Baby Mafia สะดุดรักมาเฟียสุดเลิฟ [Yaoi] END!

ตอนที่ 12 : 11 : Blue Blood [Night x Chimon] .. 100 per ..

 

 





Epitione Project - Vocal Sammi




100 per

11 : Blue Blood

ง่ำๆ ..

ผมนั่งกินขนมอยู่ในห้องของคิงด้วยความสบายใจ ตอนนี้ไม่มีอะไรทำเลยนอกจากนอนกลิ้งไปกลิ้งมาในห้องนอนขนาดใหญ่ อีกอย่างเลย วันนี้เป็นวันเสาร์ด้วย เลยไม่ต้องไปเรียน ส่วนพี่ชิองก็ไม่โทรตามอีกต่างหาก หวังว่าจะไม่ได้ออกตามหาผมจนเป็นบ้าเป็นหลัง
นะ

แอด..

ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับสาวอวบอิ่มข้างกาย เจ้าตัวมองหน้าผมแล้วเลิกคิ้วสูงใส่ ส่วนสาวข้างกายมองมาทางผมด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“มึงไปอยู่ห้องทำงานก่อนสิ กูยุ่งอยู่”ไอ้ไนท์พูดแล้วทิ้งตัวนั่งลงที่ขอบเตียง ส่วนผู้หญิงก็ทิ้งตัวนั่งลงบนตักแล้วคลอเคลียร่างสูงไปมา

ผมชักสีหน้าหน่อยๆแล้วสะบัดก้นไปตามที่มันบอก ให้มันได้อย่างนี้สิ !! T^T .. ผมมาอยู่ที่นี่ทำไมเนี่ย แอบออกไปข้างนอกดีมั้ยเนี่ย พอคิดได้อย่างนั้นก็เดินไปหยิบกระเป๋ากับขวดน้ำมาถือเอาไว้ ก่อนที่จะเดินไปตามทางที่ทอดยาวจนกระทั่งมาโผล่ที่ด้านนอก

เยส! .. ออกมาถูกทางด้วยเว้ย

ผมมองซ้ายมองขวาแล้วเดินออกมาจากตัวคฤหาสน์หลังใหญ่ ก่อนที่จะมองรอบตัวที่ผมไม่เคยเห็นบรรยากาศรอบข้างแบบนี้มาก่อน ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ตำแหน่งไหน แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าอยู่คนละทิศกับบ้านของผมเลย =o= ถ้าจะเดินขาลากพอดีแหละ แต่มันไม่มีทางเลือกนิ่ T^T..

หรือว่าผมจะโทรหาพี่หมอดี *o* .. ใช่ม้า ๆ ๆ

ผมกดโทรศัพท์โทรหาพี่หมอทันทีที่คิดได้แล้วค่อยๆเดินหลบมุมไปก่อนที่จะโดนเจอตัว

(ฮัลโหลครับ)

“พี่หมอ >o< !!”

(ว่าไงครับชิม่อน มีอะไรรึป่าว)

“พี่หมอว่างมั้ย ? ออกมารับผมหน่อย”

(แล้วตอนนี้ม่อนอยู่ไหนครับ พี่จะออกไปรับทันทีเลย)

“ผมอยู่ที่ชานเมืองตรงคฤหาสน์ คิงตัน อิส แมกนัส พี่รู้จักมั้ยฮะ”

(โอเคครับ พี่จะออกไปหาเดี๋ยวนี้แหละ รออยู่นั่นนะ)

ผมฉีกยิ้มบางๆ แล้วเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิม ก่อนที่จะค่อยๆเอนหลังพิงกับเสาหินหน้าบ้านของคิง ดวงตาเหม่อมองรอบๆบริเวณก่อนที่สายตาจะเหลือบมองเข้าไปในคฤหาสน์ ป่านนี้เขาคงจะหรรษาพาเพลินกับหญิงคนนั้นสินะ ตอนนี้ก็กลางวันแสกๆเลยนะ ว๊าก ก -*- ทำไมผมต้องคิดด้วยล่ะเนี่ย สิทธิ์ของเขา เราไม่เกี่ยว =3=

ไม่นานนักรถของพี่หมอก็มาจอดตรงหน้าผม วันนี้พี่หมอก็ยังคงหล่อเหมือนเดิม =.,= หุหุ พี่แกส่งยิ้มให้ผมแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้

“ขอบคุณฮะ”

“ยินดีครับ”

><.. หล่ออ่า

พอรถแล่นออกปุ๊บ พี่แกก็ถามทันทีเลย

“แล้วเรามาทำอะไรอยู่แถวนี้ล่ะ หืม ? ..”

“มีเรื่องนิดหน่อยฮะ”

“หรอ ที่นี่น่ะคนส่วนใหญ่เขาไม่ผ่านมากันหรอกนะ เพราะแถวนี้พวกมาเฟียเยอะ”

“อ่อ..”

ผมพยักหน้ารับแล้วเอื้อมมือไปหลังรถเพื่อหยิบขนมมากิน ทำเสมือนว่าเป็นรถของตัวเอง พี่หมอหัวเราะในลำคอแล้วขับรถต่อ ผมกินขนมไปแล้วมองข้างทางที่ไม่ค่อยมีบ้านเรือนมาตั้งสักเท่าไหร่ เอาเถอะ ผมต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมได้แล้วล่ะ หมดเวลาเล่นสนุกแล้ว =3=

รถพี่หมอขับมาจอดที่หน้าบ้านของผมช้าๆ พี่แกฉีกยิ้มบางๆให้แล้วทำท่าจะลงจากรถมาเปิดประตูให้ แต่ผมยกมือห้ามไว้ก่อน เกรงใจอ่า

“ขอบคุณฮะพี่หมอ ทำให้เสียเวลาทำงานของพี่หมอไปเลย”

“ไม่เป็นไรครับ พี่ว่างเสมอนะ อย่าลืมทานยาให้ตรงเวลานะครับ มีอะไรก็โทรหาพี่หมอได้เลยนะ”พี่แกพูดยิ้มๆแล้วขับรถออกไป ผมมองตามจนรถแล่นลับสายตาไปแล้วหมุนตัวกลับเข้าบ้านทันที

พรึ่บ

“กลับมาแล้วฮะ”

ผมเอ่ยเสียงดังแล้วมองภายในบ้านที่เงียบผิดปกติ ก่อนที่จะเห็นโน้ตแปะไว้ที่โต๊ะกลางห้องรับแขก

To.. Chimon

พี่ติดธุระนิดหน่อยนะ ช่วงนี้อยู่บ้านคนเดียวไปก่อนก็แล้วกัน

รักเสมอ From.. P’Chiong

ผมหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาแล้วยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนที่จะเดินเข้าห้องครัวไปหาอะไรกิน อยู่ที่คฤหาสน์นั่นก็ดีอยู่หรอกนะที่มันมีกินมีใช้ตามสะดวก แต่บรรยากาศไม่ค่อยเป็นใจเท่าไหร่ โดยเฉพาะพวกลูกน้องแล้วยิ่งไม่ไหวจะเคลียร์เลยจริงๆ ผมนั่งเบะปากแล้วบิขนมปังกินอย่างสบายอารมณ์

“ว่างจัง -*- .. เบื่อด้วย”ผมพึมพำออกมาแล้วเปิดกระเป๋าของตัวเองรื้อๆค้นๆอยู่นานก็หยิบเอาไอพอดออกมาเสียบฟังเพลงซะเลย ผมเดินไปนอนที่โซฟาตัวยาวแล้วค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆ ตื่นมาค่อยคิดก็แล้วกันนะว่าจะทำอะไรดี

แก๊ก..

-*- หืม ? เสียงอะไรอ่า

ตึก           ตึก           ตึก

เสียงอะไรเนี่ย

ในขณะที่ผมกำลังเคลิ้มๆก็ได้ยินเสียงแปลกๆดังขึ้น แต่กระนั้นผมก็ยังไม่อยากที่จะลืมตาตื่นขึ้นมา ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้วค่อยๆกลับสู่ห้วงนิทราต่อ แต่เสียงนั้นกลับดังขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มไม่ชอบมาพากล พอผมลืมตาตื่นขึ้นมาปุ๊บ

O_o !!!

“นายมาได้ยังไงเนี่ย”ผมว๊ากลั่นแล้วดันหน้าของคิงออกห่างจากตัว ผมหยัดตัวขึ้นนั่งพิงที่วางแขนแล้วมองคนตรงหน้าที่ทำหน้านิ่งใส่ ตายละ -*- โดนด่าอีกแน่ๆเลย แต่ผมไม่สนใจอ่า เขาไม่มีสิทธิ์มาด่าผม =3=

“ใครสั่งให้มึงกลับมา”

“ไม่มี”

“แล้วกลับมาทำไม”

“ผมอยากกลับนิ่ ที่นี่คือบ้านของผม ทำไมผมจะกลับไม่ได้”

ร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปมแล้วโถมน้ำหนักตัวใส่ผมจนร่างของผมแนบไปกับโซฟา มือหนารวบข้อมือของผมเอาไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียวแล้วโน้มหน้าลงมาต่ำ น้ำเสียงที่แลดูมีน้ำโหเอ่ยขึ้นจนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

“อย่ามาเล่นลิ้นกับกู”

“ปล่อยนะ ToT”

“เรียกร้องความสนใจงั้นหรอ เห็นกูหิ้วผู้หญิงเข้าบ้านสะดีดสะดิ้งกลับมาบ้านเพื่อให้กูมาตามกลับหรอ ? ตลกเกินไปละ มึงต้องอยู่เป็นหัวหลักหัวตออยู่ที่แก็งค์ เข้าใจมั้ย”

“ไม่เอา !! .. มันน่าเบื่อ บรรยากาศไม่เป็นมิตร ลูกน้องนายจะกินฉันเข้าไปทั้งตัว ฮึก ไอ้บ้า!!”

ร่างสูงกระตุกคิ้วทันทีที่ได้ยินผมด่าว่าไอ้บ้า เขาโน้มหน้าลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอของผมอย่างแรงแล้วขบกัดจนผมสะดุ้งโหยง

“ไม่นะ!! .. อย่า”

ร่างสูงไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังทำมากกว่าเดิมด้วย มืออีกข้างที่ว่างเลิกเสื้อของผมขึ้นแล้วสอดผ่านหน้าท้องของผมจนเสียววาบไปหมด

“ฮึก.. ฮือ อ ออ ไม่นะ ไม่เอา”ผมร้องไห้ออกมาจนร่างสูงหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตานิ่งเฉย มือหนาปล่อยมือที่กดผมเอาไว้แล้วหยัดตัวนั่งดีๆ ผมเอามือมาปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมาทั้งอย่างนั้นนานหลายสิบนาที คิงนั่งมองผมร้องไห้อยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไรสักอย่าง

แกจะเย็นชาไปไหนหะ !! T^T ..

ผมสะอื้นแล้วสูดน้ำมูกที่ปิ่มจะไหลย้อยออกมาเข้าไปเหมือนเดิม มือค่อยๆเอาออกจากหน้าก็ป๊ะกับหน้าของคิงพอดี หมอนั่นทำหน้านิ่งแล้วฉุดร่างของผมให้ลุกขึ้นนั่ง

“ปะ..ปล่อย”

“อย่ามาสั่งกู”

“ขอร้องล่ะ ปล่อยผมเถอะ”ผมพูดเสียงอ่อนแล้วสะบัดออกเบาๆ ก่อนที่จะลุกเดินหนีอย่างไม่ใส่ใจ ผมได้ยินเสียงกัดฟันกรอดของร่างสูงพร้อมกับจังหวะที่เดินตามหลังผมมาอย่างกระชั้นชิด ผมเร่งฝีเท้าของตัวเองจนกระทั่งขึ้นมาถึงห้องนอน และในจังหวะที่ผมกำลังจะหันหลังไปปิดประตู มือหนาก็คว้าประตูเอาไว้แล้วกระชากออก

“O_o จะ .. จะทำอะไรนะ”

“มึงนั่นแหละจะทำอะไร คิดจะหนีกูหรอ”

“ป่าวนะ”

“แล้วจะรีบเดินขึ้นมาบนห้องทำไม อ่อยกูหรอ เลือกสถานที่เป็นห้องนอนตัวเองด้วย”

ผมเม้มปากเข้าหากันแน่นจนกลายเป็นเส้นตรง คนตรงหน้าดูถูกผมเกินไปแล้วนะ !! ผมไปทำอะไรให้เนี่ย บอกหน่อยสิวะ แล้วทำไมไม่ไปหาควีนคนอื่นมาแทนผมล่ะ ทำไมต้องเป็นผมด้วย !

“ว่าไงล่ะ จะไปอาบน้ำแล้วให้กูนั่งรอที่เตียงหรือว่าจะเริ่มกันเลยล่ะ หืม”

เพี๊ยะ!

ผมตวัดมือตบหน้าคนตรงหน้าแล้วจ้องหน้าอย่างไม่เกรงกลัว เอาสิวะ ให้มันตายกันไปข้างหนึ่งไปเลย T^T ใจหนึ่งแอบกลัวอยู่นะเนี่ย

“ยะ..หยุดนะ พอแล้ว เลิกมาดูถูกคนอื่นซะที นายคิดว่าผมจะเป็นเหมือนพวกผู้หญิงที่ยอมให้นายหิ้วไปนอนด้วยงั้นหรอ ผมไม่ใช่แบบนั้น คุณค่าของผมมันมีมากกว่านั้น”

“หึ จริงหรอวะ”มันแสยะยิ้มแล้วเช็ดที่มุมปากก่อนที่จะมองผมด้วยสายตาแววโรจน์ มันตรงเข้ามากระชากตัวของผมอย่างแรงแล้วผลักไปชนกับตู้เสื้อผ้าจนจุกไปหมด ไอ้บ้าเอ้ย!

“ปล่อยผมนะ !!”

“คุณค่าของมึงงั้นหรอ วันก่อนยังนอนให้พวกลูกน้องกูอยู่เลย วันนี้มึงมีคุณค่าหรอวะ”

“มันไม่ใช่นะ!! นายไม่ได้ฟังที่ผม อุ๊บ!”

ริมฝีปากสีซีดกดจูบลงมาอีกครั้งอย่างแรงจนผมรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปกับรสจูบที่หื่นกระหายจากอารมณ์ของคนตรงหน้า ผมพยายามดิ้นหนีแล้วใช้แขนทั้งสองข้างผลักร่างสูงออกห่าง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งทำยิ่งไปยั่วยุให้เขาโกรธมากยิ่งขึ้น

คิงถอนริมฝีปากออกช้าๆเพื่อให้ผมได้กอบโกยอากาศเข้าไปเต็มปอด เขาเลียริมฝีปากตัวเองแล้วเหวี่ยงร่างของผมไปบนเตียง ผมจุกจนตัวงอแล้วพยายามคลานหนี แต่มือหนาคว้าข้อเท้าของผมเอาไว้แล้วตามขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว ผมเบิกตากว้างแล้วจ้องคนตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว

“ไม่นะ ปล่อยผม ฮึก”






ต่อค่ะ

“อะไรกัน ทีตอนนี้ไม่เห็นปากเก่งเลยนิ่หว่า”

“ไม่เอานะ !! พี่ชิอง พี่หมอ ฮือ อ ใครก็ได้ช่วยด้วย”ผมพึมพำออกมาจนร่างสูงรู้สึกหงุดหงิดใจเขากระชากเสื้อผมออกจากตัวจนขาดวิ่น ผมกรีดร้องออกมาแล้วพยายามตะเกียกตะกายหนี ร่างสูงบีบข้อมือผมอย่างแรงจนปวดไปถึงกระดูก น้ำตาผมไหลเป็นสายเลือดทันทีก่อนที่จังหวะการเต้นหัวใจของผมจะเต้นเร็วกว่าปกติ

“ปะ..ปล่อย อึก”ผมกระตุกเกร็งก่อนที่จะขดงอเป็นกุ้ง มือกุมที่ด้านอกข้างซ้ายแล้วมองคิงที่อยู่ด้านบนอย่างขอร้อง

“อะไรกัน สำออยหรอวะ”

“ยะ..ยา ขอยาหน่อย”

“หึ ไม่กินจะตายมั้ย”

ผมฉีกยิ้มออกมาบางๆพร้อมกับใบหน้าซีดเซียว

“ตายสิ ตายแบบไม่มีวันลืมตาขึ้นมาดูโลกอีกเลย”

คิงเลิกคิ้วสูงแล้วแสยะยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ เขาค่อยๆนั่งลงที่ปลายเตียงแล้วมองสภาพของผมที่นอนหายใจรวยรินทุรนทุรายบนเตียง สายตาไล่มองไปรอบห้องก่อนที่เขาจะลุกไปหยิบยาที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือมาแกะให้ผม มือหนาคว้าขวดน้ำที่ตั้งอยู่มาแล้วเดินมาหาผม

“ขอร้องกูสิ”

“ขะ..ขอล่ะ ขอยาให้ผมที ผมยอมทำทุกอย่าง”ผมพูดเสียงแผ่วปลายก่อนที่จะสะอึกเพราะแรงบีบรัดที่หัวใจเพิ่มมากขึ้น คิงแสยะยิ้มร่าก่อนที่จะเชยคางของผมขึ้นแล้วจรดริมฝีปากลงมาช้าๆ

ยาค่อยๆไหลลงคอของผมแล้วตามมาด้วยน้ำ ผมกินยาลงไปแล้วนอนมองคนที่เกือบทำให้ผมตาย เขาแสยะยิ้มแล้วฉุดร่างผมเข้าไปใกล้

“เมื่อกี้มึงบอกว่ายอมทำทุกอย่างใช่มั้ย”

“…”ผมไม่ตอบได้แต่ทำหน้านิ่งแล้วหันหน้าหนี

“ถ้าอย่างนั้นก็จงเป็นควีนที่แข็งแกร่งของแก็งค์กู และห้ามมึงหนีออกมาคนเดียวอีกเป็นอันขาด”

“ผมไม่รับปากนายเรื่องหนี”

“!!”

“ถ้านายอยากให้ผมเป็นควีนในแบบที่นายต้องการ นายต้องทำให้ผมเก่งในทุกๆเรื่อง นายต้องสอนผมให้เข้าใจในระบบของพวกนาย ต้องทำให้คนในแก็งค์ยอมรับและเคารพผม ไม่ใช่คอยจะงาบผม”

“มึงนี่มันเรื่องมากชิบหายเลยวะ”

“ถ้างั้นทำไมไม่ไปหาคนอื่น นายจะมาอะไรมากมายกับผม”

ร่างสูงแสยะยิ้มร่าแต่ไม่ได้ตอบอะไรออกมา เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่บนที่นอนของผมก่อนที่จะหันหน้ามาหาผม

“เรื่องของกู”

กวนตีนครับ -*-

มันฉุดร่างของผมไปนอนข้างๆแล้วกอดเอาไว้ ผมไม่ได้ว่าอะไรเพราะถ้าผมดิ้นมันจะเปลี่ยนจากกอดเป็นรัด จากรัดเป็นกด จากกดเป็น.. อะไรก็ว่าไป เหอะๆ ผมเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าของเขาด้วยความสนใจ จมูกคมๆกับดวงตาที่น่าหลงใหลและมีเสน่ห์ เขาคือมาเฟีย เขาคือคนที่น่าเกรงขามและน่ากลัว และเขาคือคนที่ผมไม่สามารถละสายตาไปได้

“กูมีอีกเรื่องที่จะบอกมึง”เขาเอ่ยเสียงเข้มแล้วค่อยๆหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าหล่อหันมามองหน้าผมแล้วยกยิ้มที่มุมปาก

“ชื่อของกูคือ ‘ไนท์’ จำเอาไว้ให้ดีๆว่าผู้ชายคนเดียวที่สามารถแตะต้องมึงได้มีแค่กู”

“- -*”

“อยากเรียนรู้อะไรกับกูก็ว่ามา แต่มึงต้องจ่าย”

“ผมไม่มีตัง”

“ไม่ใช่จ่ายด้วยตัง แต่จ่ายด้วยร่างกายของมึงต่างหาก”

“O_o”

เหมือนกับว่าคำพูดเมื่อกี้จะทำให้สมองของผมหยุดการทำงานไปชั่วขณะ ผมกำลังจะถลำลึกลงไปในหลุมดำที่ไม่มีใครอยากย่างกรายเข้ามา ลึกลงไปในโลกแห่งความมืดมิดนี้ มันกำลังจะทำให้ผมกลายเป็นคนใหม่

*

วันนี้ผมมาที่โรงฝึกหลังจากเลิกเรียนแล้วโดยมีบอดี้การ์ดเดินตามประกบสองคน ตอนนี้เลยโคตรเป็นจุดเด่นเลยครับ โรงฝึกที่ผมมาคือโรงฝึกส่วนตัวของแก็งค์ครับ ผมเดินเข้าไปข้างในด้วยความตื่นเต้นแล้วมองไปทั่วบริเวณ แต่ก็ไม่พบใครเลย ผมหันไปทำหน้างงใส่บอดี้การ์ด

“ไม่เห็นมีใครเลยนิ่”

“กรุณารอสักครู่ครับ”

ผมพยักหน้ารับแล้วเดินไปยืนกลางโรงฝึก ผมได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่พุ่งเข้ามายังร่างของผม ผมไหวตัวกระโดดหลบแล้วหันไปมองว่าสิ่งที่เข้ามาใกล้ตัวคืออะไร

“เก่งนิ่”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นก่อนที่จะควงมีดในมือเล่นอย่างไม่ใส่ใจ ผมอ้าปากค้างกับสิ่งที่มันทำ เมื่อกี้มันขว้างมีดมาเลยหรอ !! โหย ถ้าผมหลบไม่ทันจะเป็นยังไงเนี่ย T^T !!

“โหดร้าย ToT ทำไมทำงี้อ่า”ผมทำหน้าหงอยแล้วหันหน้าไปคุยกับไนท์ดีๆ เจ้าตัวเดินควงมีดเข้ามาหาผมแล้วโยนชุดฝึกซ้อมมาให้ เรียกซะดูดีตามจริงแล้วมันก็แค่กางเกงวอร์มสีกรมท่ากับเสื้อกล้ามสีดำเท่านั้นแหละ

“เอาไปเปลี่ยนซะ ถ้าชักช้าเดี๋ยวกูจะเปลี่ยนให้เอง แต่ต้องทำอย่างอื่นก่อนนะค่อยจะได้ฝึก”ไนท์ทำหน้าหื่นกามใส่ผมแล้วทำท่าจะเข้ามาเปลี่ยนชุดให้ ผมอ้าปากหวอแล้วรีบแจ้นเข้าไปเปลี่ยนชุดทันที เอิ่ม นะ ชุดมันล่อแหลมไปป่าวครับ =o= .. ขากางเกงก็พอดีอยู่หรอกนะ ย้วยหน่อยๆ (มันพอดีตรงไหน) ผมพับขากางเกงขึ้นมาขาหนึ่ง ส่วนเสื้อกล้ามตัดกับสีผิวของผมมันทำให้ดูสะดุดตาเอามากๆ

พอเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด ไนท์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงกลางโรงฝึกก็เลิกคิ้วสูงแล้วเงยหน้ามองเต็มๆตา ผมเชิดหน้าขึ้นแล้วเดินไปยืนตรงหน้าเขา รู้สึกเย็นวาบๆทันทีที่ได้สบตาเขา =..=

“วันนี้เราจะฝึกการป้องกันตัวขั้นพื้นฐาน กูจะเป็นครูฝึกให้มึงเอง”

“=o=”

“ยืนเอ๋อทำไรวะ มานี่ดิ”ไนท์กวักมือเรียกผมเข้าไปใกล้ก่อนที่จะโน้มหน้าลงมาต่ำ ผมถอยหลังสามก้าวแล้วใช้มือดันหน้ามันออกห่าง

ไนท์สอนกระบวนท่าให้ผมหลากหลายท่าจนเหงื่อไหลไคลย้อยไปตามๆกัน ผมทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง เหนื่อยใจจะขาดแล้วเนี่ย ไนท์ยืนมองผมแล้วค่อยๆถอดเสื้อยืดออกช้าๆเผยให้เห็นร่างกายราวกับนายแบบ =.,= โคตรอิจฉาเลย ทำไมถึงได้มีร่างกายที่น่าอิจฉาแบบนี้ !!

“จ้องกูทำไมวะ อยากโดนหรอ”

“=[]= ป่าวนะ”ผมว๊ากลั่นแล้วขยับตัวหนี ใบหน้าหันไปมองทางอื่นทันทีที่ไนท์ทัก

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน กูมีธุระ”

ผมพยักหน้ารับแล้วพยุงตัวลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมา วันนี้รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลย T^T ไม่ได้ออกกำลังกายมานานเลยทำให้กล้ามเนื้อปวดไปหมด

โป๊ก !

ไนท์เดินมาเคาะหัวผมแล้วเดินผ่านผมไป อ๊าก ก ให้มันได้อย่างนี้สิ ผมหันไปหาเขาทันทีแต่สิ่งที่ได้มาคือขวดน้ำที่ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า ผมรับมาแบบงงๆแล้วมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินไปสั่งอะไรบางอย่างกับลูกน้อง ก่อนที่จะเดินออกไปจากโรงฝึก

ผมทำหน้ามู่แล้วกรอกน้ำเข้าปากด้วยความกระหายอย่างแรง ก่อนที่ผมจะทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นแล้วกลายเป็นนอนแผ่แทน ลูกน้องสองคนที่ยืนเฝ้าเดินมาหาผมแล้วจ้องมองด้วยสายตาคมกริบ เอิ่ม ..

 “เสร็จจากนี้ควีนต้องกลับไปรอคิงที่คฤหาสน์นะครับ”

“=3= รีบร้อนกันจัง ขอพักอีกหน่อยมันจะเป็นไรป่ะ”ผมทำหน้ากวนตีนใส่แล้วเมินหนีซะ ผมเป็นควีนนะ พวกมันต้องฟังผมสิ!! พวกมันโค้งให้ผมแล้วเดินไปยืนรอที่ประตูโรงฝึก

ผมเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ฝาผนังแล้วถอนหายใจ กลับไปที่นั่นผมต้องนั่งท่องหนังสืออีก อีกไม่กี่วันจะสอบย่อยซึ่งมันนักหนากับผมมาก เพราะผมไม่ได้เกิดมามีสมองอันชาญฉลาด =..=

ผมหยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาพวกนั้นที่ยืนรออยู่ เอาล่ะ ! กลับบ้านกันดีกว่า วันนี้เหนื่อยมามากแล้ว =o= ไม่ไหวๆ ปวดเหนื่อยปวดตัวไปหมด ลูกน้องของไนท์เดินมาหิ้วของให้ผมแล้วผายมือให้เดินไปราวกับลูกคุณหนู อีกคนเปิดประตูรถรอเรียบร้อยแล้วครับ

*0* อเมซิ่ง!!

รถยนต์คันหรูค่อยๆแล่นออกจากโรงฝึกไปช้าๆ ผมถอนหายใจแล้วเอนหลังผิงเบาะก่อนที่จะค่อยๆปิดเปลือกตาลงช้าๆ ง่วงเหลือเกิน ขอนอนสักห้านาทีก็แล้วกัน ..

Say : นายคิดว่าฉันจะเป็นเหมือนพวกผู้หญิงที่ยอมให้นายหิ้วไปนอนด้วยงั้นหรอ

♥ Chimon

 

:)  Shalunla