สมองเปื่อย

ลำดับตอนที่ #2 : ทศเธ

รักที่สายเกินไป

ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง  มีคนมาเดินซิื้อของกันมากหน้าหลายตา
วันหยุดแบบนี้ ไม่มีที่ไหนจะเป็นจุดพักผ่อนที่ง่ายและสะดวกไปกว่านี้
"นี่ยัยผิง ฉันว่าเราเดินห่างๆพวกกลุ่มบีบอยหน่อยดีกว่า ดูมันมองดิ"
สเกล หมวยผิวขาวหุ่นดี สะกิดเพื่อน สายตาที่พวกกลุ่มบีบอยจ้อง
มองที่พวกเธอสองคน เหมือนจะกินเข้าไป  "ผิง" ไม่ค่อยสนใจอะไร
"พี่เธ พี่เห็นยัยสองคนนั้นป่ะ น่ารักว่ะพี่ เราเข้าไปขอเบอร์โทรกันป่ะ"
"พวกเอ็งซ้อมต่อ อย่ามาเสียสมาธิเพราะผู้หญิง ไร้สาระ....ข้าไปเอง"

ทศเธแชมป์เต้นบีบอยทีมหนุมานคลุกฝุ่น เดินมาดักหน้าหญิงสาว
"หยุดพักกาย พักใจ คุยกันก่อนซิ คนผมสั้นๆใส่แว่นชื่ออะไรครับ"
ผิงมองด้วยสายตารังเกียจ เธอไม่ชอบการเข้าหาแบบนี้ ดูไร้เสน่ห์
"ไม่บอก และไม่คิดจะบอกด้วย ทำแบบเนี่ยคิดว่าเท่ห์หรือไงหลบดิ"

ผิงจับมือสเกลเดินหนี เธ กวักมือเรียกลูกน้อง พวกนั้นวิ่งกรูเข้ามาทันที
"ทำไมล่ะ พวกเรามันดูไม่น่ารู้จักนักหรือไง ทำไมใครๆถึงคิดแบบนั้น"
"เห็นมั้ย นายเองก็รู้ตัวอยู่แล้วนี่ว่าพวกนายมันดูอันตราย ติดยา เกเรด้วย"
เธกับลูกน้องในทีม เต้นบีบอยล้อมสองสาวไว้ เขาเต้นเก่งผิงแอบทึ่งในใจ
"พวกเธอคิดไปเองนะ เราเต้นแบบนี้หากเราติดยา พกอาวุธ มันเต้นไม่ได้
บีบอยเป็นก่ารเต้นที่เริ่มจากสุขภาพกาย สุขภาพจิตที่แข็งแรง เห็นมั้ยล่ะ"
ทศเธหมุนตัวอยู่บนพื้น เหมือนลูกข่าง มันเร็วเสียจนเสียวคอหลุดจากบ่า
"หากนายดีจริง ก็หลบทางให้ฉันไปได้แล้ว ไม่ชอบการถูกบังคับ"
"แล้วจะได้เจอกันอีกรึเปล่า อยากรู้จักจริงๆ ไม่แกล้งแล้ว อยากเจออีก"

เหมือนโลกมันหยุดนิ่งไป ผิงมองเข้าไปในแววตาของผู้ชายคนนี้ เธอเห็น
อดีตและรู้เรื่องราวเกี่ยวกับอนาคตของเขาทั้งหมด มีเรื่องไม่ดีกำลังจะเกิด
ผิงมีสัมผัสพิเศษติดตัว น้ำตาเธอไหล และเข้ามากอดเธไว้ เธอร้องไห้เสียใจ
และหันมายิ้มให้เขา ก่อนจะเดินหายลับตาไปช้าๆ ทศเธยืนนิ่ง ยิ้มมุมปาก

"ผิงแกเห็นอะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น ร้องไห้ทำไม" สเกลถามเธอทันที
"เขาเป็นคนดีมากเลยนะ ฉันเสียใจที่มองเขาจากภายนอก ฉันรับไม่ได้
กับเรื่องที่เขาจะต้องเจอ ฉันเลยรีบเดินหนีมา" ผิงน้ำตายังไหลพราก

"ปัง!ปัง!!ปัง!!"

เสียงปืนดังขึ้นจากทางที่เธเต้นบีบอย

 

ผิงน้ำตาร่วงหยดลงพื้น เธอกอดสเกล และนิ่งไม่มีคำพูดใดใด
"หรือว่าเมื่อกี้นี้ คือสิ่งที่แกเห็น ใช่มั้ยผิง" สเกลปลอบเพื่อน
ผิงเองก็อยากจะรู้จักเขา อยากจะคุยกับเขาให้มากกว่านี้

เธถูกคู่แข่งที่เต้นแพ้ ตามมาเก็บ เพราะทีมเชาชนะมา 5 ปีซ้อน
ขนมผิงต้องเดินผ่านทางนั้น ขณะที่ตำรวจมูลนิธิมาเก็บศพ
และศพของทศเธก็ถูกห่อขึ้นรถมูลนิธิ ขนมผิงยืนมองรถคันนั้น

ก่อนจะขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน พร้อมกับความทรงจำ กับการ
เต้นบีบอยของเธ มันเป็นท่าที่เท่ห์ และทำให้เธอชอบเขา
ผิงร้องไห้ไปยิ้มไปความรู้สึกสองอย่างมันซ้อนกัน แยกไม่ได้
ไม่น่ารีบตายนะทศเธ เธอชอบนายแล้ว....น่าเสียดายแทน


----------------------- อ า จ ไ ด้ รั ก กั น ช า ติ ต่ อ ไ ป -----------------