ตอนที่ 16 : 15 : Black Cat [Night x Chimon] .. 100 per..
ขอโทษ - Instinct
100 per
15 : Black Cat
(เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ)..
ผมถอนหายใจออกมาก่อนที่จะมองที่หน้าจอโทรศัพท์ตัวเองด้วยความปลงจัด ผมติดต่อพี่ชิองไม่ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว โทรไปกี่ครั้งก็ได้ยินแต่ผู้หญิงคนนี้พูดประโยคเดิมๆ เหอะๆ
“กดมันอยู่นั่นแหละโทรศัพท์น่ะ ถ้ามึงท้องกับโทรศัพท์ได้คงใกล้คลอดแล้วสินะ!”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นขัดจังหวะผม ใบหน้าหล่อเงยขึ้นจากกองเอกสารตรงหน้า ผมเบ้หน้าก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนคว่ำบนโซฟาตัวยาวในห้องทำงานของไนท์ นิ้วไล้วนไปทั่วหน้าจอของโทรศัพท์ก่อนที่จะเหลือบตามองร่างสูงที่นั่งจ้องเอกสารตรงหน้าอยู่นานหลายนาที
“ไนท์ทำอะไร”
“ทำงานสิ กูไม่ทำอะไรไร้สาระแบบมึงหรอก”
“=[]= ! ผมโทรหาพี่ชายมันไร้สาระตรงไหนกัน”
“ก็ในเมื่อมันติดต่อไม่ได้ ถึงมึงกดจนมือหักมันก็ยังคงติดต่อไม่ได้เหมือนเดิมนั่นแหละ ควีนกูโง่รึป่าววะ”
“เหอะ! ใช่สิ ผมมันโง่ คิงก็โง่นะ หาควีนโง่ๆมาเป็นคู่ครองได้ไง!”ผมประชดแล้วแลบลิ้นใส่ด้วยความหมั่นไส้ อะไรๆก็ว่าแต่ผมโง่ เดี๋ยวก็โง่จริงๆแล้วคุณจะหนาว =w=
“อยากโดนกัดรึไง!”ไนท์แยกเขี้ยวแล้ววางปากกาลงบนโต๊ะ ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนที่จะเดินตรงมายังผมที่นอนคว่ำหน้าอยู่ที่โซฟา เขาย่อตัวลงตรงหน้าผมแล้วเชยคางผมให้สบตา
“อย่ามาหลอกผมนะ!”
ไนท์ทำหน้าจริงจังแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ลมหายใจอุ่นๆที่รดที่ข้างแก้มของผมยิ่งทำให้ผมรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
งับ !
“โอ๊ย! T^T”
“ใครว่ากูล้อเล่น”
“กัดผมอีกทำไมเนี่ย หมาบ้า!”
“พอใจ!”
“งื๊อ อ อ !”
ไนท์เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานแล้วจ้องมองเอกสารตรงหน้าต่อ ผมก้มลงกดเกมในโทรศัพท์ต่อ รู้สึกว่ารอยกัดจะเต็มบริเวณลำคอของผมไปหมดแล้ว -*- .. เล่นกัดผมทุกวันอ่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมหันหน้าไปมองที่ประตูก่อนที่เหลือบกลับมามองหน้าไนท์ที่ตอนนี้คิ้วขมวดเป็นปมเข้าด้วยกัน เพราะในขณะที่ทำงานเขาไม่ชอบให้ใครมารบกวน ไม่งั้นจะโดนกัด =w=
ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างบอบบางของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้า ใบหน้าสวยเชิดขึ้นหน่อยๆพร้อมกับปรายตามองมาที่ผมแล้วเหยียดยิ้มที่มุมปาก ขาเรียวเล็กพาร่างเดินตรงไปหาไนท์ที่นั่งทำงานที่โต๊ะทำงาน ใบหน้าสวยฉีกยิ้มหวานหยดย้อยให้แล้วเดินไปหมุนเก้าอี้ทำงานไนท์ให้หันมาหาตรงเอง
ตอนนี้ผมเห็นภาพด้านข้างของคนทั้งคู่ ใบหน้าสวยโน้มลงไปทาบริมฝีปากลงไปยังริมฝีปากสีซีด ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่มจนผมต้องเลี่ยงสายตาไปมองที่โทรศัพท์
จากที่ผมเคยนั่งหันหน้ามาหาไนท์ ผมต้องรีบหมุนตัวเองหันไปมองทางอื่น ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันจนกลายเป็นเส้นตรง
ทำไมต้องมาจูบให้เห็น
ใช่สิ ! ผมเป็นแค่หัวหลักหัวตอ
ผมไม่มีสิทธิ์หึง ไม่มีสิทธิ์ยุ่ง
นั่นมันชีวิตของไนท์ ! แต่พอชีวิตผมเขาเข้ามายุ่งได้ !!
ผมชำเลืองหางตาไปมองทั้งคู่ที่ค่อยๆผละออกจากกัน และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ไนท์เหลือบสายตามามองผมพอดี เขากระตุกยิ้มมุมปากแล้วทำเป็นไม่สนใจผม
เจ็บจี๊ด !
“คิง !! .. ทำไมไม่โทรมาหาผมเลยล่ะ ผมรอคิงทุกคืนเลยนะ”
“กูไม่ว่าง ช่วงนี้งานเยอะ”
“แบบนี้คิงยิ่งต้องโทรหาผมสิ ผมจะได้มาช่วยคลายเครียด”ร่างนั้นไม่พูดเปล่าแต่เลื่อนใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหู แต่มันก็ดังพอที่ผมจะได้ยิน
ผมทั้งสองข้างของผมกำกันแน่นจนแดงไปหมด ทำไมต้องทำให้เห็น ทำไมต้องให้ผมได้ยิน ผมไม่ได้อยากมานั่งฟังซะหน่อย เกรงใจกันหน่อยสิ!! T^T
“แล้วผู้ชายคนนั้นใครกันครับคิง หรือว่าจะเป็นคู่ควงคนใหม่ของคิงอีกแล้ว! .. มีผมทั้งคนยังไม่พอหรอครับ”เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นแล้วหันหน้ามาทางผม ดวงตากลมโตมองผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไร ริมฝีปากเล็กเชิดรั้นขึ้นเหมือนกำลังวางอำนาจใส่ผม
“ไม่ใช่คู่ควงหรอก มันไม่มีคุณสมบัติพอ”
“งั้นหรอครับ!”
T^T เหยียดยิ้มใส่ผมอีก
ผมเม้มปากเข้าหากันแน่นเหมือนกับว่าจะร้องไห้ออกมาให้ได้เลย TT ใจร้ายที่สุด ไนท์โน้มหน้าเข้าไปบดเบียดริมฝีปากกับคนตรงหน้าจนผมพูดไม่ออก !!
พรึ่บ
ผมลุกขึ้นยืนแล้วเม้มปากเข้าหากันแน่น ทั้งคู่หันหน้ามองผม ไนท์ทำหน้านิ่งจนผมไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ส่วนร่างบางที่นั่งตักไนท์กำลังมองผมด้วยสายตาประมาณว่า แกเป็นตัวเกะกะ!!
“ทำไมไนท์ต้องทำแบบนี้กับผมด้วย!! โหดร้ายที่สุดเลย”ผมพูดแค่นั้นแล้วสะบัดหน้าหนี ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ผมหันหลังแล้ววิ่งออกมาจากห้องนั้นโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
ผมไม่ได้ยินเสียงไนท์เรียกตามหลัง
ผมไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินตาม
ผมไม่รู้สึกเลยว่าไนท์กำลังแคร์ผมอยู่
ปัง !
ผมปิดประตูเสียงดังลั่นก่อนที่จะล็อกห้องอย่างดี แผ่นหลังที่พิงกับประตูสั่นเทาไปหมด ผมทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนต่างพร้อมใจกันไหลออกมา
“ฮึก.. ทำไมผมต้องไปแคร์หมอนั่นด้วย!!”
“พี่หมอ.. ผมอยากเจอพี่หมอ”ผมพึมพำออกมาแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาเบอร์พี่หมอทันที
…
(ฮัลโหลครับ)
“พี่หมอ!”
(หืม ชิม่อนหรอ มีอะไรรึป่าวครับ)
“ตอนนี้พี่เอ่อ.. ว่างมั้ยครับ ? คือผมอยากให้พี่มารับผมหน่อย”
(ได้สิครับ ที่ไหนล่ะ หรือว่าที่เดิมในตอนนั้น ?)
“ครับผม ช่วยผมทีนะครับ”
(อีกสิบนาทีเจอกันครับ เดินออกมารอจากคฤหาสน์หน่อยก็แล้วกันนะ)
“ครับ”
ผมกดตัดสายแล้วเหลือบมองข้าวของบางส่วนของผมในห้อง เสื้อผ้าเอย กระเป๋าเอย ผมเก็บข้าวของมากมายยัดลงไปในกระเป๋าสะพายข้างใบเดียว ที่เหลือทิ้งไว้ก็ได้ ซื้อใหม่เอา !! ..
“พอกันที”
ผมเดินออกมาจากห้องด้วยความระมัดระวัง ไม่มีแม้แต่เหงาของไนท์ ไม่มีเลย… ผมเม้มปากเข้าหากันแน่นแล้วเดินมาตามทางยาวของคฤหาสน์ สายตากวาดมองไปทั่วและพบว่าทางมันโล่งจนผิดสังเกต ผมเดินพ้นออกมาจากคฤหาสน์ก่อนที่จะเลี้ยวเข้ามุมจนชิดกับกำแพงของคฤหาสน์
“ผมจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก!”
ขาพาร่างของผมเดินออกไปเพื่อให้ไกลจากคฤหาสน์มากที่สุด จนกระทั่งว่าสมควรที่จะหยุดเดินแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลาตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้ว เร็วมากๆเลย -*- ..
ตึกๆ ..
จี๊ด
ผมเลื่อนมือมากุมหัวใจตัวเองก่อนที่จะทรุดนั่งกับพื้น ความรู้สึกเจ็บจี๊ดจนเหมือนจะหายใจไม่ออกทำให้ผมรู้สึกเลยว่า ความตายกำลังเข้าใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ มืออันสั่นเทาเลื่อนไปเปิดกระเป๋าแล้วหยิบยากับน้ำเปล่าที่ถือติดมือมาด้วย ผมกรอกยาเข้าปากตัวเองแล้วตามด้วยน้ำในปริมาณมาก
ความรู้สึกเจ็บหน้าอกค่อยๆทุเลาลงเรื่อยๆ ผมหายใจหอบเพื่อควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจก่อนที่จะยิ้มเจื่อนๆกับสภาพร่างกายของตัวเอง ผมรู้ตัวดีว่าผมคงอยู่ได้อีกไม่นานแน่ๆ ถ้าผมไม่รีบผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ ผมต้องตายแน่ๆ แต่ติดที่ว่าไม่มีหัวใจที่เข้ากับร่างกายของผมในขณะนี้
รถของพี่หมอขับเข้ามาจอดที่ข้างกายผมแต่นั่นก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รถของไนท์มาจอดเช่นกัน ผมทำหน้าเหวอแล้วมองไนท์กับพี่หมอที่ก้าวลงมาจากรถพร้อมๆกัน
บอกได้คำเดียวเลย - -*
ฉิบหาย !
“พี่หมอ.. ไนท์”
“ใครใช้ให้มึงออกมา ใครสั่ง!!”ไนท์ตวาดลั่นจนผมสะดุ้งโหยง แววตาน่ากลัวจ้องมองมาที่ผมกับพี่หมอสลับกัน
“ไม่มีใครสั่ง ผมออกมาเอง”
“เหอะ!.. นี่ชู้มึงสินะ แอบเล่นชู้กับกูหรอ! มึงแน่มากควีน”
“ไม่ใช่นะ”
ผมปฏิเสธเสียงแข็งแล้วมองไนท์ที่ตอนนี้โกรธผมมาก ทั้งๆที่ผมควรจะเป็นฝ่ายโกรธเขามากกว่าด้วยซ้ำไป แต่ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
“ก็เห็นอยู่กับตายังจะกล้าปฏิเสธอีกหรอวะ มึงคิดว่ากูโง่หรอ”
“ไนท์ฟังผมก่อนสิ คนนี้ไม่ได้เป็น..”
“กูไม่สน ฆ่าแม่ง”ไนท์พูดจบ ชายชุดดำที่ตามมาด้วยเดินไปล้อมรอบตัวพี่หมอทันที ผมเบิกตากว้างแล้วเดินไปยืนบังร่างพี่หมอเอาไว้ มือทั้งสองข้างกางบังเอาตะคอกใส่ไนท์
“อย่ามาทำอะไรพี่หมอนะ!!”
“ทำไมวะ เป็นห่วงมันหรอ”
“ไนท์ไม่เกี่ยว!!”
ต่อค่ะ
ร่างสูงกัดฟันกรอดแล้วเดินผ่าวงเข้ามากระชากแขนของผมอย่างแรง ใบหน้าโกรธจัดจ้องมองลึกเข้ามาในดวงตาของผม แรงบีบที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนผมรู้สึกปวดเข้าไปในกระดูก น้ำตาเล็ดออกมาที่หางตาหน่อยๆ ผมกลั้นไม่ไหวแล้วอ่า
“กูเป็นผัวมึง แค่นี้เกี่ยวมั้ย”
“ผมไม่มีผัว!! .. ไนท์เห็นผมเป็นแค่หัวหลักหัวตอนิ่ ไนท์เคยเห็นผมในสายตาบ้างมั้ย แบบนี้มันไม่เรียกว่าผัวอะไรของไนท์หรอกนะ ผมจำใจอยู่กับไนท์ ได้ยินมั้ย!!”ผมตะคอกใส่หน้าร่างสูงพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
“แล้วมึงจะต้องเสียใจที่พูดกับกูแบบนี้”
ไนท์โน้มหน้าลงมาบดเบียดริมฝีปากอย่างแรงโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว เขาจูบอย่างหื่นกระหายจนผมรู้สึกว่าปากผมช้ำไปหมด ผมพยายามดิ้นและสะบัดหน้าหนีอยู่หลายต่อหลายรอบแต่ไม่เป็นผล มือหนาบีบที่คางของผมแล้วจ้องลึกเข้ามาในดวงตา
“ฮึก.. ไนท์ใจร้ายที่สุด”
ริมฝีปากตรงหน้าบดเบียดลงมาอีกรอบ ผมทุบที่อกแกร่งแล้วพยายามออกแรงดิ้นหนีจนในที่สุดก็หลุด
เพี๊ยะ !
ผมตวัดมือตบหน้าคนตรงหน้า มืออีกข้างเลื่อนมาปิดปากตัวเองแล้วร้องไห้อย่างหนัก ไนท์ยืนนิ่งแล้วมองผมด้วยสายตาที่น่ากลัวยิ่งกว่าเก่า
“มึงกล้าตบกูหรอ!!”
“ฮึก ปล่อยนะ!!”
“มึงคิดว่ามึงเป็นใคร แค่กูไม่ฆ่ามึงก็บุญเท่าไหร่แล้ว!”
“แล้วทำไมไนท์ไม่ไปหาควีนคนอื่นล่ะ ทำไมต้องมายุ่งกับผม ทำไม ทำไมกัน!! ทำไมไม่ไปหาคนที่พร้อมผลีกายให้ไนท์ล่ะ เลิกยุ่งกับผมซะที ผมเจ็บนะ เจ็บเวลาเห็นไนท์กอดกับคนอื่น แล้วไนท์ก็เอาร่างกายที่กอดกับคนอื่นมากอดผม ผมไม่ต้องการ”
“…”
“ผมไม่อยากได้สัมผัสแบบนั้น ผมไม่เหมือนคนพวกนั้นนะ!! พอซะที”
ตึกๆ
ผมสะอึกก่อนที่จะเลื่อนมืออันสั่นเทามันกุมที่หน้าอกตัวเอง ร่างกายสั่นเทาไปหมดแต่ผมยังพยายามทรงตัวให้อยู่นิ่ง เมื่อกี้พึ่งจะกินยาลงไป แล้วทำไมอาการถึงกำเริบอีกครั้ง!..
“เฮ้ย! ปล่อยก่อนดิวะ”เสียงพี่หมอดังขึ้น พี่แกพยายามจะเข้ามาหาตัวผม ใบหน้าร้อนรนของพี่หมอทำให้ไนท์โมโหเข้าไปใหญ่
“ห่วงกันมากสินะมึง!!”
“ไม่ใช่นะ รีบพาชิม่อนไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย!!”พี่หมอตวาดลั่นพร้อมกับใบหน้าแข็งกร้าว ร่างของผมทรุดนั่งกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ ผมเห็นเพียงเสี้ยวหน้าของไนท์ที่ยังคงจ้องมองผมด้วยสายตาแบบเดิม
“ถ้ากูตอบว่าไม่ล่ะ!.. มันจะตายก็เพราะมันทำตัวของมันเอง มึงห่วงตัวมึงเองไม่ดีกว่ารึไงวะไอ้หน้าอ่อน กล้ามากที่มาเล่นชู้กับเมียกู”ไนท์เดินผ่านร่างของผมที่กำลังทุรนทุรายไปยืนตรงหน้าพี่หมอ
ผลั๊วะ!
หมัดหนักๆกระแทกที่ใบหน้าพี่หมอจนร่างนั้นเซไปที่ด้านหลัง ใบหน้าของพี่หมอเหยเกก่อนที่จะเลื่อนมือมาเช็ดที่มุมปาก แววตาเป็นห่วงกำลังจ้องมองผม
“อย่า..นะ”ผมพูดเสียงแผ่วก่อนที่จะขยับร่างเข้าไปกอดขาของไนท์เอาไว้แน่น
“อย่ามาห้ามกู!”ไนท์สะบัดร่างของผมออกห่างจากตัวแล้วเดินย่างเข้าไปใกล้พี่หมอเรื่อยๆ
ฮึก..พอซะที
“ไนท์พอซะที!!!”ผมตะโกนลั่นแล้วพยายามหยัดตัวลุกขึ้นยืน ขาทั้งสองข้างที่อ่อนแรงพาร่างไปยืนตรงหน้าไนท์ ผมหายใจหอบถี่พร้อมกับร่างที่กระตุกเกร็งและสั่นเทาจากการบีบเค้นของหัวใจ
“พอได้แล้ว พี่หมอไม่เกี่ยว”
“มึงยังจะปกป้องมันอีก!”
“เขาเป็นหมอจากโรงพยาบาลที่ดูแลผม พอซะที”
ผมพูดอย่างอ่อนแรงและนั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของผม ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าภาพตรงหน้ากำลังหมุนสามร้อยหกสิบองศาและค่อยๆเลือนรางลงเรื่อยๆก่อนที่ภาพทั้งหมดจะกลายเป็นสีดำมืด
[Night]
ผมมองร่างของชิม่อนที่ล้มลงต่อหน้าด้วยใบหน้านิ่งเฉย คราบน้ำตาที่เปื้อนบนใบหน้าบ่งบอกได้เลยว่ากำลังเจ็บปวดมากแค่ไหน ไอ้พี่หมอที่แม่.งมารับมันทรุดลงประคองร่างนั้นเอาไว้ก่อนที่จะตรวจวัดชีพจรและบลาๆตามประสาหมอ
หือ ? หมอ ?
‘ต้องพาผมไปโรงพยาบาลทุกอาทิตย์’
‘ถ้าผมไม่กินยาก็ตายน่ะสิ เพื่อยื้อชีวิตที่น้อยนิดของผม’
ผมนึกย้อนถึงตอนที่ร่างบางพูดออกมาในตอนแรกๆ ไอ้พี่หมออุ้มร่างบางผ่านหน้าของผมไปที่รถของมัน ใบหน้าเป็นกังวลยิ่งทำให้ผมหมั่นไส้และอยากจะตันหน้ามันอีกรอบ
“ผมจะบอกอะไรคุณอย่างนะไนท์แมร์”
“…”
“ผู้ชายคนนี้เป็นน้องผม ไม่ใช่ชู้บ้าบอคอแตกอะไรนั่น และอีกอย่างหนึ่ง ถ้าเขาเป็นอะไรไปคนที่จะเสียใจที่สุดก็คือคุณนั่นแหละ”
คำพูดน่าหมั้นไส้ของมันทำให้ผมยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ ผมตรงเข้าไปกระชากร่างของชิม่อนมาอยู่ในอ้อมกอดแล้วจ้องหน้าไอ้ห่าพี่หมอปานจะกินเลือดกินเนื้อ ผมเดินพาร่างนั้นเข้าไปในรถแล้วขับตรงไปยังโรงพยาบาลทันที
ผมแค่จะแหย่เล่นเฉยๆแต่มันกับเป็นเรื่องใหญ่ไปซะได้ - -* .. แค่อยากจะรู้ว่าจะมีอาการแบบไหน และอาการที่แสดงออกมาก็เป็นไปตามที่ผมคาดเอาไว้ร้อยเปอร์เซ็น แต่มีบางอย่างที่นอกเหนือจากแผนการคือไอ้หมอนี่ !!
รถของผมแล่นเข้ามาในโรงพยาบาลที่ชิม่อนเคยบอกว่าให้พามาทุกอาทิตย์ ผมรีบจอดรถแล้วรีบพาร่างบางที่หน้าตาเริ่มซีดเซียวลงเรื่อยๆ มือไม้เย็นเฉียบจนผมเริ่มรู้สึกกังวล ผมพาร่างนั้นเดินเข้าไปข้างใน ไอ้พี่หมอเดินหน้านิ่งตามเข้ามา มันตะโกนบอกพยาบาลให้เตรียมห้องฉุกเฉินทันที
ผมวางร่างบางลงบนเตียงสีขาวก่อนที่พยาบาลจะดันตัวผมออกมาจากห้องฉุกเฉิน ผมยืนเฝ้ามองประตูปิดลงช้าๆ เครื่องกระตุ้นหัวใจกับอะไรอีกสารพัดอย่างเต็มไปหมด ผมเดินมาทิ้งตัวลงนั่งแล้วยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเอง ความโกรธค่อยๆจางลงช้าๆ
..บางทีผมอาจจะผิด..
..บางทีผมอาจจะต้องเลิกนิสัยแบบนี้..
..บางทีผมควรจะพูดคำว่าขอโทษ..
พลั่ก..
ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกพร้อมกับร่างของไอ้เวรหมอเดินออกมาในชุดเสื้อกราวน์ ใบหน้านิ่งๆจ้องหน้าผมแล้วยกมือขึ้นเสยผมที่ปิดปรกตา
“อาการมันเป็นไง”
“ถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดเดียวก็ไม่รอด”
“แล้วตกลงมันเป็นโรคอะไร”
“ถ้าเจ้าตัวยังไม่บอก ผมก็จะไม่บอกคุณเพราะผมรักษาผลประโยชน์ของคนไข้ ถ้าคุณอยากรู้ก็เชิญถามเจ้าตัวเอาเองก็แล้วกัน แต่ตอนนี้เป็นช่วงงดเยี่ยมไข้ เพราะร่างกายอ่อนเพลียมาก ถ้าจะเยี่ยมให้เข้ามาพรุ่งนี้เช้าก็แล้วกัน วันนี้ช่วยกลับออกไปก่อน”
“…”
“แล้วช่วยกลับไปพิจารณาตัวเองด้วยว่า เป็นต้นเหตุที่ทำให้ชิม่อนเป็นแบบนี้รึป่าว ผมฝากแค่นี้แหละ ขอตัวก็แล้วกัน และอีกอย่างผมเป็นหมอประจำตัวของชิม่อน ไม่ใช่ชู้ครับ ^_^”
รอยยิ้มน่าต่อยปรากฏบนใบหน้าของไอ้หมอบ้านั่น ผมกำหมัดแน่นแล้วมองตามแผ่นหลังนั้นไปจนสุดสายตา สายตาเหลือบเข้าไปในห้องฉุกเฉินเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เตียงที่มีร่างของชิม่อนเข็นออกมา ผมมองหน้าซีดเผือดตรงหน้าที่นอนหลับสนิทโดยที่ทำอะไรไม่ได้
"หยุดก่อน”
“ครับ ?”
“จะเข็นเตียงนี้ไปที่ห้องไหน”
“ห้องพิเศษทางตึกโรคหัวใจครับ”
“โรคหัวใจ ?”
“ครับ ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนนะครับ”
ผมมองบุรุษพยาบาลเข็นเตียงที่มีร่างของชิม่อนออกไปช้าๆจนสุดสายตา ในหัวคิดแค่ว่าโรคหัวใจที่ได้ยินเมื่อกี้ขอให้ไม่ใช่เรื่องจริงทีเถอะ..
ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วจ้องมองนาฬิกาที่บอกเวลา ขาสองข้างพาร่างเดินตรงไปยังตึกที่ชิม่อนอยู่ด้วยจิตใจเหม่อลอย บางทีผมอาจจะต้องทำอะไรบางอย่างที่ผมควรจะรีบทำ ก่อนที่จะสายเกินไป
Say : บางทีผมควรจะพูดคำว่าขอโทษ
♥ Night ♥
:) Shalunla
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
หยอกแรงจนได้เรื่องเลย
ในที่สุดพี่ท่านก็รู้ว่าควีนตัวเองเป็นโรคหัวใจ
ไนท์สำนึกแล้ว อย่าเพิ่งเกียดไนท์เลยนะ
สงสารอ่ะ TT^TT