
หมับ
ผมสะดุ้งโหยงแล้วหันไปมองบุคคลที่เดินเข้ามาในห้อง เขาคือชิอง พี่ชายของชิม่อนนั่นเอง
“ขอโทษที่เข้ามาโดยไม่บอก.. ชิม่อนยังหลับอยู่เลยเนอะ”เขาพูดขึ้นแล้วเดินอ้อมไปอีกฟากของเตียง มือเลื่อนไปจับที่ใบหน้าของชิม่อนที่ซีดเซียวไร้สีเลือด
“ต้องขอโทษเรื่องคราวก่อนตอนอยู่ที่สนามแข่ง”ผมเปิดปากพูดแล้วเงยหน้าขึ้น พอเห็นหน้าฟรานปุ๊บ จากที่เคยเศร้าก็ทำให้ผมเกิดอาการไม่สบอารมณ์ทันที
ผมลุกขึ้นยืนแล้วจ้องมองชิองสักพัก ริมฝีปากสีซีดขยับพูดเบาๆ
“ชิม่อนเป็นของฉัน..”
ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินออกไป โดยมีไอ้ฟรานเดินตามออกมา ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะเดินตามผมออกมาทำพระแสงอะไร - -* ยิ่งเห็นหน้ามันยิ่งหงุดหงิด อยากจะตันหน้ามันให้แหก
“เดินตามกูทำไม”
“ทางของมึงคนเดียวเหร๊อ ? กูพึ่งรู้”
“ไอ้ฟราน อย่ามากวนตีนกู”
“- -* กูอยากคุยกับมึงตายแหละ !!”
“แล้วมึงเดินตามกูออกมาทำไม!!”
“เข้าเรื่องเลยดีกว่า เถียงกับมึงมีหวังต้องตันหน้ามึงแน่ๆ”
“- -*”
“เรื่องของชิม่อน กูกับชิองจะไปติดต่อกับทางโรงพยาบาลเรื่องหัวใจใหม่ มึงก็คอยดูแลชิม่อนในระหว่างนั้นก็แล้วกัน”
“ชิม่อนเป็นของกู บอกชิองด้วยว่าห้ามมาดึงตัวชิม่อนกลับไปเด็ดขาด!”
ผมมองหน้าไอ้ฟรานนิ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ชิองเดินออกมาจากห้อง ใบหน้าหวานฉีกยิ้มให้ผมแล้วดันร่างผมให้เข้าไปในห้องแทน
ร่างของผมเซเข้ามาในห้องตามแรงดันของชิอง ผมหันไปมองชิม่อนที่นั่งพิงหัวเตียงมองมาทางผม ใบหน้าหวานเป็นสีซีดเผือด แต่ยังคงมีรอยยิ้มบางๆปรากฏให้เห็นเด่นชัด
“ไนท์..”
“ฟื้นนานแล้วหรอ”
“สักพักครับ .. ขอโทษที่ทำให้ต้องเป็นห่วง”
ผมเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นก่อนที่จะกอดแน่น ชิม่อนดูเหมือนจะตกใจมาก แต่เขาก็ไม่ได้ดิ้นหรือต่อต้านแต่เขากับกอดตอบกลับมา
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เข้ารับการผ่าตัดแล้วจะหายเอง”
“ไนท์จะรอผมมั้ย ไนท์จะอยู่ข้างผมมั้ย”
“อืม”
ร่างบางสั่นสะท้านก่อนที่จะร้องไห้ออกมา ผมกอดปลอบแล้วเหม่อมองออกไปที่นอกหน้าต่าง มันต้องมีทางออก ไม่ทางใด ก็ทางหนึ่ง
ผ่านมาแล้วสัปดาห์ ทางโรงพยาบาลได้ติดต่อเรื่องการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจมาทางผม ไอ้พี่หมอเดินมาบอกเรื่องนี้พร้อมกับบอกว่า คนที่เป็นคนหาหัวใจให้ก็คือชิองที่ทำหน้าที่หาจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน ผมฉีกยิ้มออกมาอย่างโล่งอกแล้วมองชิม่อนที่ฉีกยิ้มกว้าง
ใบหน้าที่เคยซีดเผือดขึ้นสีเหมือนคนมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อย
“ผมต้องเข้ารับการผ่าตัดวันไหน”
“ก็คงเป็นวันศุกร์ที่จะถึงนี้ล่ะมั้ง”
“แต่โอกาสที่จะผ่าตัดสำเร็จมันเป็น 70 กับ 30 นะ โอกาสสำเร็จ 70 ถ้าหากหัวใจที่ได้รับมาเข้ากับร่างกายของชิม่อนจริงล่ะนะ”ไอ้พี่หมอพูดขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป
“ไม่หรอกๆ.. มันต้องสำเร็จสิ ใช่มั้ยไนท์”ชิมอ่นเอ่ยเสียงใส แต่ผมรู้ดีว่ามันแอบซ่อนความไม่สบายใจเอาไว้ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้ม
ผมวางมือลงบนหัวของมันแล้วโยกไปโยกมา
“อย่าฟื้นยิ้มแบบนั้นสิวะ กูเคยบอกมึงแล้วไง ถ้าไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้องยิ้ม”
นั่นไง.. ไปสะกิดต่อมของมัน น้ำตาไหลพรากเป็นทางยาวเลย
“ฮือ.. แล้วไนท์จะให้ผมทำยังไงล่ะ ไอ้บ้า”
=_= ด่าผมอีก
ผมโน้มหน้าลงไปประกบริมฝีปากมัน ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนที่จะหลับตาพริ้มแล้วตอบรับจูบกลับมา ผมเลื่อนมือไปประคองใบหน้าเรียวได้รูปตรงหน้า ก่อนที่จะถอนริมฝีปากออกช้าๆ ริมฝีปากผมลากไล้ต่ำลงไปที่ลำคอขาวระหงส์ก่อนที่จะฝังเขี้ยวลงไป
“อ๊ะ -*- !! ไนท์”
“หืม”
“กัดผมทำไม อายนางพยาบาล”
“อายทำไม”
“=/////= ก็อาย”
ผมลอยหน้าลอยตาแล้วค่อยๆลากลิ้นเลียบริเวณที่พึ่งกัดลงไป มันเป็นรอยแดงที่เด่นชัดมากๆ ก็ผมตั้งใจทำนิ่
ชิม่อนก้มหน้างุดหนีผมแล้วค่อยๆล้มตัวลงนอนบนเตียง มือเล็กดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโป่ง งอนผมตุ้บป่อง ผมหัวเราะในลำคอแล้วทิ้งตัวนั่งลงที่ข้างเตียง มือหนาสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วเลื่อนไปยีหัวเบาๆ
“งอนกูอีกแล้ว ควีนขี้งอน”
“ใครบอกให้ทำล่ะ”
“อยากทำ ไม่ได้หรอ”
“กะ..”เสียงเงียบไปมีแต่เสียงอู้อี้ๆฟังไม่ได้ศัพท์ ผมเลยค่อยๆดึงมือกลับออกมาแล้วลุกขึ้นยืนดึงผ้าห่มที่คลุมร่างชิม่อนออก ร่างบางเบิกตากว้างแล้วหยัดตัวลุกขึ้นนั่งมองหน้าผม
“ทำอะไรอ่า!! T^T”
“พูดงุงิๆอยู่คนเดียว ใครมันจะไปรู้เรื่องวะ”
“มันเรื่องของผม! เหอะ”
ต่อค่ะ
จุ๊ฟ
ผมโน้มหน้าลงไปประกบริมฝีปากบางเร็วๆแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง แต่ชิม่อนดึงมือผมเอาไว้ก่อน ใบหน้าหวานก้มงุดมองพื้นห้อง มืออีกข้างเขี่ยไปเขี่ยมาบนเตียง
“ไปไหนอ่า อยู่เป็นเพื่อนหน่อย”
“อย่าคลุมโป่งหนีกูสิ ..”
“ครับๆ”
วันที่ชิม่อนต้องเข้าผ่าตัดก็มาถึง
ผมมองเตียงของชิม่อนที่ถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัด ใบหน้าของชิม่อนนั้นไม่ได้แจ่มใสเลยแม้แต่น้อย มีเพียงความกังวลเท่านั้นที่ปรากฏให้เห็น ผมเดินไปหยุดเตียงเข็นก่อนที่จะเข้าห้องผ่าตัด ใบหน้าโน้มลงไปใกล้ก่อนที่จะจรดริมฝีปากลงไปช้าๆ บุรุษพยาบาลหันหน้าหนีจนผมถอนริมฝีปากออก
“ไนท์ทำอะไรเนี่ย =////=”
“จูบให้กำลังใจไงวะ”
“บะ..บ้าป่ะ อายคน”
“ชอบมั้ยล่ะ เล่นตัวนะมึง”
“=////= ไอ้บ้า”
“เดี๋ยวนี้หัดด่าคิงงั้นหรอ หัวแข็งนะมึง”
“ผมรักไนท์นะ”
“อืม กูก็รักมึงเหมือนกัน”
“ครับ”
ชิม่อนฉีกยิ้มบางๆแล้วหลับตาพริ้ม รอยยิ้มที่มีความสุขถูกส่งมาให้ผม ผมมองเตียงค่อยๆถูกเข็นเข้าไปช้า ๆ เหมือนกับว่าเวลาค่อยเดินเอื่อยลงช้าลงเรื่อยๆ ผมยืนมองประตูที่ปิดสนิทอย่างหมดแรง ถึงแม้จะพยายามไม่แสดงสีหน้ากังวลออกมาให้ชิม่อนเห็น แต่สำหรับผมในตอนนี้ เหนื่อยเหลือเกิน
ผมทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้แล้วเลื่อนมือมากุมขมับตัวเองเอาไว้ การผ่าตัดใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งถึงสองชั่วโมง ไม่แน่อาจจะสามชั่วโมงก็ได้ ผมจะไม่ลุกไปไหนเลย ผมจะเฝ้ารอเขาจนกระทั่งออกมา
ตึก ตึก ตึก
“ไนท์ .. แฮกๆ ชิม่อนเข้าไปนานรึยัง”ชิองวิ่งเข้ามาถามผมด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยเหงื่อ
“ก็เมื่อกี้เอง”ผมตอบแล้วถอนหายใจออกมาพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ ชิองมองตามก่อนที่ขะคว้าแขนของผมเอาไว้
“ขอร้องล่ะนะ ถ้าเขาออกมาช่วยอยู่เป็นเพื่อนชิม่อนและดูแลชิม่อนอย่างดีด้วยนะ”
“O_o”
“ฉันคิดว่า ตอนที่ชิม่อนฟื้นขึ้นมาคนแรกที่เขาอยากจะเห็นก็คงเป็นนาย ฉันขอฝากชิม่อนไว้กับนายด้วยนะ”ชิองพูดแล้วยิ้มให้ผม ใบหน้าอ่อนล้าจากการทำงานหาโรงพยาบาลเพื่อทำการผ่าตัดหัวใจให้ชิม่อนมันหนักหนามาก
“นายไม่บอกฉันก็จะดูแลชิม่อนให้ดีที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้”ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น ความเครียดทำให้ผมต้องสูบบุหรี่เพื่อระบายอารมณ์ออกมาและทำให้ผมสงบลงได้
“ขอให้มึงปลอดภัย…”
หลายปีต่อมา
ผมยืนมองทะเลที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตาตรงหน้าก่อนที่จะพ่นควันบุหรี่ออกมา สายตามองกวาดไปทั่วบริเวณ ชายหาดส่วนตัวของผม ไม่ได้มาเหยียบที่นี่ชาติเศษแล้วล่ะมั้ง
ตั้งแต่วันนั้นมามันก็ทำให้ผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ผมยังคงต้องใช้ชีวิตของผมต่อไปเรื่อยๆ ไม่ว่าหนทางมันจะเป็นแบบไหน
“นานชะมัดเลย ไปมุดหัวอยู่ไหนวะ”คำสบถดังออกมาทันทีที่ผมมองนาฬิกาข้อมือ เขาจะให้ผมยืนรอแบบนี้อีกนานเท่าไหร่เนี่ย
!!
ผมหันไปมองที่รถคันหรูที่จอดสนิทอยู่ริมถนน ใบหน้าหวานค่อยๆโผล่ออกมาจากรถ ผิวขาวซีดที่เหมือนไม่เคยโดนแดดโผล่พ้นชายเสื้อออกมาหน่อยๆ เสื้อกล้ามสีดำสนิทถูกเสื้อเชิ้ตสีขาวสวมทับเอาไว้ กางเกงขาสามส่วนสีเหลืองกับรองเท้าแตะสีน้ำตาล
“ไนท์ไม่รอผมเลย!!”
“ควีนกูมันช่างเชื่องช้าและขี้เซาสิ้นดี”
“=___= เอาเข้าไป ว่าแต่ผม ทีตัวเองล่ะ”
“ย้อนกูหรอ”
ชิม่อนเชิดหน้าขึ้นแล้วมองทะเลตรงหน้า แม่งมองผ่านกูเลยหรอ !! ร่างบางเดินผ่านหน้าผมไปแล้วมองวิวตรงหน้า ดวงตาที่ว่ากลมโตแล้วยิ่งเบิกกว้างขึ้นไปอีก ริมฝีปากสีชมพูฉีกยิ้มรับลมทะเลแล้วหันหน้ามาทางผม ผมอาศัยจังหวะนั้นโน้มหน้าลงไปประกบริมฝีปากบางตรงหน้า
ร่างบางดิ้นไปมาสักพักก่อนที่จะหยุดนิ่งแล้วค่อยๆเลื่อนมือมาโอบรอบคอผมเอาไว้แน่น สัมผัสเมื่อไหร่หอมหวานตลอด =..=
“ไนท์บ้า !! >[]<”พอผมถอนริมฝีปากออกปุ๊บ ร่างบางก็โวยวายใหญ่เลย หน้าเนี่ยแดงไปหมด ยิ่งมองยิ่งตลก
“อะไรของมึง โวยวายไปได้”
“กะ..ก็ถ้าคนอื่นมาเห็นจะทำไงเล่า!!”
“เรื่องของมันสิวะ - -* ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย”
“=0= ผมก็อายเป็นนะ”
“-_-* อันนี้ก็เรื่องของมึงแล้วล่ะ”
“เหอะ !!” ใบหน้าหวานสะบัดหนีผมแล้วก้าวเดินลงไปที่ชายหาดตรงหน้า ผมเหลือบหางตาไปมองแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ มีแฟนเด็กต้องเอาใจสินะ - -*
“จะไปไหนน่ะ”
“เรื่องของผม”
“-_-* ยั่วโมโหกูหรอ”
“ใช่มั้ง”ร่างบางหันมายิ้มเยาะใส่ผมเดินต่อไป ทำตัวน่าจับกดจริงๆ !
ผมเร่งฝีเท้าตรงไปคว้าแขนเรียวเอาไว้แล้วดึงร่างนั้นให้ถลาเข้ามาหาผม ใบหน้าชิม่อนซบที่อกผม ก่อนที่เจ้าตัวจะดีดตัวหนีแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ผม
“ชิม่อน”
“?”
“กูรักมึง”
ฉ่า..
“กูรักมึงมาก”
“ผมรู้แล้ว ปล่อยได้ยังครับ”
“ไม่ปล่อย”
“- -* ไนท์ปล่อยผมเถอะ ผมอยากเล่นน้ำ”
ผมเลิกคิ้วสูงก่อนที่จะฉีกยิ้มกรุ่มกริ่ม ชิม่อนทำหน้าหวาดหน่อยๆเมื่อเห็นใบหน้าของผม ผมค่อยๆย่อตัวลงแล้วช้อนตัวอุ้มชิม่อนในท่าเจ้าหญิงก่อนที่จะพาวิ่งลงน้ำ ใบหน้าหวานเบิกตากว้างก่อนที่จะเลื่อนมือมาโอบรอบคอผมแน่นแล้วค่อยๆเบียดตัวมาหาผม
ตู้ม !!
ร่างของผมกับชิม่อนเปียกโชกไปหมด ผมว่ายพาร่างบางออกไปที่กลางทะเล ชิม่อนลูบน้ำออกจากหน้าแล้วมองหน้าผมเขม็ง
“ไนท์ทำอะไรเนี่ย”
“เล่นน้ำไง ควีนกูโชว์โง่อีกแล้ว”
“=w= เปียกหมดเลย”
ผมค่อยปล่อยร่างบางให้จมน้ำลงไปเรื่อยๆ ก่อนที่จะดำลงไปตาม ชิม่อนคว้าแขนของผมเอาไว้แล้วค่อยๆว่ายมาหาผม ดวงตากลมโตจ้องมองผมแล้วเลื่อนใบหน้ามาใกล้เรื่อยๆจนกระทั่งริมฝีปากแนบชิดกัน
ผมกับชิม่อนค่อยๆโผล่พ้นน้ำแล้วมองหน้ากัน แขนเรียวคล้องรอบคอผมเอาไว้ ใบหน้าค่อยๆโน้มต่ำลงมาแนบที่ไหล่กว้าง
“ผมน่ะ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อมาได้จนถึงตอนนี้ ผมไม่เคยคิดว่าจะทำอะไรตื่นเต้นๆแบบนี้”
“ตอนนี้ก็ได้ทำแล้วนิ่”
“ผมไม่ได้คาดหวังอะไรมากนะ แต่ผมอยากให้ไนท์รักผมไปนานๆ”
“ไม่รักแล้วกูจะนั่งเฝ้ารอมึงทำไมล่ะ อย่าโชว์..”
“หยุดนะ !!”ชิม่อนแยกเขี้ยวแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ เขารู้ดีว่าผมกำลังจะด่าเขา
“กูรักมึง”
“ครับ ผมก็รักไนท์”
Say : “=0= ผมก็อายเป็นนะ
♥ Chimon ♥
END
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น่ารักว่ะ
ชอบๆ
อย่าโชว์โง่
ควีนโชว์โง่
เป็นคำติดปากซะแล้วนะ
รอต่อๆ><
เมื่อไหร่จะถึงตาของ ชิอง บ้างนะะะะะะะะะะะะะ
ต่อไปก็เหลืออีกคู่สินะ. พี่หมอ อร๊ายยยย -..-
ซึ้งอ่ะ TT
ไนท์บ้า ทำเค้าเขิน >//////////////< (- -* : ไนท์ : =[]=* :ชิม่อน)
คนเขียนเบลอแล้ว! กร๊ากกกกก